Τον τελευταίο καιρό διάβασα:
τον Πότη του Hans Fallada, που ήταν δυνατούτσικο και μαύρο,
το μέτριο ο Μπόρχες κι οι αιώνιοι ουρακοτάγκοι του Βερίσσιμο (Νικόλα, συγγνώμη),
τα Βιβλιοπωλεία του Καρριόν που περίμενα πώς και πώς να το ξεκινήσω, πεπεισμένη –άγνωστο γιατί- ότι θα είναι εξαιρετικά σούπερ συναρπαστικό. Δεν ήταν. Όμως –τόσο αυτό όσο και το προηγούμενο- μου ξύπνησε την όρεξη να διαβάσω πάλι κάτι από Μπόρχες και ξεκίνησα με την
Ιστορία της Ατιμίας, που είναι από τα αγαπημένα μου, σε μετάφραση του Καλοκύρη. Διάβασα και κάποιες από τις Ιστορίες των εκδόσεων Ερμής (νομίζω) και μου φάνηκε μέτριο όσο αφορά στη μετάφραση. Συνέκρινα την ίδια ιστορία στα δυο βιβλία και η μετάφραση του Δημητρη Καλοκύρη είναι σαφώς ανώτερη.
Τώρα διαβάζω το μυθιστόρημα/έρευνα Λετισιά του Γιαμπλόνκα, το οποίο είναι πολύ ενδιαφέρον, παρόλο το στενάχωρο θέμα του.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω κι εσείς να ακούσετε, Χρυσόστομε και Ιαβέρη
, ότι μετά τον Αύγουστο του Ουίλλιαμς, τα περισσότερα μοιάζουν λίγα. {Η γραφική.}
Επίσης, τα ξημερώματα της Κυριακής, αλλάζει η ώρα. Τον νού σας.
Την περασμένη βδομάδα αγόρασα το τελευταίο της σειράς -η 8η μέρα- αλλά δεν έχω ευκαιρήσει ακόμη να το ξεκινήσω. 
Από τη συγκεκριμένη σειρά, όχι δεν έχει μεταφερθεί κάποιο, γενικά βιβλία των Nicci French έχουν μεταφερθεί. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ήμουν παθιασμένη με τα αστυνομικά, τα τελευταία χρόνια ζήτημα να έχω διαβάσει 3-4, μα η συγκεκριμένη σειρά είναι λατρεία. Γιατί την ξεκίνησα αρκετά χρόνια πριν και γιατί έχει χαρακτήρες που αγαπώ κι εγώ γενικά, κολλάω με τους χαρακτήρες. 
