Είχα γράψει, πριν λίγο καιρό:
Διαβάζω σήμερα την τραγική είδηση πως βρέθηκε νεκρός ο 17χρονος γιος της Σινέντ Ο' Κόνορ, η οποία έχει στραφεί στο Ισλάμ εδώ και μερικά χρόνια, και πλέον ονομάζεται Σουχάντα Σαντακάτ (Shuhada Sadaqat).
Το παιδί αυτοκτόνησε. Και σκέφτομαι πόσο βασανίστηκε η ίδια η Σινέντ Ο' Κόνορ από εσωτερικούς δαίμονες και πώς να εκπέμψεις την σταθερότητα και την γαλήνη που χρειάζεται ένα παιδί, όταν δεν τα έχεις αυτά εσύ, ο ίδιος. Δεν κρίνω γιατί δεν ξέρω καν, τι μπορεί να συνέβη πραγματικά, βέβαια. Απλά σκέψεις.
Και μου έρχεται κι εκείνος ο στίχος της Γώγου στο νου: "Κι αφήστε τη δική μου τη Μυρτώ ήσυχη. Έτσι γεννήθηκε. Λυπημένη."
Ωραίος σαν στίχος, Κατερίνα, αλλά τα παιδιά δεν γεννιούνται λυπημένα. Αν είναι λυπημένα, έτσι τα φτιάξανε οι γονείς, και φταίνε.
Αυτοκτόνησε στα 53 της η Γώγου, βρέθηκε νεκρή στα 48 της η Μυρτώ. Διαβάζοντας τώρα λίγο δεξιά-αριστερά δεν βλέπω για αίτια και δεν ξέρω αν ήταν αυτοκτονία.
Αυτό που ξέρω είναι α) πως η ζωή κι ο θάνατος μας είναι ένα παράδειγμα για τα παιδιά μας. Και β) όταν το παιδί μεγαλώνει, σαν γονιός πρέπει να του στρώσεις ένα κομμάτι σταθερή γη γύρω του, για να πατήσει, σε έναν κόσμο ασύλληπτο και ρευστό από αλήθειες.
και διαβάζω σήμερα πως πέθανε κι ο δεύτερος γιος του Nick Cave, ονόματι Τζέθρο, στα 31 του. Κατά την είδηση ο Τζέθρο μόλις είχε βγει από την φυλακή, όπου πήγε για βίαια επίθεση στην μητέρα του. Διαβάζω "[Jehtro] had faced personal problems for some years after struggling with his mental health. "
Ο πρώτος γιος, ονόματι Άρθουρ, σκοτώθηκε το 2015 όταν στα 15 του, δοκίμασε LSD, άρχισε να έχει παραισθήσεις και έπεσε από έναν γκρεμό.
Δεν ρίχνω κάποια ευθύνη, βέβαια, στον επίσης αγαπημένο Nick Cave. Απλά το σημειώνω γιατί έχω την αίσθηση πως συχνά ακούω για βασανισμένα παιδιά καλλιτεχνών.
Διάβαζα προ καιρού πως η Charlize Theron μεγαλώνει το υιοθετημένο της (μαύρο) αγοράκι σαν τρανς κοριτσάκι.
Λέει πως όταν ήταν τριών ετών της είπε "είμαι κοριτσάκι", κι από τότε το μεγαλώνει το παιδί σαν κοριτσάκι.
Διότι, βεβαίως, όταν είμαστε παιδάκια ξέρουμε πολύ καλά τι λέμε και τι μας γίνεται. Θυμάμαι που μικρός είχα δει μια γραφομηχανή κι είχα πει "θέλω γραφομηχανή". Κι όταν την άλλη μέρα ο πατέρας μου αγόρασε και μου έφερε μία, δεν ήξερα γιατί μου την έφερε και τι διάολο έπρεπε να την κάνω. Πάλι καλά δεν είχα πει καμία άλλη βλακεία και πάλι καλά ήτανε άλλα χρόνια, ώστε κι αν ακόμη έλεγα, κανείς από τους δυο γονείς μου δεν θα έμπαινε σε διαδικασία να μου αλλάξει το φύλο.
Ένα αγοράκι, που η μαμά του αβασάνιστα το χειραγωγεί, στην ουσία, να μεγαλώσει σαν κοριτσάκι, έχοντας για μαμά την απόλυτη άφταστη γυναίκα σταρ. Μοιάζει σαν ένας πολύ δύσκολος δρόμος. Δεν τον ζηλεύω.