Τις τηγανητές ντομάτες τις είχα δει σε ταινία, πολύ καλή! Μου φαίνεται δύσκολο όμως να διαβάσω ένα βιβλίο όταν έχω δει την ταινία, ενώ το αντίστροφο όχι. Αν ο εγκέφαλος μου είχε επιλεκτικό delete θα το διάβαζα σίγουρα, αφού θα είχα γράψει όμως πριν σε ένα χαρτί να το διαβάσω (το βιβλίο όχι το χαρτί ).
@Αδριανός Ζωγράφος χαχαχ! Το καταλαβαίνω αν παρόλα αυτά αλλάξεις γνώμη και εν τελει το διαβάσεις θα ήταν ενδιαφέρον να μας πεις πως σου φάνηκε έχοντας δει πρώτα την ταινία. Εγω με τις ντομάτες έχω πάθει το αντίθετο, μου άρεσε τόσο πολύ το βιβλίο που δεν έχω αποφασίσει ακόμα να δω την ταινία χαχα!
Διαβαζω (τελειωνω, δηλαδή) την Ονειρική Ιστορία του Σνιτσλερ και προσπαθω να θυμηθω την τελευταια φορά που συνάντησα σε μυθιστόρημα εναν τοσο ναρκισσο, εγωπαθη, εγωκεντρικο και συμπλεγματικο, αντρικο χαρακτήρα.
Διηγήματα του Λουίτζι Πιραντέλο.
Τον ήξερα ελάχιστα από λίγα θεατρικά, δεν ήξερα καν ότι έγραφε μυθιστορήματα και διηγήματα και σιγά μην ήξερα ότι έχει πάρει νόμπελ. Ξεφυλλίζω όμως σε πάγκο και διαβάζω:
"Φίλε μου, όταν ένας άνθρωπος ζει, δε βλέπει τον εαυτό του. Δοκιμάστε λοιπόν να του τον δείξετε, την ώρα που ζει και βασανίζεται από τα πάθη του, βάζοντας μπροστά του έναν καθρέφτη: ή θα μείνε κατάπληκτος βλέποντας τον εαυτό του, ή θα στρέψε αλλού τα μάτια για να μην τον βλέπει, ή θα φτύσει αγανακτισμένος την εικόνα του ή α δώσει θυμωμένος μια γροθιά για να τον σπάσει. Κι αν έκλαψε, δεν μπορεί πια να κλάψει, κι αν γελούσε δεν μπορεί πια να γελάσει. Με δυο λόγια γίνεται οπωσδήποτε κάποια ζημιά. Αυτή η ζημιά είναι το θέατρο μου."
Είναι από τις εκδόσεις Γκόνη και το κοντινό 1962 και έχει 14 διηγήματα, χωρίς να δίνεται κάποια άλλη πληροφορία.
Διαβαζω ενα βιβλίο, που πραγματικά μου έχει πάρει τα μυαλα. Για αρχή, ειναι το μοναδικο κειμενο που καταφερε να με συγκεντρώσει. Για δευτερη αρχή, ειναι κείμενο που, μετά το πέρας των 20-30 σελιδων, με καταβυθισε τόσο πολύ εντος του που το μοναδικο αντιστοιχο ειναι οι δακτυλιοι του Κρονου
Ειχα μια μικρή ιδεα για τον Σινιοσογλου, αλλά ο συνδυασμος του δοκιμιακού λόγου, οι αναφορες στα κειμενα με τα οποια εχει καταπιαστει μεσα στα χρονια (Δοκιμες -Μονταινιου, Εξομολογήσεις-Αυγουστινου κλπ), η βατότητα και η εξοχη λογοτεχνικότητα του λογου του, η αμεσότητα των εμπειριών του και πόσο ευκολα κι ανεμποδιστα συσχετιζομαι με αυτες, η εμμονη στη μνημη και την απομνημόνευση, μια ερωτική ιστορία που διατρεχει τις σελίδες, το καθιστουν ενα κειμενο τόσο οικειο οσο του Ζεμπαλντ και πραγματικά, εχω μείνει αναυδη στο ποσο με διαπερνα. Ειδαλλως, δεν θα το συνέκρινα ποτέ μα ποτέ με τον Ζεμπαλντ. Απίθανο κειμενο, ειμαι λιγο πριν το ολοκληρώσω, θα ηθελα να το καταπιει η μνημη μου ωστε να το ανακαλει αυτουσιο, θα το χαριζα στους πάντες. αλλα ξερω οτι απο τους πάντες που εχω κατα νου, κανα δυο τρεις, ο εξης ενας, θα το εκτιμήσει, όταν το διαβασει νηφαλιος.
Κατι τετοια βιβλια με κανουν να θελω να απομειωστο τη βιβλιοθήκη μου στα 100-150 βιβλια και να πορευομαι μαζι τους για το υπόλοιπο
Το όνομα του, Νικητας, εινα το αγαπημενο μου ονομα
Διαβάζω τώρα τον Αλλόκοτο Ελληνισμό του Σινιοσογλου, ένα δοκιμιο που εξετάζει 7 παραγνωρισμένες, αλλόκοτες χαλκέντερες και αρκετά αντιφατικές προσωπικότητες που κινούνταν στα όρια των ιδεων (Inter alia) όπως λεει και ο τίτλος, μελετώντας την Ελληνικότητα, γυρω τριγυρω από δυο οροσημα: την αλωση και τη δημιουργια ελληνικου κράτους.
Μιας και το βιβλίο δεν καταπιάνεται με τη βιογραφία τους από τη μια ενώ από την άλλη, ξεφευγει από τα στενά όρια του δοκιμίου, είναι απιστευτα σαγηνευτικό και απολαστικο. Ο συγγραφέας εχει ύφος από άλλον πλανήτη, η γλώσσα του παρολο που είναι προσεγμένη, αψεγαδιαστη και φυσικά όχι του συρμού, δεν εχει καμία δυσκολία, ακομη κι όταν καποιος ξαναδιαβασει τις ιδιες σελίδες, δηλαδή διατηρει χωρις εκπτωσεις το ακαδημαϊκό του υφος όντας τελείως κατανοητος και δυναμικά προσιτός.
Το εξώφυλλο του βιβλιου κοσμείται στο κεντρο του από ένα εργο του Escher που μου αρεσει πάντοτε πάρα πολύ και στο οποιο, για καποιον ανεξιτηλο (Sic) λογο, εσχάτως, σκονταφτω διαρκώς επάνω του
Τη βιογραφία του Τζερολάμο Καρντάνο "Ο βέβηλος μαθηματικός" του Μάικλ Μπρουκς,
"Το όπιο των διανούμενων" του Ρεϋμόν Αρόν,
και πρώτη φορά μυθιστόρημα σε μορφή κόμικ, "Ο άρχοντας των μυγών" που είχα διαβάσει το καλοκαίρι σε κανονικό βιβλίο. Καλή φάση το κόμικ!
Δεν ξέρω πως σου φάνηκε ο άρχοντας των μυγων, εγω το βρήκα πολύ επίπεδο. Βέβαια ίσως φταίει και η μικρή έκταση του διηγήματος και οτι το διάβασα στα αγγλικά βρίσκοντας δύσκολες κάποιες περιγραφές. Μου φάνηκε πολύ αδιάφορη ανάγνωση.
Δεν ξέρω σε ποιο νόημα αναφέρεσαι, αλλά εγώ είδα πως ο συγγραφέας εμβάθυνε πολύ στα θέματα της λογικής και του ενστίκτου κάνοντας μια ανασκόπηση της ανθρώπινης φύσης, όπου η πάλη ανάμεσα στην πολιτισμένη λογική και την άγρια ενστικτώδη πλευρά του ανθρώπου, είναι αέναη και επηρεάζει την όποια κοινωνία αλλά και τις σχέσεις των ανθρώπων.
Επίσης, υπάρχουν άπειροι συμβολισμοί κυρίως μέσω των χαρακτήρων των παιδιών.
Μια κοινωνία φτιάχνεται στο νησί αλλά με διαφορετική δομή από αυτή που ξέρουμε. Μια κοινωνία που τα ανθρώπινα ένστικτα είναι ελεύθερα και δεν περιορίζονται από κανόνες, με τον Άρχοντα των Μυγών να εποπτεύει και να επηρεάζει τους πάντες.
Δεν ξέρω αν σε όλα αυτά δεν υπάρχει νόημα, αλλά σίγουρα το βιβλίο δίνει τροφή για σκέψη και για το παρελθόν αλλά και για το μέλλον!