Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Τζόσεφ Κόνραντ - Η καρδιά του Σκότους.....
Xaxa, με ξάφνιασες, είναι μια απάντηση που ομολογουμένως δεν περίμενα! Δεν ήξερα καν ότι έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά. Για πες, νιώθεις καθόλου τύψεις; Εμένα μου έχει τύχει με ένα-δυο άλλα βιβλία, και αισθανόμουν σαν αποστάτης.Το διαβάζω στην ελληνική έκδοση, Καστάλια. Θα σου πω εντυπώσεις όταν το τελειώσω.
Εάν επρόκειτο για τους κλασσικούς ( Κοντσταντίνοβ, Γιοβκωφ, Ελίν Πελίν) που τους έχω ιδιαίτερη αδυναμία,θα ένιωθα περίεργα γιατί έχουν άλλη χάρη στο πρωτότυπο, όμως όταν έχει να κάνει με νέους, για μένα τουλάχιστον, συγγραφείς τους αντιμετωπίζω όπως όλους τους υπόλοιπους ξένους που διαβάζω στα ελληνικά.
Διαβαζω το "Ο μεγαλος θανατος του Βοτανικου" του Μαμαλουκα και μερχι στιγμης ειναι αναπαντεχα θα ελεγα πολυ καλό!
Διάβασα τη Λετισιά του Γιαμπλόνκα με σχετικά αργό ρυθμό. Παρόλο που μου άρεσε και η γραφή του αλλά και ο συνδυασμός έρευνας και μυθιστορήματος, τις τελευταίες μέρες έκανα ανήσυχο ύπνο και το αποδίδω στο βιβλίο. Δεν είναι κάτι που μου συμβαίνει συχνά, αυτή τη φορά, όμως, είχα συγκεχυμένες και σκόρπιες (!!!) εικόνες από διαμελισμένο σώμα, εγκαταλελειμμένα τροχόσπιτα, λασπώδη αγροτόπια κ.λπ. Δηλαδή, εικόνες κατευθείαν από το βιβλίο και τον α’ κύκλο του true detective.
Ξαναδιαβάζω τους δακτύλιους του Κρόνου, του Ζεμπάλντ.
Ξαναδιαβάζω τους δακτύλιους του Κρόνου, του Ζεμπάλντ.
Last edited:
Ξεκίνησα τους ''Τελευταίους Εγγονούς'' του Τάσου Αθανασιάδη, όπου και σκιαγραφείται η εποχή της μεταπολίτευσης του 1974. Με αυτό το έργο ολοκληρώνω την ανάγνωση των βιβλίων του συγγραφέα.
Διάβασα το Έπρεπε να είχες φύγει, του Ντανιελ Κέλμαν και το μόνο αρνητικό που βρήκα ήταν κάποιες κλισεδιές, οι οποίες μπορούν να περάσουν απαρατήρητες χάρη στις αρκετά ενοχλητικές σκηνές και στον τρόπο αφήγησης.
Τέλειωσα σήμερα το Terra Incognita, του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ. Από τις 3 ιστορίες, μου άρεσε η μία για το τέλος της. Δεύτερη αποτυχημένη απόπειρα μετά το Το μάτι, για να καταλάβω τι ιδιαίτερο έχει ως συγγραφέας, και επειδή έχω κοινό νου, (κάνω ότι παίρνω το φταίξιμο πάνω μου, παίζοντας το χαρτί "it's not you, it's me" για να μην ταράξω τους θαυμαστές του
), σε πρώτο επίπεδο νύσταξα, και σε ένα δεύτερο επίπεδο… ψιλοβαρέθηκα.
Και στα δύο βιβλία παρατήρησα πως δεν υπάρχει πλοκή, οι χαρακτήρες του παρα είναι δισδιάστατοι και αδύναμοι για να βρω καταφύγιο στην character-driven φάση, και την κατάσταση δεν βοήθησε καθόλου το δύσκαμπτο γράψιμο. Δεν θα συνεχίσω με άλλα έργα του, διότι για μένα είναι a third-rate writer and his fame is incomprehensible (<-λόγια του ίδιου για τον Ντοστογιέφσκι).
Τώρα διαβάζω το Ο τροπικός του Αιγόκερω, του Χένρυ Μίλλερ. Μέχρι στιγμής μου αρέσει, αλλά θα μου άρεσε περισσότερο αν υπήρχαν λιγότερες λεπτομέρειες για τις σχέσεις του με τις γυναίκες, και αν έβαζε χαλινάρι στον σουρεαλισμό. Παράλληλα με τον Μίλλερ, διαβάζω το The Seven deaths of Evelyn Hardcastle, του Στιούαρτ Τέρτον, (που είδα από την Στιλλ).
Τέλειωσα σήμερα το Terra Incognita, του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ. Από τις 3 ιστορίες, μου άρεσε η μία για το τέλος της. Δεύτερη αποτυχημένη απόπειρα μετά το Το μάτι, για να καταλάβω τι ιδιαίτερο έχει ως συγγραφέας, και επειδή έχω κοινό νου, (κάνω ότι παίρνω το φταίξιμο πάνω μου, παίζοντας το χαρτί "it's not you, it's me" για να μην ταράξω τους θαυμαστές του
), σε πρώτο επίπεδο νύσταξα, και σε ένα δεύτερο επίπεδο… ψιλοβαρέθηκα.Και στα δύο βιβλία παρατήρησα πως δεν υπάρχει πλοκή, οι χαρακτήρες του παρα είναι δισδιάστατοι και αδύναμοι για να βρω καταφύγιο στην character-driven φάση, και την κατάσταση δεν βοήθησε καθόλου το δύσκαμπτο γράψιμο. Δεν θα συνεχίσω με άλλα έργα του, διότι για μένα είναι a third-rate writer and his fame is incomprehensible (<-λόγια του ίδιου για τον Ντοστογιέφσκι).
Τώρα διαβάζω το Ο τροπικός του Αιγόκερω, του Χένρυ Μίλλερ. Μέχρι στιγμής μου αρέσει, αλλά θα μου άρεσε περισσότερο αν υπήρχαν λιγότερες λεπτομέρειες για τις σχέσεις του με τις γυναίκες, και αν έβαζε χαλινάρι στον σουρεαλισμό. Παράλληλα με τον Μίλλερ, διαβάζω το The Seven deaths of Evelyn Hardcastle, του Στιούαρτ Τέρτον, (που είδα από την Στιλλ).
Τσίου ο Ναμπόκοφ μιλούσε άσχημα και για άλλους συγγραφείς όπως ο Φωκνερ, ο Καμί. Πρέπει να ήταν ιδιόρυθμος αλλά πιθανώς να μην καταλάβαινε τι διάβαζε (λίγο βαρύ αυτό;). Το κακό βέβαια είναι πως είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.
μετα την "Καρδιά του σκότους" πέρασα στο ατμοσφαιρικο "Για να μη χάνεσαι στη γειτονιά"
του Πατρίκ Μοντιανό, είναι ή πρωτη μου επάφη με τον συγγραφέα που δεν θα είναι και η μοναδικη...
του Πατρίκ Μοντιανό, είναι ή πρωτη μου επάφη με τον συγγραφέα που δεν θα είναι και η μοναδικη...
). Το 7 ντεθς, το εχω κι εγω υπο την υποψια μου. Να μας πειτε εντυπωσεις.Πίκο Απίκο, έχεις δίκιο, έχει πει διάφορα για πολλούς, και ενώ γενικά απολαμβάνω τις κακίες για τέτοια θέματα-είτε με βρίσκουν σύμφωνη, είτε όχι-με τον Ναμπόκοφ νιώθω ότι οι δηλώσεις του πήγαζαν από την μεγάλη ιδέα που είχε για τον εαυτό του (
)-όπως σωστά είπες-και όχι ότι ήθελε να προβοκάρει με χιουμοριστική διάθεση.Έλλη έχεις διαβάσει άλλο; Εγώ προς το παρόν παρατώ την προσπάθεια, και αν η αρνητική μου άποψη για τον Ναμπόκοφ είναι λάθος, μακροζωίας και Φαροφύλακα επιτρέποντος εδώ θα είμαι για να φάω πάλι τα λόγια μου
(<-αγγλισμός.) Το 7 ντεθς που έχεις υπό την υποψία σου(:χαχαχα
το έχω φτάσει περίπου στη μέση και με έχει κάψει, όχι με την καλή έννοια. Έξυπνη η ιδέα με την αλλαγή σώματος, αλλά μου φαίνεται φλύαρο και επειδή έχει πολλά πρόσωπα, πρέπει να κρατάω σημειώσεις για να θυμάμαι τι έγινε στο προηγούμενο κεφάλαιο, κάτι που φυσικά δεν κάνω. Το έχω ψιλοχάσει και δεν ξέρω αν φταίει το βιβλίο ή εγώ με τις 10 πληγές του Φαραώ που έχουν πέσει πάνω μου τις τελευταίες μέρες. Αναμένω ανατροπές!Διαβασα το "Ο αορατος ανθρωπος" του Γουελς που το βρήκα μέτριο. Τωρα διαβαζω ενα αστυνομικο του Πιερ Λεμετρ το "Ανν".
ξεκίνησα το "Υπερηφάνεια και προκατάληψη" της Τζέην Όστεν, απο τις ωραιές εκδόσεις Σμιλη.
Κάτι μου λέει οτι θα είναι σαν το Downton Abbey...τσαγάκι και διάβασμα!
Κάτι μου λέει οτι θα είναι σαν το Downton Abbey...τσαγάκι και διάβασμα!
Τελειωσα και το "Ανν" του Λεμετρ που ηταν καλουτσικο. Μετα απο αλλεπαλληλα μετρια βιβλία που διαβασα ειπα να βγω απο το τέλμα και να συνεχισω με ενα σιγουρακι και επιασα το τελευταιο βιβλίο του αγαπημενου Γιαλομ το "Αυτο ηταν η ζωη; Τοτε αλλη μια φορά!".
έως τώρα ειναι πολύ καλο, και όσο περνάνε οι σελίδες γίνεται καλύτερο. Βρισκομαι στην σελ 160 (περίπου στο 1/3 του βιβλιου), η γραφή της Όστεν ρέει πολύ ευκολα με πολλους καλους και αληθοφανέστατους διαλόγους.
