Ακριβώς Τζόνκαν όπως τα λες είναι !!! Έχω και τις ταινίες στα υπ'όψιν, ειδικά "Τα Τρένα" που θεωρούνται πολύ σινεφίλ...
Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Από την τελευταία μου αναφορά:
Τελείωσα το Χειρόγραφο Τσάνσελορ του Λάντλαμ, οκ δεν ήταν χάλια αλλά πολύ συνωμοσία ρε φιλαράκι.
Τελείωσα τον Νεόπλουτο χωριάτη του Μαριβώ. Ικανοποιητικό, κεφάτο, αλλά αφενός οι ελάχιστα συμπαθητικοί χαρακτήρες αφετέρου το ότι έχει μείνει ημιτελές μου στέρησαν το δέσιμο μαζί του
Τελείωσα και τον Άρντεν από το Φέβερσαμ. Σίγουρα δεν φτάνει τις κορυφαίες τραγωδίες του ελισαβετιανού θεάτρου, είναι όμως αρκετά ενδιαφέρουσα.
Διάβασα το Οι μαύροι άγγελοι του Φρανσουά Μοριάκ. Ένα μάτσο αντιπαθέστατοι χαρακτήρες που θα ευχόσουν να τους ρίξουν ατομική βόμβα στην γαλλική επαρχία του 1930 (οπότε -και αυτό είναι σποϊλέρι - δεν τους ρίχνουν ατομική βόμβα γιατί δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα) σε ένα εντελώς προβλέψιμο και αδιάφορο βιβλίο-μανιφέστο του θεουσισμού. Ο ένας από αυτούς σκοτώνει έναν άλλον πράγμα που τον κάνει να δει με άλλο μάτι το νόημα της ζωής (ο ζωντανός γιατί ο πεθαμένος είδε τα ραδίκια ανάποδα) και με την βοήθεια του νεαρού πλην αφοσιωμένου παπά της ενορίας μετανοεί και σώζει την ψυχή του πριν πεθάνει. Οι άλλοι λεχρίτες επηρεάζονται από το παράδειγμα του μετανοούντα δολοφόνου και απολεχριτοποιούνται.
Τώρα διαβάζω το Ματωμένη μαργαρίτα της Κριστίνας Όλσον. Ένα σουηδικό αστυνομικό μυθιστόρημα με κοινωνικό προβληματισμό. Καλά το πάει στο πρώτο πέμπτο, ελπίζω να μην κλατάρει στη συνέχεια όπως συμβαίνει συνήθως στα αστυνομικά των σκανδιναβικών θερμοκηπίων.
Τελείωσα το Χειρόγραφο Τσάνσελορ του Λάντλαμ, οκ δεν ήταν χάλια αλλά πολύ συνωμοσία ρε φιλαράκι.
Τελείωσα τον Νεόπλουτο χωριάτη του Μαριβώ. Ικανοποιητικό, κεφάτο, αλλά αφενός οι ελάχιστα συμπαθητικοί χαρακτήρες αφετέρου το ότι έχει μείνει ημιτελές μου στέρησαν το δέσιμο μαζί του
Τελείωσα και τον Άρντεν από το Φέβερσαμ. Σίγουρα δεν φτάνει τις κορυφαίες τραγωδίες του ελισαβετιανού θεάτρου, είναι όμως αρκετά ενδιαφέρουσα.
Διάβασα το Οι μαύροι άγγελοι του Φρανσουά Μοριάκ. Ένα μάτσο αντιπαθέστατοι χαρακτήρες που θα ευχόσουν να τους ρίξουν ατομική βόμβα στην γαλλική επαρχία του 1930 (οπότε -και αυτό είναι σποϊλέρι - δεν τους ρίχνουν ατομική βόμβα γιατί δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα) σε ένα εντελώς προβλέψιμο και αδιάφορο βιβλίο-μανιφέστο του θεουσισμού. Ο ένας από αυτούς σκοτώνει έναν άλλον πράγμα που τον κάνει να δει με άλλο μάτι το νόημα της ζωής (ο ζωντανός γιατί ο πεθαμένος είδε τα ραδίκια ανάποδα) και με την βοήθεια του νεαρού πλην αφοσιωμένου παπά της ενορίας μετανοεί και σώζει την ψυχή του πριν πεθάνει. Οι άλλοι λεχρίτες επηρεάζονται από το παράδειγμα του μετανοούντα δολοφόνου και απολεχριτοποιούνται.
Τώρα διαβάζω το Ματωμένη μαργαρίτα της Κριστίνας Όλσον. Ένα σουηδικό αστυνομικό μυθιστόρημα με κοινωνικό προβληματισμό. Καλά το πάει στο πρώτο πέμπτο, ελπίζω να μην κλατάρει στη συνέχεια όπως συμβαίνει συνήθως στα αστυνομικά των σκανδιναβικών θερμοκηπίων.
Last edited:
Τελειωσα το "Η πολη και τα σκυλια" του Λιοσα. Το βιβλίο μιλαει για την ζωη καποιων φανταρων που φοιτουν σε μια στρατιωτικη σχολη. Πολυ διαφορετικοι χαρακτηρες που αναγκαζονται να συμβιωσουν με εκρηκτικά αποτελεσματα. Εξαιρετικο βιβλιο μου αρεσε παρα πολύ. Εκπληκτική γραφη, πραγματικος δεξιοτεχνης της λογοτεχνιας ο Λιοσα. Με φοβερη ανεση και ευκολια αλλαζει προσωπο στην αφηγηση , παει μπρος πισω στον χρόνο, αλλαζει αφηγητη, απιστευτος. Ηταν το δευτερο του Λιοσα που διαβασα, το προηγουμενο (Η γιορτη του τραγου) μου αρεσε λιγο περισσοτερο θα ακολουθησουν σιγουρα και αλλα δικά του.
Διάβασα αυτόν τον καιρό, το κορίτσι που άφησα του Έντο το οποίο ήταν βαρετό και αδιάφορο ως επι το πλείστον για να αποκτήσει ενδιαφέρον στις τελευταίες 40 σελίδες. Πραγματικά πολύ κρίμα. Επίσης διάβασα το Αμόκ και άλλες νουβέλες του Τσβάιχ χωρίς να ξεχωρίσω κάποια, ίσως μονο την Λεπορέλλα και την Βεατρίκη Τσέντσι. Και επειδή έκανε μια ενδιαφέρουσα αναλογία ο Τσβάιχ ανάμεσα στον Φραντσέσκο Τσέντσι(τον πατέρα της Βεατρίκης) που ήταν ένας σαδιστής, σκληρός και εγωιστής πάτερ φαμίλιας και στον Φιόντορ Καραμάζωφ, είπα να ξεκινήσω τους Αδερφούς Καραμάζωφ που είναι απο το καλοκαίρι στην βιβλιοθήκη μου 
Θα ξεκινησω τον πρωτο μου Ασιμοφ και συγκεκριμενα το Εγω, το Ρομποτ.
Τελειωσα το "V" του Τομας Πιντσον... Ευφυεστατο, ενα εξαιρετικο μυθιστορημα, παρα την ιδιαιτερη και δυσκολη γραφη του συγγραφεα, που απαιτει την απολυτη συγκεντρωση σου.
Ενα βιβλιο που δεν προσφερεται για στιγμες χαλαρωσης...
Συνεχιζω με την "Ανασταση" του Τολστοι.
Ενα βιβλιο που δεν προσφερεται για στιγμες χαλαρωσης...
Συνεχιζω με την "Ανασταση" του Τολστοι.
Tελείωσα το 'σκέψου έναν αριθμό' του Τζον Βέρντον , αστυνομικό μυθιστόρημα που τελείωσα σε δύο μέρες . Αγωνιώδες και με γρίφους στην πλοκή , ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίο, πολύ καλό για το είδος του νομίζω.
Συνέχεια με κάτι κλασικό - 'Ανθρώπινη μοίρα' του Αντρέ Μαλρώ . Εννοείται ότι δεν κυλά το ίδιο γρήγορα αλλά μάλλον αφήνει περισσότερα στο τέλος.
Συνέχεια με κάτι κλασικό - 'Ανθρώπινη μοίρα' του Αντρέ Μαλρώ . Εννοείται ότι δεν κυλά το ίδιο γρήγορα αλλά μάλλον αφήνει περισσότερα στο τέλος.
Τελείωσα «Τα 1000 φθινόπωρα του Γιάκομπ ντε Ζουτ», σχεδόν με τα χιλια ζόρια (959 για να ακριβολογώ). Τι λέει το βιβλίο: Ιαπωνία του 18-19ου αιώνα η οποία έχει επιλέξει τον απομονωτισμό και έχει πάρε δώσε μονάχα με την Ολλανδική Εταιρία Ανατολικών Ινδιών.
Οι Ολλανδοί, λοιπόν, κατοικοεδρεύουν σε ένα μικρό νησάκι απέναντι από το Ναγκασάκι (ώπα!), την Ντετζίμα, η οποία Ντετζίμα επικοινωνεί με το Ναγκασάκι μέσω μιας γεφυρούλας. Φυσικά, οι ξένοι δεν επιτρέπεται να πατήσουν ιαπωνικό έδαφος. Οι όποιες επικοινωνίες και όλες οι εμπορικές συναλλαγές διεκπεραιώνονται με τη βοήθεια διερμηνέων (τι άλλο..). Ο ντε Ζουτ έχει πάει εκεί (για μια πενταετία πάνω κάτω) ως γραμματέας κάποιου, με σκοπό να μαζέψει κανα φράγκο, μπας και ο μπαμπάς της εκλεκτής της καρδιάς του (και άλλων ζωτικών οργάνων του, εν πάση περιπτώσει) τον δει με καλό μάτι και του επιτρέψει να παντρευτεί την εκλεκτή της καρδιάς του (δάκρυσα). Φυσικά, ο ντε Ζουτ είναι άξιο και καλό παλικάρι καταφέρνει και ψιλοαπομονώνεται, γιατί ήταν πολύ ειλικρινής με τους προϊσταμένους του και αποκάλυψε πόσο βαθιά είναι η διαφθορά στη Ντετζίμα. Α! Ψιλοερωτεύεται και μια κοπελίτσα.
Τέλος πάντων, γίνονται και διάφορα άλλα, κάποια ενδιαφέροντα, κάποια βαρετότατα, όμως το συμπέρασμα στο οποίο άργησα να φτασω αλλά θα καταλήξω είναι ότι πρόκειται για ένα αρκετά φλύαρο βιβλίο, που όμως, λίγο προτού αποφασίσεις να το παρατήσεις, τσουυυπ! αναζωπυρώνει κάπως το ενδιαφέρον σου. Αρκετά προβλέψιμο, ακατάλληλο για να να φτιάξει το κέφι του αναγνώστη του και με θεματακια στη μετάφραση, ειδικά στο α’ μισό.
Οι Ολλανδοί, λοιπόν, κατοικοεδρεύουν σε ένα μικρό νησάκι απέναντι από το Ναγκασάκι (ώπα!), την Ντετζίμα, η οποία Ντετζίμα επικοινωνεί με το Ναγκασάκι μέσω μιας γεφυρούλας. Φυσικά, οι ξένοι δεν επιτρέπεται να πατήσουν ιαπωνικό έδαφος. Οι όποιες επικοινωνίες και όλες οι εμπορικές συναλλαγές διεκπεραιώνονται με τη βοήθεια διερμηνέων (τι άλλο..). Ο ντε Ζουτ έχει πάει εκεί (για μια πενταετία πάνω κάτω) ως γραμματέας κάποιου, με σκοπό να μαζέψει κανα φράγκο, μπας και ο μπαμπάς της εκλεκτής της καρδιάς του (και άλλων ζωτικών οργάνων του, εν πάση περιπτώσει) τον δει με καλό μάτι και του επιτρέψει να παντρευτεί την εκλεκτή της καρδιάς του (δάκρυσα). Φυσικά, ο ντε Ζουτ είναι άξιο και καλό παλικάρι καταφέρνει και ψιλοαπομονώνεται, γιατί ήταν πολύ ειλικρινής με τους προϊσταμένους του και αποκάλυψε πόσο βαθιά είναι η διαφθορά στη Ντετζίμα. Α! Ψιλοερωτεύεται και μια κοπελίτσα.
Τέλος πάντων, γίνονται και διάφορα άλλα, κάποια ενδιαφέροντα, κάποια βαρετότατα, όμως το συμπέρασμα στο οποίο άργησα να φτασω αλλά θα καταλήξω είναι ότι πρόκειται για ένα αρκετά φλύαρο βιβλίο, που όμως, λίγο προτού αποφασίσεις να το παρατήσεις, τσουυυπ! αναζωπυρώνει κάπως το ενδιαφέρον σου. Αρκετά προβλέψιμο, ακατάλληλο για να να φτιάξει το κέφι του αναγνώστη του και με θεματακια στη μετάφραση, ειδικά στο α’ μισό.
Last edited:
Τελείωσα το "Ο Άνθρωπος που Έβλεπε τα Τρένα να Περνούν" του Χράμπαλ, ένα λιτό, σαρκαστικό και τελικά αφανές ηρωικό έργο. Θα συνεχίσω στον ίδιο γενικά τόνο με κλασικό ανάγνωσμα : "Η Ζωή Εν Τάφω" του Στρατή Μυριβήλη...
Αυτή την περίοδο δεν έχω σχολιάσει, αλλά συνεχίζω το διάβασμα. Διαβάζω κυρίως την εκλαικευμένη επιστημονική σειρά "Εγκυκλοπαίδεια Κουστώ" και τη σοβιετική εγκυκλοπαίδεια, αλλά ενδιάμεσα διάβασα και δύο λογοτεχνικά βιβλία, ένα βιβλίο με διηγήματα επιστημονικής φαντασίας της Ούρσουλα ΛεΓκεν (πάρα πολύ ωραίο) και μόλις τώρα τέλειωσα ένα αστυνομικό, με τίτλο: Ποιος σκότωσε τη μαντάμ Μποβαρύ, που μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Ίσως θα μου άρεσε περισσότερο αν είχα διαβάσει τη Μαντάμ Μποβαρύ του Φλωμπέρ, αλλά και πάλι ήταν πολύ καλό. Πολύ έξυπνο βιβλίο, ίσως αρκετά ξερό, λόγω του ότι παρακολουθούμε την υπόθεση "επαγγελματικά", μέσω των καταθέσεων κι από την οπτική γωνία των αστυνομικών. Είχε όμως ωραία υποδόρια ειρωνία, σχολιάζοντας την επαρχιακή επιφανειακή σεμνοτυφία και τους κρατικούς λειτουργούς που θέλουν την ησυχία τους. Όσοι ενδιαφερθούν, να ξέρουν ότι είναι αρκετά ωμό, περιγράφοντας με αρκετή λεπτομέρεια το ψυχορράγημα της Μποβαρύ και τη νεκροψία (κάπως σαν τη σειρά CSI στην τηλεόραση).
Διαβασα την "Δυναμη της αγαπης" του Ρεμαρκ. Συγγραφεας με τρομερες ευαισθησιες ο Ρεμαρκ εγραψε αλλο ενα δυνατο, ρομαντικο, συγκινητικο μυθιστορημα. Μοναδικο μειονεκτημα του βιβλιου η μεγαλη του εκταση. Θα μπορουσε να ειναι 100-150 σελιδες μικροτερο χωρις να χασει κατι απο την ουσια του.
Συνεχίζω ακάθεκτη με μικρά διαλείμματα από τον Πόλανικ γιατί δεν λέει σε κάθε 10 σελίδες να είμαι έτσι 
Κάνει κακό στην επιδερματίδα. Διάβασα το "The hapless child" (Λέβελ τραγικότητας: κοριτσάκι με τα σπίρτα) & το "The curious sofa" του Έντουαρντ Γκόρι, το "Anya's ghost" (σκέτη απογοήτευση. Κρίμα γιατί είχε δυνατότητες να απογειωθεί. Η ιδέα ήταν πολύ καλή αλλά έπεσε στα λάθος χέρια-ή καλύτερα στο λάθος κεφάλι) και το "Batman: the killing joke", βιβλίο που μου πρότεινε η Στιλλ και το βρήκα ΥΠΕΡΟΧΟ (το λέω για να ζηλεύουν όσοι έχασαν εξπρές συνανάγνωση 3Α
).
Κάνει κακό στην επιδερματίδα. Διάβασα το "The hapless child" (Λέβελ τραγικότητας: κοριτσάκι με τα σπίρτα) & το "The curious sofa" του Έντουαρντ Γκόρι, το "Anya's ghost" (σκέτη απογοήτευση. Κρίμα γιατί είχε δυνατότητες να απογειωθεί. Η ιδέα ήταν πολύ καλή αλλά έπεσε στα λάθος χέρια-ή καλύτερα στο λάθος κεφάλι) και το "Batman: the killing joke", βιβλίο που μου πρότεινε η Στιλλ και το βρήκα ΥΠΕΡΟΧΟ (το λέω για να ζηλεύουν όσοι έχασαν εξπρές συνανάγνωση 3Α). Εμ στα λεγα και ο Μουρ δεν το θεωρεί καν απο τις καλύτερες του δουλειές. Φαντάσου !!
Καλέ πότε προτάθηκε συνανάγνωση ? Θα τρελαθώ...
Εγώ διάβασα το Days of Abandoment της Φεράντε, για να αλλάξω κλίμα απο τους αδερφούς. Ναι καλά !! Με πήρε και με σήκωσε η αγαπημένη Ιταλίδα. Είναι εξαιρετική απλά.
Καλέ πότε προτάθηκε συνανάγνωση ? Θα τρελαθώ...
Εγώ διάβασα το Days of Abandoment της Φεράντε, για να αλλάξω κλίμα απο τους αδερφούς. Ναι καλά !! Με πήρε και με σήκωσε η αγαπημένη Ιταλίδα. Είναι εξαιρετική απλά.
)Η αλήθεια είναι οτι έχεις πολλές καταπληκτικές ιδέες, δεν ξέρουμε ποιά να πρωτο-υλοποιήσουμε. :P
Ναι φίλη μου, είναι αριστούργημα απλά. Εγώ το έχω και στην φυσική του μορφή και μπορώ να το χαζεύω για ώρες. Ένα άλλο που έχω στην φυσική του μορφή είναι το Dark Knight Returns. Για ψήστο να το διαβάσουμε, θα σου αρέσει κι αυτό.
Ναι φίλη μου, είναι αριστούργημα απλά. Εγώ το έχω και στην φυσική του μορφή και μπορώ να το χαζεύω για ώρες. Ένα άλλο που έχω στην φυσική του μορφή είναι το Dark Knight Returns. Για ψήστο να το διαβάσουμε, θα σου αρέσει κι αυτό.
Εννοείς το βιβλίο του Μίτσελ;
Τώρα που βρεθήκαμε, τι λες για μια ωραία συνανάγνωση;;;;;;;;
Κάτι σε Πύργο του Κάφκα..
Κάτι σε Πετρούπολη του Μπέλι...
Κάτι τέλος πάντων!!
Τώρα που βρεθήκαμε, τι λες για μια ωραία συνανάγνωση;;;;;;;;
Κάτι σε Πύργο του Κάφκα..
Κάτι σε Πετρούπολη του Μπέλι...
Κάτι τέλος πάντων!!