Μαγικό Βουνό συνέχεια,
Τελείως προσωπικά, θεωρώ το ίδρυμα σαν την Ευρώπη πριν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Οι οικότροφοι, παρόλο που πολλοί από αυτούς είναι λίγο πριν το τέλος, συνεχίζουν τη ζωή τους σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Θυμηθείτε το ξύλο για την τιμή μεταξύ των δύο ανδρών, και πως όλοι οι άλλοι έκαναν πως δεν τρέχει τίποτα και ας κάνουμε τον παραλληλισμό με την έναρξη του πολέμου και που όλοι νόμιζαν ότι θα είναι θέμα λίγων μηνών. Στη σύγκρουση Νάφτα - Σετεμπρίνι ο πρώτος αντικατοπτρίζει το αυτοκρατορικό μιλιταριστικό ιδεώδες και ο δεύτερος τον ουμανισμό και την ηθική που όμως αδυνατεί να πράξει και παραμένει μονάχα ως κήρυκας ιδεών.
Ο ίδιος ο συγγραφέας έχει δηλώσει πως η αρχική ιδέα του βιβλίου ήταν ένα χιουμοριστικό χρονικό σε ένα σανατόριο, που όπως ανέφερε και η Έλλη, είχε βιώσει κάτι αντίστοιχο. Τον καιρό που το έγραφε, πριν ξεσπάσει ο μεγάλος πόλεμος, ήταν θετικά προσκείμενος (sic - το λέω ευγενικά) στη ιδέα της μεγάλης Γερμανίας, όμως μετά τον πόλεμο και με πολύ διάβασμα άλλαξε και έγινε ο γνωστός μας Τόμας Μαν. Ένας ανθρωπιστής, φορέας του πολιτισμού και αντιφασίστας. Για αυτό νομίζω πως έγραψε και το Μαγικό Βουνό, σχεδόν δέκα χρόνια από τότε που το ξεκίνησε και με τελείως διαφορετική προσέγγιση. Σαν χρέος, για να ενσταλάξει στους αναγνώστες τη μεταστροφή που βίωσε ο ίδιος. Για αυτόν τον λόγο νομίζω βάζει και όλη τη γνώση της εποχής σε ένα σωρό επιστήμες, όχι για να μας δείξει τι ξέρει αλλά για να δώσει κίνητρο στη μόρφωση. Και σχεδόν κάθε στοιχείο, κάθε χαρακτήρας έχει και μια αλληγορία. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο το βιβλίο μου άφησε στυφή γεύση, γιατί συμμετέχει πολύ ως αφηγητής και χρησιμοποιεί ηθικοπλαστική προσέγγιση.
Ο συγγραφέας είναι μεγάλος μάστορας του λόγου, ευφυέστατος, και είναι το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί. Ας μην ξεχνάμε ότι γράφτηκε πριν εκατό χρόνια. Όλα αυτά είναι δικές μου ερμηνείες, το βιβλίο ήταν σαν να με ανάγκαζε να το διαβάζω αργά, διαλλειματικά μα πάντα επέστρεφα σε αυτό στο διάστημα μισού χρόνου.