Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Παράλληλα με την Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας του Ράσσελ, η οποία καλά κρατεί έως τώρα, ξεκινάω με μεγάλες προσδοκίες το The Evenings του Gerard Reve το οποίο σύμφωνα με τη περιγραφή στο οπισθόφυλλο είναι ο " Φύλακας της Σίκαλης" της Ολλανδίας όπως επίσης το καλύτερο ολλανδικό μυθιστόρημα του 20ου αιώνα.
Μετά από μια μεγάλη παύση είπα να επιστρέψω με την Καταχνιά του Ουναμουνου (ακόμα στο εξώφυλλο είμαι αλλά πιάνεται, νταξει;)
@Μανώλης Χ Κι εμένα μου άρεσε πώς έκλεισε η τετραλογία του Θαφόν, φοβόμουν λίγο ότι μετά την πολύχρονη αναμονή ίσως να έπεφτε ο πήχης όμως ευτυχώς ο Ισπανός το έκανε και πάλι το θαύμα του. Κρίμα που έφυγε τόσο νέος, είμαι σίγουρος ότι θα έγραφε κι άλλα όμορφα βιβλία. 
Evaristo για την πρόταση!
(Δεν κρατήθηκα, σορρυ)
(Δεν κρατήθηκα, σορρυ)
Η αλήθεια είναι πως όσα βιβλία έχω διαβάσει τελευταία από Ισπανούς συγγραφείς (Καταλανων και Βάσκων συμπεριλαμβανομενων) με έχουν ενθουσιάσει. Πρώτα από όλα το Confiteor του Καμπρε αλλά και η Πατρίδα του Αραμπουρου@Μανώλης Χ Κι εμένα μου άρεσε πώς έκλεισε η τετραλογία του Θαφόν, φοβόμουν λίγο ότι μετά την πολύχρονη αναμονή ίσως να έπεφτε ο πήχης όμως ευτυχώς ο Ισπανός το έκανε και πάλι το θαύμα του. Κρίμα που έφυγε τόσο νέος, είμαι σίγουρος ότι θα έγραφε κι άλλα όμορφα βιβλία.
Διαβάζω το ''Οι στάχτες της Άντζελας'' του Frank McCourt, πρώτη επαφή με ιρλανδό συγγραφέα.
Λοιπόν τελείωσα την Καταχνιά του Ουναμούνο. Για κάποιο δικό μου λόγο, νόμιζα ότι θα ήταν ένα δυσνόητο φιλοσοφικό βιβλίο και κατέληξα με μια σαπουνόπερα... στο περίπου. Αυτά παθαίνεις αν ζεις τη ζωή στα άκρα των spoilers.
Το βιβλίο μου άρεσε (αν και δεν με ενθουσίασε). Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μια απλή πλοκή που ώρες ώρες θυμίζει σαπουνόπερα ή θεατρικό για να διατυπώσει διάφορα φιλοσοφικά ζητήματα. Νομίζω πως σε όσους αρέσει το ύφος του Πιραντέλλο λογικά θα τους αρέσει και αυτό.
Αφού τελείωσα την Καταχνιά και δεν το παράτησα όπως προτείνει η Ελλη (χα! σιγά μην κάνω οτι μου λέει μια γυναίκα, έτς για να μπαίνουμε στο κλίμα) διάβασα το Κορίτσι, Γυναίκα, Άλλο της Εβαρίστο.
Αν και θεωρητικά και γενικεύοντας (ξου ξου ξου) ανήκω στην "ομάδα" ανθρώπων που θα ταυτιστούν/κατανοήσουν λιγότερο το βιβλίο νομίζω πως δεν αξίζει να παρατήσετε οτι διαβάζετε για αυτό. Θα ήθελα να διαβάσω και άλλες απόψεις (ιδίως προσαρμοσμένες στην ελληνική πραγματικότητα). Αξίζει να διαβαστεί; Ναι. Αξίζει να διαβαστεί οπωσδήποτε; Μπα...
Παρακάτω 2 λόγια ακόμα που ίσως κάποιοι τα θεωρήσουν spoilers.
ΥΓ: Για να είμαι και εντός θέματος, ξεκινάω το "Αμερικάνικα μαθήματα" του Καλβίνο (που σκονίζεται εδώ και μήνες)
Το βιβλίο μου άρεσε (αν και δεν με ενθουσίασε). Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μια απλή πλοκή που ώρες ώρες θυμίζει σαπουνόπερα ή θεατρικό για να διατυπώσει διάφορα φιλοσοφικά ζητήματα. Νομίζω πως σε όσους αρέσει το ύφος του Πιραντέλλο λογικά θα τους αρέσει και αυτό.
Αφού τελείωσα την Καταχνιά και δεν το παράτησα όπως προτείνει η Ελλη (χα! σιγά μην κάνω οτι μου λέει μια γυναίκα, έτς για να μπαίνουμε στο κλίμα) διάβασα το Κορίτσι, Γυναίκα, Άλλο της Εβαρίστο.
Αν και θεωρητικά και γενικεύοντας (ξου ξου ξου) ανήκω στην "ομάδα" ανθρώπων που θα ταυτιστούν/κατανοήσουν λιγότερο το βιβλίο νομίζω πως δεν αξίζει να παρατήσετε οτι διαβάζετε για αυτό. Θα ήθελα να διαβάσω και άλλες απόψεις (ιδίως προσαρμοσμένες στην ελληνική πραγματικότητα). Αξίζει να διαβαστεί; Ναι. Αξίζει να διαβαστεί οπωσδήποτε; Μπα...
Παρακάτω 2 λόγια ακόμα που ίσως κάποιοι τα θεωρήσουν spoilers.
Το βιβλίο αποτελείται από 12 ιστορίες μαύρων γυναικών που θεωρητικά έχουν κάποια σύνδεση (πχ μητέρα- κόρη, δασκάλα- μαθήτρια) αλλά στην πράξη στην πλειονότητά τους δεν υπάρχει κάποια βαθύτερη σύνδεση (εκτός αν το γενικεύσουμε λόγω χρώματος...).
Το βασικό πρόβλημα που έχω με το βιβλίο είναι οτι ενώ μιλάει για το ρατσισμό σε πολλές εκφάνσεις του (κοινωνικός, φυλετικός, σεξουαλικός κλπ) και υπάρχουν κάποιες πολύ δυνατές σκηνές δεν διαφέρουν ιδιαίτερα (ιδίως στις αρχικές) από ένα επιφανειακό μακροσκελές άρθρο. Μου φαίνεται δηλαδή οτι ενώ η συγγραφέας θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα (ή και περισσότερα) συγκλονιστικό βιβλίο πάνω σε κάποιο/α από αυτά τα θέματα καταλήγει να πατάει κουμπάκια/τσεκάρει κουτάκια για να αρέσει (ή να "προκαλει") χωρίς να μπαίνει στην ουσία. Ειδικά σε κάποια σημεία μου φάνηκε σαν κάποιες ταινίες που ξαναγυρίζονται (και συνήθως είναι χάλια) με γυναικείο κάστ, με όσο το δυνατόν περισσότερες φυλές, σεξουαλικούς προσδιορισμούς μόνο και μόνο για να αρέσουν, γιατί αυτό είναι το "σωστό" και οχι για να δώσουν κάτι καινούργιο ή για να αναδείξουν αυτά που θεωρητικά λένε οτι θέλουν να προβάλλουν. Το βιβλίο για μένα -χωρίς να είναι αυτός ο σκόπος της συγγραφέας- χάνει το νόημα ύπαρξής του μιας και μιλάμε για βιβλίο του 2020 και όχι του 1950 ή έστω του 1990.
Το βιβλίο πήρε το booker, έχει 4.5/5 στο goodreads και σχεδόν καθολικές διθυραμβικές κριτικές. Θέλω να πιστεύω οτι φταίει οτι είμαι τόσο κούλ τύπος και θεωρώ απαράδεκτες κάποιες συμπεριφορές/ πράξεις (που δυστυχώς συμβαίνουν ακόμα), που δεν με συγκλόνισε και όχι οτι δεν μπόρεσα να κατανοήσω το μεγαλείο του. Αν ισχύει βέβαια το δεύτερο δεν έχει αποτύχει εν μέρει και το βιβλίο; Μπα, ειμαι κούλ τύπος . και -
Το βασικό πρόβλημα που έχω με το βιβλίο είναι οτι ενώ μιλάει για το ρατσισμό σε πολλές εκφάνσεις του (κοινωνικός, φυλετικός, σεξουαλικός κλπ) και υπάρχουν κάποιες πολύ δυνατές σκηνές δεν διαφέρουν ιδιαίτερα (ιδίως στις αρχικές) από ένα επιφανειακό μακροσκελές άρθρο. Μου φαίνεται δηλαδή οτι ενώ η συγγραφέας θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα (ή και περισσότερα) συγκλονιστικό βιβλίο πάνω σε κάποιο/α από αυτά τα θέματα καταλήγει να πατάει κουμπάκια/τσεκάρει κουτάκια για να αρέσει (ή να "προκαλει") χωρίς να μπαίνει στην ουσία. Ειδικά σε κάποια σημεία μου φάνηκε σαν κάποιες ταινίες που ξαναγυρίζονται (και συνήθως είναι χάλια) με γυναικείο κάστ, με όσο το δυνατόν περισσότερες φυλές, σεξουαλικούς προσδιορισμούς μόνο και μόνο για να αρέσουν, γιατί αυτό είναι το "σωστό" και οχι για να δώσουν κάτι καινούργιο ή για να αναδείξουν αυτά που θεωρητικά λένε οτι θέλουν να προβάλλουν. Το βιβλίο για μένα -χωρίς να είναι αυτός ο σκόπος της συγγραφέας- χάνει το νόημα ύπαρξής του μιας και μιλάμε για βιβλίο του 2020 και όχι του 1950 ή έστω του 1990.
Το βιβλίο πήρε το booker, έχει 4.5/5 στο goodreads και σχεδόν καθολικές διθυραμβικές κριτικές. Θέλω να πιστεύω οτι φταίει οτι είμαι τόσο κούλ τύπος και θεωρώ απαράδεκτες κάποιες συμπεριφορές/ πράξεις (που δυστυχώς συμβαίνουν ακόμα), που δεν με συγκλόνισε και όχι οτι δεν μπόρεσα να κατανοήσω το μεγαλείο του. Αν ισχύει βέβαια το δεύτερο δεν έχει αποτύχει εν μέρει και το βιβλίο; Μπα, ειμαι κούλ τύπος . και -
ΥΓ: Για να είμαι και εντός θέματος, ξεκινάω το "Αμερικάνικα μαθήματα" του Καλβίνο (που σκονίζεται εδώ και μήνες)
Τελικά το The Evenings του Gérard Reve αποδείχθηκε σχεδόν αντάξιο των κριτικών που διάβασα. Εχει αρκετές ομοιότητες με τον Φύλακα στη Σίκαλη αλλά σίγουρα δεν αγγίζει τη τελειότηταά του. Παρόλα αυτά μου άρεσε πάρα πολύ.
Με τον Ράσελ και την Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας πάμε καλά μέχρι στιγμης, έχω φτάσει στον Σπινόζα και δεν έχω χάσει ακόμα τι ενδιαφέρον μου.
Παράλληλα ξεκινάω ένα κλασσικό αμερικανικό μυθιστόρημα το οποίο είχα πολλά χρόνια στη λίστα μου και νομίζω ήρθε η κατάλληλη στιγμή να το διαβάσω: Αόρατος Ανθρωπος του Ραλφ Ελισον.
Με τον Ράσελ και την Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας πάμε καλά μέχρι στιγμης, έχω φτάσει στον Σπινόζα και δεν έχω χάσει ακόμα τι ενδιαφέρον μου.
Παράλληλα ξεκινάω ένα κλασσικό αμερικανικό μυθιστόρημα το οποίο είχα πολλά χρόνια στη λίστα μου και νομίζω ήρθε η κατάλληλη στιγμή να το διαβάσω: Αόρατος Ανθρωπος του Ραλφ Ελισον.
Τον Αόρατο Άνθρωπο είναι χρόνια που το έχω διαβάσει, δεν το θυμάμαι ιδιαίτερα (τι πρωτότυπο :p) αλλά θυμάμαι ότι μου άρεσε για συγκεκριμένους λόγους, δεν θα τους αναφέρω τώρα για να μην σε προδιαθέσω. Αν θες πες πως σου φάνηκε όταν το διαβάσεις, για να το θυμηθώ και λίγο μέσα από σένα.
Δεν ξέρω αν θα παραμείνεις εντός ή εκτός ή επι τα αυτά.. τέσπα όπου και να είσαι τελικά, επειδή μου φάνηκε ενδιαφέρον το βιβλίο, θα ήθελα να ακούσω την απόψη σου για το πως σου φάνηκε όταν το τελειώσεις.
ΣωστοσΤ! (Καρδουλ)
Μιας και ετοιμαζόμαστε με εντατικούς ρυθμούς για το χαλογούιν (νοοοοτ) ο Χρηστάκης έγινε ευρύτερα γνωστός τέτοιες μέρες πριν κάποια χρόνια μέσα από μια αντιπαράθεση που είχε με φοιτητές στο Yale με αφορμή την ύπαρξη περιορισμών ή όχι στα "αποκριάτικα" κοστούμια.
Όποιος έχει όρεξη και χρόνο (2:30) έχει κάνει και ένα ενδιαφέρον επεισόδιο στο podcast του Joe Rogan.
Όποιος έχει όρεξη και χρόνο (2:30) έχει κάνει και ένα ενδιαφέρον επεισόδιο στο podcast του Joe Rogan.
Τελειωσα το παρα πολυ καλο Οι Ρημαγμενοι Τοποι. Συνεχιζω την πορεια προς τον Μαυρο Πυργο με το Ο Μαγος και η Γυαλινη Σφαιρα.
Σίγουρα το έχω πει ήδη πολλές φορές στη Λέσχη αλλά το συγκεκριμένο βιβλίο της σειράς είναι το αγαπημένο μου.
@Χανκ Μουντυ Τα διαβάζεις σερί τα βιβλία;