Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;

[Χρυσόστομος]

μήπως ως βιολόγος (και ως φιλόσοφος) πρέπει να γράψω και εγώ κάποιο βιβλίο ευρύτερου ενδιαφέροντος του τύπου "γιατί οι άνθρωποι (ή και τα έμβια όντα γενικότερα) έχουν φυσικές ανάγκες; (και αν ναι πρέπει να συμπεριλάβω το σεξ σε αυτές;)

@ΚρίτωνΓ εσυ σαν θαλάσσιος βιολόγος θα μπορούσες να γράψεις ένα βιβλίο για τι στάσεις προτιμούν στο σεξ οι λαγοκέφαλοι!
Ετσι να μας διαφωτίσεις και εμας δηλαδή.

 

[Έλλη Μ]

Το δευτερο βιβλίο της φετινής 5αδας (αν φτασουν να ειναι 5 ) ειναι αυτό που διαβάζω τώρα. Πάλι καταπιανεται λογοτεχνικα με αυτο που ονομαζεται (κι ισως, τρομαζει καποιος) ιστορικο μυθιστόρημα, με τον ιδιο τροπο που το εκανε και στον ετερο ογκόλιθό της, Αδριανου Απομνημονευματα. Οπως και το υστερο, ετσι και το προτερο αρχισε να συγγραφει στην πρωτη πρωτη νιοτη της για να ολοκληρωσει πολυ αργοτερα, κουβαλωντας εντος της για δεκαετιες τον ηρωα.

Τριτοπροσωπη γραφή εδω, πρωτοπροσωπη στον Αδριανο.

Υπαρχει μια στρεβλή εντύπωση οτι το βιβλιο τουτο ειναι δύσκολο κι απαιτητικό, whatever that means. Η προζα της Γιουρσεναρ ειναι πυκνη και πλουσια, ειναι το μεδουλι της λογοτεχνιας. Δεν απαιτείται κανενα effort για να διεισδύσει κανείς στο κείμενο ή στο νόημά του. Επικαθεται απαλά στον πυρήνα του αναγνωστη και εισδυει αυτο, απο μονο του.

Καμία αναφορα για τον γαλλικο τιτλο L'Œuvre au noir που, αν δεν ειχε προηγηθει ο δρακος της Μπουραζοπουλου, χαμπαρι δεν θα περναμε οτι προκειται γαι το πρωτο αλχημιστικο σταδιο μεταστοιχειωσης μετάλλων σε χρυσο, δηλαδη τη Μελανωση.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Υπαρχει μια στρεβλή εντύπωση οτι το βιβλιο τουτο ειναι δύσκολο κι απαιτητικό, whatever that means. Η προζα της Γιουρσεναρ ειναι πυκνη και πλουσια, ειναι το μεδουλι της λογοτεχνιας. ση.

Αριστούργημα το οποίο αδικείται από τη χείριστη μετάφραση αλλά και την έλλειψη κάποιων υποσημειώσεων που θα βοηθούσαν πάρα πολύ στην ανάγνωση αλλά και στο να καθοριστεί το ιστορικό πλαίσιο.
Το περίεργο είναι πως η μεταφράστρια ήταν και φίλη της συγγραφέως...

Δεν θυμάμαι πολλά, αλλά ώρες-ώρες το κείμενο δεν έβγαζε νόημα.

 

[Έλλη Μ]

Το ιστορικο πλαίσιο ειναι η μεταρρύθμιση κι η αντιμεταρρύθμιση, η οποία ξεκινησε με τη Συνοδο του Τρεντο. Αποδειξη αυτου που γραφεις ειναι οτι μεταφερεται ως Συνοδος του Τριδεντου (!!). Να σου πω, εκει τα εχασα, γιατι αυτη η ιστορική περιοδος μου ειναι πολυ οικεια και το τριστρατο πιυ γραφει, δεν το καταλαβα.

Α ναι, και το απιθανο, στην αρχη του βιβλιου οπου γινεται λογος για τη δικτατορικη διατριβη του πρωταγωνιστή πραγμα που, αν μου ελεγαν, δεν θα πιστευα με τιποτε, μεχρι που το ειδα με τα υπεροχα, καστανα μου ματια.

Εχεις δικιο για τις υποσημειώσεις, τα ονόματα -περαν των εξοφθαλμα γνωστών- ειναι απιστευτα πολλά.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Κάπου έχουμε συζητήσει, δλδ σε άλλο νήμα ότι δεν χρειάζεται τα βιβλία να υπερφορτώνονται με υποσημειώσεις, εδώ βέβαια είμαστε στο αντίθετο άκρο. Απίστευτο name dropping και ούτε μια μικρή βοήθεια.
Οκ, δεν είμαστε όλοι ιστορικοί και για να πούμε την αλήθεια και η σωστή επιμέλεια ενός βιβλίου βοηθάει όλους τους αναγνώστες.

Γενικά, (για να τα ισοπεδώσω όλα), οι εκδόσεις Χατζηνικολή είναι ΓΤΠΚ και πανάκριβες.

 

[Έλλη Μ]

οι εκδόσεις Χατζηνικολή είναι ΓΤΠΚ

Spoiler

Για τον Παναγιώτη Γιαννάκη;; Δεν καταλαβαινω τι σχεση εχει τωρα το μπασκετ στην κουβεντα μας, αλλα θα γελασω δηθεν ταχα μου οτι καταλαβα. Να κοιτα: Χα χα!

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Θα με κόψει η λογοκρισία αν αναλύσω το αρτικόλεξο οπότε ας μείνουμε στον Γιαννάκη!

 

[Έλλη Μ]

To κατάλαβες οτι τα μπλεξα;;
Τωρα συνειδητοποιησα οτι γραφεις Κ, στο τελος. Τι ουφο ειμαι.

 

[Έλλη Μ]

Χθες, καπως βαρυθυμα, ξεκίνησα την Κυβεριαδα του Στάνισλαβ Λεμ και πρεπει να παραδεχτώ ότι γέλασα πάρα πάρα πολύ, εφτιαξε τη διάθεσή μου. Το βιβλιο ειναι του 1979, η μετάφραση (από τα πολωνικά, άραγε; ) της Ροζίτας Σώκου , στο εσώφυλλο αναφέρεται ότι το Σολάρις σκηνοθέτησε ο ρωσος Τορντόβσκυ , η επιμέλεια ανύπαρκτη, κάποιες λέξεις αποδιδονται μάλλον άκυρα και παρωχημένα (πχ άσκεφτα ) ενώ, από την άλλη, ποιήματα σε ομοιοκαταληξία και ξεκινώντας η κάθε λέξη απο το μ, εχουν αποδωθει μάλλον ευστοχα, εξυπνα κι αστεία και προκειται για βιβλίο τελειως διαφορετικό απο το ερμητικο και πιο εσωτερικο Σολάρις.

 

[Κεχριμπάρι]

Το Γεφύρι του Δρίνου δε τραβάει καθόλου τελικά, δύο βδομάδες το παλεύω κι ακόμα δεν έχω περάσει τις 200 σελίδες. Το παρατάω προς το παρόν με την ελπίδα να το προσπαθήσω άλλη φορά που θα είμαι στην κατάλληλη διάθεση.

Σκέφτομαι να το πάρω προσεχώς και είπα να ψάξω κριτικές και εδώ στο φόρουμ και έπεσα στη δική σου. Γιατί δεν τραβούσε καθόλου; Τελικά το ξανα έπιασες;

Και όποιος άλλος το έχει διαβάσει ευπρόσδεκτη η γνώμη του

 

[Έλλη Μ]

Κεχριμπαρι, ειναι καπως αργοσυρτο. Το εχω φτάσει εως την 50η και στη δευτερη προσπάθεια εως την 100η σελίδα. Στην τριτη, αν υπάρξει, εφόσον διπλασιάζω καθως φαινεται, ισοφαρίζω τον @Ιαβερης

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Ξεκίνησα Τα ελιξήρια της φωνής, του Καλοκύρη...
Λοιπόν, έχω διαβάσει 20 σελίδες και το μόνο που κατάλαβα είναι ότι μιλάει για ένα δαχτυλίδι. Τίποτε άλλο!
Μου έκαψε τον εγκέφαλο στην κυριολεξία. Ιστορίες περιβάλλονται στις ιστορίες ξανά και ξανά και επιπλέον υπάρχουν και συμβολισμοί, με αποτέλεσμα εγώ να αισθάνομαι εντελώς ηλίθιος...
Θα το ολοκληρώσω όμως για να δω που το πάει.
Το γράψιμο του θυμίζει κάπως Μπόρχες χωρίς όμως αρχή μέση και τέλος!
Για να δούμε...

Επίσης, επειδή βρέθηκα σε μια παρέα που μιλούσε συνεχώς για τον Τόλκιν, έπιασα να ξεφυλλίζω πάλι το Σιλμαρίλλιον, το οποίο νομίζω αυτή τη φορά θα το διαβάσω παρακάμπτοντας τα γενεαλογικά δέντρα και τις ανούσιες λεπτομέρειες, εστιάζοντας στις ενδιαφέρουσες ιστορίες που μου πρότειναν οι παραπάνω tolkin-freaks!!

 

[Έλλη Μ]

. Ο Καλοκύρης το κάνει αυτό.

Για παρομοιους και εντελως διαφοετικους λόγους, χθες αναρωτιομουν μηπως να διαβαζα το Χομπιτ ή τα παιδια του Χουριν.
Οποιος τα εχει διαβασει, ας πει ποιο ειναι το λιγότερο βαρετο.

 

[ΜιΛάμπρος]

το Σιλμαρίλλιον, το οποίο νομίζω αυτή τη φορά θα το διαβάσω παρακάμπτοντας τα γενεαλογικά δέντρα και τις ανούσιες λεπτομέρειες

Η δεύτερη ανάγνωση του Σιλμαρίλλιον είναι πιο ενδιαφέρουσα απ'την πρώτη. Εντάξει, μεγάλο μέρος είναι βαρετό. Δος του μια ευκαιρία παρ'όλα αυτά.

το Χομπιτ ή τα παιδια του Χουριν.
Οποιος τα εχει διαβασει, ας πει ποιο ειναι το λιγότερο βαρετο.

Αν ψάχνεις κάτι λιγότερο βαρετό, διάβασε κάτι που σου αρέσει.

Τα παιδιά του Χούριν

 

[Έλλη Μ]

Αν ψάχνεις κάτι λιγότερο βαρετό, διάβασε κάτι που σου αρέσει.

Ναι, δεν εχεις αδικο. Η αληθεια ειναι οτι θελω πολύ (και πολύ καιρό) να διαβάσω κάτι τετοιο, με μαγους, μάχες κλπ κλπ, αλλά χωρίς την αμετροέπεια και την φλυαρία του Άρχοντα. Αυτό.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

. Ο Καλοκύρης το κάνει αυτό.

Για παρομοιους και εντελως διαφοετικους λόγους, χθες αναρωτιομουν μηπως να διαβαζα το Χομπιτ ή τα παιδια του Χουριν.

Το Χόμπιτ το είχα διαβάσει στο Λύκειο και είχα ενθουσιαστεί.
Σου κάνει αυτό;;

Ο Καλοκύρης ή που θα γίνουμε "κολλητοί" ή που θα φάει το κράξιμο του!

 

[Έλλη Μ]

που θα φάει το κράξιμο του!

Καταλαβα.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

@Έλλη Μ , μην προτρέχεις!

 

[Έλλη Μ]

Ουτε καν, αλλα αν τελικα επικρατησει αυτό, παρακαλώ να εξαντλησεις όοολη σου την τέχνη.

 

[ΜιΛάμπρος]

Ναι, δεν εχεις αδικο.

Ως συνήθως

Το Χόμπιτ το είχα διαβάσει στο Λύκειο και είχα ενθουσιαστεί.

Άρα τα διαβάζεις και τα δυο.
Απλά το Χόμπιτ είναι "σαν" παραμυθάκι. Και μην το διαβάσεις με τη γνώση ότι προηγείται του Άρχοντα, γιατί δεν έχει καμία σχέση (όπως πρόκειται να διαπιστώσεις άλλωστε).
Τα παιδιά του Χούριν τα βρήκα πιο ενήλικα...