Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Τελείωσα σήμερα τον Οδυσσέα του Τζόυς. Βιβλίο που πρωτίστως απόλαυσα, αλλά και θαύμασα για την ευφυία και την δημιουργικότητά του. Αργό και δύσβατο ταξίδι μεν, όμως η αίσθηση του να διαβάζεις αυτό το μεγάλο κλασικό μυθιστόρημα σε δικαιώνει και με το παραπάνω. Επίσης πολύ αστείο βιβλίο. Γεμάτο μαύρο χιούμορ και ανέκδοτα (ευτυχώς είχα και τα σχόλια του κ. Ανευλαβή για όλες τις αναφορές, ο οποίος έκανε και την εξαιρετική μετάφραση). Φοβερή η αναπαράσταση του Δουβλίνου του περασμένου αιώνα, αλλά και η διεισδυτικότητα στα μυαλά των χαρακτήρων μέσω του εσωτερικού μονόλογου και της τεχνικής της ροής της συνείδησης. Το αγαπημένο μου από τα μηνύματά του, είμαστε όλοι τόσο σημαντικοί αλλά και ασήμαντοι ταυτόχρονα, στην απεραντοσύνη του κόσμου.
Ξεκινώ αύριο το Έγκλημα και Τιμωρία του Ντοστογιέφσκι. Έχω μεγάλες προσδοκίες, που ελπίζω να βρουν ανταπόκριση.
Ξεκινώ αύριο το Έγκλημα και Τιμωρία του Ντοστογιέφσκι. Έχω μεγάλες προσδοκίες, που ελπίζω να βρουν ανταπόκριση.
Πριν 3 χρόνια γινόντουσαν κάποιες εκδηλώσεις αστυνομικού ενδιαφέροντος σε διάφορα βιβλιοπωλεία. Σε ένα απ'αυτά πέτυχα και τον Γιαννίση.
Νομίζω είχε βγάλει τότε το βιβλίο η Σκιά... Πραγματικά δεν κατάλαβα γιατί τον θαυμάζουν τόσο... ούτε από τον λόγο του κατάλαβα κάποιο επίπεδο, ούτε μου έδωσε την εντύπωση οτι γράφει φοβερά αστυνομικά. Βέβαια μπορεί να είμαι προκατειλημμένη γιατί πάνω κάτω είναι στην ηλικία μου και είναι έλληνας.
@Χρυσόστομος έχεις διαβάσει και άλλα δικά του; ήθελα να δώσω μια ευκαιρία και στους έλληνες του αστυνομικού αν και δυσκολεύομαι αρκετά. Ποιά είναι η άποψη σου;
Νομίζω είχε βγάλει τότε το βιβλίο η Σκιά... Πραγματικά δεν κατάλαβα γιατί τον θαυμάζουν τόσο... ούτε από τον λόγο του κατάλαβα κάποιο επίπεδο, ούτε μου έδωσε την εντύπωση οτι γράφει φοβερά αστυνομικά. Βέβαια μπορεί να είμαι προκατειλημμένη γιατί πάνω κάτω είναι στην ηλικία μου και είναι έλληνας.
@Χρυσόστομος έχεις διαβάσει και άλλα δικά του; ήθελα να δώσω μια ευκαιρία και στους έλληνες του αστυνομικού αν και δυσκολεύομαι αρκετά. Ποιά είναι η άποψη σου;
@Βασίλισσα θα σου πρότεινα τον Δημήτρη Σίμο από νέους Έλληνες του αστυνομικού. Έχω διαβάσει πρόσφατα το "Σώσε με" και ήταν αρκετά καλό και σε πλοκή και σε αγωνία και σε γραφή. Έχω ακούσει πολύ κολακευτικά λόγια για το "Τα βατράχια" που ήταν αυτό που τον έκανε γνωστό (αλλά δεν το έχω διαβάσει, οπότε δεν έχω προσωπική άποψη).
Ίσως ο @Χρυσόστομος έχει περισσότερες και καλύτερες προτάσεις (και για τον Γιαννίση και για άλλους).
Ίσως ο @Χρυσόστομος έχει περισσότερες και καλύτερες προτάσεις (και για τον Γιαννίση και για άλλους).
Το εξώφυλλο είναι πολύ promising παρόλα αυτά!
@Βασίλισσα οχι δεν έχω διαβασει αλλο δικό του αυτό ηταν το πρωτο του που διάβασα αν και έχω κανά δυο ακόμα βιβλία του στην βιβλιοθηκη μου. Απο αυτό που διαβασα πάντως και εγω δεν εντυπωσιαστηκα και τόσο αλλά το συγκεκριμενο δεν ήταν και μυθοπλασια και θα διαβασω και αλλο δικό του. Για ελληνικό αστυνομικό τώρα, πιστευω πως τα τελευταια χρόνια υπάρχει μια σαφης βελτιωση και έχουν βγει καποιοι αξιολογοι συγγραφεις που συνεχως βελτιωνονται.
Ο Δημητρης Σιμος που σου ειπε και ο Κριτων ειναι ενας απο αυτους. Πριν το Σωσε με ειχε γραψει την τριλογια σκοτεινα νερα που κυκλοφορει απο τις εκδοσεις Βελλ. Εχω διαβασει τα δυο πρωτα της σειρας (τα βατραχια, τυφλα ψαρια) και ειναι πολυ καλα και τα δυο. Ενα κλικ καλυτερο τα βατραχια. Επίσης υπαρχει και ο Γιωργος Δαμτσιος με την σειρά Ευγενεις αγριοι. Πολυ καλος και αυτος και αξιολογη σειρα. Ο Δαμτσιος έχει γραψει και καποια αλλά που ειναι θριλερ/τρόμου φαντασιας, εγω όμως αναφερομαι στην συγκεκριμενη σειρα.
Τελος να σου αναφερω και τον Λευτερη Μπουρο. Ειναι νεος έχει βγαλει ένα μυθιστορημα, πριν λίγο καιρο το διαβασα και με εντυπωσιασε πολύ. Πολυ δυνατο ντεμπουτο. Το βιβλιο λεγεται "Drifter, το χερι του νεκρου" και δεν έχει να ζηλεψει τιποτα απο ξενα πρωτοκλασατα ονοματα. Το προτεινω και σε σενα και σε οποιον αλλον του αρεσει το ειδος.
Last edited:
Το κύριο βιβλίο που διαβάζω αυτή την περίοδο είναι το κουρδιστό πουλί του Μουρακάμι.
Νιώθω ότι ζω την ιστορία σαν χαρακτήρας του βιβλίου και αγωνιώ πραγματικά για το τι θα γίνει. Έχω διαβάσει λίγο πάνω από το μισό βιβλίο και δεν έχω βαρεθεί καθόλου. Αντίθετα, το ενδιαφέρον μου για το τι θα γίνει ανεβαίνει συνεχώς.
Μάλιστα, είναι η πρώτη φορά που είδα όνειρο σχετικό με βιβλίο που διαβάζω. Εφιάλτη συγκεκριμένα και τρόμαξα λίγο
Νιώθω ότι ζω την ιστορία σαν χαρακτήρας του βιβλίου και αγωνιώ πραγματικά για το τι θα γίνει. Έχω διαβάσει λίγο πάνω από το μισό βιβλίο και δεν έχω βαρεθεί καθόλου. Αντίθετα, το ενδιαφέρον μου για το τι θα γίνει ανεβαίνει συνεχώς.
Μάλιστα, είναι η πρώτη φορά που είδα όνειρο σχετικό με βιβλίο που διαβάζω. Εφιάλτη συγκεκριμένα και τρόμαξα λίγο
Κοιτα να δεις κατι περιεργα πράγματα: Σημερα, για το μεγαλύτερο μερος της ημέρας, ασχοληθηκα με την Ποιητική του.
Σύμφωνα με τα δικά μου, πάντα, γούστα θα σου πρότεινα το Περί τυφλότητας. Το Περί φωτίσεως το έχω αφήσει στη μέση. Εκτός από αυτά τα δύο όμως, υπάρχουν και άλλα καλύτερα κατά την άποψή μου. Τα οποία είναι τα εξής: "Κάϊν", "'Ολα τα ονόματα", "Η ιστορία της πολιορκίας της Λισαβόνας". Δεν έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του βέβαια.
Ευχαριστώ!!!!Το θέμα του Περί Φώτισης το βρήκα πιο κοντά στα δικά μου γούστα!!!Αλλά και αυτά που μου προτείνεις βρίσκονται στα υπόψιν.
Και τα δύο βιβλία μου άρεσαν πολύ, περισσότερο το Περί Τυφλότητας. Το Περί Φωτίσεως διαδραματίζεται μετά τα γεγονότα του Περί Τυφλότητας, αλλά είναι ανεξάρτητο και μπορείς άνετα να το διαβάσεις χωρίς να έχεις διαβάσει το Περί Τυφλότητας.
Ευχαριστώ!!!!
Τελείωσα το βιβλίο "Generation Π", του Πελέβιν.
Μετασοβιετική εποχή. Ξεκίνημα της ελεύθερης αγοράς και έκρηξη καταναλωτισμού και επιχειρηματικών ευκαιριών στη Ρωσία όπου εμπλέκονται πρώην στελέχη της KGB και του πρώην κομμουνιστικού κόμματος, γκάνγκστερ, μαφία, δολοφονίες και ναρκωτικά στο βωμό του χρήματος. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο ήρωας του βιβλίου ανακαλύπτει σταδιακά την όλη ουσία, το ρόλο, την επίδραση και τη νέα εξουσία, αυτή της διαφήμισης, που πρωτοεμφανίζεται στη χώρα μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, τον Homo Zapiens (από το zapping που κάνουμε στην τηλεόραση). Σε αυτό το αξιοθαύμαστο μυθιστόρημα, ο συγγραφέας αφήνει κυριολεκτικά τη φαντασία του να οργιάσει, να συνδυάσει ρεαλισμό με παραισθήσεις και τη μυθολογία της Μεσοποταμίας. Δεν είναι εύκολο βιβλίο. Χρειάζεται την αμέριστη προσοχή του αναγνώστη από την αρχή μέχρι το τέλος για να καταλάβει περί τίνος πρόκειται.
Τώρα διαβάζω τη δίγλωσση έκδοση του διηγήματος του Βασίλη Βασιλικού "Μαθήματα ανατομίας", των εκδόσεων Ποικίλη Στοά.
Μετασοβιετική εποχή. Ξεκίνημα της ελεύθερης αγοράς και έκρηξη καταναλωτισμού και επιχειρηματικών ευκαιριών στη Ρωσία όπου εμπλέκονται πρώην στελέχη της KGB και του πρώην κομμουνιστικού κόμματος, γκάνγκστερ, μαφία, δολοφονίες και ναρκωτικά στο βωμό του χρήματος. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο ήρωας του βιβλίου ανακαλύπτει σταδιακά την όλη ουσία, το ρόλο, την επίδραση και τη νέα εξουσία, αυτή της διαφήμισης, που πρωτοεμφανίζεται στη χώρα μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, τον Homo Zapiens (από το zapping που κάνουμε στην τηλεόραση). Σε αυτό το αξιοθαύμαστο μυθιστόρημα, ο συγγραφέας αφήνει κυριολεκτικά τη φαντασία του να οργιάσει, να συνδυάσει ρεαλισμό με παραισθήσεις και τη μυθολογία της Μεσοποταμίας. Δεν είναι εύκολο βιβλίο. Χρειάζεται την αμέριστη προσοχή του αναγνώστη από την αρχή μέχρι το τέλος για να καταλάβει περί τίνος πρόκειται.
Τώρα διαβάζω τη δίγλωσση έκδοση του διηγήματος του Βασίλη Βασιλικού "Μαθήματα ανατομίας", των εκδόσεων Ποικίλη Στοά.
Τι άλλο διάβασα παρτ 2:
Ηθικές Επιστήμες, Μαρτιν Κοάν: Ένα μυθιστόρημα που διαδραματιζεται στην Αργεντινή, λίγο πριν τον πόλεμο στα Φωκλαντ και λιγο πριν από την πτώση της δικτατορίας. Η πολιτική καταπίεση σε συνδυασμό με τη σεξουαλική καταπίεση της πρωταγωνίστριας, μέσα στο Εθνικό Κολλέγιο του Μπουένος Άιρες όπου αυτή, προσπαθώντας να ενυπωσιάσει έναν προϊστάμενό της, κλεινεται μεσα στις τουαλέττες των αγοριών ώστε να τσακωσει στα πράσα τους καπνιστες. Πολύ καλογραμμένο, αλλά, περασε και δεν άγγιξε, βρε παιδί μου.
Η χρησιμότητα του αχρηστου, Νουτσιο Όρντινε: Αυτό το βιβλιο, όμως, μου μιλησε! Μου είπε τα καλυτερα! ΜΕσω σταχυολόγησης κειμένων διαφόρων συγγρα΄φεων και φιλοσόφων, ο Όρντινε ανοιγει μια συζητηση για τη χρησιμότητα ή μη της τέχνης, της λογοτεχνίας, των μη τεχνοκρατικών σπουδών κλπ κλπ. Εξαιρετικό και καθολου διδακτικό. Περασα πολύ ωραία διαβάζοντάς το.
Η λεοπάρδαλη του χιονιου, Σιλβεν Τεσόν. Κάποιοι κάνουν birdwatching, κάποιοι παίζουν γκολφ. Ο Τεσον ακολουθει έναν φιλο του φωτογράφο σε ταξιδι στο Θιβετ ώστε να εντοπίσουν κα να φωτογραφίσουν τη λεοπάρδαλη του χιουνιου, όταν είναι η εποχή του οιστρου της. Είναι ταξιδιωτική μυθιστορία, σίγουρα, είναι ένα ειδος που αποκαλουν τελευταια (?) nature writing πλαισιωμένο από πληθώρα άλλων στοιχείων μιας και ο Τεσόν φαινεται τυπος πολυδιαστατος γνωσιακά. Θα μπορουσε να γινει ένα μανιφέστο κατά της καταστροφής του περιβάλλοντος, της εξαφανισης ειδων κλπ. Το απέφυγε. Θα μπορούσε να γινει τιγκα κουραστικό στις περιγραφές. Επισης, το απέφυγε. Πολύ κρύο, όμως, ρε παιδια, κει πάνω..
Δεν είμαι ο νέγρος σου, Τζέημς Μπαλντγουιν. Ο Ραούλ Πεκ διασώζει και ανασυνθετει κάποιες από τις τελευταίες σκέψεις και καταγραφες του Μπαλντουιν που αποτέλεσαν, τελικά, το υλικό για την ομότιτλη ταινία του. Νομίω ότι κι ο ίδιος ο Μπαλντγουιν ειχε ξεκινησει να γράφει ένα βιβλιο για τους 3 φιλους του (Μεντγκαρ Εβερς, Μάλκολμ Χ και Μ.Λ. Κινγκ) οι οποίοι δολοφονηθηκαν μέσα σε μια πενταετία, αλλά εμεινε ανολοκήρωτο. Το διάβασα ένα πρωινό Σαββάτου, αντι να μαγειρέψω (ενισχύω την τοπική αγορά). Ναι, είναι ένα θέμα που επαναλαμβάνεται. Καλώς κάνει. Να επαναλαμβανεται, έως ότου να εκλειψει η αναγκη επανάληψης. Από τα βιβλια που θα διαβασω ξανα.
Ο άνθρωπος που φυτευε δέντρα, Ζαν Τζιονο. Συμπαθες ψιλοοικολογικο ψιλο_ενα_ταξίδι_εντός βιβλίο του οποίου η ιστορία ισως είναι καλυτερη απότ ο ίδιο το βιβλιο. Δηλαδή, ειχε ζητηθεί από τον Τζιονο να γράψει μια ιστορία (από το Reader’s Digest, συγκεκριμένα) και τελικά το κειμενο απορριφθηκε, επειδη ηταν μυθοπλασία κι όχι πραγματική ιστορία.
Ο πωλητης παρελθόντων του Αγκουαλουζα, για έναν τύπο, αλμπινο μαύρο, που κατασκευάζει μνημες και παρελθόντα (sic) κάπου στην Ανγκόλα, για όσους θελουν να ξεφυγουν από τον εαυτο τους . Το όχι και τόσο καινοφανές ευρημα είναι ο πανόπτη αφηγητης-σαύρα. Από τα καλύτερα που διάβασα το 2020.
Wolf Hall, Γεράκια και το μισό απο το τριτο (The Mirror and The Light) της τριλογίας των 4 βιβλίων της Hilary Mantel. Τιδώρ, Κρόμγουελ, Μορ κ.δσ. Ενα απο τα πράγματα που με εντυπωσιασαν ήταν η διαπίστωση πως τα Γεράκια ειναι μεταφρασμένα από την κόρη του Μαρωνίτη. Ταυτόχρονα, όταν κατάλαβα ποια ειναι η κόρη του Μαρωνίτη.
Ηθικές Επιστήμες, Μαρτιν Κοάν: Ένα μυθιστόρημα που διαδραματιζεται στην Αργεντινή, λίγο πριν τον πόλεμο στα Φωκλαντ και λιγο πριν από την πτώση της δικτατορίας. Η πολιτική καταπίεση σε συνδυασμό με τη σεξουαλική καταπίεση της πρωταγωνίστριας, μέσα στο Εθνικό Κολλέγιο του Μπουένος Άιρες όπου αυτή, προσπαθώντας να ενυπωσιάσει έναν προϊστάμενό της, κλεινεται μεσα στις τουαλέττες των αγοριών ώστε να τσακωσει στα πράσα τους καπνιστες. Πολύ καλογραμμένο, αλλά, περασε και δεν άγγιξε, βρε παιδί μου.
Η χρησιμότητα του αχρηστου, Νουτσιο Όρντινε: Αυτό το βιβλιο, όμως, μου μιλησε! Μου είπε τα καλυτερα! ΜΕσω σταχυολόγησης κειμένων διαφόρων συγγρα΄φεων και φιλοσόφων, ο Όρντινε ανοιγει μια συζητηση για τη χρησιμότητα ή μη της τέχνης, της λογοτεχνίας, των μη τεχνοκρατικών σπουδών κλπ κλπ. Εξαιρετικό και καθολου διδακτικό. Περασα πολύ ωραία διαβάζοντάς το.
Η λεοπάρδαλη του χιονιου, Σιλβεν Τεσόν. Κάποιοι κάνουν birdwatching, κάποιοι παίζουν γκολφ. Ο Τεσον ακολουθει έναν φιλο του φωτογράφο σε ταξιδι στο Θιβετ ώστε να εντοπίσουν κα να φωτογραφίσουν τη λεοπάρδαλη του χιουνιου, όταν είναι η εποχή του οιστρου της. Είναι ταξιδιωτική μυθιστορία, σίγουρα, είναι ένα ειδος που αποκαλουν τελευταια (?) nature writing πλαισιωμένο από πληθώρα άλλων στοιχείων μιας και ο Τεσόν φαινεται τυπος πολυδιαστατος γνωσιακά. Θα μπορουσε να γινει ένα μανιφέστο κατά της καταστροφής του περιβάλλοντος, της εξαφανισης ειδων κλπ. Το απέφυγε. Θα μπορούσε να γινει τιγκα κουραστικό στις περιγραφές. Επισης, το απέφυγε. Πολύ κρύο, όμως, ρε παιδια, κει πάνω..
Δεν είμαι ο νέγρος σου, Τζέημς Μπαλντγουιν. Ο Ραούλ Πεκ διασώζει και ανασυνθετει κάποιες από τις τελευταίες σκέψεις και καταγραφες του Μπαλντουιν που αποτέλεσαν, τελικά, το υλικό για την ομότιτλη ταινία του. Νομίω ότι κι ο ίδιος ο Μπαλντγουιν ειχε ξεκινησει να γράφει ένα βιβλιο για τους 3 φιλους του (Μεντγκαρ Εβερς, Μάλκολμ Χ και Μ.Λ. Κινγκ) οι οποίοι δολοφονηθηκαν μέσα σε μια πενταετία, αλλά εμεινε ανολοκήρωτο. Το διάβασα ένα πρωινό Σαββάτου, αντι να μαγειρέψω (ενισχύω την τοπική αγορά). Ναι, είναι ένα θέμα που επαναλαμβάνεται. Καλώς κάνει. Να επαναλαμβανεται, έως ότου να εκλειψει η αναγκη επανάληψης. Από τα βιβλια που θα διαβασω ξανα.
Ο άνθρωπος που φυτευε δέντρα, Ζαν Τζιονο. Συμπαθες ψιλοοικολογικο ψιλο_ενα_ταξίδι_εντός βιβλίο του οποίου η ιστορία ισως είναι καλυτερη απότ ο ίδιο το βιβλιο. Δηλαδή, ειχε ζητηθεί από τον Τζιονο να γράψει μια ιστορία (από το Reader’s Digest, συγκεκριμένα) και τελικά το κειμενο απορριφθηκε, επειδη ηταν μυθοπλασία κι όχι πραγματική ιστορία.
Ο πωλητης παρελθόντων του Αγκουαλουζα, για έναν τύπο, αλμπινο μαύρο, που κατασκευάζει μνημες και παρελθόντα (sic) κάπου στην Ανγκόλα, για όσους θελουν να ξεφυγουν από τον εαυτο τους . Το όχι και τόσο καινοφανές ευρημα είναι ο πανόπτη αφηγητης-σαύρα. Από τα καλύτερα που διάβασα το 2020.
Wolf Hall, Γεράκια και το μισό απο το τριτο (The Mirror and The Light) της τριλογίας των 4 βιβλίων της Hilary Mantel. Τιδώρ, Κρόμγουελ, Μορ κ.δσ. Ενα απο τα πράγματα που με εντυπωσιασαν ήταν η διαπίστωση πως τα Γεράκια ειναι μεταφρασμένα από την κόρη του Μαρωνίτη. Ταυτόχρονα, όταν κατάλαβα ποια ειναι η κόρη του Μαρωνίτη.