Οι πιο μισητοί κι αντιπαθητικοί ήρωες της λογοτεχνίας

Ο Yue Buqun απο το Xiao Ao Jiang Hu. Τον μισώ!!!! Το παίζει gentleman και ο καλος ήρωας, αλλά στην πραγματικότητα είναι υποκρίταρος. Δέχεται τον Lin Pingzhi ως μαθητή του μόνο και μόνο για να του κλέψει το οικογενειακό εγχειρίδιο πολεμικών τεχνών τεχνών, το όποιο το έχει χάσει η οικογενεία του αλλά ολοι νομίζουν ότι το έχουν ακόμη και για αυτό σκότωσαν τους γονείς του Lin δίνωντας την ευκαιρία στον Yue Buqun να το παίξει ο καλός τύπος που βοηθάει τον ορφανό Lin. Ζηλεύει τον προταγωνιστή και μαθητή του Linghu Chong, τον οποίο, επειδή είναι ορφανός, τον έχει μεγαλώσει σαν να ήταν γίος του, επειδή είναι καλύτερος απο αυτον στις πολεμικές τέχνες και όταν κλεβει το εγχειρίδιο του Lin, δεν διστάζει να ρίξει όλο το φταίξιμο σε αυτόν.

Και επειδή το εγχειρίδιο έχει ως προυπόθεση να ευνουχιστεί όποιος θέλει να το μάθει, δεν διστάζει να ευνουχισθεί. Οδηγεί την συζηγό του επι 20 χρόνια να αυτοκτονήσει και κλείνει σε μια σπηλία όλους τους πολεμιστές πολεμικών τεχνών για να τρελαθούν και να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο. Αλλά στο τέλος, η μοναχός Yili τον σκοτώνει. Αλλά πραγματικά τον μισώ αυτόν τον τύπο γιατί είναι υποκριτής και το παίζει σε όλες σχεδον τις 2000 σελίδες του βιβλίου ότι είναι gentleman.
 
Ε όχι και τον Ιαβέρη ρε παιδιά! (Ζαβ μον αμί, μαζί σου συμφωνώ απολύτως για τον Ιαβέρη του Ουγκώ) Ήταν κολλημένος με το καθήκον του, καλώς ή κακώς.
Τον αδικειτε τον Ιαβερη, παιδια. :) Ο ανθρωπος ηθελε απλα να κανει σωστα τη δουλεια του. Για μενα ειναι ο πιο συνεπης δημοσιος υπαλληλος στην παγκοσμια λογοτεχνια. :χαχα:
Ναι ρε παιδιά, όχι τον Ιαβέρη!!! Είχε - σίγουρα κακώς - μια ψυχαναγκαστική προσήλωση στο καθήκον, που νομίζω ότι οφειλόταν στις αρχές και την ιδεολογία του και όχι στο ότι ήθελε να κάνει απλά καλά την δουλειά του, αλλά τουλάχιστον τους νόμους που τόσο αυστηρά απαιτούσε από τους άλλους να τηρούν ήθελε να τους τηρεί και ο ίδιος ακόμα και όταν δεν τον βόλευαν, γι' αυτό και αυτοκτόνησε όταν η ανθρώπινη πλευρά του συγκρούστηκε με την υποχρέωση πίστης στο καθήκον.

Θέλει μαγκιά να έχεις συνέπεια σε αυτά που λες και που κάνεις και κυρίως να μην υποκύπτεις στην ευκολία του να έχεις απαιτήσεις από τους άλλους, αλλά σε καταστάσεις που σε αφορούν να διαλέγεις αυτό που σε βολεύει!

Οπότε, τον πάω τον Ιαβέρη και τον λυπάμαι και λίγο γιατί τελικά ήταν δυστυχισμένος!
 
Διαβάζοντας τον Χάρι Πότερ και το Τάγμα του Φοίνικα, δεν θα μπορούσα παρά να αναφέρω κι εγώ το πόσο κρόσια μού έκανε τα νεύρα η Άμπριτζ! Είχε τρελή έμπνευση πάντως η Ρόουλινγκ όταν την δημιούργησε, από τη στιγμή που ήδη υπάρχουν τόσοι αντιπαθητικοί ήρωες στα βιβλία της!
Με έχει στοιχειώσει η κατσίκα, τόσο που έχω υιοθετήσει κι εγώ το ''χεμ χεμ'' όταν θέλω να ειρωνευτώ κάποιον :))))
 
Συμφωνώ και επαυξάνω για την Άμπριτζ, αν και στην ταινία δεν με νευρίασε τόσο όσο στο βιβλίο!! Επίσης η Τράντσμπουλ, η διευθύντρια του σχολείου στην Ματίλντα του Ρόαλντ Νταλ, και η Μπέλλα από την τετραλογία του Λυκόφωτος. Αν και έχω διαβάσει μόνο την Νέα Σελήνη, ήταν αρκετό για να την αντιπαθήσω (εννοείται και στην κινηματογραφική μεταφορά των βιβλίων).
 
Δύο είναι οι πιο αντιπαθείς "ήρωες" για μένα και ο ένας είναι και μισητός!
Ο μισητός είναι στο βιβλίο που διαβάζω τώρα, "το πηγάδι της μνήμης" και είναι ο βασιλιάς της Αγγλίας Εδουάρδος Α', ένας αδίστακτος άνθρωπος, δίχως ίχνος ηθικής, αγάπης, λογικής, ένας ύπουλος δολοφόνος που κατακρεούργησε τους Σκωτσέζους επαναστάτες όχι μόνο με τα όπλα, αλλά και με όποιο αθέμιτο τρόπο έβρισκε, σε σημεία γενοκτονίας!
Ο δεύτερος αντιπαθής "ήρωας" είναι ο προδότης Σάρουμαν στον άρχοντα των δαχτυλιδιών!
 
Οι δύο χαρακτήρες που αντιπάθησα είναι και οι δυο του Ουγκώ. Ο ένας είναι ο Φοίβος από την Παναγία των Παρισίων και ο άλλος ένας ξάδερφος του Μάριου απο τους Αθλίους και σε μερικά σημεία ήθελα να πλακώσω τον Αγιάννη...
 
-Χίθκλιφ.
Τον μίσησα τόσο
που
όταν ψόφησε χοροπηδούσα σαν την Βλαχοπούλου γύρω από το coffee table τραγουδώντας "Πέθανε ο Χίθκλιφ, πέθανε ο Χιθκλιφ".
.
-Γκρενουίγ. Μου έβγαζε κάτι γλοιώδες.
Για μένα είναι ο χλαπάτσας της λογοτεχνίας.
-Όλες οι ηρωίδες (ηρωίδες... λέμε τώρα) που έχει γράψει η Tarryn Fisher.
 
Ο Ζαν-Μπατίστ γλοιώδης???!!!
Φαντάζομαι πως μπορεί να είναι απεχθής σε κάποιους για πολλούς λόγους, αλλά γλοιώδης?
 
-Χίθκλιφ.
Τον μίσησα τόσο
που
όταν ψόφησε χοροπηδούσα σαν την Βλαχοπούλου γύρω από το coffee table τραγουδώντας "Πέθανε ο Χίθκλιφ, πέθανε ο Χιθκλιφ".
.
Αυτό ήταν μαχαιριά....
μαχαιριά από χέρι αγαπημένο...
Πόνεσε διπλά...:λυγμ:
 
@ Φθινόπωρο: Είπαμε,
ο χλαπάτσας της λογοτεχνίας :χαχα:

Αυτό ήταν μαχαιριά....
μαχαιριά από χέρι αγαπημένο...
Πόνεσε διπλά...:λυγμ:
Τα πρώτα 50 χρόνια είναι δύσκολα, μετά θα το ξεπεράσεις :)))
Τώρα πέρα από την πλάκα. Σας ήταν συμπαθητικός ο Χίθκλιφ;

Και επειδή μ'αρέσει να στρίβω το μαχαίρι,
έδωσα δύο αστέρια επειδή ψόφησε. Αν ζούσε θα έδινα 1
 
Last edited:
μερικοί χαρακτήρες που αντιπαθώ:

Ο Χίθκλιφ και η Κάθριν από τα Ανεμοδαρμένα Ύψη (καλά όλοι οι βασικοί χαρακτήρες του βιβλίου είναι εκνευριστικοί αλλά αυτοί οι δυο παραείναι)

Η μανταμ Μποβαρί (από το ομώνυμο)

ο Ζιλιέν Σορέλ από το Κόκκινο και το Μαύρο
Τώρα πέρα από την πλάκα. Σας ήταν συμπαθητικός ο Χίθκλιφ;

Και επειδή μ'αρέσει να στρίβω το μαχαίρι,
έδωσα δύο αστέρια επειδή ψόφησε. Αν ζούσε θα έδινα 1
επειδή τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται...
 
Καλά, είμαι τελείως αδικαιολόγητη! Ξέχασα τον Σορέλ και την μαδάμ Μποβαρί! Τις προάλλες στο gr έλεγα πως ήθελα να της ρίξω φλιτ! Επίσης στην μαύρη λίστα να προσθέσω την ανώνυμη ηρωίδα του βιβλίου "Όσες φορές αντέξεις".

Κόρτο, μπορεί να αργήσαμε αλλά τελικά συναντηθήκαμε :αγκαλιά:
 
Καλά θα διαφωνήσω και με τους δυό σας για τον Χηθκλιφ και την Κάθριν ως ένα βαθμό αλλα η μαντάμ Μποβαρύ ήταν όντως εκνευριστική γιατί ταλαιπωρούσε τον άντρα της και για όλα τα φταιγε το φαντασιόπληκτο κεφάλι της και το γεγονός οτι παραήταν ρομαντική. Αααα και για τον Γκρενούιγ κακούργα, τι λογο πικρό ξεστόμισες. Μαχαίρι στην καρδιά.
 
Tα λεώ, ποιός μ'ακούει είναι το θέμα !!! Με εκνεύρισαν όλοι οι χαρακτήρες απο τα κοτσύφια της Χάρπερ Λή εκτός απο την κόρη. Είτε θα ήταν υπερβολικά καλοί είτε υπερβολικά κακοί και αντιπαθείς.
 
Top