Με το ζόρι το τελείωσα το βιβλίο "Καρποί της μοναξιάς", του William Penn. Ευτυχώς που ήταν σχετικά μικρό βιβλιαράκι, διαφορετικά θα το είχα σίγουρα εγκαταλείψει. Ανέκαθεν με ενοχλούσαν τα βιβλία που νουθετούν. Να κάνεις αυτό, να μην κάνεις εκείνο. Ειδικά όταν αυτές οι νουθεσίες είναι θρησκευτικού τύπου διότι δεν πιστεύω σε θρησκείες. Ομολογώ ότι όταν το αγόρασα δεν ήξερα ότι το έχει γράψει ένας Κουάκερος κάποιους αιώνες πριν, γιατί είχα δει μόνο το οπισθόφυλλο και εκεί δεν αναφέρει κάτι τέτοιο. Στο οπισθόφυλλο γράφει μόνο την κριτική του Robert Louis Stevenson όπου αναφέρει πόσο σημαντικό βιβλίο ήταν για τη ζωή του και τη γαλήνη του. Τέλος πάντων, την πάτησα. Δεν είναι ότι διαφωνώ με όλα όσα γράφει στο βιβλίο, ο τρόπος που τα επικοινωνεί είναι ενοχλητικός. Και, φυσικά, έχει και κάποια αποσπάσματα που σου σηκώνεται η τρίχα και θέλεις να το πετάξεις απ'το παράθυρο.
'Ενα χαρακτηριστικό απόσπασμα που μου την έδωσε:
“Καμιά ανατροφή δεν μπορεί να θεωρηθεί υπερβολικά αυστηρή για τα παιδιά. Γιατί, εκτός του ότι η σκληραγώγηση τους κάνει καλό, τα καθιστά, συνάμα, ανδρεία, ακμαία και υγιή.”
Ε, άι σιχτίρ.
'Ενα βιβλίο που ανήκει σε άλλες εποχές, αιώνες πριν, ένα θρησκευτικό βιβλίο με συμβουλές και αντίστοιχες ιδέες. Ο Σωτήρας μας, ο καλοκάγαθος Θεός, ο ελεήμων και όλα τα συναφή.
Συγνώμη ζητώ από τους πιστούς. Εγώ θα πάω κατευθείαν στην κόλαση.
Ξεκινάω σήμερα το "Το σύνδρομο του Φριτς", του Ντμίτρι Μπόρτνικοφ, εκδόσεις Scripta.
). Ξεκίνησα το Το κορίτσι με τα πορτοκάλια μέχρι στιγμής φαίνεται ωραίο και πρωτότυπο!
: Μην τα μεγαλώσεις έτσι τα παιδιά σου. Μη ζητάς συγνώμη από τους πιστούς (άλλωστε και αυτοί σπανίως ζητούν από κάποιον άλλον, εκτός ίσως από τον δημιουργό τους) και αν υπάρχει Κόλαση (αμφισβητείται) αξίζει το ρίσκο! Και μην ξαναφάς κουάκερ - αν τα έχεις πάρει τόσο πολύ (τουλάχιστον μέχρι να σου περάσει).
) και πραγματικά δεν μπορώ να περιμένω μέχρι να πιάσω στα χέρια μου το επόμενο βιβλίο του.
