Περί χειρόγραφων επιστολών και άλλων ξεχασμένων πραγμάτων

Η συναναστροφή με παιδιά με κάνει ώρες - ώρες να νιώθω... αρχαία. Αλλά πώς να μην νιώθεις έτσι, όταν ακούς τα παρακάτω;

- Πριν λίγο καιρό μου χάλεσε η ηλεκτρική κουζίνα και λόγω οικονομικού ζορίσματος είπα: "Θα πάρω μια πολύ απλή και όχι με κεραμεικές εστίες". Το άκουσε ο γιος μου, δέκα ετών τότε, και με ρώτησε τι εννοώ. Μάταια προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι υπάρχουν και κάποιες άλλες κουζίνες με μαύρα μάτια :ρ. Δεν είχε δει ποτέ του, ίσως σε καμιά φωτογραφία μόνο...

- Επίσης με έκπληξη διαπίστωσα ότι τα σημερινά παιδιά δεν ξέρουν τι σημαίνει κασέτα και κασετόφωνο. Ούτε βέβαια και δίσκος. Και άντε να τους εξηγήσω τι σημαίνει record, αν τύχει και το βρούμε σε κανένα κείμενο...

- Αυτό μου συνέβη μόλις σήμερα. Διάβασα σε ένα φόρουμ, την ανάρτηση μιας νεαρής προφανώς κοπέλας, η οποία έλεγε ότι βλέποντας μια ταινία εποχής ζήλεψε την πρωταγωνίστρια, που καθόταν στο γραφείο της και έγραφε επιστολές με το χέρι. Στο τέλος, πρόσθεσε ότι δεν έχει γράψει χειρόγραφο γράμμα ποτέ στη ζωή της! Και σκέφτηκα ότι με τα περισσότερα παιδιά σήμερα το ίδιο θα συμβαίνει...

Αυτό το τελευταίο μου φαίνεται πραγματικά τρομαχτική έλλειψη. Ίσως γιατί μου αρέσει το γράψιμο, και μάλιστα με το χέρι, ίσως γιατί εγώ έχω γράψει πολλά γράμματα στη ζωή μου και δεν μπορώ να φανταστώ ότι οι νεότερες γενιές ίσως να μη χρειαστεί να το κάνουν ποτέ.
 
Ουτε κ εγω γραφω πια κ λατρευω να γραφω :( Τα αγαπημενα μου μαθηματα ηταν παντα τα γραπτα, κ ακομα κ τα προφορικα μου αρεζε να τα γραφω για να τα μαθαινω (αν κ δεν τα μαθαινα ετσι, μονο το χρονο μου εχανα:ρ). Παντως ειναι αληθεια οτι κ εγω, ελαχιστα γραμματα εχω γραψει. Μονο οταν ημουν μικρη, σε μια φιλη μου στην Ολλανδια κ σε κοριτσακια που ειχα γνωρισει απο περιοδικα :)) Τωρα σπανια μπορει να στειλουμε καμια καρτα με τις φιλες μου τα Χριστουγεννα... Η τεχνολογια τρεχει τοσο γρηγορα που πολλα πραγματα δεν θα καταλαβαινουν τα παιδια. Ακομα κ σε μας φαινεται περιεργο πως ζουσαμε πριν πχ χωρις κινητα, χωρις ιντερνετ, που παρολο που κανουν τη ζωη μας πιο ευκολη, νομιζω οτι την κανουν κ λιγο πιο περιπλοκη.
 
Πριν από μερικά χρόνια, κατά την διάρκεια μίας μετακόμισης, ανασύραμε από το πατάρι ένα κιβώτιο με παλιούς δίσκους βινυλίου και ένα πικ-απ. Καθίσαμε να ακούσουμε ένα παλιό και πολύ αγαπημένο μας άλμπουμ, ενώ τα παιδιά μας -ηλικίας δημοτικού τότε- κοιτούσαν με θαυμασμό το αρχαίο μηχάνημα. Αφού ακούσαμε την μία πλευρά, είπα στον άντρα μου να βάλει και την άλλη. Τα παιδιά έμειναν εμβρόντητα, όταν είδαν ότι το τεράστιο αυτό cd παίζει και ανάποδα! Οσο για την γραφή δια χειρός, δυστυχώς δεν την ασκώ πια. Και να φανταστείτε ότι, όταν ήμουν στο δημοτικό (10ετία του' 60), διδασκόμασταν καλλιγραφία- και μάλιστα είχαμε τετράδιο μουσικού πενταγράμμου!
 
Με αφορμή το νήμα θα παραθέσω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο του Λου Μαρινοφ (Lou Marinoff) «Τα Μεγάλα Ερωτήματα (Πως η Φιλοσοφία μπορεί να αλλάξει τη Ζωή σας)» και που αναφέρεται στο πως η τεχνολογία έχει επηρεάσει – όχι απαραίτητα προς το καλύτερο - τις ζωές μας.

«Φανταστείτε πως ήταν ας πούμε τον 19ο αιώνα, η αλληλογραφία μεταξύ Νέας Υόρκης και Λονδίνου. Πρώτον, θα καθόσαστε σε ένα εξαίσιο χειροποίητο γραφείο, με υπέροχο χειροποίητο χαρτί και ταιριαστούς φακέλους, την αγαπημένη σας απόχρωση μελανιού, το κρυστάλλινο ή από φυσητό γυαλί μελανοδοχείο, την πολύτιμη συλλογή σας από πένες και ίσως την προσωπική σας σφραγίδα και κερί σφραγίσματος. Θα συλλογιζόσαστε, θα γράφατε ένα στοχαστικό γράμμα με εξασκημένο χέρι, θα το υπογράφατε και θα το σφραγίζατε. Το γράμμα σας θα πήγαινε στο Λονδίνο με πλοίο, και όταν θα έφτανε θα ήταν το αντικείμενο μεγάλης αναταραχής και εικασιών, ακόμα και πριν ανοιχτεί. Στη συνέχεια θα ανοιγόταν προσεκτικά με ένα ειδικό εργαλείο για το σπάσιμο του βουλοκεριού, θα διαβαζόταν και θα ξαναδιαβαζόταν λεπτομερώς και ίσως εξεταζόταν σχολαστικά για αρκετές ημέρες πριν να γραφτεί μια απάντηση με παρόμοιο τρόπο. Μήνες μπορεί να περνούσαν μεταξύ της στιγμής που θα στέλνατε το γράμμα σας και της απάντησης. Κι όμως κανείς δεν θα άφριζε ή δεν θα αγαναχτούσε εν τω μεταξύ. Υπήρχε αρκετός χρόνος για να αναπνεύσετε (και καλός αέρας να αναπνεύσετε) και πολλά άλλα πράγματα να κάνετε, μ’ έναν παρόμοιο μεθοδικό τρόπο. Η αλληλογραφία αυτού του είδους ήταν τέχνη, στην καλύτερη της εκδοχή λεπτή τέχνη, και γινόταν εφικτή από τα έργα πολλών τεχνιτών. Οι μέτριοι ανταποκριτές όχι μόνο είχαν καλύτερες αναγνωστικές και γραφικές δεξιότητες από τους περισσότερους αποφοίτους των σημερινών πανεπιστημίων, αλλά επίσης εκδήλωναν σημαντικές αρετές, όπως η υπομονή.

Αντίθετα σήμερα γράφετε στα βιαστικά ένα e-mail προς το Λονδίνο σιγουρεύοντας ότι το κάνετε τόσο νωρίς το πρωί στην Νέα Υόρκη για να λάβετε υπ’ όψιν την διαφορά της ώρας, γιατί αλλιώς μπορεί να μην διαβαστεί μέχρι την επόμενη ημέρα, (Ποιος μπορεί να περιμένει τόσο; ) Το μήνυμα το ίδιο είναι γεμάτο με τυπογραφικά λάθη και μπορεί να ανασυνταχθεί από το αλληλεπιδραστικό σύστημα του παραλήπτη, και βάζετε μικρά εικονίδια συναισθημάτων όπως :) για να μεταφέρετε χιουμοριστική διάθεση ή ευτυχία, ή :( για να μεταφέρετε διαφωνία ή λύπη. (Αξίζουν αυτές οι εικόνες χίλιες λέξεις; ) Το e-mail σας αποστέλλεται στο Λονδίνο με το πάτημα ενός πλήκτρου, και ενώ έχετε στραμμένη την προσοχή σας σε πολλά άλλα e-mail, αφρίζετε από θυμό γιατί δεν σας έχουν απαντήσει ακόμη από το Λονδίνο. Στο κάτω, κάτω στείλατε το μήνυμα σας μόνο μια ώρα πριν. ( Πόσα χρόνια είναι αυτή για έναν υπολογιστή; ) Αν η απάντηση έρθει μετά από μια ημέρα, μάλλον θα ξεκινά με μια αιτιολογία: «Συγγνώμη που μου πήρε τόσο πολύ να απαντήσω στο e-mail σου αλλά ήμουν…». Γνωρίζετε ακριβώς τι έκανε αυτός ή αυτή: Απαντούσε σε άλλα ηλεμηνύματα.

Αυτό είναι το σημείο όπου έχετε περάσει τα όρια, από την Ανθρωπιά στην Εκμηχάνιση. Αντί να λειτουργείτε εσείς τις μηχανές οι μηχανές σας λειτουργούν. Δεν είστε πια κύριος του χρόνου σας. Βγάζετε καπνούς από τον θυμό σας γιατί η πτήση σας καθυστερεί. Και τώρα πρέπει να στείλετε ένα φαξ. Αλλά η γραμμή του φαξ είναι κατειλημμένη, έτσι δοκιμάζεται το ηλεμήνυμα. Αλλά ο διακομιστής έχει «κρεμάσει», και έτσι το ηλεμήνυμά σας επιστρέφεται. Και τώρα τι; Απλώνετε το χέρι να πιάσετε το κινητό σας! Κι αν είναι αναγκαίο, ενοχλείται τον άνθρωπο δίπλα σας ο οποίος μπορεί να πεθαίνει εν τω μεταξύ. Μην προσευχηθείτε για την ψυχή του· αναποδογυρίστε τον σε περίπτωση που είναι ξαπλωμένος επάνω στον μετασχηματιστή σας. Τη στιγμή που βάζουμε τα μηχανήματα πάνω από εμάς, η ανθρωπιά μας τίθεται σε κίνδυνο


(Εγώ προσωπικά γράφω και πολύ μάλιστα σε καθημερινή βάση, επειδή μου αρέσει ιδιαίτερα η γραφή – καθ’ ότι της παλαιάς σχολής – και η κουζίνα μου έχει «μαύρα μάτια» και λειτουργεί εδώ και χρόνια, άψογα.)
 
Last edited:
Κι εγώ γράφω αρκετά, αν και θα έγραφα πολύ περισσότερο αν δεν υπήρχε το πισί. Βασικά, την πράξη της γραφής την θεωρώ κι εγώ τέχνη και ιεροτελεστία και γι' αυτό συχνά αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω με το χέρι. Επιστολές βέβαια γράφω σπάνια πια, αλλά αν θέλεις πράγματι να γράψεις, κάτι θα βρεις. Εγώ εκτονώνω αυτήν την ανάγκη γράφοντας ημερολόγιο.

Πάντως, στο απόσπασμα που μας παρέθεσες Ονειρευτή, έχω μια ένσταση να κάνω. Δεν υπάρχει περίπτωση να στείλω μέηλ ή να κάνω ανάρτηση ή να γράψω οτιδήποτε θα το δει κόσμος και να είναι ασύνταχτο ή ανορθόγραφο. Πιστεύω ότι όπως γράφει κανείς στο χαρτί, γράφει και στο πισί. Άλλος ανορθόγραφα, άλλος τσαπατσούλικα, άλλος προσεχτικά.
 
Με καποιους 2-3 φιλους μου αποφασιζαμε να επικοινωνουμε δι αλληλογραφιας και τη δεδομενη στιγμη, παρολο που με καποιους κοπηκε, με αλλους το διατηρω. Με ενδιαφερει ιδιαιτερα και η ιδεα του τηλεγραφηματος.

Παντως ο,τι δικο μου γραφω, προτιμω να το γραφω σε τετραδιο. Μου φαινεται πιο βολικο απο τον εντονο φωτισμο της οθονης ενος υπολογιστη. Και ποσο θλιβερο θα μου φανει, αν ποτε νιωσω το χερι μου να κουραζεται στο γραψιμο..!
 
Εγώ εκτονώνω αυτήν την ανάγκη γράφοντας ημερολόγιο.

Πάντως, στο απόσπασμα που μας παρέθεσες Ονειρευτή, έχω μια ένσταση να κάνω. Δεν υπάρχει περίπτωση να στείλω μέηλ ή να κάνω ανάρτηση ή να γράψω οτιδήποτε θα το δει κόσμος και να είναι ασύνταχτο ή ανορθόγραφο. Πιστεύω ότι όπως γράφει κανείς στο χαρτί, γράφει και στο πισί. Άλλος ανορθόγραφα, άλλος τσαπατσούλικα, άλλος προσεχτικά.
Εν τω προκειμένω Χρυσηίδα, στο απόσπασμα που ανάρτησα, ο συγγραφέας (που μεταξύ άλλων έχει γράψει και το «Πλάτωνας, Όχι Πρόζακ!) αναφέρει για τυπογραφικά και όχι για ορθογραφικά λάθη.

Λέγοντας τυπογραφικά, εννοούμε συνήθως λάθη που γίνονται από κεκτημένη ταχύτητα ή απροσεξία, όπως επί παραδείγματι να πατήσουμε στο πληκτρολόγιο αντί για την τελεία το κόμμα, ή το αντίστροφο, ή το σλας αντί για το ερωτηματικό, ή κατά λάθος άλλο γράμμα που βρίσκεται πλάι σ’ αυτό που θέλουμε να πατήσουμε και άλλα παρεμφερή τυπογραφικά λάθη, που συνήθως γίνονται από απροσεξία και δεν έχουν σχέση με γνώσεις ορθογραφίας ή ορθής σύνταξης, εφόσον φυσικά πραγματώνονται χωρίς τον απαιτούμενο επανέλεγχο λόγω έλλειψης χρόνου.

Σε αυτές τις περιπτώσεις φαντάζομαι πως αναφέρεται ο συγγραφέας, και άποψη μου είναι πως όπως γράφει κανείς στο χαρτί, δεν γράφει και στο πισι, επειδή στο χαρτί έχεις μια διαφορετική οπτική αντίληψη επί των γραφομένων απ’ ότι στο πισι εξαιτίας πολλών παραγόντων που επηρεάζουν με τελείως διαφορετικό τρόπο την αντιληπτικότητα επί του κειμένου.

Όσο αφορά τώρα την περίπτωσή σου μιας και το θίγεις, έχω διαπιστώσει και κατ’ ιδίαν την άρτια παρουσίαση των κειμένων σου τόσο από συντακτικής όσο και από ορθογραφικής πλευράς, που δείχνει την σχολαστικότητα σου επί της γραφής - κάτι που άλλωστε είναι και δικό μου χαρακτηριστικό γνώρισμα, είτε αφορά κάποια ανάρτηση στο διαδίκτυο, είτε κάποιο πμ, είτε μήνυμα μέσω ηλεταχυδρομίου (όπως άλλωστε θα πρέπει να έχουν διαπιστώσει και οι υπεύθυνοι του φόρουμ αφού οι αναρτήσεις μου επεξεργάζονται ακόμα και αρκετή ώρα μετά την παρουσίαση τους , επειδή ακόμα και η έλλειψη ενός κόμματος μετά από προσεκτικότερη μελέτη επί της αναρτήσεως μου μπορεί να μου φαντάξει απαραίτητο να συμπληρωθεί.)

Υ.Γ. Πάντως η εκτόνωση σου επί της γραφής, με την επί ημερολογίου καταγραφή γεγονότων ή περιστατικών της προσωπικής σου ζωής, είναι μια πάρα πολύ καλή ιδέα για όλους όσους θέλουν να γράψουν και δεν βρίσκουν κάποιο έναυσμα για να το κάνουν, ή για όσους θέλουν να ξεκινήσουν να εκφράζονται με αυτόν τον τρόπο.
Η αίσθηση της γραφής με μία πένα, ένα στυλό διαρκείας, ή ένα ξύλινο μολύβι, δεν μπορεί να συγκριθεί με την αίσθηση της πληκτρολόγησης σε μια ψυχρή υπολογιστική μηχανή.
 
Last edited:
Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ ότι απομακρύνομαι όλο και περισσότερο απο τη γραφή με το χέρι. Αν δεν είχα την καθημερινή τριβή με τα μαθήματα των παιδιών, θα είχα εξορίσει ολοκληρωτικά το στυλό. Ευτυχώς που - αναγκαστικά - το χρησιμοποιώ αρκετές ώρες κάθε μέρα, αν και αυτά που γράφω είναι σύμβολα.
Δεν μπορώ πραγματικά να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που έγραψα ένα - έστω μικρό - κείμενο με το χέρι.
 

Ίζι

Κυρά των Σκιών
Καλέ, μην στενοχωριέστε που κάποια πράγματα στη ζωή μας έχουν γίνει ευκολότερα. Φανταστείτε το ανάποδο. Ξαφνικά να μην είχαμε πλέον υπολογιστές, ίντερνετ, emails, και να ήμασταν πάλι αναγκασμένοι να γράφαμε τα πάντα με το χέρι, να τρέχουμε στο ταχυδρομείο, να περιμένουμε κ.λπ. Φανταστείτε να μην είχαμε πια την ευκολία του CD και των mp3 και να έπρεπε πάλι να ψάχνουμε τη μουσικη (και να την πληρώνουμε) όπως παλιά. Γοητευτικό το πικάπ (μου αρέσει τρελά!), νοσταλγικές οι κασέτες, όμως δεν ανταλλάσσω με αυτά τη σημερινή μου ευκολία. Με τίποτα!
Όσο για το γράψιμο, από μικρή ήμουν οπαδός του εύκολου. Θυμάμαι στο δημοτικό, στις πρώτες τάξεις δεν μας άφηναν να γράφουμε με στυλό, παρά μόνο με μολύβι για να μπορούμε να σβήνουμε. Όταν έπιασα στυλό στα χέρια μου έπαθα πλάκα, το θυμάμαι ακόμα. Μου άρεσε απίστευτα η ευκολία με την οποία έγραφα πλέον. Αργότερα έψησα τη μαμά μου και μου αγόρασε γραφομηχανή (την έχω ακόμα). Εκεί να δεις τρέλα, θεωρούσα υπέροχη την αίσθησή της, αλλά και το τελικό αποτέλεσμα στο χαρτί. Και, φυσικά, θυμάμαι την πρώτη φορά που έγραψα σε πληκτρολόγιο υπολογιστή. Μου φάνηκε μαγευτικά μαλακό! Μιλάμε, δεν το πίστευα! Απέκτησα τον πρώτο μου υπολογιστή αρκετά αργά, φοιτήτρια και έγραφα λίγα πράγματα, γιατί δεν ήξερα να τον χειρίζομαι - όμως η αίσθηση του πληκτρολογίου ήταν υπέροχη. Ακόμα είναι. Δεν μου λείπει καθόλου το γράψιμο στο χέρι!
 
Η τεχνολογια μπορει να διευκολυνε πολυ την καθημερινοτητα μας αλλα επισης μας εκανε και τεμπεληδες σε πολλους τομεις. Κι εμενα μου αρεσει να γραφω με το χερι κι οποτε βρισκω ευκαρια το κανω ( οταν πχ κανω παρουσιαση βιβλιου εδω στη Λεσχη, παντα πρωτα την γραφω στο χαρτι ). Πιτσιρικας εγραφα συνεχεια γραμματα στην γιαγια μου ή σε φιλους που εμεναν μακρια απο μενα. Η συγκινηση που ενιωθα οταν εβλεπα στο κουτι το γραμμα δεν συγκρινεται με κανενα ιμειλ, το να ξερεις οτι καποιος εκατσε και κοπιασε για σενα για να σου γραψει 3-4 σελιδες ειναι πολυ ωραιο, σε κολακευει κατα καποιο τροπο. Βεβαια, πρεπει ο κοσμος να παει ενα βημα μπροστα, εαν ο ανθρωπος δεν εξελισσοταν ισως σημερα να γραφαμε ακομα σε πετρινες πλακες και να προσκυνουσαμε τα δεντρα. Δεν ξερω, ειναι ετσι κι ετσι η κατασταση, εχει και τα καλα και τα κακα της.

Αυτο με τα κομπιοτερακια επισης με εκνευριζει αφανταστα. Οταν ημουν στο λυκειο, μια φιλη μου που πηγαινε γυμνασιο, εμεινε στα μαθηματικα και μου ειχε ζητησει να την βοηθησω. Δεχτηκα και αργοτερα, με οχι απλα μεγαλη αλλα τεραστια εκπληξη, διαπιστωσα οτι το κοριτσι δεν ηξερε καν την προπαιδια, αντε πανε κι εξηγησε της το Πυθαγορειο ή τις τετραγωνικες ριζες. Και στην ερωτηση μου '' πως κι ετσι; '' πηρα την αφοπλιστικη απαντηση: '' Ελα, μωρε ,αφου παντα χρησιμοποιουσα το κινητο, δεν χρειαστηκε να την μαθω. ". Νομιζα οτι ειχα πεσει στην περιπτωση αλλα δυστυχως αυτο το σκηνικο το ειδα κι αλλες φορες κι ειναι πολυ κριμα.

Και μην μου πειτε οτι φταιει παλι το Κρατος, το εκπαιδευτικο συστημα, οι κακοι καθηγητες. Ολα ξεκινανε απο το σπιτι, οι γονεις μια χαρα κοιμουνται ορθιοι. Οχι ολοι βεβαια ,μην γινουν παρεξηγησεις! :)
 
Ακουστε τι εχω ακουσει για αυτο με τα μαθηματικα: Οτι ειναι καποιου ειδους ταλεντο που πηγαινει απο θυληκο σε αρσενικο κ αντιστροφα στην κληρονομικοτητα. Δηλαδη ο μπαμπας της μαμας μου ηταν καλος στα μαθηματικα, εκανε ευκολα κ γρηγορα μεσα στο μυαλο του πραξεις (οχι υπερφυσικα πραγματα, πιο καθημερινα). Η μαμα μου ειναι επισης καλη στα μαθηματικα. Ο μπαμπας μου δεν ειναι. Ο αδερφος μου ειναι, εγω δεν ειμαι. Καταλαβατε τι θελω να πω;
 
Δεν μπορώ να πω ότι νοσταλγώ τα κλασικά μέσα. Με προβληματίζει, όμως, ότι η χρήση της τεχνολογίας κάνει το μυαλό μου να τεμπελιάζει ώρες - ώρες. Δεν θυμάμαι πια αριθμούς τηλεφώνων, γιατί τους καλώ όλους απ' το κινητό ή απ' το πισί. Αδυνατώ να γράψω σε τετράδιο, γιατί με αποδιοργανώνει το γεγονός ότι δεν μπορώ να κάνω άμεσα τροποποιήσεις και διορθώσεις. Δεν συγκεντρώνομαι να διαβάσω εφημερίδα, γιατί πετάγομαι από είδηση σε είδηση, όπως όταν διαβάζω νέα στον υπολογιστή. Μόνο η ανάγνωση των βιβλίων με κρατάει συγκεντρωμένη και απορροφημένη. Πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι δεν θυμόμουν να κάνω μία ψιλοπερίπλοκη διαίρεση :ααργκ: Επομένως, ο μόνος λόγος για τον οποίο προσπαθώ, τελευταία, να χρησιμοποιώ τους "παλιούς τρόπους" είναι για να μην χαζέψω τελείως!
 

Ίζι

Κυρά των Σκιών
Όταν έμαθα (πρόσφατα είναι η αλήθεια) για τα ηλεκτρονικά βιβλία και κυρίως το kindle και τη μεγάλη του επιτυχία, απόρησα και εκνευρίστηκα. Θα έχανα όχι απλά μεγάλο, αλλά το μεγαλύτερο μέρος από την ευχαρίστηση της ανάγνωσης λογοτεχνίας, αν ήμουν αναγκασμένη να διαβάζω έτσι, ίσως και να σταματούσα να διαβάζω. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι οι επόμενες γενιές είναι υποχρεωμένες να αναγνωρίσουν την υπεροχή του κλασικού χάρτινου βιβλίου έναντι του ηλεκτρονικού. Αντίθετα, νομίζω ότι κάποια στιγμή, όχι στο άμεσο μέλλον άλλα κάποτε, τα χάρτινα βιβλία θα είναι ό,τι είναι σήμερα τα βινύλια - αντικείμενα για συλλέκτες. Μόνο το κόστος του ηλεκτρονικού βιβλίου και τις οικολογικές προεκτάσεις να σκεφτείς, καταλαβαίνεις ότι θέλουμε-δεν θέλουμε θα αντικαταστήσει το κανονικό αργά ή γρήγορα. (Υπάρχει και η σχετική συζήτηση). Ναι, μου φαίνεται εφιαλτικό, όμως σε κάποιους, κάποτε, θα φαίνεται φυσιολογικό, σωστό, εύκολο, και πιθανότατα δεν θα μπορούν να διανοηθούν την επιστροφή στις κλασικές βιβλιοθήκες, που θα κοστίζουν ένα σωρό λεφτά και θα έχουν περιορισμένο αριθμό βιβλίων.
 
Βρε παιδια, αν ομως ολα τα κανουμε μεσα απο υπολογιστες στο τελος θα γινουμε ρομποτ... :ωιμέ: Δεν μπορω να φανταστω την ανθρωποτητα εντελως χαμενη μεσα στα κομπιουτερ, να τα κανει ολα μ'ενα κουμπι.
 
Θα έχανα όχι απλά μεγάλο, αλλά το μεγαλύτερο μέρος από την ευχαρίστηση της ανάγνωσης λογοτεχνίας, αν ήμουν αναγκασμένη να διαβάζω έτσι, ίσως και να σταματούσα να διαβάζω.
Μα δεν μας αναγκάζει κανείς. Οι υπολογιστές βρίσκονται πλέον στα σπίτια όλων μας, πολλές φορές ένας για κάθε μέλος της οικογένειας. Από κει και πέρα είναι στην επιλογή του καθενός μας τι θα επιλέξει να κάνει με τον υπολογιστή.

Πάντως, αυτό που προκύπτει από τις αναρτήσεις μας είναι ότι τη μαγεία του χειρογράφου είτε τη νιώθεις (και την κηνυγάς) είτε δεν τη νιώθεις (και απλοποιείς τα πράγματα με τη χρήση του υπολογιστή). Δεν βλέπω να έχει να κάνει με την ηλικία και τη γενιά του καθενός μας, αφού υπάρχουν νεαρά μέλη που προσπαθούν να μην εξορίσουν την γραφή με το χέρι από τη ζωή τους (Πιούζυ, Ιαβέρης) και μεγαλύτερα μέλη που την έχουν κάνει εντελώς στην άκρη (Χόλντεν, Λευτέρης). Το ζήτημα είναι, λοιπόν, τι του αρέσει του καθενός και τι όχι, και απ' ό,τι φαίνεται άλλος θεωρεί τη γραφή παίδεμα και άλλος απόλαυση, με την ηλικία να μην έχει ιδιαίτερη σχέση μ' αυτό.

Όσο γι' αυτό Ιαβέρη:

...Η συγκινηση που ενιωθα οταν εβλεπα στο κουτι το γραμμα δεν συγκρινεται με κανενα ιμειλ, το να ξερεις οτι καποιος εκατσε και κοπιασε για σενα για να σου γραψει 3-4 σελιδες ειναι πολυ ωραιο, σε κολακευει κατα καποιο τροπο.
Ιαβέρη, κάπως έτσι νιώθω κι εγώ για την κλασική αλληλογραφία. Τα λόγια σου, μάλιστα, κάτι μου θύμισαν και έκατσα και το έψαξα λίγο και να που το βρήκα! Είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Έσσε, Ροσάλντε, όπου ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου Φέραγκουθ, λαμβάνει την αλληλογραφία του:

"Ήταν η συνηθισμένη εμπορική αλληλογραφία, μια πρόσκληση να συμμετάσχει σε μια ομαδική έκθεση, μια παράκληση από μια εφημερίδα για μια βιογραφική καταχώρηση, ένας λογαριασμός... μα τότε ένα ρίγος χαράς τον διαπέρασε καθώς έπεσε το μάτι του σε ένα γραφικό χαρακτήρα που ήξερε καλά. Σήκωσε το γράμμα και διάβασε γοητευμένος τ' όνομά του και κάθε λέξη από τη διεύθυνση, απολαμβάνοντας το δυνατό, ελεύθερο κι ορμητικό γράψιμο της πένας. [...] Συγκινημένος άνοιξε το γράμμα και αντίκρισε με ικανοποίηση τη γνωστή αυστηρή διάταξη των ίσιων γραμμών [...] Περιχαρής ξαναδιάβασε το σύντομο γράμμα με τα όρθια σκληρά γράμματά του και την ορμητική στίξη"


Πιούζυ, μήπως να μου στείλεις τη διεύθυνσή σου να σου γράψω ένα γράμμα; :))))

(Και βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, όσοι θέλουμε, γιατί δεν το κάνουμε; Θα γίνουμε οι παλιομοδίτες της λέσχης. Άντε, άντε, ακούω συμμετοχές :ναι: )
 
Last edited:
Παιδια ειμαι μεσα! Περα απο χαρτια με τις λεξεις σας πανω, δεχομαι ακομη και γλυκα, φωτογραφιες, σβηστρες, βιβλια, οτιδηποτε! Τι πιο φοβερο απο το να ερχεται το πολυποθητο γραμμα και ο φακελος να εχει ενα μικρο εξογκωμα καπου! Ω Θεοι... :γιούπι:
 
Ναι κι εγώ συμφωνώ με την τευλευταία ανάρτηση της Χρυσηίδας, έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Κι εγώ είμαι 20 και όσο μ' αρέσει το youtube, άλλο τόσο μ' αρέσει το πικάπ και όσο μ' αρέσουν το τσατ και τα mails, άλλο τόσο μ' αρέσει να στέλνω γράμματα με το ταχυδρομείο πού και πού. Δεν συμφωνώ, όμως, πως τα νέα μέσα κάνουν την ζωή μας πιο 'επίπεδη', όπως είπε η Χρυσηίδα στην ανάρτηση #5, ίσα ίσα πιστεύω πως όλα έχουν την γοητεία τους, γιατί όταν χρησιμοποιώντας ένα μέσο, έχεις χάρη σ' αυτό νιώσει συναισθήματα/μάθει πράγματα/κτλ/κτλ, πώς γίνεται να μη δεθείς μαζί του;
Αυτό που και εμένα μου κάνει εντύπωση είναι αυτό που είπε ο Χόλντεν κάπου, πώς γίνεται δηλαδή να μην έχεις καν ακούσει για το κασετόφωνο :αργκ: Ντάξει τα μαύρα μάτια της κουζίνας, αλλά το κασετόφωνο;! :αργκ:

Αυτό που δεν βλέπω συχνά να χρησιμοποιούν και εγώ το λατρεύω είναι η τηλεκάρτα. :γιούπι:
 
Πολυ φοβαμαι οτι μολις εχασα μια επαφη δι αλληλογραφιας. Και ηταν η πιο αγαπημενη. Ελπιζω να ειναι απλα μια απο τις συχνες μου ψευδαισθησεις.
 
Εγώ πάλι, αγαπώ το γράψιμο με το χέρι παρότι τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο καταφεύγω στον υπολογιστή.

Η διαδικασία της γραφής είναι πολύ γοητευτική και δεν μπορώ να την εγκαταλείψω συνειδητά.

Έχω μπλοκάκια και παραμπλοκάκια και πολλούς στυλούς με διάφορες μύτες και με κάθε ευκαιρία γράφω. Έχω δε τρομακτική μνήμη με τους γραφικούς χαρακτήρες. Μπορώ να θυμηθώ σε ποιον ανήκει το γραπτό όταν το δω μπορεί και χρόνια μετά!

Ωραία ιδέα να ανταλλάσσουμε γράμματα:γιούπι::γιούπι:
Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα να γυρίζεις σπίτι και να βρίσκεις στο κουτί το φάκελο με τα γραμματόσημα του και έναν αναγνωρίσιμο γραφικό χαρακτήρα.
 
Top