Τελείωσα σήμερα το
μας καταβροχθίζει η φωτιά του Καμπρέ.
Δεν μου άρεσε. Δεν περίμενα ένα νεο confiteor, αλλά μετά το confiteor περίμενα κάτι εξίσου καλό και απολαυστικό.
Η αφηγηματική τεχνική του Καμπρέ (σαν Φώκνερ ας πούμε) είναι εδώ, το ίδιο και ο συνδυασμός άσχετων μεταξύ τους γεγονότων, τα οποία εδώ υφαίνονται γύρω από μια παλίνδρομη φράση (in girum imus nocte et consumimur igni - στο confiteor ήταν γύρω από ένα βιολί). Απο κει και πέρα, μου φάνηκε αρκετά ασύνδετο, σαν να γράφτηκε βιαστικά, δεν δίνει ιστορικό βάθος στους χαρακτήρες (ή background), οι οποίοι κατα τ' άλλα φαίνονται ενδιαφέροντες, αδικώντας τους κατάφορα. Τα ίδια ισχύουν και για το χρονολογικό και τοπικό πλαίσιο: κάποια στιγμή μαθαίνουμε πως βρισκόμαστε στη Βαρκελώνη, δεν ξέρουμε πότε ακριβώς, αλλά ξέρουμε ότι χρησιμοποιούνται κινητά τηλέφωνα.
Ξέροντας ότι ο Καμπρέ έγραψε το Confiteor, το βιβλίο είναι απογοητευτικό, δεν θα με εμποδίσει καθόλου όμως να πάρω και τα άλλα δυο του.
Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα
τα θεατρικά του Camus.
Πρόκειται για μια πάρα πολύ προσεγμένη (σχεδόν ακαδημαϊκή) έκδοση από τον Καστανιώτη με πρόλογο και σχόλια που περιγράφουν το ιστορικό και ιδεολογικό πλαίσιο, το ιστορικό και τις κριτικές των παραστάσεων και προηγούμενες εκδοχές των τεσσάρων θεατρικών, όπως αποτυπώνονται σε χειρόγραφα και δακτυλόγραφα του συγγραφέα, αλλά και πληροφορίες που αναφέρονται στα
Σημειωματάρια και στα γράμματα πρός τον φίλο Γερμανό.
Τα έργα: "Καλιγούλας", "Η Παρεξήγηση", "Οι Δίκαιοι", "Κατάσταση Πολιορκίας".
Φαινομενικά, είναι βιβλίο για φανατικούς του Camus (δεν είμαι, ούτε έγινα). Ωστόσο είναι σημαντικό για την κατανόηση του έργου του, καθώς τα θεατρικά αυτά εντάσσονται σε συγγραφικούς κύκλους. Ο "Καλιγούλας" στον κύκλο του παραλόγου, μαζί με τον Ξένο και τον Μύθο του Σίσυφου. Η "Παρεξήγηση" (το καλύτερο κατά τη γνώμη μου) στον κύκλο της εξέγερσης, μαζί με την Πανούκλα και τον Επαναστατημένο Άνθρωπο. Οι "Δίκαιοι" γράφτηκαν παράλληλα με τον Επαναστατημένο Άνθρωπο και τέλος η "Κατάσταση Πολιορκίας" που είναι αρκετά συγγενής με την Πανούκλα.
Παρά το γεγονός ότι το αγόρασα για λόγους συμπλήρωσης της εργογραφίας του Camus, το ευχαριστήθηκα ιδιαιτέρως.
) κάτι μυθιστορήματα της Ιζαμπέλ Αλιέντε, ιδίως ένας όπου ένας τύπος, κομμωτής/σχεδιαστής κάτι τέτοιο και ομοφυλόφιλος συμμετέχει σε αντιστασιακή οργάνωση και ερωτεύεται έναν νεαρό που είναι ο αγαπημένος της ηρωίδας. Ε, εδώ αυτό το περιστατικό το οποίο στο βιβλίο της Αλιέντε είναι στο φόντο έρχεται σε πρώτο πλάνο και το βλέπουμε μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή.
