Μήπως το πήρες από την αρχή με κακό μάτι;; 
Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Βασικά η ενστικτώδης φύση του ανθρώπου είναι ένα από τα θέματα που θίγει ο συγγραφέας, αλλά κατάλαβα τι λες.
Πολλές φορές ενθουσιαζόμαστε από απόψεις άλλων και περιμένουμε κάτι μεγαλειώδες!
Πολλές φορές ενθουσιαζόμαστε από απόψεις άλλων και περιμένουμε κάτι μεγαλειώδες!
Μαζι με τον Ντικενς, παρέα μου κανει ενα βιβλιο που διαβασα τρία χρονια πριν, τετοια εποχή, η Φυσική Ιστορία της Καταστροφής, ενα δοκίμιο/διαλέξεις του Ζεμπαλντ, του σημαντικοτερου συγγραφέα του περασμενου αιωνα, κατα τη γνωμη μου, σχετικά με την αντιμετωπιση -απο τον πληθυσμο αλλά και της τεχνης (της λογοτεχνιας, ειδικότερα)- του παρελθοντος και της ολοσχερους καταστροφης που υπέστησαν δεκάδες γερμανικές πολεις απο τους βομβαρδισμους των συμμαχων, με προσχημα τη ληξη του πολέμου, ενω η πραγματικοτητα ειναι - εκ του μεγεθους της καταστροφής, των στόχων κλπ κλπ και παλι κατα τη γνώμη μου- η εκδίκηση.
Για τους βομβαρδισμους του Αμβουργου, αυτό.
Για τους βομβαρδισμους του Αμβουργου, αυτό.
Last edited:
Συνεχίζοντας το βιβλίο του Σινιοσογλου :ο καρπός της ασθενείας μου":
Όπως φανερώνει και ο υπότιτλος (δοκίμιο με σάρκα και οστά) πρόκειται για κείμενα δοσμενα μέσα από την εμπειρία από όπου αντλεί την σοφια τους και μας την παρουσιάζει (θα λεγα) σε συμπυκνωμένη μορφή. Άλλοτε "ντυνοντας" κάποιες αλήθειες με ποιητικότητα και παρομοιωσεις, εμπνευσμένος από στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής. Βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον αυτό που λέει για τους καλλιτέχνες, ότι κυνηγούν το εφήμερο και δεν ψάχνουν κανένα βάθος. Όμως ο συγγραφεας βλέπει σε αυτήν την στάση ζωής κάτι βαθύ, μια αλήθεια. Το ίδιο λέει και για το θέατρο "το θέατρο είναι επιφανειακό πράγμα, κι όμως τόσο που γίνεται βαθυ." Ακόμα ένα ενδιαφέρον σημείο ήταν η αναφορά στους μιμους. Όπως έμαθα πρόκειται για αρχαίες παραστάσεις όπου οι μιμοι μιμουνταν καθημερινές σκηνές της ζωής, κάποιες γελοίες και κάποιες σοβαρές. Ο λόγος τους περιλάμβανε αποφθέγματα, δηλαδή συμπυκνωμένη σοφία. Ο Σινιοσογλου χαρακτηρίζει αυτή την μίμηση ως παραμόρφωση και τερατοσπερμια, καθως η αντιγραφή δεν μπορει να ειναι πιστή, οπως αναφέρει. Ίσως και λόγο της υπερβολής που έχει η μίμηση. Διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα για τους μιμους σκέφτηκα τις ταινίες του Lynch. Κάποιοι χαρακτήρες των ταινιών του παρουσιάζονται γκροτεσκοι, λέγοντας κάποιες φράσεις (όπως τα αποφθεγματα) γεμάτες μυστήριο που υπονοούν μια κρυμμένη σοφία (ενίοτε).
Όπως φανερώνει και ο υπότιτλος (δοκίμιο με σάρκα και οστά) πρόκειται για κείμενα δοσμενα μέσα από την εμπειρία από όπου αντλεί την σοφια τους και μας την παρουσιάζει (θα λεγα) σε συμπυκνωμένη μορφή. Άλλοτε "ντυνοντας" κάποιες αλήθειες με ποιητικότητα και παρομοιωσεις, εμπνευσμένος από στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής. Βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον αυτό που λέει για τους καλλιτέχνες, ότι κυνηγούν το εφήμερο και δεν ψάχνουν κανένα βάθος. Όμως ο συγγραφεας βλέπει σε αυτήν την στάση ζωής κάτι βαθύ, μια αλήθεια. Το ίδιο λέει και για το θέατρο "το θέατρο είναι επιφανειακό πράγμα, κι όμως τόσο που γίνεται βαθυ." Ακόμα ένα ενδιαφέρον σημείο ήταν η αναφορά στους μιμους. Όπως έμαθα πρόκειται για αρχαίες παραστάσεις όπου οι μιμοι μιμουνταν καθημερινές σκηνές της ζωής, κάποιες γελοίες και κάποιες σοβαρές. Ο λόγος τους περιλάμβανε αποφθέγματα, δηλαδή συμπυκνωμένη σοφία. Ο Σινιοσογλου χαρακτηρίζει αυτή την μίμηση ως παραμόρφωση και τερατοσπερμια, καθως η αντιγραφή δεν μπορει να ειναι πιστή, οπως αναφέρει. Ίσως και λόγο της υπερβολής που έχει η μίμηση. Διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα για τους μιμους σκέφτηκα τις ταινίες του Lynch. Κάποιοι χαρακτήρες των ταινιών του παρουσιάζονται γκροτεσκοι, λέγοντας κάποιες φράσεις (όπως τα αποφθεγματα) γεμάτες μυστήριο που υπονοούν μια κρυμμένη σοφία (ενίοτε).
Μαζί με τα άλλα βιβλία που κοσμούν το... κομοδίνο μου προστέθηκε και Το Σόλο του Φίγκαρω, του Γ. Σκαρίμπα.
Τελειώνοντας το 1ο μέρος καταλήγω στο συμπέρασμα πως σε αυτό το βιβλίο ο Σκαρίμπας είχε αποφασίσει να τρολάρει τους αναγνώστες και να τους σπασει τα νεύρα!
Τελειώνοντας το 1ο μέρος καταλήγω στο συμπέρασμα πως σε αυτό το βιβλίο ο Σκαρίμπας είχε αποφασίσει να τρολάρει τους αναγνώστες και να τους σπασει τα νεύρα!
@Εστελλ το τελειωσα χθες. Εμμενω στην πρώτη μου εντυπωση and then some
@Νικόλας Δε Κιντ , το ξεκινησα περσι. Δεν καταφερα να το πάω μετα την τεσσαρακοστή σελίδα, δεν μπορεσα να ακολουθησω σε κιενη τη φάση μου το ιδιοτυπο ύφος του
@Νικόλας Δε Κιντ , το ξεκινησα περσι. Δεν καταφερα να το πάω μετα την τεσσαρακοστή σελίδα, δεν μπορεσα να ακολουθησω σε κιενη τη φάση μου το ιδιοτυπο ύφος του
Αν συνεχίσει έτσι το βλέπω κι εγώ να το στέλνω πίσω στο ράφι από όπου το πήρα!
Μα όχι, μη! Εγω σε σενα βασιζομαι να το διαβασεις, να το τελειωσεις και να με πείσεις να το διαβασω!
Περα απο την πλακα, ομως, εχω την αίσθηση οτι σε αυτο το βιβλιο ξεδιπλωνεται ολοσχερως (!!) το ιδιόλεκτο του Σκαρίμπα, η άτακτη γραμμματικη του, η λεξιπλασια του και ολα εκεινα τα στοιχεια που τον διαφοροποιησαν (σχεδον περιθωριοποιησαν) απο τη γενια του. Νομίζω αυτο το βιβλίο χρειαζεται προσήλωση για να διαβαστει, ειναι οριακα τζοϋσιανο, καλημερα σας.
Περα απο την πλακα, ομως, εχω την αίσθηση οτι σε αυτο το βιβλιο ξεδιπλωνεται ολοσχερως (!!) το ιδιόλεκτο του Σκαρίμπα, η άτακτη γραμμματικη του, η λεξιπλασια του και ολα εκεινα τα στοιχεια που τον διαφοροποιησαν (σχεδον περιθωριοποιησαν) απο τη γενια του. Νομίζω αυτο το βιβλίο χρειαζεται προσήλωση για να διαβαστει, ειναι οριακα τζοϋσιανο, καλημερα σας.
Last edited:
Motivation!
Νικόλα έχεις διαβάσει άλλα πεζά του Σκαρίμπα; Εμένα μου άρεσε πολύ "Το θείο τραγί", και αμέσως μετά ξεκίνησα με ενθουσιασμό το "Το Βατερλώ δυο γελοίων" το οποίο δεν κατάφερα με τίποτα να τελειώσω.
@Αδριανός Ζωγράφος το Θείο Τραγί το είχα διαβάσει πριν χρόνια, και με είχε ενθουσιάσει!
Συνεχίζοντας τις μεγαλες προσδοκίες, ξενινησα να διαβαζω πάλι τον Αουστερλιτς του Ζέμπαλντ.
Το διάβασα πριν 10 χρονια και θυμαμαι πόσο πολύ μου ειχε αρεσει, όμως, ξεκινώντας και διαβαζοντας κάμποσο χθες, συνειδητοποιω οτι μου αρεσει ακομη περισσότερο και και το κείμενο ρέει πολύ πιο απαλά απο πριν
Το διάβασα πριν 10 χρονια και θυμαμαι πόσο πολύ μου ειχε αρεσει, όμως, ξεκινώντας και διαβαζοντας κάμποσο χθες, συνειδητοποιω οτι μου αρεσει ακομη περισσότερο και και το κείμενο ρέει πολύ πιο απαλά απο πριν
Ω ρε μάνα μου πως γράφει έτσι αυτό το παλικάρι ο McCARTHY;
Διαβάζω το Ιστορίες του πλοκαμου και 3 κωμικά δοκίμια, αρχικά με αμηχανία, εν συνεχεία με ιδιαίτερη χαρωπότητα, μιας και γινεται πολύ διασκεδαστικο ακόμη και στα σημεια όπου δεν αντιλαμβάνομαι το κείμενο ως ενιαίο σύνολό, και τώρα, προς το τέλος, με εκτίμηση, θα έλεγα, μιας και τακτοποιεί, με αφηγηματικό τρόπο τους χαρακτήρες που παρελαυνουν από το βιβλίο, πώς άντλησε έμπνευση από τις παιδικές του αναμνήσεις των διακοπών (πολύ γλυκούλης) κλπ.
Το ψευδώνυμο του συγγραφέα αλλά και του συγγραφέα στην ιστορία, παραπέμπει στον Διονύσιο Σολωμό. Ο συγγραφέας-ήρωας του βιβλίου που είναι και ο συγγραφέας του βιβλίου, γράφει ένα autofiction sort of με απώτατο σκοπό να κατακτήσει κι ο ίδιος μια θέση στην αθανασία. Για το σκοπό αυτό, επιστρατεύει ένα τεράστιο φάσμα αναφορών, από ζωγραφικούς πίνακες, σκίτσα του, φωτογραφίες, εδάφια από βιβλία αλλά και αντλημένα από τον ιστό προκειμένου να κατασκευάσει ένα κείμενο που να συνομιλεί με τον Σολωμό και το έργο του, απ΄ό,τι φαίνεται, γιατί η παντελής ανοικείωση (sic) μου με το έργο του Σολωμού δεν με αφήνει να το καταλάβω κιόλας.
Δεν θα έλεγα ότι προκειται για ένα έργο εξόχως λογοτεχνικό, όμως έχει μια πολύ καλή ιδέα (κάπου τα βάζει με τον John Gray, κάπου με συσσωμη τη woke Κουλτουρα), πρωτότυπη, στα περισσότερα σημεία πολύ καλή εκτέλεση, ενώ εκείνα τα σημεία που το σουρεαλ κυριαρχεί και ξεφευγει, μαζευεται και επανερχεται ταχιτα και επανισορροπεί.
Το ψευδώνυμο του συγγραφέα αλλά και του συγγραφέα στην ιστορία, παραπέμπει στον Διονύσιο Σολωμό. Ο συγγραφέας-ήρωας του βιβλίου που είναι και ο συγγραφέας του βιβλίου, γράφει ένα autofiction sort of με απώτατο σκοπό να κατακτήσει κι ο ίδιος μια θέση στην αθανασία. Για το σκοπό αυτό, επιστρατεύει ένα τεράστιο φάσμα αναφορών, από ζωγραφικούς πίνακες, σκίτσα του, φωτογραφίες, εδάφια από βιβλία αλλά και αντλημένα από τον ιστό προκειμένου να κατασκευάσει ένα κείμενο που να συνομιλεί με τον Σολωμό και το έργο του, απ΄ό,τι φαίνεται, γιατί η παντελής ανοικείωση (sic) μου με το έργο του Σολωμού δεν με αφήνει να το καταλάβω κιόλας.
Δεν θα έλεγα ότι προκειται για ένα έργο εξόχως λογοτεχνικό, όμως έχει μια πολύ καλή ιδέα (κάπου τα βάζει με τον John Gray, κάπου με συσσωμη τη woke Κουλτουρα), πρωτότυπη, στα περισσότερα σημεία πολύ καλή εκτέλεση, ενώ εκείνα τα σημεία που το σουρεαλ κυριαρχεί και ξεφευγει, μαζευεται και επανερχεται ταχιτα και επανισορροπεί.
Διαβάζω την αμυνα του Λούζιν, ενα βιβλιο που κάθεται πολύ καιρό στη βιβλιοθηκη.
@Νικόλας Δε Κιντ, σε προειδοποιώ, μην αρχίσεις τα "πόσο θα πρέπει να μου αρεσει το βιβλιο, πόσο αριστουργηματικο ειναι κλπ" και με αγχώσεις, γιατι στο λέω θα το κάνω κομματάκια. Μιλησα!
@Νικόλας Δε Κιντ, σε προειδοποιώ, μην αρχίσεις τα "πόσο θα πρέπει να μου αρεσει το βιβλιο, πόσο αριστουργηματικο ειναι κλπ" και με αγχώσεις, γιατι στο λέω θα το κάνω κομματάκια. Μιλησα!
Διαβαζω το "Μην πεις λεξη" και εχω μεινει εντυπωσιασμενος! Με αφορμη μια αληθινη ιστορία απαγωγής ο συγγραφεας καλυπτει όλη την περιοδο των Ταραχων στην Ιρλανδια. Δεν έχω διαβασει πολύ, καμια 50αρια σελίδες, αλλα απο όσο έχω διαβασει είναι πολυ καλογραμμενο με μια εκπληκτική αφηγηση που σε κανει να μην θες να το αφήσεις. Ο συγγραφέας καθε στοιχείο που παραθετει το έχει διασταυρωσει απο πληθώρα πηγών. Το βιβλίο αποπνεει μια εκπληκτική αξιοπιστία και εγκυροτητα, το πιο βασικό στοιχειο που πρέπει να διαθέτει κατα την γνωμη μου κάθε βιβλίο ιστορίας.
Ετσι μετα απο μια σειρά σχετικα μετριων βιβλίων που διάβασα, πεφτω όπως φαίνεται σε δευτερο συνεχόμενο διαμάντι μετα το "Μερες διχως τελος" που τελειωσα προσφατα.
Ετσι μετα απο μια σειρά σχετικα μετριων βιβλίων που διάβασα, πεφτω όπως φαίνεται σε δευτερο συνεχόμενο διαμάντι μετα το "Μερες διχως τελος" που τελειωσα προσφατα.