Περιμένω εντυπώσεις από το Ιώβ, για να ξέρω αν θα ξεκινήσω από αυτό την κανονική του βιβλιογραφία!
Αφού ρωτάς, να σου πω.
Προκειται για ένα ακομη πολύ καλογραμμένο βιβλίο του Ροτ στο οποίο εξιστορειται η ζωή ενός εβραιου της Γαλικίας εκει λίγο πριν λιγο μετά τον ΑΠΠ, κατ’ αναλογία με τον μύθο (sic) του Ιωβ. Είναι κάπως στριφνό στην αρχή, πολύ κλισέ το τέλος του, αλλά το ενδιάμεσο (Ντόινγκ!!) είναι τόσο καλόγραμμένο και με εκλεπτυσμένο στυλ, που δεν εδωσα σημασία στα ελαττώματά του. Ουτε στην αισθηση που ειχα πως διαβασα 2 διαφορετικά βιβλία, από τη μέση και μετα.
Επίσης, ξαναδιαβάσα τον Φάλμεράυερ καθώς και αλλα δυο διηγήματά του Τον θρίαμβο της ομορφιάς και την Προτομή του αυτοκράτορα, δυο εξισου καλα διηγήματα, με το δευτερο να αναπαραγάγει και παλι τη νοσταλγία του για την πτωση της αυτοκρατορίας των Αψβούργων, χωρίς να γινεται γραφικός, αν και ο ήρωάς του είναι λιγο.
Ο τύπος έγραψε κείμενα μέσα στην απόλυτη μέθη, κείμενα πολύ vivid και με λεπτή ειρωνεία σε κάποια σημεία, όντας φεσι. Η γραφή του είναι τόσο πλήρης, συμπαγης και χορταστικη, ακομη κι αν καποιες φορές οι χαρακτήρες του χάσκουν κάπως. Εχω καταλήξει πως ο Ροτ μου αρεσει και μου ταιρίαζει πάρα πολύ (και να φανταστεις, γραφει απλά, κατανοητά, διατηρώντας τη σειρα αρχή-μεση-τελος, είναι κλασικός και καθολου μοντέρνος!). Οσονουπω, θα σου πω και για την κρύπτη των καπουτσίνων, που είναι ατυπη συνεχεια της ιστοριας των Τροττα από το Εμβατήριο.
Διαβασα το αριστουργηματικό Αδριανού Απομνημονεύματα της Γιουρσεναρ και εντυπωσιάστηκα όσο περιμενα με τη γραφή και τον λυρισμό της, αν και η μετάφραστρια κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να τα εξαφανισει αμφότερα. Υπηρχαν σημεία και προτάσεις οι οποίες δεν εβγαζαν νόημα. Δεν εβγαζαν νοημα, βρε παιδι μου, μπορεις να το καταλάβεις; Δηλαδη, η πρόταση ειχε σωστη συνταξη, γραμματικά ηταν οκ, αλλα δεν εβγαζε νόημα. Δεν θυμαμαι να το εχω ξανασυναντησει τοσο έντονα αυτό. Είναι βιβλίο που θελει συγκέντρωση, ειδικά με τα χαλια της μετάφρασης, αν θελει καποιος να καταλάβει το υφος και την ποιητικότητα του λόγου και να αντιληφθει το ευρος και το εκτόπισμα της Γιουρσενάρ. Εγω το πηγα παραλια, ξαπλωστρα, ακουστικα για να αποκλειω τα ενοχλητικα καλοπαιδα.
Εξαιτίας αυτού, θα διαβάσω και του Μαρκου Αυρηλιου, Τα εις εαυτόν. Μην προσπαθησεις να με μεταπεισεις, έχω πάρει τις αποφάσεις μου.-
Διαβασα το Πεσε, Γείρε, Σηκω του Jin McGregor. Καλογραμμενο. Δεν με συγκινησε.
Και διαβασα το Utopia Avenue του David Mitchell. Το απολαυσα πραγματικα. Προκειται για την ιστορια δημιουργιας μιας φανταστικης μπαντας (λιγο τζαζ, λιγο φολκ, λιγο κλασικη, πολυ ροκ) στο Σοχο κιναπο κει στην Ν.Υ, Σαν Φραν. κλπ.
Ειχα τις αμφιβολιες μου αρχικα μιας και τα 1000 φθινοπωρα του Γιακομπ ντε Ζουτ (βιβλιο του Μιτσελ που το συνδεει και σε αυτο με εναν μεταφυσικο, ατσαλο τροπο) δεν με ειχε ενθουσιασει. Βασικα, το ειχα βαρεθει και εν τελει το χαρισα. Αυτο ηταν πολυ πιο ενδιαφερον και τιγκα στις μουζικουλες.
Αυτα. Τα δικα σας.
)