Πες το με ένα gif

Με τρομάζει. Έτσι, από τον πίνακα, ζωντάνευε ένα ανθρωπάκι σ'ένα παμπάλαιο, αλλά έγχρωμο, παιδικό (ταινία όχι σειρά) που έβλεπα στο τζούνιορ τιβι σχεδόν κάθε μέρα γιατί το έβαζε επανάληψη (μαζόχα από μικρή). Μη ρωτήσεις τι είναι το τζούνιορ τιβί, εσύ με το ζόρι πρόλαβες τις δραχμές.
 
Last edited:
Όταν έχεις νεύρα και θα ήθελες να έχεις κάποιον για να βγεις και να ξεχαστείς, αλλά τότε συνηδειτοποιείς πως δεν έχεις φίλους:

 
Άσχετο, αλλα πως την σκάσανε έτσι στο κορίτσι και το la la land δεν το σήκωσε το τιμημένο. Έπικ φέιλ.

 
Ενώ αποφεύγω να ειδωλοποιώ συγγραφείς και ποτέ δεν θα τσακωθώ για βιβλία, τα αγαπημένα μου βιβλία τα θέλω για μένα (χελόου Στιλλ!) και τα αγαπημένα μου άτομα, και επειδή αυτοί που μου είναι κάπως συμπαθείς (παν)εύκολα μεταπηδούν στην βλακ λιστ, τον τελ. καιρό προτείνω βιβλία με μέτρο (σε 4-5 άτομα το πολύ). Που θέλω να καταλήξω; Είναι παράλογο να "κλωτσάω" όταν κάποιος που αντιπαθώ διαβάζει αγαπημένα μου βιβλία. Νιώθω ότι μου τα μαγαρίζουν και θέλω να κλάψω από τα νεύρα, πιο άσχημα και από την Κιμ :χαχα:
 
Καλά ένας βήχας απο το γέλιο, άλλο πράγμα. Δεν είναι πολύ νορμάλ αλλα συμφωνώ σε όλα έτσι όπως το έγραψες. Και γώ το ίδιο αισθάνομαι, με κάποια συγκεκριμένα άτομα. Ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε φύγουμε βέβαια.

:μουάχαχα:

 
Last edited:
:μουάχαχα: τι νίλα ήταν αυτήηηη! Λαλά έπαθαν οι συντελεστές του λαλαλαντ.
Θέλω να πάρω σβάρνα όλους τους ζαβούς σε fb και goodreads και να ποστάρω αυτό
 
Last edited:
Top