Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;

Ξεκίνησα το "Ο αδηφάγος δρόμος" του Μπεν Οκρί που μου είχε προτείνει η Ραραού εδώ

Φαίνεται ενδιαφέρον και κάπως περίεργο (με την καλή έννοια) προς το παρόν αν και είμαι ακόμα στις πρώτες 50 σελίδες.

Επιπλέον από οτι ανακάλυψα ψάχνωντας κάτι άλλο το βιβλίο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για αυτή την τραγουδάρα:
[video=youtube;LCJblaUkkfc]https://www.youtube.com/watch?v=LCJblaUkkfc[/video]
 
Last edited:

Φιλιπ

Δαγεροτύπης
Μετά από τον αριστουργηματικό "Πότη" του Χανς Φαλλαντα,ξεκίνησα το "Σολάρις" του Στανισλαβ Λεμ το οποίο δείχνει επισης πολύ καλό μεχρι στιγμής..
 
Ξεκίνησα το ''Βιβλία εναντίον τσιγάρου" του Όργουελ, παρόλο που δεν έχω διαβάσει τα γνωστά βιβλία του συγγραφέα και παρόλο που υποσχέθηκα ότι δεν θα αγόραζα ξανά κάτι αυτό το διάστημα! Μού φάνηκε ενδιαφέρων, ωστόσο, ο τίτλος καθώς και αυτά που διάβασα στο οπισθόφυλλο. Για να δούμε!...
 
Τελειωσα το σατιρικο και διασκεδαστικό "Ο φρενίατρος". Θα συνεχισω με το "Αντιο Βερολίνο" του Κριστοφερ Ισεργουντ.
 
Τελειωσα το "Αντιο Βερολίνο". Να γραψω και δυο λογια που μου ζητησε ο Μπου. Βασικα προκειται για εξι ιστοριες με συνδετικό κρίκο τον βασικο ηρωα που ειναι ο συγγραφεας και αφηγητης και καποιους κοινους χαρακτηρες. Αν εξαιρεσεις την δευτερη ιστορια η οποια ειναι αρκετα καλή τις υπόλοιπες ιστοριες θα τις χαρακτηριζα αδιάφορες. Δεν καταφερνουν να σου κρατησουν το ενδιαφερον. Προκειται για απλές καθημερινες ιστοριες με φόντο το Βερολινο αρχες δεκαετιας του '30. Ενα Βερολινο με μια κοινωνια σε απολυτη παρακμη και ακρως διχασμενη σε φιλοναζιστες και μη, με την πλειοψηφια να ειναι υπερ των ναζι. Ο συγγραφεας όμως ασχολειται περισσότερο με την καθημερινοτητα των ηρώων χωρις πολλες αναφορές στην κοινωνικη κατασταση. Η τελευταια ιστορία μόνο ειναι πιο κοινωνικοπολιτική και μας δειχνει πως ενας λαος σε απογνωση μπορει ευκολα να παρει λάθος δρόμο. Απλοι λαικοι ανθρώποι να μετατρεπονται σε φανατικους ρατσιστές. Γραφει χαρακτηριστικά κάποια στιγμή για τους Βερολινεζους. "Τουτοι οι ανθρωποι θα μπορουσαν να πιστεψουν οποιονδήποτε και οτιδήποτε". Εν ολιγοις θα ελεγα οτι ειναι ενα μέτριο βιβλίο.
Τωρα σειρά εχει το "Τοστ ζαμπον" του Μπουκόφσκι.
 
Άνοιξα διάφορα μέτωπα τα οποία έκλεισαν άρον άρον. Οπότε τώρα διαβάζω μια συλλογή του Ασλάνογλου και παράλληλα έπιασα το Αλδεβαράν του Μάτεσι. Ρολάρει μια χαρά προς το παρόν και του ταιριάζει και ο Κέηβ που αχνοπαίζει στο βάθος. :))
 
Μερσί φίλη! :)))) :))))

Άσχετο..
Αυτό που με εντυπωσιάζει στη λέσχη είναι ότι κατά πλειονότητα, οι αναγνώστες δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για την κλασσική λογοτεχνία, για συγγραφείς-σταθμούς στα διάφορα είδη της λογοτεχνίας καθώς και για τελευταίες κυκλοφορίες. Χωρίς αυτό να είναι ο κανόνας, έτσι; Λέω κατά πλειονότητα. Φερειπείν, για Ασλάνογλου δεν έχω ξαναδιαβάσει κάτι εδώ στη λέσχη ούτε πχ για Γκέοργκ Τρακλ ή Μαγιακόφσκι (πέρα ίσως από αναφορές σε κάποια ανάρτηση).
Αυτό ίσως θα ήταν ενδιαφέρον θέμα για νήμα ή δημοσκόπηση. :ε;:

Δηλαδή καμιά φορά με ενδιαφέρει να διαβάσω μια άποψη για κάτι διαφορετικό πέρα από Ρώσους κλασσικούς ή τον Καζαντζάκη. Χαοτική η χώρα της λογοτεχνίας και δε θέλω με τίποτα να φανεί ότι τα βάζω όλα σε ένα τσουβάλι (τονίζω και πάλι το κατά πλειονότητα).

:)
 
Λοιπόν αυτό τον καιρό διάβασα την Αστυνομία του Νέσμπο που μου άρεσε πολύ αν και άργησε να πάρει μπρος η υπόθεση. Τον Σαραζίν του Μπαλζάκ και για άλλη μια φορά αποδεικνύει ποσο μοντέρνος είναι ως συγγραφέας. Τις αυτόχειρες παρθένους του Ευγενίδη το οποίο αν και μου άρεσε δεν με ενθουσίασε καθως παρακολουθούμε τα πάντα απο την σκοπιά της εμμονικής παρέας αγοριών που τις έχουν ερωτευτεί. Βέβαια αυτή η αποσμασματικότητα και η μυστηριώδης αύρα που περικυκλώνει τις ζωές και κυρίως τους θανάτους των κοριτσιών το κάνουν γοητευτικό αλλα απο ένα σημείο και μετα είναι σαν ντοκιμαντέρ και είναι λες δεν ξεκινάει ποτέ πραγματικά το μυθιστόρημα. Τώρα διαβάζω την Αθανασία του Κούντερα παρακινημένη απο το απόσπασμα που ανέβασε ο Φάρος. Μου έχει κάνει σαφώς πολύ πιο θετική εντύπωση απο το το βιβλίο του γέλιου και της λήθης που το είχα βρεί μάλλον αδιάφορο.
 
Είμαι στα μισά του "Συνδρόμου Αγοραφοβίας" του Κ. Παπαγιώργη προσπαθώντας να βρω σημεία ομοιότητας με κάτι δικά μου :)))).
Το είχα ξαναδιαβάσει στο παρελθόν και είπα να το ξαναδώ με φρέσκο (:ωιμέ:) μάτι :))))

Ταυτόχρονα σε audio book ακούω εδώ κι εκεί P. D. James την 1η ιστορία του αστυνόμου Dalgliesh "Έγκλημα στο Μάρτινγκαίηλ" ("Cover her face").
 
534 σελίδες διαβάσματος και δεν με κρατάει με τίποτα. Προσπαθώ για δεύτερη φορά αλλά δεν. Και το όνομα αυτού "Το εκκρεμές του Φουκώ" Ουμπέρτο Εκο. Μάλλον πάμε γι άλλα.
 
Τον Καμύ τον γνώρισα στα φοιτητικά μου χρόνια. Ο συγκάτοικός μου, πιο ψαγμένος από μένα, με ρώτησε μια μέρα αν είχα διαβάσει τον Ξένο, κι όταν δήλωσα άγνοια για το βιβλίο αυτό, με σηκωμένα τα φρύδια του και εσκεμμένα έκπληκτο ύφος, απόρησε πώς και δεν ήξερα τον Αλμπέρ Καμύ, τον συγγραφέα όχι μόνο του Ξένου, αλλά και της Πανούκλας, της Πτώσης - Α ούτε το Μύθο του Σίσυφου έχεις, λοιπόν, διαβάσει; ρώτησε με ύφος επηρμένο - εκείνος βέβαια το είχε διαβάσει...
Διάβασα λοιπόν τα δύο πρώτα.Γοητεύτηκα από μια γραφή άγνωστη στα τοτινά πρωτόμπαρκα και επαρχιώτικα γούστα μου. Ιδιαίτερα με στοίχιωσε η Πανούκλα, βλέπετε τότε, αρχές της δεκαετίας του 70, δεν ήταν γνωστά τα θρίλερ, ούτε βέβαια τα εναγώνια αναγνώσματα ήταν του συρμού.
Πριν λίγο καιρό ξανααπόκτησα την Πανούκλα, δεν θέλω να λείπει από την βιβλιοθήκη μου, και με λαχτάρα αναζήτησα την αλλοτινή μαγεία.
Αλλίμονο δεν αισθάνθηκα ούτε το παραμικρό ρίγος, καμία συγκίνηση δεν με συνεπήρε και για "γοργοσέλιδο" ούτε κουβέντα.
Καλά, ο Καμύ είναι γνωστός για την απουσία πλοκής στα έργα του, το ουδέτερο ύφος και την αποστασιοποίηση από τα καθημερινά, τα κοινώς παραδεκτά, μα και εγώ τόσο πολύ πια άλλαξα, που με θέλγουν σελίδες ιντριγκαϊκές, συναρπαστικές αφηγήσεις και σασπένς, ή είναι όντως τόσο βαρετός;
 
Σίγουρα πάντως ο Καμύ...δεν άλλαξε!!! Ούτε βεβαίως είναι βαρετός!!!

Απλώς διαφοροποιήθηκε ο τρόπος που εσύ βλέπεις τα πράγματα αγαπητέ Δημοσθένη. Αφού έχουν περάσει πάνω από 40 χρόνια από τότε που το πρωτοδιάβασες, είναι αναμενόμενο να μη σου προκαλέσει τα ίδια έντονα συναισθήματα. Το έχουμε ξαναπεί πως άλλωστε υπάρχουν έργα που κατανοούνται πλήρως όταν τα ανακαλύψεις στην κατάλληλη ηλικία ή όταν βρίσκεσαι σε ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση...
 
Last edited:
Top