Ποιήματα του Β. Μανή (Βασίλειου Σπυρ. Καζινιέρη (ή Καζινέρη))

[Ασημενια]

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Σκριπ στις 20 Μαρτίου 1894


ΣΤΟΝ ΠΙΚΜΑΝ

Μπρε Πίκμαν αθεόφοβε και πρώτε κατεργάρη,
που είσαι πάντα εύκολος στο γέλοιο και στο κλάμμα,
που θέλης για τα μάγια σου αλύπητο στηλιάρι,
που κόλλησες τη φάτσα σου στους τοίχους για ρεκλάμα,

Οπού μεθάς με τον καφέ και κάνεις ιστορίες
και υπνωτίζεις στη στιγμή υστερικές κυρίες,
που είσαι μάγος φοβερός και πρώτος μασκαράς
και ό,τι άλλα σου ’ψαλε προχθές ο Κατσαράς.

Και τ’ είσαι συ, παρακαλώ, ο παληοστραβοκάνης
που ήρθες στο Ρωμαίικο τον έξυπνο να κάνης!
Πες μου μπορεί η τέχνη σου ποτέ να καταφέρη
αυτά που κάμνουν οι Ρωμηοί ημέρα μεσημέρι;

Μπορείς, κυρ Πίκμαν, στη στιγμή χωρίς να υπνωτίσης
να πάρης από άνθρωπον μια δανεική πεντάρα
και με κανόνι ν’ απαντάς στας τόσας απαιτήσεις
και να 'ρχετ' από πίσω σου των δανειστών η φάρα;

Μπορείς εσύ τον γείτονα στ’ αλήθεια να σκοτώνης
κι’ έπειτα στην κηδεία του με κλάματα να σκάσης,
μπορείς εσύ καθώς εμάς ταμεία να σουφρώνης
και να σε στέλλουν ύστερα τον κλέφτη για να πιάσης;

Μπορείς εσύ, χωρίς ποτέ τον νου σου να ταράζης,
να ξέρης πόσα κρύβουν του κράτους τα ταμεία,
μπορείς εσύ την σύνευνον του άλλου να πειράζης,
και ύστερα να τον καλής και σε μονομαχία;

Του Μοντενέγρου τον Μπαμπά μπορείς να υπνωτίσης
και τ’ άγρια θηρία του μ’ αέρα να ταΐσης;
Τον Βασιλέα μας μπορείς να κάνης, μπρε κασίδι,
για ν’ αναβάλη μια φορά το τακτικό ταξείδι;

Αφού αυτά τ’ απλούστατα δεν ημπορείς να κάνης,
σε βεβαιώ ειλικρινώς πως τον καιρό σου χάνεις…
Τα σκουλαρίκια πρόσεξε μονάχα να γλυτώσης
και από πείνα κλασική να μη τα κακαρώσης.

Μανής

 

[Ασημενια]

25 Μαρτίου - Μανής

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Σκριπ στις 26 Μαρτίου 1895

25 ΜΑΡΤΙΟΥ

Εικοσιπέντε του Μαρτιού και πάλιν ξημερώνει
κ’ οι πρόγονοι, αφίνοντες του τάφου το ραχάτι,
έρχονται όπως πάντοτε με κάτασπρο σεντόνι
τους νέους απογόνους των ν’ ακούσουμε τρεχάτοι.
Βαρέθηκαν τόσο καιρό τ’ αραχνιασμένο μνήμα
κ’ έρχονται μ’ όρεξι πολύ ν’ ακούσουν λίγο λίμα.

Εικοσιπέντε του Μαρτιού και πέφτουνε κανόνια,
πλην φευ! δεν είνε σήμερα καθώς και τ’ άλλα χρόνια…
Κι ο ερχομός των τους Ρωμηούς δεν θα τους συγκινήση,
ούτ’ ένα πλέον ρήτορα σαν πρώτα δεν κυττάζεις,
και μόνον απεφάσισε για να τους προσφωνήση
ο κύριος Καζάζης.

Η φουστανέλλα σήμερα δεν έχει σημασία,
και ούτε λογαριάζεται η δόξα των προγόνων,
κι όλοι προσέχουν μοναχά μ’ ανυπομονησία
στας εκλογάς και μόνον.
Γι’ αυτές μιλεί κι ο ευγενής, γι’ αυτές και ο αχμάκης,
και ο πολύς Γεννάδιος κι ο σεβαστός Μακράκης.

Αληθινά, μα το σταυρό, κι ο χρόνος τι δεν κάνει!…
Δεν γίνεται καθώς και πριν για τους προγόνους νίλα
και παίζουν στην υποδοχή του γαύρου Δεληγιάννη
του Σολωμού τα κόκκαλα και θούρια ποικίλα.

Πάει κ’ η φούρια, πέρασε του καθενός προγόνου…
Δεν είνε δα παράξενο εντός ολίγου ολίγου χρόνου
εκεί που ο Γρηγόριος υψούται κι ο Φεραίος,
και το Πανεπιστήμιον κυττάζουν με μεράκι,
μίαν πρωίαν έξαφνα στη θέσι τους μοιραίως
να δούμε τον Γεννάδιο μαζή με τον Μακράκη.

Η φουστανέλα ξέπεσε στ’ αλήθεια και το φέσι,
κ’ οι πρόγονοι δεν βρίσκουνε μέσα στους νέους θέσι,
και μόνον ο Διάδοχος της νέας Ρωμηοσύνης,
τελών στην μνήμην καθενός προγόνου τενεκέ
φόρον ευγνωμοσύνης,
έχει πάντα στ’ αμάξι του φουστανελά λακέ.

Μανής