Οι λογοτεχνικοί μας... έρωτες

Εντάξει, όχι και τόσο σταθερός στις ερωτικές σχέσεις του ο Αγγελίδης... ;)
ε, είναι μέσα στην ''φωλιά με τις ''αεράτες γόησσες'':)και τον θεωρούν και ωραίο, πόσοι πειρασμοί!!! αλλά αυτός αγαπά μια κοπέλα της διπλανής πόρτας...δεν το τελειωσα, να δω και τι τελος έχουν βέβαια!
 
Νομίζω ότι εγώ το πρώτο κόλλημα το έφαγα στο δημοτικό με τον Τερρυ απο την Καντυ,στο λύκειο με τον κύριο Ντάρσυ της Τζέιν Όστεν,σίγουρα κατά γοητεύτηκα από τον σκοτεινό κύριο Ρότζεστερ της Τζέιν Έιρ αλλα ούτε ο Χίθκλιφ με άφησε αδιάφορη...γενικά όπου σκοτεινός κυνικός τύπος εγώ πάντα κάτι πάθαινα.:χαχα:
Μεγαλώνοντας.... μεγάλωνε και η λίστα μου.... Αλεξάντερ,Σιντ Μαλοουν,Γκειλ,Τέσσερα,Ντιμιτρι,Φιλιπ και πάει λέγοντας!!:χαχα:
 
Νομίζω ότι εγώ το πρώτο κόλλημα το έφαγα στο δημοτικό με τον Τερρυ απο την Καντυ,στο λύκειο με τον κύριο Ντάρσυ της Τζέιν Όστεν,σίγουρα κατά γοητεύτηκα από τον σκοτεινό κύριο Ρότζεστερ της Τζέιν Έιρ αλλα ούτε ο Χίθκλιφ με άφησε αδιάφορη...γενικά όπου σκοτεινός κυνικός τύπος εγώ πάντα κάτι πάθαινα.:χαχα:
Μεγαλώνοντας.... μεγάλωνε και η λίστα μου.... Αλεξάντερ,Σιντ Μαλοουν,Γκειλ,Τέσσερα,Ντιμιτρι,Φιλιπ και πάει λέγοντας!!:χαχα:
με τον μεγάλο θειο Ουιλιαμ καμια:χαχα: τελικά το τελος της κάντυ δεν θα το μάθουμε ποτέ αλλά τον Τερρυ τον ερωτεύτηκαν ουκ ολίγες, χαμός!!!

 
Last edited:
Ο πρώτος λογοτεχνικός μου έρωτας ήταν ο Ιβανόης,



για τον Τέρυ έγιναν καυγάδες με την ξαδέρφη μου που της άρεσε ο Άντονυ



και μετά ο πλοίαρχος Γουέντγουορθ έγραψε ένα γράμμα...

"I can listen no longer in silence. I must speak to you by such means as are within my reach. You pierce my soul. I am half agony, half hope. Tell me not that I am too late, that such precious feelings are gone for ever. I offer myself to you again with a heart even more your own than when you almost broke it, eight years and a half ago. Dare not say that man forgets sooner than woman, that his love has an earlier death. I have loved none but you. Unjust I may have been, weak and resentful I have been, but never inconstant. You alone have brought me to Bath. For you alone, I think and plan. Have you not seen this? Can you fail to have understood my wishes? I had not waited even these ten days, could I have read your feelings, as I think you must have penetrated mine. I can hardly write. I am every instant hearing something which overpowers me. You sink your voice, but I can distinguish the tones of that voice when they would be lost on others. Too good, too excellent creature! You do us justice, indeed. You do believe that there is true attachment and constancy among men. Believe it to be most fervent, most undeviating, in

F. W.

"I must go, uncertain of my fate; but I shall return hither, or follow your party, as soon as possible. A word, a look, will be enough to decide whether I enter your father's house this evening or never."
 
Δεν έχω διαβάσει, βέβαια, το βιβλίο, αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι αντιπροσωπεύει αυτός ο Ερίκ. Σε μερικά σημεία απ' αυτά που γράφεται μου θυμίζει τον λύκο της στέπας, αλλά και σε άλλα όχι... :χμ: Θέλετε να πείτε μήπως ότι αντιπροσωπεύει τα "αρνητικά" συναισθήματα; Μίσος, ζήλεια, εγωισμός, κ.λπ;
 
Δεν ερωτεύτηκα κάποιον από τους δύο (στην ηλικία μου θα ήταν σχεδόν παιδοφιλία!) αλλά ημουν διχασμένη ανάμεσα στον Μπιλ και τον Mπεν από το Αυτό. Ο πρωτος είχε όλο το πακέτο. Ό δεύτερο ήταν πιο κλειστός, ντροπαλός και ρομαντικός.
Εχω εντελώς κουλό "έρωτα" τον Ανεμοβρόχη από τα 2 βιβλία (Το χρώμα της μαγείας, Το Φως της Φαντασίας) του Πράτσετ. Κυνικός, δειλός, μπλέκει χωρίς να το θέλει, βρίζει την τύχη του κι ενώ πάει να κάνει λαμογιά τελικά κάνει το σωστό πάλι βρίζοντας.
Επίσης όσο κι αν βρίσκω τα βιβλία πολύ του ρομαντικομελό για τα γούστα μου, όσο κι αν είναι υπερβολικά δοσμένος σαν χαρακτήρας, την αμαρτία μου θα την πω: Τον Εντουαρντ από το Λυκόφως πολύ θα τον ήθελα :φιρουλί:
 

Ίζι

Κυρά των Σκιών
Νηρηίδα, από Μαύρο Πύργο ποιος σου άρεσε; Εμένα ο Ρόλαντ με τα χίλια, "σπασμένος" χαρακτήρας, καταθλιπτικός, αποφασισμένος, αδίστακτος και ηρωικός. Αλλά και ο Έντι, με το χιούμορ του και την αγάπη του για τη γυναίκα του (έχω και μια αδυναμία στα πρεζάκια που παλεύουν με τον εθισμό τους).
 
Δεν έχω διαβάσει, βέβαια, το βιβλίο, αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι αντιπροσωπεύει αυτός ο Ερίκ. Σε μερικά σημεία απ' αυτά που γράφεται μου θυμίζει τον λύκο της στέπας, αλλά και σε άλλα όχι... :χμ: Θέλετε να πείτε μήπως ότι αντιπροσωπεύει τα "αρνητικά" συναισθήματα; Μίσος, ζήλεια, εγωισμός, κ.λπ;
Από τα λόγια του Σάντσο και της Αζέλμα, κατάλαβα ότι τον αντιλαμβανόμαστε με παρόμοιο τρόπο, αλλά όχι με τον ίδιο. Για μένα εκπροσωπεί τόσο το σκοτάδι, όσο και το φως, καθώς ένας άνθρωπος ικανός εξίσου για το χειρότερο και το καλύτερο, όταν επιλέγει το δεύτερο λάμπει στα δικά μου μάτια πιο εκτυφλωτικά από όσο ένας απόλυτα αγαθός, καλός άνθρωπος. Είναι δύσκολο να διαλέξεις το φως όταν το σκοτάδι σε δέχεται και σου προσφέρει δύναμη, όταν τα πάντα γύρω σου σε ωθούν σε αυτό το σκοτάδι.

Ο Ερίκ ήταν προικισμένος με όλα τα χαρίσματα, εκτός από ένα 'ανθρώπινο' πρόσωπο, ό,τι δηλαδή για τον καθένα είναι αυτονόητο. Δεν του έλειπε η ομορφιά, δεν ήταν απλώς άσχημος, αλλά κάτι πολύ χειρότερο. Η έλλειψη προσώπου ισοδυναμούσε στα μάτια του κόσμου με την απουσία ανθρώπινης υπόστασης εξισώνοντας τον με κινούμενο πτώμα που προξενεί μόνο φρίκη. Όσα χαρίσματα κι αν είχε, κανείς δεν ενδιαφερόταν να τα δει, το μόνο που έβλεπαν ήταν η φρικτή όψη του. Η μοναξιά του ήταν ισόβια και απόλυτη, ούτε η μάνα του κατάφερε να τον αποδεχτεί και να τον αγαπήσει - εκείνη άλλωστε του έδωσε την πρώτη του μάσκα. Στη πορεία έγινε πράγματι το τέρας που έβλεπαν όλοι...

Η Κριστίν αντιπροσώπευε την μοναδική ευκαιρία να πάρει πίσω όσα στερήθηκε, να ανταλλάξει μια ζωή δυστυχίας, πόνου και μίσους με μία νέα αρχή. Να συγχωρήσει τον κόσμο, αλλά και τον εαυτό του και να επιλέξει το φως. Στο τέλος, τουλάχιστον για μένα, αποδεικνύεται μεγαλειώδης, όπως δηλαδή πίστευα ότι είναι.
 
Last edited:
Νηρηίδα, από Μαύρο Πύργο ποιος σου άρεσε; Εμένα ο Ρόλαντ με τα χίλια, "σπασμένος" χαρακτήρας, καταθλιπτικός, αποφασισμένος, αδίστακτος και ηρωικός. Αλλά και ο Έντι, με το χιούμορ του και την αγάπη του για τη γυναίκα του (έχω και μια αδυναμία στα πρεζάκια που παλεύουν με τον εθισμό τους).
Ο Έντι μου άρεσε γενικότερα σαν χαρακτήρας, πολύ αληθινός και με χιούμορ αλλά ο Ρόλαντ είναι νομίζω το κλασικο πρότυπο του βασανισμένου πλην σκληρού άντρα. Ηρωας και αντιήρωας μαζί. Αν συμπεριλάβω και την πληροφορία για το πόσο φοβερος είναι στο σεξ ακόμη κι όταν το κάνει χωρίς να έχει ιδιαίτερη όρεξη...:χαχαχα:
 
Ο πρώτος λογοτεχνικός έρωτας μου (νομίζω ο πρώτος μεγάλος γενικά ερωτάς μου) ήταν ο Ερίκ, ή αλλιώς "Το Φάντασμα της Όπερας" του Γκαστόν Λερού. Έχω ήδη γράψει σε άλλο νήμα πόσο τρομαχτικά πολύ με επηρέασε αυτό το βιβλίο.
Για μένα ο δύσμοιρος Ερίκ ήταν ο πιο ξεχωριστός & χαρισματικός άνθρωπος, ικανός εξίσου για τις πιο υψηλές ανιδιοτελείς πράξεις αλλά και για τα πιο ειδεχθή εγκλήματα. Το μυαλό του ένας ευφυής επικίνδυνος λαβύρινθος, αλλά η ψυχή του μία άβυσσος μοναξιάς. Την ένιωσα αυτή την απόκοσμη μοναξιά του και μαγεύτηκα. Ήταν γεννημένος για την ομορφιά, γνώρισε όμως μόνο την απέχθεια και το μίσος εξ' αιτίας της φρικτής όψης του.

Το σκοτεινό, υπόγειο βασίλειο του με συνάρπαζε και στη θέση της Κριστίν, θα τον ακολουθούσα εκεί δίχως δισταγμό. .
Πωπω,ΧΗΘΚΛΙΦΑΚΙ μου τι να πω!!!!!Νομιζα πως...απαντουσα ΕΓΩ!Ειλικρινα κοιταξα δυο φορες το προφιλ στο πλαι για να σιγουρευτω οτι δεν...ειχα απαντησει παλιοτερα στο νημα και δεν το θυμαμαι!!ΑΚΡΙΒΩΣ Ο,ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΕΙΠΕΣ Κ ΕΣΥ κ ειναι συγκινητικο οταν ανακαλυπτεις οτι και καποιος αλλος σκεφτεται με τον ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΡΟΠΟ για κατι που αγαπησες πολυ.

Ασε που με καθησυχασες-νομισα πως ειμαι τρελη που με συγκλονισε τοσο η φιγουρα του ΕΡΙΚ την οποια γνωρισα στα 14 και μιλησα για υτην αναλυτικα στο ΕΙΔΙΚΟ ΤΟΠΙΚ που ανοιξε η ΝΙΚΟΛΕΤΑ χθες για το ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΟΠΕΡΑΣ!Μπες να δεις κ να σχολιασουμε περαιτερω κιολας,αν θες!

Ω,ναι ως μικρη εφηβη ειχα πασχισει να φανταστω τη μορφη του κ επειτα εμενα να του χαιδευω αφοβα τις πληγες του...Επισης ειχα σκεφθει απειρες φορες οτι θα τον ακολουθουσα κατω,γιατι με συνεπαιρνε το μυστηριο του,το απροσιτο βασιλειο (της ψυχης του)-ναι,θα ημουν δικη του,ναι,θα απαρνιομουν τον υπολοιπο κοσμο αν δεν ηθελαν να αποδεχτουν τον Ερικ"μου" ,ναι, θα του εδινα την αγαπη που του αρνηθηκαν ολοι οι αλλοι,για να παψει να μισει(κ να εγκληματει μες στην παραφορα της οδυνης του)-ναι,θα γεννουσα το δικο του παιδι και θα του συστηνα την αληθινη οΟμορφια μεσα απο το μεγαλοψυχο κ βασανισμενο πατερα του,που ηξερε να αγαπαει αληθινα...

Βασικα ο δυσμοιρος ο ΕΡΙΚ εζησε σε λαθος εποχη μαλλον-τρελο fan club θα ειχε σημερα ο ανθρωπος!Σα γνησιος Ροκ σταρ!Αν αναλογιστεις κι ολες αυτες τις περιεργες φιγουρες του hard rock-ε, μια χαρα θα ταιριαζε κ χωρις makeup-χαχα!(black humour)...


Ο πρωτος μου -παιδικος ερωτας ομως ηταν ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΙΑΝΝΗΣ.Πρωτοδιαβασα ολοκληρωμενο τον πρωτο τομο απο τους ΑΘΛΙΟΥΣ καταλαβαινοντας στο περιπου,οταν ημουν 9 ετων με αφορμη μια ταινια-εκδοχη των ΑΘΛΙΩΝ με το ΖΑΝ ΓΚΑΜΠΕΝ,που ειδα με τους γονεις μου.Ερωτευτηκα το ΓΙΑΝΝΗ ΑΓΙΑΝΝΗ για τη θλιψη του,τη δυναμη του και την αθορυβη καλοσυνη του.

Ειδικα η αντιμετωπιση του προς τη ΦΑΝΤΙΝΑ κ την ΤΙΤΙΚΑ με συγκλονισε,την αναλογιζομουν με ευγνωμοσυνη σα να μου συνεβη προσωπικα.Μιλουσα συνεχεια γι αυτο!!Ειχε κ την ηλικια του αγαπημενου μου πατερουλη τοτε(45)!Τον σκεφτομουν, τον ζωγραφιζα...Πωπω,εγω το ...οιδιποδειο με το ΓΙΑΝΝΗ ΑΓΙΑΝΝΗ το περασα-χαχα!!!!


Τελος,ενας αντρας που με κεντρισε με τη γοητεια του κακου παιδιου ειναι ο ΛΥΚΟΣ ΛΑΡΣΕΝ του ΤΖΑΚ ΛΟΝΤΟΝ με την ακατεργαστη σαγηνη του,την πρωτογονη ευφυια του,το σαρκασμο του και την αρρενωποτητα του.Ο ΛΟΝΤΟΝ περιγραφει πολυ ζωντανα τουτο το μοναδικο χαρακτηρα,που κατ εμε μονον ο ΑΛ ΠΑΤΣΙΝΟ θα μπορουσε να ενσαρκωσει τελεια,παρα το μικρο του παραστημα(Ο ΛΥΚΟΣ ΛΑΡΣΕΝ περιγραφεται πολυ ψηλος)

Χιλια μπραβο για το ΦΑ-ΝΤΑ-ΣΤΙ-ΚΟ τοπικ !!!!Το βρηκα μια ιδανικη ευκαιρια να αφησω ελευθερα το συναισθηματισμο μου που διαπιστωνω τωρα οτι δεν αλλαξε και πολυ απο τα εφηβικα μου χρονια...Ηταν ομορφη εκτονωση γιατι δεν εχω μιλησει ξανα για ολα αυτα και το ηθελα.Ειναι ωραιο να βιωνεις τα βιβλια και με το συναισθημα-περαν της πνευματικης ανατασης κ των γνωσεων που προσφερουν.

Πωπω,εσεις εχετε στησει μια θαυμασια σχεδον φιλοσοφικου βαθους συζητηση!!!Και οσο διαβαζω τη ΧΗΘΚΛΙΦ τοσο περισσοτερο συγκινουμαι.

Αλλα ΧΗΘΚΛΙΦΑΚΙ πιστευω οτι οταν ερωτευομαστε ηρωες αποδιωγμενους απο τους πολλους,ηρωες ζοφερους και απροσιτους για να τους δωσουμε ο,τι οι αλλοι τους αρνουνται -ισως ειναι το δικο μας εσωτερικο σκοταδι που ζητα λιγο φως.Ισως να το αγαπησουμε πρωτα εμεις οι ιδιοι.Δεν ειμαι κ σιγουρη φυσικα,αλλα η ολη συζητηση σας αυτο μου πυθροδοτησε.

Ο ΕΡΙΚ ηταν διαφορετικος.Δε διεθετε αυτο που οι κοινωνικες συμβασεις ορισαν ως ομορφια-διεθετε πραγματα που την ξεπερνουσαν.Μια ιλιγγιωδη ευφυια αλλα κυριως ενα χαρακτηρα απολυτο,ενα χαρακτηρα των ακρων που δεν αντεχουν οι πολλοι,διοτι το απολυτο ειναι προκληση στη θνητη φυση μας που προοριζεται για το μεσον,το μετριο.

ΕΙχα πει οτι ο ΕΡΙΚ αποδεικνυεται συγκλονιστικος γιατι ενω βιωνει τη μοναξια του αριστοτελικου θηριου,ποτε δεν αφομοιωνεται απο το ναρκισσισμο που μπορει να πυροδοτησει η απελπισια αυτη κ η ταση εκδικησης προς μια κοινωνια αδικη.Ποτε δεν καταχραστηκε τη μοναδικη φορα που στα χερια του ειχε απολυτη εξουσια απεναντι σε εναν εκπροσωπο του Αποδεκτου για την κοινωνια.Οταν δηλαδη η ομορφη ,επιθυμητη ΚΡΙΣΤΙΝ βρεθηκε ανυπερασπιστη στα χερια του...Παρεμεινε τρυφερος,περιποιητικος-ταπεινος προσκυνητης του ερωτα του οπως ειχα γραψει στο αλλο σχετικο τοπικ....
Ακομη κ στο φοβερο του ξεσπαμα ,στη στιγμη του υστατου πονου,τη στιγμη του απωτερου μισους στον ιδιο του τον εαυτο ,οταν η ΚΡΙΣΤΙΝ του αντιδρα με φρικη ανειπωτη κ εξευτελισικη στην ασχημια του(βλ διαφορετικοτητα) αυτος δεν τολμησε ουτε μια τριχα να της αγγιξει γιατι την αγαπουσε αληθινα,απεραντα στο μετρο εκεινο που οδηγει το ανθρωπινο πλασμα στη θεωση...Αυτο βλεπουμε κ στο τελος αλλα δεν αποκαλυπτω αλλα...Παντως ο Ερικ διδαξε την Πραγματικη Ομορφια.Την απροσιτη στη συμμετρια...
 
Last edited by a moderator:

Ίζι

Κυρά των Σκιών
Πρέπει να πω ότι βρίσκω αρκετούς λόγους να ερωτευτεί κανείς τον Ερίκ. Καταρχήν, να πω ότι τον ήρωα τον γνώρισα μόνο μέσα από το μιούζικαλ, χωρίς να έχω δει καν κάποια ταινία. Ήταν από τα αγαπημένα μου ακούσματα στην εφηβεία. Διάβαζα τους στίχους, άκουγα τη μουσική και φανταζόμουν τα δικά μου. Είμαι σίγουρη ότι δεν συγκρίνεται με το βιβλίο, όμως ακόμα κι έτσι, εγώ αυτόν τον ήρωα τον είχα καψουρευτεί αρκούντως! Ήταν μυστηριώδης και διαφορετικός, σκοτεινός και αινιγματικά γοητευτικός. Ήταν φτιαγμένος για να τον ερωτευτείς! Είμαι σίγουρη ότι καμία γυναίκα δεν προτίμησε ποτέ τον ξενέρωτο Ράουλ. Σίγουρα, σε κάποια σημεία σου σπαράζει την καρδιά, όμως δεν είναι αυτός λόγος να ερωτευτείς κάποιον, έτσι; Αλλιώς όλες οι γυναίκες θα ερωτευόμασταν τους αδικημένους από την κοινωνία, τους παραμορφωμένους και τους εγκληματίες! Όλος αυτός ο υπόγειος κόσμος που είχε στήσει, η μαγευτική του προσωπικότητα, το μεγάλο ταλέντο και το πάθος του για τη μουσική και την Κριστίν είναι που τον έκαναν τόσο ερωτεύσιμο στα μάτια μου. Και, πάντως, αν ο Ερίκ είναι ο σκοτεινός μας εαυτός, τότε ο σκοτεινός μας εαυτός είναι στ' αλήθεια πολύ κουλ! :))))Σίγουρα κάποια στιγμή θα διαβάσω και το βιβλίο, και θα σας πω περισσότερα.
 
Είναι στ' αλήθεια συγκινητικό όταν υπάρχει ταύτιση σε κάτι που σημαίνει τόσο πολλά για σένα, και μου συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια Φαντίνα - σε ευχαριστώ πολύ γι΄αυτό.

Εγώ ποτέ δεν ανησύχησα που δεν έβρισκα κάποιον να συμμερίζεται τα συναισθήματα μου για τον Ερίκ, αν και η επίδραση του πάνω μου ήταν η ίδια ανησυχητική. Θυμάμαι πως αρνιόμουν με τρομακτική, παράλογη εμμονή να αποδεχτώ ότι ήταν αδύνατο να αλλάξει το τέλος, ότι εγώ δεν μπορούσα να το αλλάξω, κι ας ήθελα τόσο ολοκληρωτικά να το κάνω.

Έχεις δίκιο Φαντίνα, το δικό μου σκοτάδι είδα στον Ερίκ, το κατάλαβα άλλωστε από την πρώτη στιγμή. Μέχρι τότε μου ήταν σχεδόν άγνωστο, ήξερα πως υπάρχει αλλά δεν το είχα αισθανθεί ποτέ πριν έτσι, έπειτα όλα ανατράπηκαν, απελευθερώθηκε, άρχισα να με γνωρίζω ξανά. Πενθούσα τον Ερίκ για πολύ καιρό σαν να έχασα το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο και ταυτόχρονα ήξερα ότι πενθώ και κάτι πιο βαθύ, δικό μου. δώδεκα ετών ήμουν, βίωσα συναισθηματικό σοκ.
 
Last edited:
Ξεχασα τον Καλ από τα ανατολικά της Εδεμ αλλά και τον Πέτρο από το ''η αγάπη φόβο φέρνει''
 
Εμένα μου έχει συμβεί αυτό με την Huang Rong απο το She Diao Ying Xiong. Είναι απο τους καλύτερους γυναικίους χαρακτήρες που έχει γράψει ο Jin Yong. Είναι όμορφη, αστεία και έξυπνη. Η τέλεια γυναίκα για τον προταγωνιστή Guo Jing που είναι μέτριος στην εμφάνιση, πάντοτε σοβαρός, αφελής και χαζός.
 
Top