Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;

Εγώ τώρα διαβάζω το μαγικό βουνό, του Τόμας Μαν. Μου αρέσει πολύ στην αρχή, στην παρουσίαση της ιστορίας από τον ίδιο τον συγγραφέα, όπου τονίζεται η μυθική και θρυλική διάσταση ακόμη και των πιο μοντέρνων και ρεαλιστικών ιστοριών.
Αλήθεια, τι λέτε, η ειρωνία προς τον ανθρωπιστή Σετεμπρίνι προέρχεται από τον ήρωα μόνο (ο Χανς Κάστορπ τον αποκαλεί λατερνατζή) ή και από τον συγγραφέα;
Άλλο που με εκνευρίζει στην μετάφραση είναι ότι αφήνει αμετάφραστα τα αποσπάσματα από ξένα έργα, τσιτάτα από τα οοποία χρησιμοποιεί ο Σετεμπρίνι. Κι άντε, ο στίχος από τον ύμνο στο Σατανά είναι εύκολος, οι στίχοι στα γερμανικά από όπερα που με άφησαν με ερωτήσεις του στυλ "εδώ τώρα τι τσιτάρει; Τι τους λέει;"
Νομίζω είναι νωρίς να μιλήσουμε για τους χαρακτήρες, δώσε λίγο χρόνο να ξεδιπλώσουν περισσότερο τις διάφορες πτυχές τους. Στο ερώτημα σου τώρα θα τολμούσα να πω πως ο συγγραφέας εμπλέκεται αρκετά και έχει άποψη αλλά καλύτερα να τα συζητήσουμε όταν το τελειώσεις. Θα συμφωνήσω για τα γερμανικά, που να δεις μετά. Αυτό όμως που με δυσκόλεψε περισσότερο είναι οι εξαντλητικές περιγραφές αντικειμένων και κυρίως οι ατέρμονες ασύνδετες ιστορίες. Αν κατάφερα να το τελειώσω είναι γιατί παράλληλα διάβαζα και άλλα. Βέβαια ο ίδιος ο Μαν δεν το χαρακτηρίζει ως μυθιστόρημα και ποιος είμαι εγώ για να διαφωνίσω. Θα διαφωνίσω μόνο στην αξίωση του να το διαβάσω δύο φορές. Βέβαια αυτό έχει να κάνει και με την εποχή που το έγραψε, και τι προσπάθησε να πει τότε ο συγγραφέας.
 
Το χρονικό του Μοναστηριού, του Σαραμάγκου,
το πρώτο του συγγραφέα που με ζορίζει σαν γραφή ενώ γενικά λατρεύω τον τρόπο γραφής του. Τσέκαρα μήπως έχει να κάνει με τη μετάφραση αλλά η μεταφράστρια είναι η ίδια. Ίσως φταίει ότι είναι σχετικά από τα πρώτα του γνωστά έργα, ή απλώς δεν μου πολυαρέσει εμένα.
 
Άλλο που με εκνευρίζει στην μετάφραση είναι ότι αφήνει αμετάφραστα τα αποσπάσματα από ξένα έργα, τσιτάτα από τα οοποία χρησιμοποιεί ο Σετεμπρίνι. Κι άντε, ο στίχος από τον ύμνο στο Σατανά είναι εύκολος, οι στίχοι στα γερμανικά από όπερα που με άφησαν με ερωτήσεις του στυλ "εδώ τώρα τι τσιτάρει; Τι τους λέει;"
Το ιδιο συμβαινει και με το Ματοβαμμενο Μεσημβρινο (τουλαχιστον στην εκδοση που εχω εγω, δεν ξερω για τις αλλες). Οταν μιλανε ισπανοφωνοι ηρωες, αφηνει τη φραση στα ισπανικα. Φανταζομαι, οτι αυτο το κανει για να δειξει οτι και οι πρωταγωνιστες μας δεν καταλαβαινουν, σε μεγαλο βαθμο, τι λενε οι αλλοι, αλλα και παλι...
 
Το σοκ με το μαγικο βουνό ειναι η αδυναμια του Καστορπ να ξεφυγει. (El angel exterminador)
Το δεος, η αντιπαραθεση του Σετεμπρινι και του Νεφτα.
Συμφωνώ απόλυτα, Έλλη! Όμως, ήδη από την αρχή υπάρχουν υπαινιγμοί για αυτό που θα συμβεί:
ο εξάδελφος του λέει ότι εδώ ο χρόνος μετριέται αλλιώς και ο γιατρός ο οποίος του συστήνει να μοιραστεί τον τρόπο ζωής των αρρώστων
Εμένα, Ανδριανέ, δεν με πειράζουν οι διάφορες ψιλο-ασύνδετες ιστορίες των αρρώστων και των προγόνων του Κάστορπ που αναφέρονται. Θεωρώ ότι βοηθάει στην απεικόνιση της ατμόσφαιρας του μέρους. και στη δόμηση του κεντρικού ήρωα
Εγώ άλλες φορές που το είχα διαβάσει, βαριόμουν αρκετά τις εκτενείς περιγραφές τραπεζιών με φαγητά. Αλλά τώρα υποψιάζομαι ότι, εκτός ότι βοηθούν τον συγγραφέα να μας δείξει συζητήσεις των ηρώων του, έχουν και κάποιο συμβολισμό ίσως. Η υπερβολική αφθονία συνδέεται με την παρακμή, καθώς συνδέεται με το σώμα, το οποίο αργότερα συνδέεται και με την αρρώστια.
Έτσι το ερμήνευσα εγώ τουλάχιστον! Μάλλον είμαι φαντασιόπληκτη, καθώς απλώς παλιότερα, που δεν υπήρχαν τα αντιβιοτικά, η άφθονη τροφή ήταν απαραίτητη σε τέτοιες περιπτώσεις.
 
@Διχασμένη όντως το μεγαλυτερο θέμα που διαπραγματεύεται, κατα τη γνώμη μου το Βουνό, ειναι ενα απο τα μειζονα που ταλανίζουν (πάλι, κατα τη γνώμη μου) τον συγχρονο δυτικο άνθρωπο: η διαχείριση του χρόνου (του). Ειναι ενας τρόπος η επαναφορά των ιδιων μοτιβων μεσα στο μυθιστόρημα: πρωινα - εξετασεις-γευματα-συζητησεις, μια μονότονη κανονικότητα σε εναν κατ' επίφαση νορμαλ και κανονικό περιβάλλον. Επισης, μην ξεχνας ότι ο Μαν ειχε υπάρξει μαρτυρας της ζωης σε τετοιο σανατόριο, όσο νοσηλευοταν εκει η γυναικα του (θυμασαι από τον Μάγο;! που κι αυτη εμοιαζε reluctant να το αφήσει και να επιστρεψει στην οικογένειά της;!). Δηλαδή, ακομη κι ο ίδιος ενιωσε να τον μαγνητίζει το αλπικο περιβάλλον της απομονωσης και η διαστολή του χρονου
 
Last edited:
Μαγικό Βουνό συνέχεια,

Τελείως προσωπικά, θεωρώ το ίδρυμα σαν την Ευρώπη πριν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Οι οικότροφοι, παρόλο που πολλοί από αυτούς είναι λίγο πριν το τέλος, συνεχίζουν τη ζωή τους σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Θυμηθείτε το ξύλο για την τιμή μεταξύ των δύο ανδρών, και πως όλοι οι άλλοι έκαναν πως δεν τρέχει τίποτα και ας κάνουμε τον παραλληλισμό με την έναρξη του πολέμου και που όλοι νόμιζαν ότι θα είναι θέμα λίγων μηνών. Στη σύγκρουση Νάφτα - Σετεμπρίνι ο πρώτος αντικατοπτρίζει το αυτοκρατορικό μιλιταριστικό ιδεώδες και ο δεύτερος τον ουμανισμό και την ηθική που όμως αδυνατεί να πράξει και παραμένει μονάχα ως κήρυκας ιδεών.
Ο ίδιος ο συγγραφέας έχει δηλώσει πως η αρχική ιδέα του βιβλίου ήταν ένα χιουμοριστικό χρονικό σε ένα σανατόριο, που όπως ανέφερε και η Έλλη, είχε βιώσει κάτι αντίστοιχο. Τον καιρό που το έγραφε, πριν ξεσπάσει ο μεγάλος πόλεμος, ήταν θετικά προσκείμενος (sic - το λέω ευγενικά) στη ιδέα της μεγάλης Γερμανίας, όμως μετά τον πόλεμο και με πολύ διάβασμα άλλαξε και έγινε ο γνωστός μας Τόμας Μαν. Ένας ανθρωπιστής, φορέας του πολιτισμού και αντιφασίστας. Για αυτό νομίζω πως έγραψε και το Μαγικό Βουνό, σχεδόν δέκα χρόνια από τότε που το ξεκίνησε και με τελείως διαφορετική προσέγγιση. Σαν χρέος, για να ενσταλάξει στους αναγνώστες τη μεταστροφή που βίωσε ο ίδιος. Για αυτόν τον λόγο νομίζω βάζει και όλη τη γνώση της εποχής σε ένα σωρό επιστήμες, όχι για να μας δείξει τι ξέρει αλλά για να δώσει κίνητρο στη μόρφωση. Και σχεδόν κάθε στοιχείο, κάθε χαρακτήρας έχει και μια αλληγορία. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο το βιβλίο μου άφησε στυφή γεύση, γιατί συμμετέχει πολύ ως αφηγητής και χρησιμοποιεί ηθικοπλαστική προσέγγιση.

Ο συγγραφέας είναι μεγάλος μάστορας του λόγου, ευφυέστατος, και είναι το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί. Ας μην ξεχνάμε ότι γράφτηκε πριν εκατό χρόνια. Όλα αυτά είναι δικές μου ερμηνείες, το βιβλίο ήταν σαν να με ανάγκαζε να το διαβάζω αργά, διαλλειματικά μα πάντα επέστρεφα σε αυτό στο διάστημα μισού χρόνου.
 
Διαβαζω το the king in yellow. Τελείωσα την πρώτη ιστορία. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα. Ελπίζω στη συνέχεια να γίνεται πιο ενδιαφέρον.
Συμφωνώ με @Έλλη Μ .
Μετά τις 3-4 πρώτες ιστορίες γίνεται απίστευτα βαρετό και ανούσιο και σε καμία περίπτωση δεν είναι οι ιστορίες τρόμου.
Ειδικά οι τελευταίες 5 ούτε καν...
 
Βασικά, την πρώτη φορά που το είχα διαβάσει μου είχε κάνει εντύπωση πως αυτός ο λαός, που έλυνε τις διαφορές του με τα όπλα χωρίς καμία κουλτούρα, κατάφερε να κυριαρχήσει παγκοσμίως.
Έκανε εσωτερική προπόνηση. Το ότι κατάφερε να κυριαρχήσει δεν λέει πολλά, εδώ παρά λίγο να τα καταφέρει το τρίτο ράιχ. Πέρα από την πλάκα πάντως, αν κάποιος θέλει να καταλάβει τις ΗΠΑ προτείνω το "Παγκόσμια Πρόκληση" του Ζαν Ζακ Σερβάν Σρέμπερ και το υπέροχο "H ιστορία των ανθρώπων των ΗΠΑ" του Χάουαρντ Ζιν
 
Tον καιρό που το έγραφε, πριν ξεσπάσει ο μεγάλος πόλεμος, ήταν θετικά προσκείμενος (sic - το λέω ευγενικά) στη ιδέα της μεγάλης Γερμανίας, όμως μετά τον πόλεμο και με πολύ διάβασμα άλλαξε και έγινε ο γνωστός μας Τόμας Μαν.
Εχεις δικιο, κι όντως το λες ευγενικα, ηταν θιασωτης του παλιου καθεστώτος, όμως η μεταστροφή ελαβε χωρα αρκετά μετα και την εναρξη του ΒΠΠ και αμφιβάλλω αν ηταν γνήσια, ορμώμενη απο αισθηματα φιλανθρωπίας και αισθηματα αγανακτησης προς τον ναζισμο. Τηρουσε για πολύ καιρό μιαν ενοχλητική και ανηθικη ουδετερότητα. Ασε δε που, σε σχεση με τον αδερφό του, και με εξαιρεση τη μουσική, σιγα τον φορέα πολιτισμου που ήταν. Ανθρωπος με λίγα διαβασματα, σχεδόν ασχετος ακομη και απο τη φιλοσοφία της χώρας και της εποχής του.
Και όντως, αρχισε να μελεταει σε μεγαλυτερη ηλικία κι αποφασιε να σταματησει να ειναι φελλος.

Ομως, ναι, συμφωνω απόλυτα, για μενα η γραφή του Μαν αγγιζει την ευφυια.-
Με ποια αφορμή αν επιτρέπεται;
ειμαι και μαδαω μια μαργαριτα αν το ξεφορτωθω ή όχι :))))
 
Last edited:
Ας αναφέρω κι εγώ ότι με έχει καταπιεί το 2666 του Bolaño...
Αυτό το βιβλίο θα έπρεπε να μαζευτούμε εδώ να το κάνουμε συναναγνωση. Νομίζω είναι καταλληλο. Αν και δεν συμμετέχω σε συναναγνωσεις γιατί δυσκολεύομαι να μπω σε ένα καλούπι, θέλω να έχω τους δικούς μου ρυθμούς, εντουτοις για αυτο το βιβλίο θα έκανα μια προσπάθεια. Μήπως επιτελους το διαβάσω κι εγω. :) Αν και εχω βαλει στόχο να είναι το πρώτο βιβλίο της χρονιάς. Να ξεκινήσω με αυτό το 2025.

Υ.Γ. Ωχ... με βλέπω να γίνομαι ρεζίλι.
 
Αν και εχω βαλει στόχο να είναι το πρώτο βιβλίο της χρονιάς. Να ξεκινήσω με αυτό το 2025.
Εχω κι εγω στόχο να ξεκινησω τη χρονιά με πολυσέλιδο μυθιστόρημα, ετσι, για να δειξω τις διαθεσεις που εχω για το 2025 μεχρι να προσγειωθω στην πραγματικότητα.:)))):)))):))))
 
@Διχασμένη όντως το μεγαλυτερο θέμα που διαπραγματεύεται, κατα τη γνώμη μου το Βουνό, ειναι ενα απο τα μειζονα που ταλανίζουν (πάλι, κατα τη γνώμη μου) τον συγχρονο δυτικο άνθρωπο: η διαχείριση του χρόνου (του). Ειναι ενας τρόπος η επαναφορά των ιδιων μοτιβων μεσα στο μυθιστόρημα: πρωινα - εξετασεις-γευματα-συζητησεις, μια μονότονη κανονικότητα σε εναν κατ' επίφαση νορμαλ και κανονικό περιβάλλον. Επισης, μην ξεχνας ότι ο Μαν ειχε υπάρξει μαρτυρας της ζωης σε τετοιο σανατόριο, όσο νοσηλευοταν εκει η γυναικα του (θυμασαι από τον Μάγο;! που κι αυτη εμοιαζε reluctant να το αφήσει και να επιστρεψει στην οικογένειά της;!). Δηλαδή, ακομη κι ο ίδιος ενιωσε να τον μαγνητίζει το αλπικο περιβάλλον της απομονωσης και η διαστολή του χρονου
Σωστά, από τις πρώτες σελίδες το θέμα του χρόνου είναι παρόν! Και η πρώτη φιλοσοφική κουβέντα του Χανς Κάστορπ αφορά την αντίληψη του χρόνου.
Καλά λες, είναι και η σκηνή στον Μάγο:πάνω:
Α, και στον Αδριανό: εγώ το έχω ξαναδιαβάσει το Μαγικό βουνό, απλώς όχι με τόση προσοχή και λεπτομέρεια.
 
Αν τις δείξεις, πες και για την έκδοση δυο λογάκια. Αυτή που είχα διαβάσει παλαιότερα (που ούτε θυμάμαι ποια ήταν, πάντως το είχα αγοράσει στο παζάρι στην Κλαυθμώνος το '11) δεν ήταν και πολύ σοϊ.

Το ψάχνω.
Ξύσε πληγές 12 μέρες πριν τα Χριστούγεννα.
 
Last edited:
παραλληλα με καποια διηγήματα, Ιστορίες του Φόβου και της Νυχτας.
Έχει μέσα τον Μπαμπούλα!
Κάποτε ήταν το αγαπημένο μου διήγημα από τον Κινγκ, δηλαδή πριν 25 χρόνια! 🤦‍♂️🤦‍♂️
Επίσης είχα διαβάσει και το διήγημα του Μπάρκερ με τον τίτλο "Η κρεοφόρος του μεσονυκτίου" που επίσης θεωρώ ότι είναι ότι καλύτερο από τον συγγραφέα σε διήγημα (κάπως άτεχνο βέβαια, αλλά αρκετά "σκληρό).
 
Top