Όταν ο Λόρκα παρουσίασε τον Χιλιανό ομότεχνό του Πάμπλο Νερούδα στη Φιλοσοφική Σχολή της Μαδρίτης, είπε χαρακτηριστικά ότι πρόκειται για έναν ποιητή ….
« πιο κοντά στο θάνατο παρά στη φιλοσοφία, πιο κοντά στον πόνο παρά στη διανόηση, πιο κοντά στο αίμα παρά στο μελάνι».
Στο μικρή δίγλωσση ποιητική συλλογή του Νερούδα Ερωτικά Ποιήματα, αυτό το σχόλιο βρίσκει την τεκμηρίωσή του, σε κάθε σελίδα, σε κάθε στίχο. Ή, όπως σημειώνει ο Μισέλ Φάις σε ένα άρθρο του στην Ελευθεροτυπία «αν τα ποιήματα ήταν φωνές, αυτά εδώ θα είχαν τη χροιά του πάθους, της τρυφερότητας και μιας ειλικρίνειας που ξεγυμνώνει».
Ένα απ’ τα πολύ αγαπημένα μου :
« πιο κοντά στο θάνατο παρά στη φιλοσοφία, πιο κοντά στον πόνο παρά στη διανόηση, πιο κοντά στο αίμα παρά στο μελάνι».
Στο μικρή δίγλωσση ποιητική συλλογή του Νερούδα Ερωτικά Ποιήματα, αυτό το σχόλιο βρίσκει την τεκμηρίωσή του, σε κάθε σελίδα, σε κάθε στίχο. Ή, όπως σημειώνει ο Μισέλ Φάις σε ένα άρθρο του στην Ελευθεροτυπία «αν τα ποιήματα ήταν φωνές, αυτά εδώ θα είχαν τη χροιά του πάθους, της τρυφερότητας και μιας ειλικρίνειας που ξεγυμνώνει».
Ένα απ’ τα πολύ αγαπημένα μου :
Μέσα σου η γη
Μικρό μου
τριαντάφυλλο,
ρόδο μου μικρό,
κάποιες φορές,
μικροσκοπικό κι ολόγυμνο,
μοιάζεις
ότι στο χέρι μου
χωράς,
κι ότι στη χούφτα μου θα σε κλείσω
και θα σε φέρω στο στόμα μου,
όμως
ξαφνικά
τα πόδια μου ακουμπάνε τα πόδια σου και το στόμα μου τα χείλη σου,
έχεις μεγαλώσει,
ψηλώνουν οι ώμοι σου σαν δύο λόφοι,
τα στήθη σου περιδιαβαίνουν το στήθος μου,
το χέρι μου ίσα που καταφέρνει ν’ αγκαλιάσει τη λεπτή
γραμμή από τη νέο φεγγάρι της μέσης σου :
στον έρωτα σαν το νερό της θάλασσας έχεις λυθεί :
κοιτώ τα πιο μεγάλα μάτια του ουρανού
και σκύβω στο στόμα σου για να φιλήσω τη γη.
Μικρό μου
τριαντάφυλλο,
ρόδο μου μικρό,
κάποιες φορές,
μικροσκοπικό κι ολόγυμνο,
μοιάζεις
ότι στο χέρι μου
χωράς,
κι ότι στη χούφτα μου θα σε κλείσω
και θα σε φέρω στο στόμα μου,
όμως
ξαφνικά
τα πόδια μου ακουμπάνε τα πόδια σου και το στόμα μου τα χείλη σου,
έχεις μεγαλώσει,
ψηλώνουν οι ώμοι σου σαν δύο λόφοι,
τα στήθη σου περιδιαβαίνουν το στήθος μου,
το χέρι μου ίσα που καταφέρνει ν’ αγκαλιάσει τη λεπτή
γραμμή από τη νέο φεγγάρι της μέσης σου :
στον έρωτα σαν το νερό της θάλασσας έχεις λυθεί :
κοιτώ τα πιο μεγάλα μάτια του ουρανού
και σκύβω στο στόμα σου για να φιλήσω τη γη.
Last edited by a moderator: