Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;

[Τσίου]

Διάβασα το Λόγια της τρέλας, μου άρεσε η επιλογή του Νίκου Τζαβάρα, και με τσάκισε το απόσπασμα με τον Νίτσε*. Το μόνο αδύναμο σημείο ήταν τα κείμενα του Ρίλκε.

Spoiler: *

Στις 3 Ιανουαρίου εγκαταλείπει ο Nietzsche την κατοικία του. Στην Piazza Carlo Alberto παρατηρεί πως ένας αμαξάς χτυπάει το άλογό του. Κλαίγοντας ο Nietzsche αγκαλιάζει τον λαιμό του ζώου για να το προφυλάξει. Και τότε εξαντλημένος από τον οίκτο καταρρέει. Λίγες μέρες αργότερα ο Franz Overbeck έρχεται να πάρει τον φίλο του. Ο Nietzsche θα φυτοζωούσε ακόμη δέκα χρόνια.

Ρούντιγκερ Σαφράνσκι​

​

Τώρα φεύγω για Μάκβεθ!

 

[Ιαβερης]

​

Τώρα φεύγω για Μάκβεθ!

Κι εγώ σήμερα ή αύριο ξεμπερδεύω με ένα βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι που ξεκίνησα το Σαββατοκύριακο κι ύστερα βουτάω στον Μάκβεθ.

 

[Βιστέρια]

Διαβάζω το « Ο άνθρωπος που ξεχάστηκε» του κ. Νόλλα.

 

[ΚρίτωνΓ]

Το Μπαρόκ της Αμάντας Μιχαλοπούλου και το ερωτεύτηκα (όπως και τη συγγραφέα του) από την πρώτη αράδα. Και ο έρωτας δυναμώνει μετα τα 3 πρώτα κεφάλαια. Ψάχνω αφορμές και κενά στις ασχολίες μου, να τρέξω να διαβάσω λίγο παρακάτω. Επιφυλάσσομαι για να σας πω περισσότερα (ανάλυση) μετά το τέλος του βιβλίου.

 

[Λένκοβιτς]

Τελείωσα το "'Ενας άνθρωπος που τον έλεγαν ΟΒ". Καλούτσικο ήταν, ευχάριστο για να περνάει η ώρα αλλά τίποτα το ιδιαίτερο για μένα. Πήρε 3 αστέρια, με το ζόρι.


Ξεκινάω σήμερα το "Η ντάμα πίκα", του Πούσκιν.

 

[Ιαβερης]

Ξεκινάω σήμερα τον Μάκβεθ!

 

[Σελεφά]

Μετά από τα 3 πρώτα βιβλία του Stormlight Archive του Σάντερσον, θα κάνω ένα διάλειμμα με κάτι (/κάποια;;) πιο ελαφρύ, και έπειτα θα συνεχίσω με το 4ο της σειράς The Rhythm of War .
Οπότε -για την ώρα- είμαι ανάμεσα στα:
Baptism of Fire (βιβλίο 3 της σειράς The Witcher) του Andrzej Sapkowski
και
Abaddon's Gate (βιβλίο 3 της Expanse) των James S.A. Corey

Θα κάνω αποθεραπεία για λίγες ώρες και θα διαλέξω.

 

[Λένκοβιτς]

Ξεκίνησα το "Ο άνθρωπος από τη Γροιλανδία", του Τζάιλς Μίλτον.

 

[Λούνα]

Διάβασα μέσα σε μία ημέρα το "Θα σε βρώ στο παράδεισο " του Ρίτσαρντ Μάθεσον. Το βιβλίο έχει κυρίως ενδιαφέρον για το πώς διαχειρίζεται ο συγγραφέας το θέμα της μεταθανάτιας ζωής (και αν όντως υφίσταται) χρησιμοποιώντας ως οδηγό, πρόσχημα η μέσο ( ανάλογα πάλι με το κατά ποσο πείθει τον αναγνώστη) μια ιστορία αγάπης. Αφήνω το ρομαντικό κομμάτι απέξω και μένω στο κομμάτι της μεταθανάτιας ζωής. Αντιλαμβάνομαι πως ο συγγραφέας έχει πραγματοποιήσει μεγάλη έρευνα (αυτό επίσης φάνηκε και απο την πληθώρα βιβλιογραφικών πηγών) και σε πολλά σημεία σε "τραβάει" μαζί του με αποτέλεσμα να αναρωτιέσαι " λες όντως να είναι έτσι"?
Για κάποιο όμως ανεξήγητο λόγο δεν με κέρδισε στο 100%. Ίσως με την πάροδο των χρόνων αντιμετωπίζω πιο κυνικά κάποιες απόψεις και στάσεις όσον αφορά τέτοια θέματα, ίσως αν το είχα διαβάσει σε μικρότερη ηλικία να με κέρδιζε περισσότερο. Η ένσταση μου δεν έγκειται στο αν υπάρχει η όχι μεταθανάτια ζωή αλλά στο κατά πόσο με έπεισε όπως το παρουσίασε. Όσοι έχουν διαβάσει το εν λόγω βιβλίο νομίζω καταλαβαίνουν..

 

[Τουραντό]

Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε το Season of storms (A.Sapkowski) αλλά προχώρησα στο Sword of destiny και είναι πολύ καλύτερο. Μας εισάγει και στην γνωριμία με την Ciri. Τελικά διαβάζοντας τα βιβλία, η σειρά βγάζει περισσότερο νόημα τώρα. Όχι ότι πριν δεν την καταλαβαίνεις αλλά τώρα πιάνω τον εαυτό μου να λέω συχνά "Αααα, μάλιστα"
Πάντως οχι απο τις καλύτερες σειρές βιβλίων του είδους που έχω διαβάσει ως τώρα αλλά εχω μπροστά μου μέλλον..θα δείξει.

 

[Σελεφά]

@Τουραντό καλά στη σειρά τα πρώτα 5 επεισόδια ήταν λίγο ακαταλαβίστικα και είχαν κενά. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι ότι αφού μπαίνουν στη διαδικασία να παράγουν μια σειρά τέτοιας θεματολογίας γιατί δεν μπαίνουν και στη διαδικασία να δώσουν την απαιτούμενη προσοχή ώστε να γίνει κατανοητό και από αυτούς που δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία. Το κάνουν και καλά προσιτό για το ευρύ κοινό, αλλά στοχεύουν στους φαν των βιβλίων, που στο τέλος και εκείνους τους απογοητεύουν γιατί κάνουν μπακαλίστικες επιλογές. Πέρα από αυτό, όσον αφορά τη συγκεκριμένη σειρά τα εφέ ήταν απαράδεκτα και θύμιζαν αυτά της Ζήνας και του Ηρακλή. Ήταν μεγάλη απογοήτευση για εμένα τουλάχιστον.
Περιμένω τη γνώμη σου για το επόμενα βιβλία.

 

[Λούνα]

Έχοντας παρασυρθεί πάλι σε αναγνωστική δεινότητα διάβασα το " Τι είδε η γυναίκα του Λώτ" της Μπουραζοπούλου. Πολύ όμορφο δυστοπικό μυθιστόρημα φαντασίας αν και κάτα βάση θα το έλεγα κυρίως ανθρωποκεντρικό. Το ψυχογράφημα του κεντρικού ήρωα ήταν ουσιώδες με αποτέλεσμα ως αναγνώστης να μπορώ με άνεση να ταυτιστώ μαζί του. Το αίσθημα ενοχής, αμαρτίας και εξιλέωσης διαχέει το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου της Μπουραζοπούλου και το ανατρεπτικό τέλος δεν με έκανε να αισθανθώ πως έγινε για λόγους εντυπωσιασμού αλλά για να δημιουργήσει την απαιτούμενη λύτρωση των ηρώων της.

 

[Λένκοβιτς]

Τελικά το "Ο άνθρωπος από τη Γροιλανδία" ήταν ένα ενδιαφέρον αστυνομικό επιστημονικής φαντασίας. Για το πρωτότυπο θέμα του παίρνει 4 αστέρια. Για τα υπόλοιπα, 3.

Τώρα ξεκίνησα το "Κεκλεισμένων των θυρών", του Σαρτρ, εκδόσεις Αιγόκερως/Θέατρο.

 

[Ιαβερης]

Παράλληλα με τον Μάκβεθ του Σαίξπηρ ξεκίνησα τους Αιρετικούς του Παδούρα, ένα βιβλίο που ήταν στη λίστα μου πάρα πολύ καιρό και νομίζω ότι ήρθε η ώρα του.

 

[ΚρίτωνΓ]

ξεκίνησα τους Αιρετικούς του Παδούρα, ένα βιβλίο που ήταν στη λίστα μου πάρα πολύ καιρό και νομίζω ότι ήρθε η ώρα του.

@Ιαβερης Μόλις έχεις εικόνα, πες εντυπώσεις

 

[Βάγγυ]

Παράλληλα με το 3hours (που το είχα αφήσει και το ξανάπιασα τώρα) ξεκίνησα και το πρώτο από τη σειρά The Murderbot Diaries, All systems red.

 

[Βιβλιοπόντικας]

Πριν λίγο διάβασα το ξεκαρδιστικό θεατρικό του Jean Tardieu ''Un mot pour un autre'' (Μια λέξη αντί μιας άλλης). Πρόκειται για ένα αρκετά σύντομο έργο, τεσσάρων σελίδων περίπου. Στην πλοκή του έργου, όλοι οι χαρακτήρες έχουν προσβληθεί από μια μεταδοτική ασθένεια που δεν αρρωσταίνει το σώμα αλλά... το λεξιλόγιο. Όλοι όσοι έχουν την αρρώστια αντικαθιστούν στην ομιλία τους σχεδόν όλα τα ουσιαστικά και τα ρήματα με άλλα, άσχετα στη θέση τους, καταφέρνοντας παρόλαυτά να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα προκαλεί άφθονο γέλιο και βγάζει ένα κάποιο νόημα.

Απλά νομίζω πως επιβάλλεται να παραθέσω ένα απόσπασμα (σε δική μου μετάφραση):
ΚΥΡΙΑ
Αγαπητή, πολυαγαπημένο μου λούτρινο ζωάκι! Εδώ και πόσες τρύπες, εδώ και πόσες παραλίες δεν είχα τον παραγιό του φούρναρη για να σε ζαχαρώσω!
ΚΥΡΙΑ ΝΤΕ ΠΕΡΛΜΙΝΟΥΖ
Ελλάς! Αγαπημένη! Ήμουν κι εγώ πολύ ζαλισμένη! Τα τρία μικρότερά μου καβούράκια, έκαναν τη λεμονάδα τους ένα-ένα. Στην αρχή του κουρσάρου, μονάχα μύλους φώλιαζα, στον Καρτεσιανό και στα σκαμπό έτρεχα, από πηγάδια για να επιθεωρήσω την επιπεδότητά τους, να τους προσφέρω πένσες και μουσώνες. Εν ολίγοις, δεν είχα ούτε γατούλα να διαθέσω για τον εαυτό μου. (Κάποιες από τις λέξεις έχουν παρπάνω από μια μετάφραση)

Μερικές φορές η καινούρια λέξη ομοηχεί με την παλιά και ορισμένα βασικά ρήματα (έχω και είμαι) και αντωνυμίες διατηρούνται στο κείμενο. Όπως και να 'χει, πρόκειται για ένα απολαυστικότατο έργο και θα πρότεινα σε όποιον ξέρει έστω και λίγα γαλλικά να του ρίξει μια ματιά. Το έργο είναι διαθέσιμο σε μορφή pdf δωρεάν στο διαδίκτυο και στο youtube υπάρχουν τουλάχιστον δύο μεταφορές του στη σκηνή.

 

[Αντίβαρο]

@Βιβλιοπόντικας υπάρχει ένα υποφόρουμ νομίζω που λέγεται "Μεταφράσεις μελών". Εφόσον έχεις τη διάθεση και το χρόνο θα είχε ενδιαφέρον να δούμε ολόκληρη τη μετάφραση του έργου (επειδή είπες ότι η έκταση του είναι μικρή)!

 

[Βιβλιοπόντικας]

@Αντίβαρο , παρόλο που νομίζω ότι ένα τέτοιο έργο είναι καλύτερο είτε να διαβάζεται στο πρωτότυπο είτε να μεταφράζεται από επαγγελματίες, θα προσπαθήσω να το μεταφράσω, πιο πολύ για τη δική μου διασκέδαση.

 

[Λένκοβιτς]

"Κόλαση είναι οι άλλοι", λέει ο Σαρτρ μέσα από το θεατρικό του "Κεκλεισμένων των θυρών". Εγώ θα έλεγα ότι κόλαση είναι οι άλλοι όταν δεν μας ταιριάζουν ή μας στενοχωρούν και είμαστε υποχρεωμένοι να τους υποστούμε σε καθημερινή βάση, ειδικά αν είμαστε εσωστρεφή άτομα. Βασικά, αυτό είναι και το νόημα του βιβλίου νομίζω.

Χθες το βράδυ ξεκίνησα να διαβάζω το "Καρποί της μοναξιάς", του William Penn, εκδόσεις Ροές. Είναι μικρό βιβλιαράκι και αυτός που το έγραψε ήταν Κουάκερος. 'Εχω περιέργεια να δω αν θα με αγγίξει ή αν είναι περισσότερο θεολογικού τύπου.