Οι πιο μισητοί κι αντιπαθητικοί ήρωες της λογοτεχνίας
- Thread starter Ρεγινόρα
- Start date
)Εγώ πάλι πάρα την απλοϊκοτητα τους, συμπάθησα τους πρωταγωνιστες, ιδιαίτερα τον Ατικους και την μικρή.
Ήρωες που αντιπάθησα τελευταία είναι ο Άλαν Αρμαντέϊλ από το ομώνυμο βιβλίο του Γουιλκι Κόλινς και ο Θίο από τη Καρδερίνα της Ντόνα Ταρτ. Ο Άλαν πολύ απλά πρέπει να είναι ο πιο ηλιθίξ ήρωας που έχω συναντήσει σε λογοτεχνικό έργο, η αφέλεια κι η χαζομάρα του ήταν κάτι το ανυπόφορο. Με θυμάμαι να θέλω να μπω στο βιβλίο και να τον χαατουκιζω ανελεητα για ώρες. Τον Θίο τον αντιπάθησα γιατί πολύ απλά ήταν ένας αποτυχημενος ναρκομανής και δεν φερθηκε εντάξει με τους φίλους του, εγωιστής όσο δεν πάει. Παρεμπιπτόντως και τα δύο βιβλία, Αρμαντέϊλ και Καρδερίνα, ήταν από τα χειρότερα που διάβασα φέτος, είχα μεγάλες προσδοκίες όταν τα ξεκίνησα και δυστυχώς προσωπικά δεν μου άρεσαν καθόλου. Τζάμπα οι καλές κριτικές και τα βραβεία.
Δεν ξέρω, μπορεί απλά να μην ταιριαξαν τα ζώδια μας με τη Ντονα, γεγονός είναι ότι δεν μου άρεσε. Ενώ φαίνεται ότι είναι ψαγμένη όσον αφορά τα θέματα που πραγματεύεται κι έχει ωραία γλώσσα, της λείπει η ζωντάνια, η σπιρτάδα που χρειάζονται για να απογειωσει τα βιβλία της. Να σημειώσω ότι στο παρελθόν είχα διαβάσει και τη Μυστική Ιστορία της ίδιας, όπου πάλι απογοητευτηκα, πολύς ντόρος για το τίποτα.
Ο αντιπαθέστατος Γιούγκερμαν.
Στάθηκε μάλιστα η αφορμή να αντιπαθήσω και τον ίδιο τον Μ Καραγάτση, που είχα λατρέψει από "το 10".
Ο κόσμος χάλασε, Βαλκανικοί πόλεμοι, Μικρασία, Δημοκρατία στην Ελλάδα, και ο Γιούγκερμαν (και ο δημιουργός του; ) "περιβουτούν τα θηλυκά" του φαντασιακού τους κόσμου!
Στάθηκε μάλιστα η αφορμή να αντιπαθήσω και τον ίδιο τον Μ Καραγάτση, που είχα λατρέψει από "το 10".
Ο κόσμος χάλασε, Βαλκανικοί πόλεμοι, Μικρασία, Δημοκρατία στην Ελλάδα, και ο Γιούγκερμαν (και ο δημιουργός του; ) "περιβουτούν τα θηλυκά" του φαντασιακού τους κόσμου!
Είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που έχω δει να εκφέρει αυτή την άποψη για την Ντόνα Ταρτ.
Συμφωνώ απόλυτα για το συγγραφικό της ύφος.
Όσο για μισητούς/αντιπαθητικούς χαρακτήρες, αν και αρκετές φορές στο θέμα αναφέρθηκαν οι Κάθυ/Χίθκλιφ από τα Ανεμοδαρμένα Ύψη και η Σκάρλετ Ο'Χάρα, η αλήθεια είναι ότι τους χαρακτήρες τους λατρεύω ακριβώς για τα ελαττώματα τους. Ακόμα και η Νέλλυ μου αρέσει σαν χαρακτήρας, αν και θάβει όλους σχεδόν τους χαρακτήρες στην ιστορία. δεν φαίνεται το κίνητρο της να είναι η κακία, αντίθετα φαίνεται να έχει ένα παράπονο που δεν κατάφερε να γίνει επίσημα μέλος της οικογένειας. Είχα πάντα την εντύπωση πως η πικρία της, οφείλεται στο γεγονός ότι αγαπούσε τον Χίντλεϋ...
Όσο για την Άμπριτζ και τον Τζόφρυ, αυτοί οι χαρακτήρες γράφτηκαν ακριβώς για να είναι αντιπαθητικοί. Νομίζω ότι η Ρόουλινγκ κάποτε είπε ότι η Άμπριτζ είναι χειρότερη από τον Βόλντεμορτ, από την άλλη μας έδωσε περισσότερες πληροφορίες για τον Βόλντεμορτ παρά για την Άμπριτζ.
Από τις ιστορίες του Χάρι Πότερ, για μένα αντιπαθητικός χαρακτήρας ήταν ... η Ερμιόνη.
Δεν εννοώ ότι είναι κακιά ή δειλή. Αντιθέτως, η Ερμιόνη είναι καλή, είναι γενναία, είναι έξυπνη και είναι σαν να μην έχει κανένα ελάττωμα. Και αυτό είναι που με κάνει να την αντιπαθώ.
Στο πρώτο βιβλίο,στην αρχή η Ερμιόνη είχε ενδιαφέρον, ήταν έξυπνη, ήταν Μαγκλ, διάβαζε υπερβολικά πολύ, όπως και ο Χάρι προσπαθούσε να εξοικειωθεί στο περιβάλλον του Χόγκουαρτς-το οποίο της ήταν απόλυτα ξένο- και ταυτόχρονα οι συμμαθητές της την έβρισκαν αντιπαθητική (και εγώ την συμπαθούσα για αυτό). Μετά βέβαια αυτό αλλάζει, περίπου. Ορισμένα άτομα εξακολουθούν να την προσβάλλουν, αλλά κατά κύριο λόγο όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι πανέξυπνη και ταλαντούχα. Το μοναδικό της ελάττωμα είναι το ότι μπορεί να χάσει την ψυχραιμία της αλλά αυτό είναι φυσιολογική αντίδραση. Καταλαβαίνω ότι η Ερμιόνη θεωρείται ως ένα θετικό σύμβολο ειδικά για τα νέα κορίτσια και αυτό είναι αρκετά σημαντικό, όμως σε κάποια σημεία ο χαρακτήρας της έχει στοιχεία Μαίρη-Σου και είναι κάπως προβλέψιμη. Είναι κρίμα που η Ρόουλινγκ δεν εστίασε σε άλλους χαρακτήρες όπως η Τζίνυ και η Λούνα, που κατά την γνώμη μου ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσες από την Ερμιόνη (π.χ. και οι δύο είχανε προβλήματα με την οικογένεια τους). Βέβαια παίζει ρόλο και το ότι στις ταινίες κάποια καλά στοιχεία του Ρον δόθηκαν στην Ερμιόνη, που ήταν αφόρητα εκνευριστική. Ίσως σε ένα βαθμό η άποψη μου για την Ερμιόνη να έχει να κάνει με τον τρόπο που ορισμένοι φαν των ταινιών την έχουν αναγάγει ως ένα τέλειο ον, που ουδέποτε σφάλλει. Ίσως πάλι σε αντίθεση με τον Χάρι και τον Ρον, ο χαρακτήρας της έμεινε στάσιμος. Ο Χάρι και ο Ρον χρειάστηκε κατά την διάρκεια της φοίτησης τους στο Χογκγουαρτς να αναθεωρήσουν πολλά ζητήματα, την σχέση με την οικογένεια τους, τον ρόλο τους στο σχολείο, η Ερμιόνη δεν φαίνεται να είχε τέτοια ζητήματα.
Όσο για τον Τζόφρυ, και αυτός είναι μια περίπτωση χαρακτήρα που ο συγγραφέας σκόπιμα τον δημιούργησε τόσο φρικτό.
Βέβαια ο ίδιος ο Μάρτιν χαρακτήρισε τον Τζόφρυ ως ένα κλασσικό 13χρονο bully. Σίγουρα πρόκειται για ένα απόλυτα μισητό χαρακτήρα αλλά βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον τον ρόλο του στην πλοκή. Έπειτα στα βιβλία υπάρχει η υπόνοια ότι εν μέρει ο Τζόφρυ επηρεάστηκε και από την συμπεριφορά των συγγενών του και η συμπεριφορά του ήταν ένας τρόπος να αποδείξει ότι ήταν αντάξιος τους. Γενικότερα με την περίπτωση του ο Μάρτιν θέτει το ερώτημα φύση εναντίον ανατροφής και μάλλον η απάντηση είναι δύσκολη.
Ο χαρακτήρας που αντιπαθώ αρκετά από τα βιβλία του Μάρτιν, είναι η Κάτλυν Σταρκ.
Συνήθως από χαρακτήρες της σειράς, από τους πιο αντιπαθητικούς θεωρούνται η Σάνσα και η Νταινέρυς, εμένα είναι οι αγαπημένες μου.
Αντίθετα η Κάτλυν είναι ανυπόφορη. Δεν την αντιπαθώ επειδή αντιπαθεί τον Τζον και είναι αφάνταστα σκληρή μαζί του (σε αυτό το σημείο την κατανοώ). Την αντιπαθώ επειδή σπάνια συνειδητοποιεί πόσο τυχερή στάθηκε στην ζωή της, πολλές καταστάσεις τις θεωρεί δεδομένες και είναι πολύ κακός κριτής ανθρώπων. Σε ότι αφορά την οικογένεια της, δεν τους αμφισβητεί καθόλου με τραγικά αποτελέσματα. Ενεργεί πολύ βιαστικά βασισμένη στο κύρος του Οίκου του άντρα της και του πατέρα της, χωρίς να αναλογίζεται τις συνέπειες των πράξεων της. Όλοι σχεδόν οι χαρακτήρες του Μάρτιν κάνουν λάθη και όλοι έχουν ελαττώματα, η Κάτλυν όμως τις περισσότερες φορές βιώνει σε μικρότερο βαθμό τις συνέπειες των πράξεων της και δεν μαθαίνει από τα λάθη της. Προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στον ρόλο της ως μητέρα και ως γυναίκα με κύρος και αποτυγχάνει και στα δύο. Σε αντίθεση με άλλους χαρακτήρες, η Κάτλυν θεωρεί ότι βρίσκεται στην πλευρά των καλών και των δίκαιων και αργεί να συνειδητοποιήσει ότι στο Παιχνίδι δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί.
Μίσησα απίστευτα τη γιαγιά και την μητέρα από τα Λουλούδια στη Σοφίτα. Ιδίως την μητέρα (Κορίν νομίζω), δεν νομίζω πως θα μπορούσα να την μισήσω περισσότερο.
Γενικώς το βιβλίο με τραυμάτισε. Ήταν και περίεργη φάση: το βρήκα στη βιβλιοθήκη του σχολείου μου, και διάβαζα λίγο λίγο σχεδόν όλο το χρόνο στα διαλείμματα. Ίσως επειδή ασχολήθηκα μαζί του για μήνες, να το πήρα και τόσο προσωπικά:Ρ
Αντιπάθησα πάρα πολύ τον Ντιμίτρι από τον Μπρούντζινο Καβαλάρη. Ήταν δειλός κι ηλίθιος. Χάρηκα πάρα πολύ όταν
Τέλος μιας κι αναφέρουν όλοι το Χάρι Πότερ, μου προκαλούσε πολύ άγρια ένστικτα αυτή η Λούνα Λάβγκουντ, χωρίς ποτέ να έχω καταλάβει γιατί.
Γενικώς το βιβλίο με τραυμάτισε. Ήταν και περίεργη φάση: το βρήκα στη βιβλιοθήκη του σχολείου μου, και διάβαζα λίγο λίγο σχεδόν όλο το χρόνο στα διαλείμματα. Ίσως επειδή ασχολήθηκα μαζί του για μήνες, να το πήρα και τόσο προσωπικά:Ρ
Αντιπάθησα πάρα πολύ τον Ντιμίτρι από τον Μπρούντζινο Καβαλάρη. Ήταν δειλός κι ηλίθιος. Χάρηκα πάρα πολύ όταν
ο Αλεξάντερ του τσάκισε το χέρι.
Τέλος μιας κι αναφέρουν όλοι το Χάρι Πότερ, μου προκαλούσε πολύ άγρια ένστικτα αυτή η Λούνα Λάβγκουντ, χωρίς ποτέ να έχω καταλάβει γιατί.
Σαώρη
Θεραπεύτρια Μαγικών Πλασμάτων
Σαώρη με έσωσες! 
Πολύ προχώ ο διευθυντής 
(
)
()(Γιατί να μην ενδιαφέρει κανέναν; Εγώ το έψαχνα χρόνια-όταν ήταν ήδη εξαντλημένο-και ευτυχώς το βρήκα στα αγγλικά. Δεν έχει σημασία που ακόμη φοβούμαι να βουτήξω πατουσάκι, κάποια στιγμή θα το ξεκινήσω).
Συμφωνώ! Μα τόση καλοσύνη πια; Ούτε λοβοτομή να είχε υποστεί
Θυμάμαι όταν είχα διαβάσει την Πολυάννα παντρεμένη πόσο πολύ είχα εκνευριστεί σε ένα σημείο όπου κάτι μαγείρευε αυτή και επειδή δεν της είχε βγει τέλειο, έκατσε και το έφτιαξε ξανά από την αρχή. Γενικώς σε έκανε να νιώθεις πως είχε έρθει το τέλος του κόσμου ένα πράγμα! Μάλιστα, είναι και το μοναδικό κομμάτι που μού έχει μείνει, όπως φαίνεται, από το συγκεκριμένο βιβλίο, καθώς μού είχε κάνει πολύ κακή εντύπωση αυτή η τελειομανία -ειδικά για τέτοια θέματα (νοικοκυροσύνη κτλ).