Διαβάζοντας χθες κάποιες πληροφορίες για τον Πύργο και το πλαίσιο, εντός του οποίου γράφτηκε, μου δόθηκε η γενική εντύπωση πως τα παράτησε επειδή ίσως βρέθηκε σε αδιέξοδο, ίσως δεν μπορούσε να δώσει μια λύση σε όλο αυτό το οικοδόμημα που έχτισε. Προφανώς αυτή η άποψη δεν είναι ορθή.
Δεν είναι σωστή. Ο Κάφκα δεν πρόλαβε να τελειώσει τον Πύργο. Είχε στο μυαλό του μια κάποια κατάληξη την οποία ανασκεύασε ο Μαξ Μπρόντι από διάφορα χειρόγραφα που του είχε αφήσει ο ίδιος ο συγγραφέας (να τα κάψει όμως)!
Φυσικά!
Τα γούστα είναι αντικειμενικά και όχι υποκειμενικά όπως πολλοι νομίζουν. Δλδ από τα γούστα φανερώνεται ο χαρακτήρας, η αντίληψη και άλλα πολλά διάφορα, του καθενός. Οπότε η υποκειμενικότητα λειτουργεί ως φενάκη σε μια αντικειμενικότητα που το υποκείμενο αδυνατεί να διαχειριστεί ή έστω να κατανοήσει, διότι πλέον έχει ταυτιστεί με κάτι υποκειμενικό που όμως είναι αντικειμενικό. Δεν ξέρω αν έγινα αντιληπτός.
@ΜιΛάμπρος απο Κάφκα έχω διαβάσει μόνο τα δύο βιβλία που ανέφερες και σε καμία περίπτωση δεν θα τολμούσα να τον συγκρίνω με τον θείο Ντοστογιέφσκι! Ο Κάφκα δεν δίνει έμφαση στους χαρακτήρες του, αλλά στο θέμα με το οποίο καταπιάνεται. Προσωπικά μου άρεσε ο Κάφκα τα μάλα γι αυτό ακριβώς το πράγμα! Δεν με ενοχλεί αν θα ταυτιστώ ή όχι με τους χαρακτήρες του εκάστοτε βιβλίου που διαβάζω. Είναι "βαρύς", όντως, αλλά η οπτική και ο τρόπος με τον οποίο "ξεδίπλωσε" τα κοινωνικά θέματα των δύο αυτών βιβλίων ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του!
@Κεχριμπάρι ΄΄εχω την εντύπωση ότι δεν έκανα σύγκριση. Ανέφερα απλώς ότι οι χαρακτήρες του Κάφκα -γενικώς- πολύ άνετα θα έμπαιναν σχεδόν σε οποιοδήποτε ντοστογιεφσκικό έργο, πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσα να φανταστώ τον Κ. ως χαρακτήρα του Ντοστογιέφσκι, λόγω της πολυπλοκότητας των σκέψεων και της ιταμότητας των κινήτρων του, όχι ότι ο Κάφκα έπλασε καλύτερους χαρακτήρες, ώστε θα μπορούσε να τους χρησιμοποιήσει ο Ντοστογιέφσκι.
Δεν είναι σωστή. Ο Κάφκα δεν πρόλαβε να τελειώσει τον Πύργο. Είχε στο μυαλό του μια κάποια κατάληξη την οποία ανασκεύασε ο Μαξ Μπρόντι από διάφορα χειρόγραφα που του είχε αφήσει ο ίδιος ο συγγραφέας (να τα κάψει όμως)!
Δεν διαφωνώ. Διαβάζοντας ωστόσο το σχετικό λήμμα της βικιπαίδειας (που δεν είναι πάντοτε ό,τι πιο χρήσιμο), αναφέρεται ότι "At one point he told his friend Max Brod that the novel would conclude with K., the book's protagonist, continuing to reside in the village until his death; the castle would notify him on his deathbed that his "legal claim to live in the village was not valid, yet, taking certain auxiliary circumstances into account, he was permitted to live and work there." However, on 11 September 1922 in a letter to Brod, he wrote he was giving up on the book and would never return to it."
Σε κάθε περίπτωση, ό,τι κι αν ισχύει, θα είχε πάρα πολύ ενδιαφέρον το τέλος του Πύργου.
Θεωρώ οτι ο Ντοστογιέφσκι δίνει μεγάλη έμφαση στους χαρακτήρες του, στο πως σκέφτονται, πως μιλούν, τι νιώθουν, πως αντιδρούν σε διάφορα ερεθίσματα. Όλη η πλοκή γυρίζει γύρω απο αυτούς. Οι χαρακτήρες του Ντοστογιέφσκι είναι στο προσκήνιο. Ο Κάφκα απο την άλλη δίνει έμφαση στη περιγραφή κοινωνικών καταστάσεων και συμβάντων και μάλιστα το κάνει με πολύ λεπτομέρεια και πως αυτά επηρεάζουν το περιβάλλον στο οποίο δρουν οι χαρακτήρες του. Οι χαρακτήρες του είναι στο παρασκήνιο. Μόλις έκανα μία σύγκριση να ξέρεις
Νομίζω ότι εξαρτάται από τον τρόπο που το προσλαμβάνεις. Το πιθανότερο είναι ότι δεν εκφράστηκα σωστά, ότι δεν βρήκα τις σωστές λέξεις για να περιγράψω την εντύπωση που μου δόθηκε. Θα μου επιτρέψεις να μην επιχειρήσω να εξηγηθώ, αφενός επειδή ίσως πρέπει να το σκεφτώ λίγο καλύτερα (γιατί είναι πιθανό να αστόχησε η αντίληψή μου). Αφετέρου, επειδή θα καταχραστώ πολύτιμο διαδικτυακό χώρο για χάρη μιας υποκειμενικής άποψης, που εν τέλει μάλλον δεν θα βοηθήσει σε τίποτα (αλλά θα μπερδέψει περισσότερο) το μέλος που (σε πείσμα της Έλλης Μ ) πρέπει να διαβάσει τον Πύργο.
Παρακολουθώ με ενδιαφέρον την κουβέντα σας και θα μου επιτρέψετε καποιες δικές μου σκέψεις.
Αφενος, εκ των πραγμάτων, κατα τη γνώμη μου, δεν τιθεται θεμα συγκρισης ανάμεσα στον Ντοστογιεφκι ή τον Τολστόι κι οποιαδήποτε άλλη λογοτεχνία ή λογοτέχνη. Κι ούτε ετέθη, για να ειμαστε ειλικρινεις.
Κατα πώς το βλέπω, η λογοτεχνία τεμνεται ως εξης: η ρωσικη λογοτεχνία κι η λογοτεχνία, με κυριότερους εκφραστες της πρώτης τον Ντοστογιεφσκι και τον Τολστόι. Η λογοτεχνία των πρώτων, για την οικονομια της κουβεντας εφεξης η ρωσικη λογοτεχνία (τους) εχει εγγενη χαρακτηριστικά που δεν απαντουν αλλού, όπως και η ιδια η ρωσικότητα ειναι μοναδικό φαινόμενο και εγκυμονει (δεν μου αρεσει η λεξη, αλλά) εντόνως στα γραπτά τους, σαν την απεραντοσύνη της ιδιας της Ρωσίας καπως έτσι απέραντα ειναι και τα μυθιστορήματά τους. Κι η πολυπλοκότητα της σκέψης τους.
Οπως και οι ιδιοι, ηταν εξόχως ευφυείς αλλά και δυνατοι, με την εννοια της ρωμαλότητας (δηλαδη, η ασθενικότητα του Ντοστογιέφσκι δεν ειναι το μοναδικο στοιχειο στο οποιο πρεπει να προσκολλαται κανεις, ηταν ιδιαιτερος σκληρός, ανθεκτικός, προικισμένος κι αυτός με σωματική δυναμη κι ενεργεια) και φυσικά ειναι χαρακτηριστικό που μάλλον αντανακλαται στα εργα τους ως δημιουργική έκφραση και δυναμική.
Και αν ο Τολστόι μπορει να χαρακτηριστεί επικος κι ομηρικός, ο Ντοστογιεφσκι μπορεί να χαρακτηριστεί σαιξπηρικος, πόσο μαλλον αν σκεφτει κανεις οτι μπορει στην ιδια πρόταση να συναντήσει την Ιλιάδα, την Οδυσσεια, το Πολεμος και Ειρηνη, τους Καραμάζωφ, τον Αμλετ και τον Ληρ (τον εχω φρεσκο αυτόν), και να την αισθανθει σωστή, χωρις να μπορεί να την τεκμηριώσει με επιχειρήματα.
ο Νικόλας εχει πάθει εγκεφαλικο και με καταδίδει στην spanish inquisition, αλλά τον αγνοούμε
Αφετερου, και καπου εδω καταλήγω, οποιαδηποτε συγκριση του Ντοστογιεφκι μπορει να γινει, να σταθει και να συζητηθει μόνο με τον Τολστόι, γιατι συγκρινονται δυο διαφορετικές προσλήψεις της ανθρώπινης ύπαρξης, με κοινό εδαφος, την ίδια χρονική στιγμή.
Κρατώ μόνο αυτή την εύστοχη μεταφορά για Ντοστογιεφσκι και Τολστόι, αν και έχω διαβάσει το "Άννα Καρενινα" μόνο απο τον τελευταίο και πριν αρκετό καιρό κιόλας, και δεν συνεχίζω για να μην είμαστε εκτός θέματος.
Με τον σενιόρ Βίβο που τελείωσα σήμερα, ολοκλήρωσα την Λατινοαμερικάνικη τριλογία του Λουί ντε Μπερνιέρ. Για το ιστορικό, είναι το 2ο βιβλίο της τριλογίας. Το πρώτο (και κατά τη γνώμη μου το καλύτερο) είναι ο μυστικός πόλεμος του δον Εμμανουέλ και το τελευταίο είναι το άτακτο βλαστάρι του καρδινάλιου Γκουθμάν. Αν πρόκειται κάποια/ος να τα διαβάσει, ας το κάνει με τη σειρά. Υπάρχει μια χαλαρή σύνδεση/συνέχεια ανάμεσα στα τρια βιβλία και καλό θα είναι να υπάρχει εξ αρχής η εικόνα του πως δημιουργήθηκε ο κόσμος που περιγράφει ο ντε Μπερνιέρ.
Τι διάβασα (και εδώ); Μαγικός ρεαλισμός, αισθησιασμός, ένα μυθικό χωριό που δεν υπάρχει στους χάρτες, καλόκαρδοι ινδιάνοι (=ιθαγενείς) μάγοι, ευγενείς και συμπονετικές πόρνες, στρατιωτικοί, πραξικοπηματίες, πριαπικοί και διεφθαρμένοι προέδροι κρατών. Αν σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά δεν πέφτετε έξω: το σύμπαν του Μάρκες πλανάται πάνω από την τριλογία (το Μακόντο αναφέρεται ρητά δις στο βιβλίο). Το θέμα είναι ότι δύσκολα κάποιος θα αντισταθεί στον πειρασμό να μην κάνει σύγκριση με τον Μάρκες. Σε αυτή τη σύγκριση (αν γίνει) η τριλογία του ντε Μπερνιέρ υστερεί. Ωστόσο, το σύμπαν που προσπαθεί να υφάνει ο συγγραφέας δεν είναι διόλου αμελητέο. Αντιθέτως, και τα τρια βιβλία είναι πάρα πολύ ευχάριστα αναγνώσματα. Και στα τρια μεταφέρεται γλαφυρότατα το κλίμα και η αδιάφορη στωικότητα (ή η προκλητικότητα) των λατινοαμερικάνων απέναντι στη ζωή. Οι χαρακτήρες είναι πειστικοί και βρήκα εξαιρετικά θετικό το γεγονός ότι μπορεί να τους χειριστεί άψογα, παρά το πλήθος και την ποικιλομορφία τους.
Ωστόσο ο σενιόρ Βίβο νομίζω ήταν το πιο αδύναμο από τα τρια. Το πρώτο βιβλίο ήταν μαγικό, ανέπτυξε μια μυθολογία, έφερε στο προσκήνιο εξωφρενικούς χαρακτήρες και τους απέδωσε με πειστικότητα και σαφήνεια, σαν να ήταν ιστορικοί. Εδώ, νιώθω ότι τα χαλάσαμε. Το βιβλίο εστίασε στο γιό ενός εκ των χαρακτήρων του πρώτου βιβλίου, η σύνδεση με το Κοτσαδεμπάχο δε λος Γκάτος (το αντίστοιχο του Μακόντο) ήταν πολυ χαλαρή (έως σχεδόν ανύπαρκτη) και η θεματολογία περιορίστηκε σε αστικά τοπία (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), παρά στα δάση και τα βουνά της σιέρρα (κάπου μεταξύ Κολομβίας, Βραζιλίας και Περού). Ως εκ τούτου, η ανάγνωσή μου αφαίρεσε πολλούς πόντους. Δυστυχώς δεν θυμάμαι καθόλου το 3ο βιβλίο, το οποίο είχα διαβάσει πριν 7-8 χρόνια, ώστε να παρηγορηθώ με το γεγονός ότι η μαγεία του πρώτου βιβλίου έκανε μια στο 2ο μια κοιλιά για να εξυπηρετήσει το 3ο. Σε κάθε περίπτωση, και πέρα από κάθε σύγκριση, και ξεχωριστά και ως σύνολο τα τρια βιβλία του ντε Μπερνίερ είναι ευχάριστα αναγνώσματα. Μέχρι εκεί όμως.
Τελείωσα χθες το εξαιρετικό πέταγμα της βασίλισσας του εξίσου εξαιρετικού Τομάς Ελόι Μαρτίνες.
Πρόκειται για μια (σχεδόν) τυπική ιστορία απίστευτης και εμμονικής ζηλοφθονίας: πανίσχυρος ιδιοκτήτης εφημερίδας του Μπουένος Άϊρες ερωτεύεται (κάπως αντισυμβατικά) νεαρή ταλαντούχα δημοσιογράφο, την χάνει, την εκδικείται και στο τέλος τη δολοφονεί (την γλιτώνει, βεβαίως βεβαίως).
Μπορεί η ιστορία να μην ακούγεται πρωτότυπη, αλλά είναι τόσο, μα τόσο καλογραμμένο βιβλίο. Μια εντυπωσιακή κατάβαση στην παράνοια του κεντρικού ήρωα, που φτάνει να αγνοεί την ετοιμοθάνατη κόρη του για να παρακολουθεί τη δημοσιογράφο, όχι επειδή την αγαπάει, αλλά επειδή πιστεύει ακράδαντα πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αγνοεί έναν τόσο ισχυρό άνδρα.
Ευχάριστη εισαγωγή στον Μαρτίνες, που ευτυχώς κυκλοφορούν κι άλλα βιβλία του στην ελληνική αγορά. Πάρα πολύ ωραία μπήκε το '24 (στον αναγνωστικό τομέα τουλάχιστον).
Πρέπει να βρω έναν τρόπο να μην βλέπω τις αναρτήσεις σου, αγαπητή μου κυρία. Γεμίζουν οι λίστες των επιθυμητών και αδειάζει το υπόλοιπο του λογαριασμού.
Εικάζω οτι η ηλικία σας κυμαινεται εκει στα 19-20, μιας κι αν το διαβαζα τώρα, θα το χαρακτηριζα ως ενα πολύ καλο μυθιστόρημα, χωρις αλλες φιοριτούρες.
Αν και, παραδόξως, ειναι βιβλίο που ακομη θυμάμαι εντόνως, πραγμα παράδοξο αν σκεφτεις οτι εχω ξεχασει πολύ πιο πρόσφατες αναγνωσεις κι ακομη ακόμη, εχω ξεχασει βιβλία που έχω διαβάσει κι εχω ξαναγοράσει με σκοπο να διαβασω πρώτη φορα + ωιμέ!!
Οχι, πραγματικα, όσο το ανακαλω, προκειται για πολύ ωραιου μυθιστορήματος.
Αααα, να σας πω! Ριχτε μια ματια στην Παρακαταθήκη.
Αααα, να σας πω Νο#2! Ριχτε και μια ματια στον Stoner σας παρακαλω.
) πρέπει να διαβάσει τον Πύργο.
