Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;

[ΜιΛάμπρος]

@ΜιΛάμπρος η Ισπανική διαθήκη πρόκειται για συγκλονιστικό βιβλίο! Κάποια αποσπάσματα μαλιστα του Κεστλερ δείχνουν το μεγαλείο της προσωπικότητας του! Αριστούργημα!

Πράγματι τρομερό βιβλίο! Πέρα από τις πολύ δυνατές στιγμές που έχει, με έβαλε στην πρίζα να ψάξω λίγο περισσότερο σχετικά με τον ισπανικό εμφύλιο και εκείνη την εποχή της Ευρωπαϊκής ιστορίας, που αγνοούσα σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Ον τόπικ, ξεκίνησα χθές το "Ο Νο1 καταζητούμενος" του Λε Καρέ.

 

[Σελεφά]

Ξεκίνησα το METRO 2035 του Dmitry Glukhovsky, ώστε να τελειώσω την τριλογία.
Είναι η 8η σειρά από τις 18 που τελειώνω φέτος.
Θα κάνω υπομονή να τελειώσω άλλες 2 (ή 3) σειρές πριν ξεκινήσω άλλη... ελπίζω δηλαδή.
Πιθανότατα να ολοκληρώσω τις παρακάτω:
The Expanse Series 6/9
The Riyria Revelations 3/6
The Walking Dead Series 2/4
(βιβλία που έχω διαβάσει/βιβλία που μένουν για να ολοκληρωθεί η σειρά)

 

[Ιαβερης]

Τελείωσα το " Πρόβλημα Σπινόζα" του Γιάλομ χθες βράδυ και σε γενικές γραμμές το απόλαυσα. Συμπάθησα ακόμα περισσότερο τον Σπινόζα και τις πεποιθήσεις του και σύντομα θα ψάξω να διαβάσω κάποια βιβλία του για να κατανοήσω καλύτερα τη φιλοσοφία του. Στα μείον του βιβλίου οι αφύσικοι διάλογοι, δεν είχαν καμία αυθεντικότητα κατά τη γνώμη μου, οι ήρωες μιλούσαν λες και διάβαζαν τις εκθέσεις τους μπροστά στον δάσκαλο.

 

[ΚρίτωνΓ]

@Ιαβέρης αυτά που λες ακριβώς είχα σαν εντύπωση, όταν το διάβασα. Πολύ εύστοχα σχόλια

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα το " Πρόβλημα Σπινόζα" του Γιάλομ χθες βράδυ και σε γενικές γραμμές το απόλαυσα. Συμπάθησα ακόμα περισσότερο τον Σπινόζα και τις πεποιθήσεις του και σύντομα θα ψάξω να διαβάσω κάποια βιβλία του για να κατανοήσω καλύτερα τη φιλοσοφία του. Στα μείον του βιβλίου οι αφύσικοι διάλογοι, δεν είχαν καμία αυθεντικότητα κατά τη γνώμη μου, οι ήρωες μιλούσαν λες και διάβαζαν τις εκθέσεις τους μπροστά στον δάσκαλο.

Είναι συμπαθής προσωπικότητα ο Σπινόζα. Και από φιλοσοφική άποψη το ίδιο, αν και την Ευρωπαϊκή φιλοσοφία (από Καρτέσιο και μετά) σε γενικές γραμμές δεν την καταλαβαίνω. Δεν την καταλαβαίνω όχι επειδή είναι δύσκολη. Δεν την καταλαβαίνω επειδή δείχνει εγκλωβισμένη σε κάποιες συνθήκες και δυσκολεύεται να απεγκλωβιστεί. Σε κάθε περίπτωση, τα έργα ατου Σπινόζα κυκλοφορούν σε πολύ καλές ελληνικές μεταφράσεις, οπότε είναι μια καλή αρχή. Καλό θα ήταν σε γενικές γραμμές να υπάρχει και μια ερμηνεία, ώστε να καταλαβαίνει κανείς το πλαίσιο εντός του οποίου διατυπώνονται οι εκάστοτε φιλοσοφικές διατυπώσεις (το σκεφτόμουν αυτό χθες που χάζευα το σχετικό νήμα του φόρουμ). Η δίτομη ιστορία της φιλοσοφίας του Σατελέ είναι καλή για αρχή, καθώς και αυτό, που διάβασα κάπου πριν το Πάσχα.

Ον τόπικ, τελείωσα τον Καταζητούμενο του Λε Καρέ. Επόμενος σελιδοδείκτης στο "Ένας κανένας και εκατό χιλιάδες" του Πιραντέλο.

 

[Ιαβερης]

Συμπτωματικά, το δίτομο του Σατελέ το έχω στη βιβλιοθήκη μου αλλά δεν το έχω διαβάσει. Βιβλία φιλοσοφίας δυστυχώς δεν έχω διαβάσει πολλά, εκτός από μερικούς αρχαίους- Σένεκα, Μάρκος Αυρήλιος, Πλάτων. Ξεκίνησα πριν λίγα χρόνια την Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας του Ράσελ όμως όσο πλησίαζε στον μεσαίωνα τόσο έχανα το ενδιαφέρον μου, μαλλον θα έχει να κάνει με αυτό που ανέφερες πιο πάνω.

 

[Χρυσόστομος]

Διαβασα την Εσχατη των ποινών του περουβιανού Σαντιαγκο Ρονκαλιολο. Πρωτο βιβλίο του συγγραφεα που διαβαζω και μου αρεσε παρα πολύ. Ξεκιναει σαν νουαρ με μπολικη δοση χιουμορ, με κεντρικο ήρωα έναν αξιολατρευτο απίθανο χαρακτηρα και καταληγει σε ένα δυνατο πολιτικό θρίλερ. Στην πορεία υπαρχει μυστηριο, αγωνία, συγκινηση, προκειται για ένα εξαιρετικο, καλογραμμενο με πολυ ωραία πλοκή βιβλίο. Ενδιαφερον συγγραφεας ο Ρονκαλιολο, σιγουρα θα αναζητησω κι αλλο δικό του.
Τωρα ξεκίνησα τα Πτωματα δεν πληρωνουν του Μαμαλούκα.

 

[ΜιΛάμπρος]

Άφησα τον Πιραντέλλο και το "Ένας κανένας και εκατό χιλιάδες". Δεν κατόρθωσα να το τελειώσω και με λυπεί ιδιαίτερα αυτό επειδή τούτη ήταν η πρώτη μου επαφή μαζί του.
Επιστρέφω σε πιο "πεζά" αναγνώσματα με τον "Φαντομά" του Νέσμπο.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Άφησα τον Πιραντέλλο και το "Ένας κανένας και εκατό χιλιάδες".

Προσωπικά το βρήκα εξαιρετικό και ευφυές.
Η αποδόμηση που κάνει ο Πιραντέλο στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση είναι εντυπωσιακή.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα τον Φαντομά. Καλό. Μου θύμισε ότι πρέπει να ψάξω λίγο τη δομή του σύμπαντος του Νέσμπο.
Επόμενο: "Καρφίτσες στην άμμμο" του Ρονκαλιόλο.

Προσωπικά το βρήκα εξαιρετικό και ευφυές.
Η αποδόμηση που κάνει ο Πιραντέλο στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση είναι εντυπωσιακή.

Απολογούμαι για την καθυστερημένη απάντηση.

Δεν αντιλέγω. Ενδεχομένως η φάση που το έπιασα για ανάγνωση δεν ήταν η καλύτερη, επειδή έπρεπε (και ακόμα πρέπει) να διαβάσω (για επαγγελματικούς λόγους) ένα κάρο άλλα πράγματα, άσχετα με λογοτεχνία. Ο εγκέφαλος έγινε μαρμελάδα και απαιτούσε χαλαρές αναγνώσεις χωρίς πολλά-πολλά.

Υποθέτω πως αν το ξαναπιάσω σε μια πιο χαλαρή φάση θα το εκτιμήσω περισσότερο.

 

[Σελεφά]

Ξεκίνησα σήμερα το Χρυσό γιο του Μπράουν, 2ο βιβλίο της σειράς Κόκκινη Ανατολή.
Νομίζω -μέχρι στιγμής- μου αρέσει περισσότερο από το 1ο βιβλίο.

 

[Χρυσόστομος]

Επόμενο: "Καρφίτσες στην άμμμο" του Ρονκαλιόλο.

@ΜιΛάμπρος πες μας εντυπώσεις όταν το τελειώσεις. Έχω παραγγείλει και περιμένω δύο βιβλία του Ρονκαλιολο, τις καρφίτσες και τον Κόκκινο Απρίλη.

 

[Φαροφύλακας]

Ξαναδιαβάζω το Εκκρεμές του Φουκώ. Το καλύτερο βιβλίο του Έκο, για εμένα.

 

[ΚρίτωνΓ]

@Φαροφύλακας συμφωνώ 101%

 

[Δομάζ]

Ξεκίνησα να διαβάζω το εκκρεμές πριν χρόνια αλλά κόλλησα κάπου στα μισά του πρώτου κεφαλαίου. Έκτοτε διάβασα το κοιμητήριο της Πράγας και το Φύλλο μηδέν από τον Εκο και με έκαναν να επιθυμώ ακόμη περισσότερο να διαβάσω το εκκρεμές.
Τον τελευταίο καιρό είμαι σαν τον Βλάση Μπονάτσο στους απαράδεκτους που όλο θέλει να διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο και όλο δεν τον αφήνουν.
@Τσίου παρακαλώ λίγη βοήθεια με το κατάλληλο gif.

Μπορεί να παρέκλινα λίγο από το θέμα, αλλά ήθελα να πω τον πόνο μου.

 

[Ιαβερης]

Για μένα το Εκκρεμές και το Ρόδο ισοβαθμούν σε τελειότητα και μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο από τα δύο.
Είμαι στα μισά του Temptation του Janos Szekely, ενός κλασσικού βιβλίου της ουγγρικής λογοτεχνίας το οποίο ανακάλυψα τυχαία, και μέχρι στιγμής το θεωρώ από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.

 

[Στιλλ ιλλ]

Μου είχατε πεί να επιστρέψω με εντυπώσεις για το βιβλίο της Σαφάκ και δεν μπορώ να πω πολλά είναι η αλήθεια χωρίς να πλατειάσω αχρείαστα. Το βρήκα σκληρό, αληθινό και πολύ ελπιδοφόρο, αξίζει να το διαβάσετε. Θα σας συνεπάρει πιστεύω. Το μαγικό και το εξωπραγματικό μπλέκονται με την πραγματικότητα και τις συνθήκες της τότε ζωής. Τώρα διαβάζω το Mexican Gothic της Silvia Moreno, το οποίο δεν με εχει τρελάνει μεχρι στιγμής.

 

[Έλλη Μ]

Εσεις που διαβαζετε και ξαναδιαβαζετε το εκκρεμες ειστε πολυ φιλοι μου.
@Φαροφύλακας και @ΚρίτωνΓ εγω θα συμφωνησω μαζι σας με μια προσθηκη: το καλυτερο λογοτεχνικο του.

 

[Διχασμένη]

Τελείωσα το Neverwhere του Gaiman. Καλέ τι όμορφο βιβλιαράκι! Είναι αστική φαντασία, κυριολεκτικά όμως, γιατί η πόλη του Λονδίνου είναι σχεδόν ένας χαρακτήρας. Ο εναλλακτικός κόσμος που φτιάχνει ο συγγραφέας βασίζεται στον υπόγειο του Λονδίνου, σε εγκαταλλειμένα κτίρια και άλλα τέτοια. Επίσης, πολλά στοιχεία βασίζονται σε λογοπαίγνια σχετικά με τα ονόματα των σταθμών, πολύ έξυπνο!
Οι "βοηθητικοί" κακοί είναι τόσο κακοί που καταντάν καρικατούρες, αλλά μάλλον αυτό είναι το νόημα καθώς βγάζουν και κάτι το αστείο, αν και είναι αηδιαστικοί σε κάποιες φάσεις. (Για κάποιο λόγο μου θύμισαν τους κακούς του πινόκιο, τον γάτο και την αλεπού).
Ο πρωταγωνιστής είναι αξιαγάπητος, ούτε ήρωας ούτε αντιήρωας, ένας πραγματικά συνηθισμένος άνθρωπος.
Υπήρχαν κάποια προβλήματα στην πλοκή, αλλά ήταν χαριτωμένη, με παραδοσιακά μοτίβα, που όμως δεν γίνονται βαρετά και ενδιαφέροντα twists.
Σχεδόν τελειώνω και τον δεύτερο τόμο του 1Q84 του Χαρούκι Μουρακάμι. Το είχα δει να προτείνεται στα χαλαρωτικά μυθιστορήματα, αλλά κάθε άλλο παρά χαλαρωτικό το βρήκα, προσωπικά. Ναι μεν είναι μια ιστορία αγάπης, αλλά το μυστήριο, η μοναξιά, τα μεταφυσικά και το κυνηγητό των ηρώων τα βρήκα αρκετά ταραχτικά.
Διάβασα και μια Άγκαθα Κρίστι στη ζούλα.

 

[Φαροφύλακας]

Εσεις που διαβαζετε και ξαναδιαβαζετε το εκκρεμες ειστε πολυ φιλοι μου.

Εδώ που βρίσκομαι παίρνω όποιον απλώσει χέρι για ότο-στοπ.

Είχα το βιβλίο πίσω. Το είδε ένας πιτσιρικάς και με ρώτησε με τον αναπόφευκτο πια πληθυντικό: Το έχετε διαβάσει;

Σκέφτηκα: σε αυτά τα βιβλία το σωστό ερώτημα ειναι, πόσες φορές.