Όταν έπεσε στα χέρια μου η «Ερμηνεία των Ονείρων» του Φρόυντ, πριν πολλάαα πολλά χρόνια, άρχισα κι εγώ να καταγράφω τα όνειρά μου με το που ξυπνούσα κάθε πρωί. Νομίζω ότι είναι μια ανατροφοδοτούμενη διαδικασία. Έγραφα το λιγότερο 2-3 σελίδες σχολικού τετραδίου κάθε φορά (πω, πω! χρόνο που είχα άλλοτε!). Αυτό κράτησε πάνω κάτω ένα χρόνο. Σε αυτό το διάστημα διάβασα και αρκετά από τα υπόλοιπα γνωστά και σημαντικά του έργα. Όταν σταμάτησα να διαβάζω Φρόυντ, σταμάτησα να καταγράφω τα όνειρα και στο τέλος σταμάτησα και να θυμάμαι τα όνειρα της κάθε νύχτας. Έκτοτε κοιμάμαι σαν πουλάκι και σαν βόιδι εν ταυτώ. Δεν ξυπνάω ακόμα κι αν χοροπηδούν γύρω μου και όταν ξυπνήσω μόνο...εεε...χμμ...«τσίου, τσίου» δεν κάνω! Καλή μου Τσίου, nothing personal!
Εκείνη την περίοδο διάβασα και την απολαυστική αυτοβιογραφία του Γιουνγκ. Στα αγγλικά τότε, όμως νομίζω ότι εδώ και κάποια χρόνια έχει εκδοθεί και στα ελληνικά. Ανάμεσα στα πολλά και ωραία που έχει αυτό το βιβλίο, θυμάμαι μια διασκεδαστική ιστορία, η οποία λέει περίπου τα εξής. Οι σωροί των νεκρών ενός ατυχήματος (μάλλον αεροπορικού) είχαν διατηρηθεί σε καλή κατάσταση επειδή το ατύχημα είχε συμβεί σε χιονισμένη περιοχή. Ο Γιουνγκ ενδιαφέρθηκε να μάθει περισσότερα, ως γιατρός που ήταν, για τη συντήρηση των σωμάτων στις συνθήκες που βρέθηκαν. Μάλιστα ανακοίνωσε το επιστημονικό του ενδιαφέρον στον Φρόυντ, ο οποίος το δέχθηκε μάλλον αδιάφορα. Όσο συνεχιζόταν η ενασχόληση του Γιουνγκ με αυτή την υπόθεση, τόσο διακρινόταν μια δυσφορία από την πλευρά του Φρόυντ, του τύπου «μα τι σ΄ έπιασε επιτέλους και ασχολείσαι τόσο πολύ με αυτά τα πτώματα»; Ο προβληματισμένος Γιουνγκ για τη στάση του δασκάλου και φίλου του απέναντί του, έμεινε τελικά εμβρόντητος όταν ο Φρόυντ του είπε απερίφραστα αυτό που τον βασάνιζε: «έχεις επιθυμίες θανάτου εναντίον μου»! Τότε σκέφτηκε, όπως ο ίδιος γράφει, τι πλήγμα θα ήταν για την ψυχανάλυση εάν γινόταν ευρύτερα γνωστό ότι ο άνθρωπος που έγραφε τόσα και τόσα πράγματα για τη θεραπεία των νευρώσεων, ήταν ο ίδιος νευρωτικός!