Τελειώνοντας την Άβυσσο της Γιουρσεναρ και σκεπτόμενη το πόσο πολύ μου άρεσε (όπως και τα περισσότερα έργα ιδεών που έχω διαβάσει και –κατά κανόνα-είναι στις πρώτες πρώτες προτιμήσεις μου), αναρωτιέμαι για τα βιβλία που διάβασα και δεν μου άρεσαν όσο υποπτευόμουν, ήλπιζα ή ήθελα και προσπαθώ αα το σχηματοποιήσω στο μυαλό μου, μιας και δεν πρόκειται για είδος per se.
Φαίνεται να μη μου ταιριάζουν βιβλία που εστιάζουν σε ερωτικές ιστορίες, θυελλώδη και μοιραία πάθη, καταστροφικές και άρρωστες σχέσεις, ερωτικά τρίγωνα, λάγνα πλάσματα που μόνο μηχανορραφούν κλπ κλπ, χωρίς να εντάσσονται σε άλλη, ευρύτερη πλοκή ή η πλοκή τους είναι πολύ αποδυναμωμένη σε σχέση με αυτά. Πολλά από αυτά είναι αρκετά καλογραμμένα, παρολ΄ αυτά τα βρισκω μονοδιάστατα κι αφόρητα πληκτικα, μιας και δεν τους λείπει η αμετροέπεια (δηλαδή, αυτό που μπορεί να ειπωθεί σε 120-150 σελίδες, τραβάει άλλες τόσες (βλέπε
Μια παλιά ερωμένη). Επίσης δεν τους λείπει η κολλώδης (από τα μέλια) γλαφυρότητα των περιγραφών, ενώ κάποια πάσχουν σε συνοχή. (βλέπε ελιξίρια του διαβόλου).
Ίσως να φταίει κιόλας ότι οι ίδιοι οι χαρακτήρες δεν έχουν την παραμικρή γοητεία στα μάτια μου κι αποτυγχάνουν να με πείσουν ότι υφίστανται πέρα από το χαρτί. Αυτοί και τα ερωτικά τους δράματα.
. Παρόλα, αυτά βλέπω μια στασιμότητα πάνω στο θέμα. Όλο τα ίδια και τα ίδια 
. 
ή καμιά πανώλη όπως στην Γαλλία. Μελλοντικά ίσως τσεκάρω και ιστορικά όπως με Vikings.