Καλικάντζαρος
Δαγεροτύπης
Για το Κing ή για το Saramago?
Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Για το "Ευαγγέλιο" μιλάω...
Τελειωσα το "Μαρτυς μου ο θεος" του Τσιτα που ηταν σκετη απογοητευση και συνεχιζω με το "Αλεξ" του Πιερ Λεμετρ.
Αγαπητοί Μπου και Καλ
Όταν άρχισα το διάβασμα του Ευαγγέλιου, με μάγεψε! Η αναπαράσταση της εποχής που αναφέρεται και το άγγιγμα των προσωπικών στιγμών των χαρακτήρων, είναι στοιχεία που από την αρχή ως το τέλος, διατρέχουν το κείμενο. Όμως, κάνει σπηλιάδες μακροσκελείς (μάλιστα)...βαρεμάρας. Αν και βέβαια υπερέχουν οι μεγάλες στιγμές, εντούτοις ο Συγγραφέας δεν παύει να επαναλαμβάνεται και να επιμένει σε πράγματα χωρίς ουσία. Το "αιρετικό" της θεώρησης δεν με ενόχλησε τόσο, όσο η ατολμία του να ανοιχτεί σε ουσιαστικότερα πεδία π.χ. τί τέλος πάντων ενόχλησε τους ιερείς; τί διαφορετικό έλεγε ο Ιησούς από τον Μωσαϊκό Νόμο; Κι ύστερα βέβαια ήταν η μεγάλη απογοήτευση του τέλους της ιστορίας (αφού ρωτάς Μπου)- κλείνει συνοπτικά -άντε τελειώσαμε, κυριολεκτικά σε μιά σελίδα!
Καθ' όλη την διάρκεια της ανάγνωσης αναθυμόμουν τον Τελευταίο Πειρασμό του Καζαντζάκη - πόσο μέγας ιχνηλάτης των συναισθημάτων της ψυχής, τί μάστορας της γραφής και τί γλωσσοπλάστης (ναι λέω τετριμμένα, μα έτσι είναι), μάστορας της "ανάληψης" από το κόσμο της πεζής λογοτεχνίας, πάνω από την οποία, κατά τη γνώμη μου, δεν μπόρεσε να αρθεί ο Σαραμάγκου.
Όταν άρχισα το διάβασμα του Ευαγγέλιου, με μάγεψε! Η αναπαράσταση της εποχής που αναφέρεται και το άγγιγμα των προσωπικών στιγμών των χαρακτήρων, είναι στοιχεία που από την αρχή ως το τέλος, διατρέχουν το κείμενο. Όμως, κάνει σπηλιάδες μακροσκελείς (μάλιστα)...βαρεμάρας. Αν και βέβαια υπερέχουν οι μεγάλες στιγμές, εντούτοις ο Συγγραφέας δεν παύει να επαναλαμβάνεται και να επιμένει σε πράγματα χωρίς ουσία. Το "αιρετικό" της θεώρησης δεν με ενόχλησε τόσο, όσο η ατολμία του να ανοιχτεί σε ουσιαστικότερα πεδία π.χ. τί τέλος πάντων ενόχλησε τους ιερείς; τί διαφορετικό έλεγε ο Ιησούς από τον Μωσαϊκό Νόμο; Κι ύστερα βέβαια ήταν η μεγάλη απογοήτευση του τέλους της ιστορίας (αφού ρωτάς Μπου)- κλείνει συνοπτικά -άντε τελειώσαμε, κυριολεκτικά σε μιά σελίδα!
Καθ' όλη την διάρκεια της ανάγνωσης αναθυμόμουν τον Τελευταίο Πειρασμό του Καζαντζάκη - πόσο μέγας ιχνηλάτης των συναισθημάτων της ψυχής, τί μάστορας της γραφής και τί γλωσσοπλάστης (ναι λέω τετριμμένα, μα έτσι είναι), μάστορας της "ανάληψης" από το κόσμο της πεζής λογοτεχνίας, πάνω από την οποία, κατά τη γνώμη μου, δεν μπόρεσε να αρθεί ο Σαραμάγκου.
Σε εκτίμηση βλέπω τον έχεις τον αγαπημένο σου συγγραφέα!
Διάβασα τα Κρυστάλλινα σύνορα του Φουέντες και ήταν πιο καλό απ'ότι το περίμενα. Είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο σε 9 αφηγήματα τόσο για τα σύνορα μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού όσο και για τα σύνορα μεταξύ των ανθρώπων ,που επιτρέπουν την οπτική επικοινωνία αλλά όχι την λεκτική ή την σωματική. Ξεχώρισα δυο, τρία αφηγήματα όπως ,Η γραμμή της Λήθης -θύμιζε Μπέκετ- ,Το στοίχημα και το τελευταίο Ρίο Γκράντε ,Ρίο Μπράβο όπου όλα τα πρόσωπα που παρουσιάζονται συναντιούνται σε ένα ποιητικό και δραματικό τέλος.
Κάθε κεφάλαιο είναι αφιερωμένο και σε έναν διαφορετικό καλλιτέχνη και υποψιάζομαι ότι σε κάθε ένα από αυτά, ο Φουέντες, παίζει με τον τρόπο γραφής ή θεματικής του προσώπου όπου είναι αφιερωμένο. Θεωρώ ότι είναι ένα καλό βιβλίο για να ξεκινήσει κάποιος με τον Φουέντες ,αν τον ενδιαφέρει.
Alejandro Zambra - Η ιδιωτική ζωή των δένδρων : Αρκετά ενδιαφέρον με όλη την γνώριμη εμμονή του Ζάμπρα ,την εγκατάλειψη. Μετά από αυτό μπόρεσα να καταλάβω περισσότερο το προηγούμενο του ,Τρόποι να γυρίζεις σπίτι ,αλλά και το Μπονσάι .
Συνεχίζω με την Έκθεση Ιδεών του Ζίνγκφριντ Λεντς που την είχα αφήσει στη μέση .
Κάθε κεφάλαιο είναι αφιερωμένο και σε έναν διαφορετικό καλλιτέχνη και υποψιάζομαι ότι σε κάθε ένα από αυτά, ο Φουέντες, παίζει με τον τρόπο γραφής ή θεματικής του προσώπου όπου είναι αφιερωμένο. Θεωρώ ότι είναι ένα καλό βιβλίο για να ξεκινήσει κάποιος με τον Φουέντες ,αν τον ενδιαφέρει.
Alejandro Zambra - Η ιδιωτική ζωή των δένδρων : Αρκετά ενδιαφέρον με όλη την γνώριμη εμμονή του Ζάμπρα ,την εγκατάλειψη. Μετά από αυτό μπόρεσα να καταλάβω περισσότερο το προηγούμενο του ,Τρόποι να γυρίζεις σπίτι ,αλλά και το Μπονσάι .
Συνεχίζω με την Έκθεση Ιδεών του Ζίνγκφριντ Λεντς που την είχα αφήσει στη μέση .
Last edited:
Δημοσθένη διάβασα με πολύ ενδιαφέρον την άποψη σου, το τέλος είναι όντως απότομο αλλά μου άρεσε. Βάζει τα θεμέλια ενός σημαντικού προβληματισμού, γι'αυτό θέλω να δω τι θα "εισπράξει" ο Καλ από την ανάγνωση γιατί τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα...
Εν τω μεταξύ, αρκετά ψυχοπλακώθηκα με την "Πείνα", οπότε λέω να καταφύγω σε μία κλασική κωμωδία : "Λοκαντιέρα" του Κάρλο Γκολντόνι!!!
Εν τω μεταξύ, αρκετά ψυχοπλακώθηκα με την "Πείνα", οπότε λέω να καταφύγω σε μία κλασική κωμωδία : "Λοκαντιέρα" του Κάρλο Γκολντόνι!!!
Χτες, τελείωσα τη 'Περικεφαλαία του Τρόμου', του Βίκτορ Πελέβιν. Μια σύγχρονη υπαρξιακοφιλοσοφική εκδοχή του μύθου του Θησέα και του Μινώταυρου με επίκεντρο τον κόσμο του διαδικτύου. Μου άρεσε περισσότερο από το 'Κίτρινο Βέλος' αν και δεν πολυκατάλαβα το τέλος.
Τώρα, θα συνεχίσω με κάτι μη λογοτεχνικό. Το 'Μαλάκες: To πρόβλημα της εποχής μας', του Αμερικανού καθηγητή φιλοσοφίας, Ααρον Τζέημς.
Τώρα, θα συνεχίσω με κάτι μη λογοτεχνικό. Το 'Μαλάκες: To πρόβλημα της εποχής μας', του Αμερικανού καθηγητή φιλοσοφίας, Ααρον Τζέημς.
Είμαι στις αρχές του «Ο τελευταίος Δον» του Mario Puzo. Ευκολοδιάβαστο τουβλάκι 662 σελίδων.
Όταν βρίσκω λίγο ελεύθερο χρόνο, συνεχίζω με το «Ιστορία Και Μνήμη» του Ζακ Λε Γκοφ. Βρίσκομαι στο δεύτερο λήμμα: Αρχαίο (Παλαιό)/Νεότερο.
Νίκολας, έγραψα ότι ο Σαραμάγκου είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας, αυτό το λέγαμε για τον Καμύ.....
Ξεκινησα το "Εαν αυτό ειναι ο άνθρωπος" του Πριμο Λεβι.
Τελείωσα με το "Ανακόντα" του Οράσιο Κιρόγα, το οποίο ήταν πολύ ωραίο. Ουσιαστικά ήταν μια συλλογή διηγημάτων, με τρόπο γραφής πολύ κοντά σε αυτό του Εντγκαρ Αλαν Πόου και του Γκι Ντε Μωπασάν.
Κάποια διηγήματα ήταν πολύ δυνατά εκ των οποίων 4 απο αυτά βρίσκονται και σε μια αλλη συλλογή του Κιρόγα "Διηγήματα έρωτα, τρέλας και θανάτου", η οποία κυκλοφορεί από ΡΟΕΣ.
Συνεχίζω με ένα πολύ περίεγο βιβλίο...
Το παλάτι των Ονείρων του Ισμαήλ Κανταρέ... Ο τρόπος γραφής και η θεματολογία του θυμίζουν Κάφκα!
Κάποια διηγήματα ήταν πολύ δυνατά εκ των οποίων 4 απο αυτά βρίσκονται και σε μια αλλη συλλογή του Κιρόγα "Διηγήματα έρωτα, τρέλας και θανάτου", η οποία κυκλοφορεί από ΡΟΕΣ.
Συνεχίζω με ένα πολύ περίεγο βιβλίο...
Το παλάτι των Ονείρων του Ισμαήλ Κανταρέ... Ο τρόπος γραφής και η θεματολογία του θυμίζουν Κάφκα!
Πάλι δεν κατάλαβα...
Τα παρακάτω δεν τα έγραψες για τον Σαραμάγκου και το "Κατά Ιησού Ευαγγέλιο";;
+
Εγώ ξεκίνησα το "Λευκός Θόρυβος" του Ντελίλο που για κάποιο ανεξήγητο λόγο πίστευα πως είναι ποιητής...
Πάλι δεν κατάλαβα...
Τα παρακάτω δεν τα έγραψες για τον Σαραμάγκου και το "Κατά Ιησού Ευαγγέλιο";;
Δυστυχώς μου βγήκε κόμμα (,) αντί για ερωτηματικό (?) στο τέλος της πρώτης πρότασης. Ίσως αυτό διαλευκάνει τα πράγματα...
Πριν λίγες ημέρες ολοκλήρωσα την ανάγνωση των Υπογείων του Βατικανού, του Αντρέ Ζιντ. Είναι ένα βιβλιαράκι τσέπης των εκδόσεων Οδυσσέας, αγορασμένο το μακρινό 1988. Το βρήκα σκαλίζοντας μέσα στα βιβλία μου, εκείνα που είχα αποθηκευμένα στο δωμάτιο της ταράτσας. Βιβλιαράκια με σελίδες από χασαπόχαρτο, εκλαϊκευμένες εκδόσεις ανήσυχων, αλλά "πενομένων" βιβλιόφιλων.
Ο συγγραφέας στον υπότιτλο ενημερώνει ότι πρόκειται για Ιστορία Ευτράπελη. Δεν θυμόμουν τί-πο-τα! Άρχισα το διάβασμα και δεν μπόρεσα να το αφήσω, το διάβασα σχεδόν απνευστί - τί συναρπαστικό που είναι...
Η άξια μετάφραση είναι του Στεφ. Κουμανούδη και η εξωφρενική ιστορία γίνεται πιστευτή όχι μόνο από τους ήρωες, αλλά στο τέλος και από τον αναγνώστη.
Έχει κανείς διαβάσει κάποιο άλλο έργο του Ζιντ; Στην βιβλιοθήκη μου έχω επίσης τον Ανηθικολόγο και θα το ξεκινήσω (σε νέα ανάγνωση) εντός των ημερών.
Ο συγγραφέας στον υπότιτλο ενημερώνει ότι πρόκειται για Ιστορία Ευτράπελη. Δεν θυμόμουν τί-πο-τα! Άρχισα το διάβασμα και δεν μπόρεσα να το αφήσω, το διάβασα σχεδόν απνευστί - τί συναρπαστικό που είναι...
Η άξια μετάφραση είναι του Στεφ. Κουμανούδη και η εξωφρενική ιστορία γίνεται πιστευτή όχι μόνο από τους ήρωες, αλλά στο τέλος και από τον αναγνώστη.
Έχει κανείς διαβάσει κάποιο άλλο έργο του Ζιντ; Στην βιβλιοθήκη μου έχω επίσης τον Ανηθικολόγο και θα το ξεκινήσω (σε νέα ανάγνωση) εντός των ημερών.