Μ' αρέσει… Δεν μ' αρέσει…

[ΜιΛάμπρος]

Τέλος, πάντα θεωρούσα ότι το πολυτονικό μόνο προβλήματα δημιουργούσε, δεν είχε ποτέ κάποια χρησιμότητα ούτε ξεκάθαρους κανόνες, για αυτό και πήγε στην άκρη ενώ πλέον όσοι το χρησιμοποιούν βρίσκονται ανάμεσα στα όρια γραφικότητας και λανθάνουσας γλωσσολαγνείας!

Εντάξει, δεν θα τσακωθούμε για το πολυτονικό.
Απλά, νομίζω είναι κομματάκι υπερβολικό να απορρίπτει κανείς εκδοτικούς οίκους, άρα εκδόσεις έργων, λόγω του πολυτονικού. Η αλήθεια είναι, κατά τη γνώμη μου, ότι η χρήση μιας συγκεκριμένης ποιότητας χαρτιού, π.χ., ενωμένες σελίδες, γραμματοσειρά ή πολυτονικό, δίνει έναν χαρακτήρα σε μια έκδοση και κατ'επέκταση σε έναν εκδοτικό οίκο. Πολύ ενδεικτικό παράδειγμα, οι εκδόσεις του ΜΙΕΤ: έχουν γυαλιστό χαρτί, είναι σχεδόν πολυτελείς, χρησιμοποιούν πολυτονικό, ενωμένες σελίδες κλπ. Δίνουν μια ωραία εικόνα στη βιβλιοθήκη, κατά κάποιο τρόπο ένα "κύρος" -η συνολική εικόνα της έκδοσης (βέβαια το κύρος της βιβλιοθήκης εξαρτάται κι από τον κάτοχό της -να μην αναφερθώ σε συγκεκριμένο παράδειγμα, θα γίνω εξαιρετικά πικρόχολος). Αυτό σε κάποιους ανθρώπους χτυπάει θετικά, δίνει μια γοητεία, μια αίσθηση antiquary, ας πουμε.
Από τη στιγμή που δεν τυπώνονται έργα του Π. Σ. Εκασμένου, δεν με πολυνοιάζει ποια είναι τα κίνητρα επιλογής πολυτονικού ή τι επιδιώκει ο εκδότης με τη χρήση του. Μου αρκεί ότι βγαίνει ένα έργο που θέλω να διαβάσω.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Μα δεν τίθεται θέμα τσακωμού!
Αλίμονο!

Απλά είπα την προσωπική μου άποψη, η οποία απλώς τυχαίνει αν είναι και ολόσωστη!

 

[Φαροφύλακας]

Μου αρέσει να βγάζω φωτογραφίες. Το μάτι μου παίζει συνεχώς, να εντοπίσω το θέμα, το κάδρο, να δω το φως, να ρυθμίσω τα τεχνικά της φωτογραφίας, κι έπειτα ένα σωστό edit, να τελειοποιήσω το κάδρο, να δώσω χαρακτήρα στην σκηνή κτλ. Ε, και όλοι είναι σούπερ ευχαριστημένοι με τις φωτογραφίες που τους βγάζω.

Εγώ ο φουκαράς, όμως, τι θα απογίνω; "Βγάλε με εδώ" και ποζάρω κι έχω στο μυαλό μου την φωτογραφία όπως θα έπρεπε να είναι. Μόνο που όταν δω τι βγήκε... απορώ πώς είναι δυνατόν π.χ. κάποιος να κάνει τόσο κακό καδράρισμα, ή να αγνοεί τόσο πολύ τα βασικά της φωτογραφίας, που κανονικά, βγάζουν μάτι και πρέπει να μπορείς να τα δεις και μόνο σου (π.χ. αφού κοιτάζω προς τα δεξιά, γιατί έχεις δώσει χώρο, στο κάδρο, πίσω από την πλάτη μου και όχι προς τα εκεί που κοιτάζω; ή, ακόμη χειρότερα, γιατί έχεις δώσει δύο στρέματα χώρο σε κάτι αδιάφορο κι εμένα, που είμαι το θέμα, με έχεις βάλει στην άκρη και με έχεις κόψει κιόλας, και μάλιστα με τυχαίο τρόπο; κτλ. κτλ.)

Εντάξει. Δείχνω κατανόηση. Λέω, ας αυτά τα δικά μου δεινά.

Απλά... δεν μου αρέσει.

Οπότε...

• Μου αρέσει η φωτογραφία.
• Δεν μου αρέσει που οι παρέες μου είναι όλες τέλεια μοντέλα, αλλά αποκαρδιωτικοί φωτογράφοι!

 

[Εστελλ]

Έχω μια θεωρία γιατί συμβαίνει. Κάποιοι άνθρωποι δίνουν πολύ σημασία στις λεπτομέρειες, ενώ άλλοι όχι και τόσο. πχ. για σένα αυτά που θεωρώ εγω λεπτομέρειες μπορεί να είναι βασικά. Παλιά μου άρεσε η φωτογραφία και μπορούσα να βγάζω ενδιαφέροντα πλάνα, αλλά όποτε κάποιος μου ζητούσε να τον φωτογραφήσω το αποτέλεσμα δεν ήταν ότι καλύτερο, επειδή εκείνη την στιγμή δεν ήμουν τόσο focused στο θέμα, το έκανα για να το κάνω.

 

[ΚρίτωνΓ]

Έλα, ελα Φάρε, σου χω τη λυση. Βγαζε σέλφις Εκεί να δεις αποκαρδίωση (αν κρίνω από μένα)

 

[Πεταλούδα]

Έχει και η φωτογραφία την τεχνική της, για αυτό παρόλο που σχεδόν όλοι μπορούμε να τραβήξουμε, είμαι της γνώμης ότι δεν κατακλυζόμαστε από υπεράριθμες ωραίες εικόνες.
Οι φακοί των κινητών νομίζω δεν κάνουν όλοι για πορτραίτα, έχω την αίσθηση ότι αλλιώς βγαίνει η γεωμετρία ενός προσώπου από κινητό, από ότι από φωτογραφική μηχανή.

 

[Νιικος]

Δε μου αρέσει η δερματοστιξία,μου μοιάζει βάρβαρη και ακαλαίσθητη πρακτική
κάποτε το κάνανε αυτό στα ζώα και τους δούλους,πως κατάφερε να γίνει δημοφιλής πρακτική ?!

 

[Φαροφύλακας]

Οι φακοί των κινητών νομίζω δεν κάνουν όλοι για πορτραίτα, έχω την αίσθηση ότι αλλιώς βγαίνει η γεωμετρία ενός προσώπου από κινητό, από ότι από φωτογραφική μηχανή.

Αυτό έχει να κάνει με τον φακό και ισχύει καί για τις φωτογραφικές μηχανές, μεταξύ τους. Κάθε φακός θα δώσει ένα πολύ διαφορετικό αποτέλεσμα. Π.χ.:

Να σημειώσουμε πως τα καινούργια κινητά έχουν περισσότερες από μία κάμερες. Π.χ. το δικό μου έχει:

πίσω όψη:

• 200 MP wide camera
• 12 MP ultra-wide camera
• Two 10 MP telephoto cameras (one with 3x optical zoom and one with 10x optical zoom)

Μπροστά όψη:

• 12 MP selfie camera

Χωρίς να ισχυρίζομαι πως ένα κινητό είναι καλύτερο από μια σύγχρονη ψηφιακή μηχανή, έχω τραβήξει κα-τα-πλη-κτι-κές φωτογραφίες με αυτό. Την φωτογραφία την κάνει περισσότερο ο φωτογράφος, παρά η μηχανή. Μεγάλοι φωτογράφοι βγάλαν καταπληκτικές φωτογραφίες μια πολύ πολύ απλές μηχανές (π.χ. ο Henri Cartier-Bresson, η Vivian Maier κι ο Robert Frank).

Το σημαντικότερο ατού του κινητού είναι πως δεν πιάνει χώρο και το έχεις συνεχώς μαζί σου. Οπότε πιάνεις στιγμές σε κάθε ευκαιρία.

Επιστρέφοντας σε αυτό που έλεγα, και πάλι βρέθηκα με άτομο που θε μου, απλά δεν σκαμπάζει από κάδρο. Μου κάνει βαθύτατη εντύπωση γιατί μου φαίνεται πολύ απλή διαδικασία κι επιλογή το καδράρισμα. Δηλ. μπορεί να είναι μια υποκειμενική επιλογή για δυο διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά τώρα μιλάμε για ανθρώπους που απλά δεν καταλαβαίνουν καν την διαδικασία, που δεν πιάνουν το βασικό και το αυτονόητο. (Μα γιατί έκοψες εδώ το θέμα σου; Μα γιατί πήρες δύο δάχτυλα αδιάφορο χώρο από πάνω κι έκοψες τα πόδια του ανθρώπου από κάτω; Εδώ αν σήκωνες λίγο πιο πάνω την κάμερα, θα έπιανες τις γραμμές κάθετες και σαν πλαίσιο. Εδώ, αφού κοιτάζω αριστερά, έπρεπε να δώσεις τον χώρο προς τα εκεί που κοιτάζω κι όχι πίσω από την πλάτη μου κτλ. κτλ. κτλ.) Δεν λέμε δηλ. πώς να στήσει κάποιος κάδρο αριστούργημα, αλλά πώς να στήσει μια όχι απαίσια φωτογραφία. Και κάθομαι έπειτα και κάνω πραγματικά θαύματα στο edit, και ένα αδιανόητα αποτυχημένο κάδρο γίνεται μια καλούτσικη φωτογραφία.

Το αστείο είναι πως περπατάω και βλέπω ανθρώπους να βγάζουν φωτογραφίες και το βλέπω πως είτε εκείνη την στιγμή έχουν χάλια κάδρο, είτε χάνουν μια πραγματική ευκαιρία για καταπληκτική φωτογραφία γιατί... δεν την βλέπουν την ευκαιρία. Προχθές ένα ζευγάρι έβαλε το παιδάκι του δίπλα σε ένα μεγάλο λούτρινο θυμωμένο κουνελάκι (καταπληκτική ευκαιρία) και δεν τους έκοβε πώς να τα δέσουν σε ένα ενιαίο θέμα. Αλλά πώς να ανακατευτείς;

Μου κάνει μεγάααααααλη εντύπωση (όπως θα καταλάβατε βλέποντάς με να χαραμίζω φορουμικό χώρο στο θέμα )

 

[Έλλη Μ]

(Μα γιατί έκοψες εδώ το θέμα σου; Μα γιατί πήρες δύο δάχτυλα αδιάφορο χώρο από πάνω κι έκοψες τα πόδια του ανθρώπου από κάτω; Εδώ αν σήκωνες λίγο πιο πάνω την κάμερα, θα έπιανες τις γραμμές κάθετες και σαν πλαίσιο. Εδώ, αφού κοιτάζω αριστερά, έπρεπε να δώσεις τον χώρο προς τα εκεί που κοιτάζω κι όχι πίσω από την πλάτη μου κτλ. κτλ. κτλ.)

Ομολογώ οτι με αγχωσες με όλα αυτά τόσο που ντρέπομαι να σου πώ οτι εκανα όοοολα τα παραπάνω γιατι πολύ απλά, βαριεμαι να τραβαω φωτογραφίες, βαριεμαι να βλέπω φωτογραφιες και σε παρακαλω μην μου ξαναπεις να σε τραβηξω!!

γιατί... δεν την βλέπουν την ευκαιρία.

Μάλλον δεν θα τους νοιαζει και πολύ.

 

[Χρυσόστομος]

Μα γιατί έκοψες εδώ το θέμα σου; Μα γιατί πήρες δύο δάχτυλα αδιάφορο χώρο από πάνω κι έκοψες τα πόδια του ανθρώπου από κάτω; Εδώ αν σήκωνες λίγο πιο πάνω την κάμερα, θα έπιανες τις γραμμές κάθετες και σαν πλαίσιο. Εδώ, αφού κοιτάζω αριστερά, έπρεπε να δώσεις τον χώρο προς τα εκεί που κοιτάζω κι όχι πίσω από την πλάτη μου κτλ. κτλ. κτλ.)

Ενοχος σε όλα!

@Έλλη Μ πόσο ταυτίστηκα με αυτα που γραφεις.. Δεν μου αρέσει ουτε να με τραβάνε φωτογραφία ούτε να τραβάω. Και βασικα δεν τραβαω φωτογραφιες πια, μόνο τα παιδιά μου βγαζω καμμιά φορά και εκεί μία που σηκώνω το κινητό, κλικ και τέλος.

 

[Έλλη Μ]

@Χρυσόστομος νομιζω οτι οι φωτογραφίες με καταπιέζουν αρκετα. Ακομη και οι γαμοβαφτισοτετοιες, μου ηταν και τοτε ιδιαιτερα βαρετες και αχρειαστες. Ή, κατι after day, κατι μοδες με άλμπουμ εγκυμοσυνης κλπ κλπ δεν μου πανε και αρνιομουν παντοτε πεισματικα να συμμετασχω με χαρα. Δηλαδη, χαιρομαι πολυ ολους οσοι τα κανουνε και τα φχαριστιουνται, καπου καπου θα ηθελα κι εγω να ειμαι πιο δεκτικη, αλλα ειναι κατι που πραγματικά δεν μου αρεσει και με καταπιεζει.
Φωτογραφιες με το κινητό τραβω κι εγω, οταν ειμαι καπου ανοικεια και με εντυπωσιαζει το γύρω γύρω, ομως πάντοτε εστιαζω σε κατι σαχλες. Επιγραφες μαγαζιων, πινακιδες με διασταυρώσεις δρομων, περιεργα οικοσημα, ζωγραφιές σε καδους απορριματων, μοτιβα σε πεζοδρόμια. Αλλα ποτε δεν επιστρέφω να τις ξαναδω, με εξαίρεση φωτογραφίες απο ενα ταξίδι χρονια πισω, που παντοτε χαζευα, μεχρι που καπως κατέστρεψα τον σκληρο δισκο που τις ειχα μεσα και ησυχασα.

 

[Έλλη Μ]

Δεν μου αρεσει η Ιουλία Καραπατάκη, για την ακριβεια δεν τιθεται θέμα αρέσκειας ή απαρέσκειας, μονο που τη βαριέμαι αφόρητα κι αυτή και τις μουσικές της. Τελευταιως, όλα αυτά μου μοιαζουν επανάληψη (ουτε καν παραλλαγή, δηλαδή) στο ίδιο θέμα. Τι σου ειναι ο στιχος, εε; Δηλαδή, αν ο στιχος ειναι ordinary ουτε η μουσική ούτε η φωνή σωζουν τα προσχήματα.
Με ενοχλουν πολυ οι χειριστικοι άνθρωποι.
Δεν μου αρεσει που πέφτω συνηθως με φόρα κι ακρατο ενθουσιασμο σε πραγματα που μου αρεσουν, δηλαδή μου αρεσει, κι όταν το κάνω, το χαίρομαι, το απολαμβανω κλπ κλπ, αλλά μοιραια θα τα βαρεθώ, αργά ή γρηγορα.
Μου αρεσουν πάρα πολύ οι Beatles, δηλαδή πάρα πάρα πολύ. Όλες οι φάσεις τους.
Μου αρεσει πολύ η γραφική ύλη και μου αρεσει να αγοράζω (και να στοκάρω οτιδήποτε σχετικο) σε μενα που τα χρησιμοποιώ και σε άλλους που τους ειναι παντελώς αχρηστα και τα δεχονται με κάποια αμηχανία.
Moυ αρέσουν, τέλος, οι παρατηρήσεις γιατι διορθώνομαι.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Δεν μου αρεσει η Ιουλία Καραπατάκη, για την ακριβεια δεν τιθεται θέμα αρέσκειας ή απαρέσκειας, μονο που τη βαριέμαι αφόρητα κι αυτή και τις μουσικές της.

Την Καραπατάκη την ήξερα από κάτι ρεμπετάδικα στην Αθήνα.
Τη θεωρούσα -και τη θεωρώ- πολύ όμορφη και καλή μουσικό στο ρεμπέτικο.
Από κει και πέρα, θεωρώ πως τα τραγούδια του Θανάση και του Μάλαμα και γενικώς το """"έντεχνο""""" δεν της πάει με τίποτα.
Δλδ τα τραγούδια που είχε γράψει ο Θανάσης για τη Μελίνα Κανά και Μάρθα Φριντζήλα, δεν της ταίριαξαν καθόλου και επίσης της λείπει και η θεατρικότητα στη σκηνή που είχαν οι άλλες δύο.
Πρόσφατα την είδα στη Λάρισα με ένα μικρό σχήμα όπου έπαιζε διασκευές σε παλιά ρεμπέτικα και λαϊκά και ήταν πολύ καλή!

 

[Έλλη Μ]

Ναι, μπορει να είναι ετσι οπως τα λες. Σε μενα, ουτε το ρεμπέτικο ταιριαζει και με τα λαϊκά δεν τα παω τοσο καλα, παρολο που δεν τ' ακυρώνω προφανως. Οπως και το μπαλετο. Εχω κανει φιλότιμες προσπάθειες, εχω παει σε παραστάσεις, αλλα ειναι πραγματα που δεν με αγγιξαν ποτε συναισθηματικα, οπερ εδει δειξαι.

 

[ΜιΛάμπρος]

Δεν μ'αρέσει που
1. Κάνω μ@λ@κι$ς
2. (θα) έχω σοβαρό πρόβλημα logistics.

 

[Έλλη Μ]

Μου άρεσουν οι άνθρωποι που δεν βαριουνται, όπως εγώ, και συμμετέχουν σε κοινές δράσεις, εχουν ενεργή συμμετοχή σε κινήσεις με καλό σκοπό κλπ κλπ. Εγώ δεν εχω ούτε χρόνο αλλα ούτε και την υπομονή να συνδιαλέγομαι με πολλους που καταλήγουν τις περισσότερες φορές να μην συνεννοούνται, γιατι ο καθένας εχει τη δική του γνώμη πώς πρέπει να γινουν τα πράγματα. Αυτά μου προκαλουν εκνευρισμο και αφόρητη πλήξη. Προτιμώ να τα παρατηρω (αν) από απόσταση και να συνδράμω (με ό,τι θελω και μπορώ), πάλι από απόσταση, χωρις να ανακατευομαι, αν η συνδρομη αυτή κατεληξε στον προορισμό της, Εξάλλου, πολλά απο αυτά, δεν μπορεις να τα ελέγξεις.
Αυτό που δεν μου αρέσει καθολου ειναι εκεινη η αποψη που εκφράζεται, αφου εχει κανεις δειξει τη "γενναιοδωρία" του, και συνοψίζεται μεσες άκρες στο οτι εκεινος που στερειται κάτι για να βοηθησει, εχει δικαιωμα να (βαλτε οτιδηποτε μετά το να). Καποιος που θέλει να βοηθησει, που βοηθαει, που κλπ, δεν γινεται φτωχότερος, δίνοντας.- Κι ουτε κανεις βοηθάει, γνωρίζοντας οτι θα στερηθει κάτι ή θα το στερήσει απο κάπου αλλου. Αλλα μου φαινεται οτι ειμαστε αρκετα κομπλέξικοι ώστε απο τη μια, να κοινοποιούμε την γενναιοδωρία μας ενώ από την άλλη, να γινόμαστε επηρμένοι εξαιτίας αυτής.