Η ιδέα ξεκίνησε από το σχόλιο της Πεταλούδας για το ποιητικό έργο του Νίτσε. Σκεφτήκαμε λοιπόν να βρούμε και να αναρτήσουμε ποιήματα δημιουργών που δεν έγιναν γνωστοί για το ποιητικό τους έργο, αλλά που παρεμβάλουν ποίηση μέσα στα πεζά τους. Ιδού λοιπόν μία δική μου μετάφραση ενός άτιτλου ποιήματος του Εντγκαρ Αλαν Πόε, το οποίο εμφανίζεται στο διήγημά του "Λίγεια". Απ΄όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν υπάρχει άλλη έμμετρη μετάφραση του εν λόγω ποιήματος.
Τούτο το βράδυ της γιορτής
σε χρόνους πληκτικής ζωής
πλήθος αγγέλων φτερωτών
με πέπλα και φωνές λυγμών
θέατρο ήρθαν για να δουν
φόβο κι ελπίδα να χαρούν.
Η ορχήστρα παίζει ταιριαστή
του Σύμπαντος τη μουσική.
Μίμοι, ημίθεοι ψηλά
μιλούν, ψελλίζουν σιγανά
έρχονται, φεύγουν και πετούν
σαν μαριονέττες προχωρούν
Πελώριες μορφές χτυπούν
τα σκηνικά μετακινούν
χτυπούν φτερά εφιαλτικά
αόρατα και δυνατά!
Δράμα πολύχρωμο, κανείς
δε θα ξεχάσει θεατής!
Το πλήθος δεν καταλαβαίνει
το φάντασμα για που πηγαίνει
ατέρμων κύκλος που γυρίζει
στο ίδιο μέρος τριγυρίζει
Τρέλλα πολλή και Αμαρτία
και Φρίκη έχει η ιστορία.
Μα δες, τον θίασο ζυγώνει
μορφή που έρπει, εδώ τρυπώνει
άλικο πράγμα που σφαδάζει
και τη σκηνή την συνταράζει.
Σουβλίζει, βασανίζει, αρπάζει
τους ηθοποιούς κατασπαράζει
Τα Σεραφείμ κλαίνε πικρά
το ανθρώπινο αίμα σαν κυλά.
Πέφτει σκοτάδι κια σκεπάζει
το κάθε σώμα που σπαράζει
πέφτει η αυλαία, σαβανώνει
σαν καταιγίδα που σαρώνει
κι οι άγγελοι, χλωμοί, κοιτάζουν
τον τίτλο του έργου σαν διαβάζουν.
"Ανθρωπος" λέει η γραφή
μα ο "Σκώληξ" πρωταγωνιστεί.
Τούτο το βράδυ της γιορτής
σε χρόνους πληκτικής ζωής
πλήθος αγγέλων φτερωτών
με πέπλα και φωνές λυγμών
θέατρο ήρθαν για να δουν
φόβο κι ελπίδα να χαρούν.
Η ορχήστρα παίζει ταιριαστή
του Σύμπαντος τη μουσική.
Μίμοι, ημίθεοι ψηλά
μιλούν, ψελλίζουν σιγανά
έρχονται, φεύγουν και πετούν
σαν μαριονέττες προχωρούν
Πελώριες μορφές χτυπούν
τα σκηνικά μετακινούν
χτυπούν φτερά εφιαλτικά
αόρατα και δυνατά!
Δράμα πολύχρωμο, κανείς
δε θα ξεχάσει θεατής!
Το πλήθος δεν καταλαβαίνει
το φάντασμα για που πηγαίνει
ατέρμων κύκλος που γυρίζει
στο ίδιο μέρος τριγυρίζει
Τρέλλα πολλή και Αμαρτία
και Φρίκη έχει η ιστορία.
Μα δες, τον θίασο ζυγώνει
μορφή που έρπει, εδώ τρυπώνει
άλικο πράγμα που σφαδάζει
και τη σκηνή την συνταράζει.
Σουβλίζει, βασανίζει, αρπάζει
τους ηθοποιούς κατασπαράζει
Τα Σεραφείμ κλαίνε πικρά
το ανθρώπινο αίμα σαν κυλά.
Πέφτει σκοτάδι κια σκεπάζει
το κάθε σώμα που σπαράζει
πέφτει η αυλαία, σαβανώνει
σαν καταιγίδα που σαρώνει
κι οι άγγελοι, χλωμοί, κοιτάζουν
τον τίτλο του έργου σαν διαβάζουν.
"Ανθρωπος" λέει η γραφή
μα ο "Σκώληξ" πρωταγωνιστεί.