Τελείωσα χθες το Μπρέντα Ρότσα τόσο βίαια γλυκιά του Χούλιο Κορτάζαρ και δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε και τόσο. Πρώτα πρώτα ο Αυθεντικός τίτλος είναι Νικαράγουα τόσο βίαια γλυκιά και αποτελείται από μια σειρά 13 κειμένων που γράφτηκαν προς εξύμνηση της σαντινιστικής επανάστασης στην Νικαράγουα την περίοδο 1979-1983 (αποτελεί το τελευταίο βιβλίο του Κορτάζαρ εκδόθηκε όσο ζούσε). Τα κείμενα αυτά είναι τόσο υμνητικά που καταντάν μονότονα και ενοχλητικά και παρόλο που κάθε λογικός άνθρωπος θα συμφωνούσε ότι η εκδίωξη του Σομόζα ήταν πρόοδος για την Νικαράγουα αλλά και για την Κεντρική Αμερική γενικά, όλα παρουσιάζονται μέσα από ένα ασπρόμαυρο φίλτρο όπου οι καλοί είναι άγιοι και οι κακοί δαίμονες, σαν να διαβάζει κανείς δευτεροκλασάτη ηρωική φαντασία. Η Μπρέντα Ρότσα του τίτλου αναφέρεται μόλις σε ένα τετρασέλιδο κεφάλαιο ενός ευρύτερου κειμένου και είναι ένα 15χρονο κορίτσι, μέλος των Σαντινίστας, που έχασε το χέρι του κατά την διάρκεια μιας μάχης με τους Κόντρας.
Τελικά έχει κάποιο ενδιαφέρον σαν μια εξιστόρηση των γεγονότων από καθαρή ακροαριστερή σκοπιά, αποκρύπτει κάποιες σοβαρές παραμέτρους όπως πχ τις διαφωνίες στο εσωτερικό της Κυβερνητικής Επιτροπής Εθνικής Ανασυγκρότησης της Νικαράγουας (της επιτροπής που ανέλαβε την κυβέρνηση μετά την εκδίωξη των οπαδών του Σομόζα το 1979 ως το 1985) και μπορείς να πεις ότι είναι ένα βιβλίο που μπορεί να σε παρακινήσει να βρεις υλικό (αντικειμενικότερο) πάνω στα γεγονότα στην Κ. Αμερική των δεκαετιών 1970 και 1980 σε μια από τις πιο ταραγμένες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της.