ε, είναι μέσα στην ''φωλιά με τις ''αεράτες γόησσες''Εντάξει, όχι και τόσο σταθερός στις ερωτικές σχέσεις του ο Αγγελίδης... ;)
ε, είναι μέσα στην ''φωλιά με τις ''αεράτες γόησσες''Εντάξει, όχι και τόσο σταθερός στις ερωτικές σχέσεις του ο Αγγελίδης... ;)
με τον μεγάλο θειο Ουιλιαμ καμιαΝομίζω ότι εγώ το πρώτο κόλλημα το έφαγα στο δημοτικό με τον Τερρυ απο την Καντυ,στο λύκειο με τον κύριο Ντάρσυ της Τζέιν Όστεν,σίγουρα κατά γοητεύτηκα από τον σκοτεινό κύριο Ρότζεστερ της Τζέιν Έιρ αλλα ούτε ο Χίθκλιφ με άφησε αδιάφορη...γενικά όπου σκοτεινός κυνικός τύπος εγώ πάντα κάτι πάθαινα.
Μεγαλώνοντας.... μεγάλωνε και η λίστα μου.... Αλεξάντερ,Σιντ Μαλοουν,Γκειλ,Τέσσερα,Ντιμιτρι,Φιλιπ και πάει λέγοντας!!![]()
Τον αγαπώ απλά!Με τον κύριο Θόρτον της Γκάσκελ.....Ντάξει..........![]()
![]()
Από τα λόγια του Σάντσο και της Αζέλμα, κατάλαβα ότι τον αντιλαμβανόμαστε με παρόμοιο τρόπο, αλλά όχι με τον ίδιο. Για μένα εκπροσωπεί τόσο το σκοτάδι, όσο και το φως, καθώς ένας άνθρωπος ικανός εξίσου για το χειρότερο και το καλύτερο, όταν επιλέγει το δεύτερο λάμπει στα δικά μου μάτια πιο εκτυφλωτικά από όσο ένας απόλυτα αγαθός, καλός άνθρωπος. Είναι δύσκολο να διαλέξεις το φως όταν το σκοτάδι σε δέχεται και σου προσφέρει δύναμη, όταν τα πάντα γύρω σου σε ωθούν σε αυτό το σκοτάδι.Δεν έχω διαβάσει, βέβαια, το βιβλίο, αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι αντιπροσωπεύει αυτός ο Ερίκ. Σε μερικά σημεία απ' αυτά που γράφεται μου θυμίζει τον λύκο της στέπας, αλλά και σε άλλα όχι...Θέλετε να πείτε μήπως ότι αντιπροσωπεύει τα "αρνητικά" συναισθήματα; Μίσος, ζήλεια, εγωισμός, κ.λπ;
Ο Έντι μου άρεσε γενικότερα σαν χαρακτήρας, πολύ αληθινός και με χιούμορ αλλά ο Ρόλαντ είναι νομίζω το κλασικο πρότυπο του βασανισμένου πλην σκληρού άντρα. Ηρωας και αντιήρωας μαζί. Αν συμπεριλάβω και την πληροφορία για το πόσο φοβερος είναι στο σεξ ακόμη κι όταν το κάνει χωρίς να έχει ιδιαίτερη όρεξη...:χαχαχα:Νηρηίδα, από Μαύρο Πύργο ποιος σου άρεσε; Εμένα ο Ρόλαντ με τα χίλια, "σπασμένος" χαρακτήρας, καταθλιπτικός, αποφασισμένος, αδίστακτος και ηρωικός. Αλλά και ο Έντι, με το χιούμορ του και την αγάπη του για τη γυναίκα του (έχω και μια αδυναμία στα πρεζάκια που παλεύουν με τον εθισμό τους).
Πωπω,ΧΗΘΚΛΙΦΑΚΙ μου τι να πω!!!!!Νομιζα πως...απαντουσα ΕΓΩ!Ειλικρινα κοιταξα δυο φορες το προφιλ στο πλαι για να σιγουρευτω οτι δεν...ειχα απαντησει παλιοτερα στο νημα και δεν το θυμαμαι!!ΑΚΡΙΒΩΣ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΕΙΠΕΣ Κ ΕΣΥ κ ειναι συγκινητικο οταν ανακαλυπτεις οτι και καποιος αλλος σκεφτεται με τον ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΡΟΠΟ για κατι που αγαπησες πολυ.Ο πρώτος λογοτεχνικός έρωτας μου (νομίζω ο πρώτος μεγάλος γενικά ερωτάς μου) ήταν ο Ερίκ, ή αλλιώς "Το Φάντασμα της Όπερας" του Γκαστόν Λερού. Έχω ήδη γράψει σε άλλο νήμα πόσο τρομαχτικά πολύ με επηρέασε αυτό το βιβλίο.
Για μένα ο δύσμοιρος Ερίκ ήταν ο πιο ξεχωριστός & χαρισματικός άνθρωπος, ικανός εξίσου για τις πιο υψηλές ανιδιοτελείς πράξεις αλλά και για τα πιο ειδεχθή εγκλήματα. Το μυαλό του ένας ευφυής επικίνδυνος λαβύρινθος, αλλά η ψυχή του μία άβυσσος μοναξιάς. Την ένιωσα αυτή την απόκοσμη μοναξιά του και μαγεύτηκα. Ήταν γεννημένος για την ομορφιά, γνώρισε όμως μόνο την απέχθεια και το μίσος εξ' αιτίας της φρικτής όψης του.
Το σκοτεινό, υπόγειο βασίλειο του με συνάρπαζε και στη θέση της Κριστίν, θα τον ακολουθούσα εκεί δίχως δισταγμό. .