Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[Έλλη Μ]

@ΜιΛάμπρος, ειχα προσδοκίες υψηλες απο το βιβλίο και η αλήθεια ειναι οτι το κεφαλι μου εγινε τραχανοτο (γεια σου, @Νικόλας Δε Κιντ) κατα τον ιδιο τροπο που ειχε γινει στην πρωτη κάκιστη μεταφραση της Δικης. Μετα, διαβασα του Κοτζια και τα πραγματα αντιστράφηκαν (ο λογος για τη Δικη).
Το σφαγείο και ο γκατσμπυ ειναι απο τα βιβλια που ποτέ δεν καταλαβα what was all the fuss about.

 

[ΜιΛάμπρος]

Το σφαγείο και ο γκατσμπυ ειναι απο τα βιβλια που ποτέ δεν καταλαβα what was all the fuss about.

Δεν έχεις άδικο.

 

[Έλλη Μ]

Εχω αδικο @ΜιΛάμπρος μου: ειτε θα βαλω ερωτηματικο στο τελος της φρασης ειτε το was θα παει μετα το fuss.

 

[Εστελλ]

Δεν είναι απαραίτητο να μας αρέσει κάθε βιβλίο που πέφτει στα χέρια μας. Βρήκα συναρπαστική την πρωτοτυπία του slaughterhouse, όσο για το Γκατσμπυ δεν το βρήκα ενδιαφέρον.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα σήμερα ένα ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό βιβλίο για τον Ιουλιανό. Χωρίς να ενδίδει στις γνωστές προκαταλήψεις και εστιάζοντας σε αντικειμενικές ιστορικές πηγές (τον Αμμιανό κυρίως, τον Λιβάνιο αλλά και κάποιους Πέρσες ιστορικούς) στην προσπάθεια να διαχωρίσει την αλήθεια από τον μύθο, το βιβλίο παρουσιάζει την ταραχώδη πορεία του Ιουλιανού, από το δυτικό κομμάτι της αυτοκρατορίας ως το θάνατό του. Ιδιοφυής στρατηγός με αποφασιστικές επιτυχίες στη Γαλατία, μεταρρυθμιστής, οραματιστής, ασκητικός, ιδεαλιστής φιλόσοφος, ιδιορρυθμος, καυστικός. Αυτός ήταν ο Ιουλιανός, απαλλαγμένος από το μένος των συγχρόνων και των μεταγενέστερών του.
Άψογο.

 

[Έλλη Μ]

Τελείωσα την καταπληκτική Άβυσσο της Γιουρσεναρ. Το βιβλιο ειναι η ζωή του πλανητα φιλόσοφου, αλχημιστή, γιατρου Ζήνωνα, τον 16ο αιώνα στο μεταίχμιο, ουσιαστικά, δύο εποχών, Μεσαίωνας και Αναγέννηση. Και νομίζω εκει συνίσταται ο αλχημιστικός τιτλος του βιβλιου, στην προσπάθεια αυτου του ήρωα να απελευθερωθει απο τις δεισιδαιμονίες, τη μοιρολατρία, ασπαζόμενος την επιστημη και τις νέες θεωριες, με την εκκλήσία να κρεμεται ως δαμοκλειος σπαθη πάνω από το κεφάλι του (ισως και μεσα σε αυτό) και η μεταστοιχείωσή του σε άνθρωπο που αμφισβητεί διαρκώς και τα πάντα και αναζητεί την αληθεια.

Παρόλο που το βιβλίο εχει ροή και πλοκή, οι χαρακτήρες ειναι καλοδουλεμένοι και το βιβλιο δεν πάσχει καθολου σε αυτό, κατα τη γνώμη μου η μεγιστη αρετη και ικανότητα της Γιουρσεναρ ειναι η ποιότητα του λόγου που αρθώνουν οι πρωταγωνιστές της η οποία ειναι σε τέτοιο υψηλό επίπεδο που ξεχνάς οτιδήποτε άλλο: πλοκή, χώρο, χρόνο, περιβάλλον κλπ.
Εξαιρετικο.

Και τώρα τι;; Ε;; (ρητορικόν)

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Με τη μετάφραση όλα οκ δλδ;

 

[Έλλη Μ]

Προφανως οχι, το εγραψα και σε αλλο θεμα, ηταν κακη και παρωχημένη, αλλά ειναι τοσο σπουδαίο το βιβλιο, που το καταπια

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα τον κλέφτη της μεσημβρίας του Καμιλέρι.
Από τις πρώτες ιστορίες που έγραψε ο Καμιλέρι με τον Μονταλμπάνο, δεν είναι τόσο στιβαρή όσο οι επόμενες, και παραείναι φορτωμένη, νομίζω, με γεγονότα και καταστάσεις. Αλλά μου είναι ιδιαιτέρως αγαπητός ο Αντρέα και είναι απολαυστικός.
Τελείωσα επίσης το φονικό στην Εκκλησιά του Έλλιοτ (σε μετάφραση Γ. Σεφέρη). Συμπαθητικό μικρό θεατρικό για το θάνατο του Τόμας Μπέκετ. Το αγόρασα περισσότερο για βιβλιοθηκονομικούς (sic) λόγους.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Τελείωσα το 2ο μέρος της τριλογίας του Δράκου της Πρέσπας, Κεχριμπαρένια Έρημος!
Εξαιρετική η κα. Μπουραζοπούλου άλλη μια φορά. Η υπόθεση συνεχίζεται σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον από τη λασπωμένη κοιλάδα. Για την ακρίβεια σε ένα εκ διαμέτρου αντίθετο περιβάλλον, όπου επικρατεί η απόλυτη ξηρασία και τα πάντα έχουν μετατραπεί σε μια αχανή έρημο.
Παρ' όλο που η εξέλιξη της ιστορίας είναι εξαιρετική, εντούτοις υπάρχουν και κάποια άλματα λογική ή διάφορα κενά, τα οποία όμως σε καμία περίπτωση δεν αλλοιώνουν το τελικό αποτέλεσμα.
Θα ήθελα αν μπορούσα να ρωτήσω την συγγραφέα, αν με κάποιο τρόπο την εκβιάζει ο εκδότης και δέχεται στα βιβλία την μπουν αυτά τα ανεκδιήγητα εξώφυλλα.
- Γιατί κα. Μπουραζοπούλου μου; Γιατί;

Θέλω να διαβάσω και το 3ο μέρος στο οποίο εύχομαι η ΜΠ. να έχει δώσει μια ικανοποιητική εξήγηση για την όλη κατάσταση, γιατί το φανταστικό στοιχείο γίνεται όλο και πιο έντονο.

Spoiler: Μούσκεμα (;)(!)

Στο 1ο μέρος το μόνο περίεργο και κάπως εξωπραγματικό ήταν ο ναρκοληπτικός λυγκέας , ο οποίος κατά κάποιο τρόπο έβλεπε τα μελλούμενα. Στο 2ο μέρος φαίνεται ξεκάθαρα πως κάτι μεταφυσικό συμβαίνει μιας και εκεί που οι κάτοικοι της μια όχθης βλέπουν νερό, οι κάτοικοι της άλλης βλέπουν άμμο! Ακόμα κι όταν είναι μαζί, οι μεν βλέπουν τους δε στεγνούς ενώ οι άλλοι αισθάνονται βρεγμένοι!!
Οψόμεθα!

Μου άρεσαν πολύ οι αναφορές στην ελληνική ποίηση και λογοτεχνία καθώς και όλες οι αναφορές σε έργα παγκοσμίου φήμης.

 

[Έλλη Μ]

Τελειωσα την Κυβεριάδα!!!

To χιούμορ, η πρωτοτυπία και η ευρηματικότητα του Λεμ στο να δημιουργει ιστοριες (ανεξάρτητα απο το ΕΦ υπόβαθρο) μοιάζουν αστειρευτα σε αυτη τη συλλογή.
Δηλαδή, ειναι ταυχρονα ευφυης, ευληπτος και διασκεδαστικός (κριμα που δεν ζει, θα τονε νυμφευόμουν κι αυτόν ).
Η Ροζίτα Σωκου παρέδωσε μετάφραση αξιόλογη, στην οποία τα λογοπαίγνια και οι συνεκδοχές -εστω κι αν απέχουν απο το πρωτότυπο κειμενο εχουν ροή και νόημα (δηλαδή, πουθενα μα πουθενα δεν μπερδευτηκα, όπως την παθαινω συχνα). Ακομη και στην μακροσκελέστερη ιστορία της συλλογής οπου μια ιστορία εγκιβωτίζεται σε μια ιστορία που εγκιβωτίζεται σε μια ιστορία που εγκιβωτίζεται σε ένα όνειρο που εγκιβωτίζεται σε ενα αλλο όνειρο, κάπου βλέπω το Inception. Kαι κάπου αλλου, το διηγημα του Τριαριδη, αχνότερα βεβαια/

 

[ΜιΛάμπρος]

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα τον επαναστατημένο άνθρωπο του Καμύ.
Εξαιρετικό βιβλίο, ιδιαιτέρως πλούσιο σε ιδέες και επιχειρήματα. Αλλά, το βρήκα δύσκολο επειδή αφενός μου φάνηκε πως απευθύνεται σε Γάλλους: υπάρχουν πολλές αναφορές σε πρόσωπα και στιγμές της γαλλικής ιστορίας που ο μέσος Έλληνας αναγνώστης -σαν και του λόγου μου- δεν είναι εξοικειωμένος. Αφετέρου, σε αρκετά σημεία σαν να χάθηκα, επειδή μου έδινε την εντύπωση ότι δεν υπήρχε κάποιος τελικός σκοπός, μια επιχειρηματολογία δλδ που θα έβγαζε σε κάποιο συμπέρασμα, ή θα είχε μια κατάληξη τελος πάντων. Αφετρίτου, το πνευματικό περιβάλλον εντός του οποίου γράφτηκε το βιβλίο είναι συγκεκριμένο και αν κανείς το αγνοεί, ενδέχεται να χάσει τον παλμό και τη δυναμική του κειμένου. Προσωπικά, είχα την τύχη να διαβάσω πριν λίγες μόνο βδομάδες τα ελευθεριακά γραπτά, όπου υπήρχαν πολλές βιβλιοκριτικές για το συγκεκριμένο έργο (θετικές και αρνητικές), συν επιπλέον κείμενα του Καμύ που εξηγούσαν τη μέθοδό του στο συγκεκριμένο βιβλίο, επομένως φωτίστηκε κάπως το πλαίσιο. Εννοείται ότι δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς τα ελευθεριακά γραπτά για να διαβάσει τον επαναστατημένο άνθρωπο. Σε κάθε περίπτωση, είναι σπουδαίο βιβλίο και νομίζω βασικό για όποια/ον θέλει να διαβάσει Καμύ.

Τελείωσα επίσης τον Μηδενισμό, του π. Σεραφείμ Ρόουζ. Ο Ρόουζ είναι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα, για την οποία έχω ακούσει και διαβάσει πολλά. Δυστυχώς, απογοητεύτηκα. Δεν είναι θεολογικό βιβλίο (που θα ήθελα να είναι), ούτε φιλοσοφικό. Ούτε κείται κάπου ανάμεσα, νομίζω. Το γεγονός ότι όλο το βιβλίο (κοντά στις 140 σελίδες) είναι κεφάλαιο ενός ευρύτερου έργου, σίγουρα του στερεί context (που λένε και στο χωριό μου).

Μέρος ευρύτερου έργου ήταν και το σύντομο εγκώμιο των πουλιών του Λεοπάρντι, που το πήρα εξ αφορμής του αγαπημένου μου podcast στο Τρίτο. ΟΚ, μια χαρά.

Τέλος, τελείωσα τις διηγήσεις ενός ονειρευτή, που έρχεται μαζί με το βιβλίο των θαυμάτων, του Λόρδου Ντάνσανυ.
Για κάποιον λόγο αυτό το μικρό βιβλιαράκι πωλούταν σε εξωφρενική τιμή στο μεταμπούκ. Το πέτυχα σε σχετικά καλή τιμή και το τσίμπησα παραύτα. Μικρές ιστορίες με στοιχεία φαντασίας και καθημερινότητας. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Αγορά βιβλιοφιλικού ενδιαφέροντος και μόνο, με τον Δον Ροντρίγκεθ να παραμένει το αγαπημένο μου του Λόρδου (και γενικά αγαπημένο), με την επιφύλαξη ότι διάβασα την κόρη πριν από 20 σχεδόν χρόνια, όταν στοίχιζε μερικές χιλιάδες δραχμές.

 

[Έλλη Μ]

Την κορη την ειχα διαβασει κι εγω πριν πολλα χρονια, φοιτητρια. Με ειχε τραβηξει παρα πολυ το εξωφυλλο, οπως και ακομη Εχει πλακα που την αναφερεις, μιας και επιασα σημερα το βιβλιο με σκοπο να το ξαναδιαβασω.

Χαζευοντας τις πληροφοριες, διαβασα οτι το εξώφυλλο ειναι του Δημήτρη Καλοκυρη.

 

[Εστελλ]

Τις προηγούμενες ημέρες τελείωσα τον επαναστατημένο άνθρωπο του Καμύ.

Το είχα διαβάσει πριν μια δεκαετία (τότε διάβαζα αρκετά). Ήταν το πρώτο από τα βιβλία του που διάβασα, το δεύτερο και προς το παρών τελευταίο ήταν ο Καλιγούλας. Το βρήκα αρκετά ευκολοδιαβαστο(*) σε σχέση με άλλα βιβλία του που έχω μόνο ξεφυλλίσει επειδή είμαι σίγουρη δεν θα καταλάβαινα πολλά. Βέβαια υπήρχαν αυτά τα κενά που αναφέρεις για το παραπάνω βιβλίο για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με το υπόβαθρο της τότε εποχής αλλά σε γενικές γραμμές το νόημα βγαίνει. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση σύμφωνα με τα δεδομένα που διάβαζα τότε ήταν οι αναφορές και ένας ορισμός του για τον μηδενισμό. Εντύπωση εννοώντας έκπληξη, μου φάνηκε κάπως, πως να το θέσω, αρκετά ωμό σε κάποια σημεία, μπορεί να το διάβασα σε λάθος ηλικία. Τώρα αμφιβαλλω αν θα το έβρισκα ωμο.

 

[Εστελλ]

@Έλλη Μ *κλαίω με τον συντονισμό των ποστ μας. Και λέμε για αναγνώσματα φοιτητικών χρόνων
φαντάσου να ήταν και τα ίδια

 

[Έλλη Μ]

@Εστελλ εκποσταραμε ταυτόχρονα.
Τι αλλο να ζητήσεις κανεις απο μια διαδικτυακη σΚεση;

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα χθες το βράδι το Ροσάλντε, του Έσσε (είναι "το", όχι "η" που νόμιζα αρχικά).
Δεν θυμάμαι ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο του Έσσε που διάβασα και δεν θυμάμαι ποιο άλλο, εκτός από τον λύκο της στέπας, μου άρεσε τόσο πολύ.

Η ιστορία καθαυτή δεν είναι τίποτε σπουδαίο ή περίπλοκο. Αλλά ο τρόπος που παρουσιάζεται και το πόσο διακριτικά και ανεπαίσθητα σχεδόν περιγράφονται τα συναισθήματα, οι σχέσεις και το δράμα που εκτυλίσσεται στο Ροσάλντε (όνομα κτήματος είναι) αφήνουν ισχυρό αποτύπωμα.

Κατά παράξενο τρόπο, ο κεντρικός ήρωας μου θύμισε τον Χάρυ Χάλλερ από τον λύκο (σε ό,τι αφορά τη ψυχοσύνθεση), μου θύμισε και τον ήρωα του "κάτω από τον τροχό" (σε ό,τι αφορά την αλληλεπίδραση με τη φύση). Φυσικά, αυτοί οι συσχετισμοί με εκνεύρισαν σφόδρα αμέσως μόλις έκλεισα το βιβλίο, γιατί σκέφτηκα ότι:
1) πρέπει να ξαναδιαβάσω τον Έσσε πιο προσεκτικά, τουλάχιστον τα μείζονα- τα είχα διαβάσει ως φοιτητής, τότε που το μυαλό κατοικοέδρευε σε περιοχές αλλότριες της φυσικής του θέσης,
2) να τα βρω από άλλες εκδόσεις & μεταφράσεις, όχι των Γραμμάτων (αν και τούτη τη μετάφραση τη βρήκα πολύ προσεγμένη).
Αλλά δεν γίνεται αυτό γιατί επέστρεψα στο νησί της υπηρεσίας και η βιβλιοθήκη παραμένει στην ηπειρωτική χώρα.

 

[Διχασμένη]

Διάβασα δυο πολύ όμορφα βιβλία φαντασίας: τον Πιρανέζι της Σουζάνα Κλαρκ και το the priory of the orange tree της Samantha Shannon.
Ο Πιρανέζι είναι πάρα πολύ ιδιαίτερο και πρωτότυπο βιβλίο, δεν είναι βιβλίο παραδοσιακά φαντασίας. Ο κόσμος είναι πολύ πρωτότυπος και μοναχικός και οι "μάγοι" του φέρνουν περισσότερο σε τρελούς επιστήμονες, με εμμονή στο μοτίβο της γνώσης. Είναι μοναδικό μυθιστόρημα, θα τολμούσα να το χαρακτηρίσω αριστούργημα. Λόγω της πρωτοτυπίας του κόσμου που δημιουργεί η Κλαρκ θα το χαρακτήριζα new weird, αν και το εν λόγω είναι αισιόδοξο, ενώ γενικα το new weird δεν είναι. Λόγω του αισθήματος του ανοικειου ακροβατεί στα όρια του τρόμου, για εμένα τουλάχιστον. Στην αρχή, με τις περιγραφές, έβλεπα ονειρα με μυστηριώδη δωμάτια. Το μοτίβο με την αρχαία γνωση που χάθηκε με χάλασε αρκετά, διότι γνωρίζω ότι αυτή την θεωρία είχαν ως βάση διάφορες αντιανθρωπιστικες φιλοσοφίες.

Spoiler

Βέβαια, αυτοί που το επικαλούνται αποδεικνύονται οι κακοί της ιστορίας, δηλαδή οι εν λόγω τρελοί επιστήμονες.

Το άλλο, the priory of the orange tree, είναι παραδοσιακότερη επική φαντασία με δράκους. Όσον αφορά την ατμόσφαιρα, είναι ενδιάμεσα σε Τόλκιν και Μάρτιν. Έχει βασιλικές και πολιτικές γενικά ίντριγκες που είναι φανερές, σε αντίθεση με τον Τόλκιν, όπως επίσης και οι χαρακτήρες δεν είναι μόνο καλοί ή κακοί, αλλά, σε αντίθεση με τον Μάρτιν, οι χαρακτήρες γλιτώνουν από τις διάφορες κακοτοπιές. Α, και δεν έχει ξωτικά και νάνους, μόνο ανθρώπους, μαγικές ικανότητες, δράκους (και ανατολικούς και δυτικούς) και μαγικά ζώα. Μου άρεσε πάρα πολύ που δεν διαδραματίζεται στον Μεσαίωνα, αλλά περίπου στην ελισαβετιανή εποχή. Ένας χαρακτήρας θα ορκιζόμουνα ότι βασίζεται στον σερ Φράνσις Ντρέικ!
Μου άρεσε επίσης ότι στην κοσμοπλασία υπήρχαν και έπαιζαν ρόλο και οι ανατολικοί δράκοι, διαφορετικοί από τους δυτικούς.
Οι κύριοι και σημαντικότεροι χαρακτήρες είναι γυναίκες, αλλά είναι ισορροπημένο, καθώς οι άντρες δεν περιγράφονται ως χαζοί ή ανίκανοι. Επίσης, ακόμη κι αν οι γυναίκες έχουν πολιτική δύναμη, και πάλι υπάρχουν στερεότυπα που έχουν να κάνουν με την κοινωνική θέση και πρέπει να ακολουθήσουν και δημιουργούνται εντάσεις στην πλοκή. (Σελεφά, μάλλον στο προτείνω)
Είναι γενικά καλογραμμένο, αν και σε δύο φάσεις, καθώς η συγγραφέας ήθελε να κάνει λυρική τη γραφή της, έχασε λίγο τη μπάλα και προέκυψαν κάτι προτάσεις που δεν έβγαζαν πολύ νόημα.
Είχε επίσης ωραία μηνύματα, σε σχέση με τη συνέργασία μεταξύ των λαών και την ανοχή στις διάφορες θρησκείες.

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσε χθες η πρώτη μου αναγνωστική περιπέτεια στον κόσμο του Thomas Pynchon με το Vineland.

Αν με ρωτούσε κάποια/ος που δεν έχει διαβάσει Pynchon πώς είναι ο Pynchon, θα έλεγα Tom Robbins+ παλιός καλός Stephen King στη νιοστή.
Αυτό, με βάση το Βαϊνλαντ-σκοπεύω να κάνω το ατόπημα να διαβάσω και τα υπόλοιπα.

Ξεκινάμε με απόσπασμα της @Έλλη Μ

Δεν εχω το Βάινλαντ, εχω καμποσα του Πυντσον και -ναι!! θα το ξεστομίσω!!- μονο τη συλλογή των 49 εχω ολοκληρώσει, με μεγάλη επιτυχία, δηλαδή πέτυχε να μου καψει πολλά εγκεφαλικα κύτταρα ο τύπος.

Ορθό.
1) Καταρχάς, είναι πολύ δύσκολο βιβλίο επειδή, αν θέλει κανείς να παρακολουθήσει (όσο αυτό είναι δυνατόν) την εξέλιξη της ιστορίας (την ποια?) ή έστω την πλοκή (what is this?), θέλει τρομερή συγκέντρωση. Υπάρχουν παράγραφοι με κόμματα που πιάνουν μισή σχεδόν σελίδα. Ιστορίες μπλέκονται μέσα σε άλλες ιστορίες συστηματικά -και είναι άσχετες μεταξύ τους: εκεί που γίνεται λόγος για το σπίτι ενός εκ των πρωταγωνιστών, παρεμβάλλεται η ιστορία του σκύλου του (από τη γέννησή του μέχρι το σημείο που βρισκόμαστε περίπου), η οποία εκτείνεται σε διψήφιο, κατά βάση, αριθμό σελίδων, και μετά πάμε σε κάτι άλλο, εξίσου άσχετο ή σχετικό, που με τη σειρά του εκτείνεται σε ΧΨ σελίδες. Οι πρωταγωνιστές είναι πολλοί. Η ιστορία του καθενός, άσχετη με την καθαυτό ιστορία του βιβλίου, παρατίθεται εκτενώς και λεπτομερώς, και συνήθως είναι άσχετη με την πλοκή. Δεν μας, διηγείται δηλαδή, την ιστορία του Α ή του Β ώστε να καταλάβουμε πώς έφτασε ο συγκεκριμένος χαρακτήρας εκεί. Η ιστορία υπάρχει for the sake της ιστορίας, της αφήγησης και μόνο -δεν εξυπηρετεί την πλοκή, κι αν την εξυπηρετεί, αυτό γίνεται με κάποιον παράξενο τρόπο που τον παίρνουμε χαμπάρι πολλές, πολλές σελίδες μετά.

2) Είναι χαοτικό(ς). Δεν μου έκαψε εγκεφαλικά κύτταρα, απλά μου έδειξε πώς χωράει το χάος στις 447 σελίδες της (καλούτσικης) ελληνικής μετάφρασης. Η ιστορία καθαυτή μπορεί να περιγραφεί σε 1-2 σειρές. Αρκετοί από τους πρωταγωνιστές και τα πρόσωπα που τους πλαισιώνουν θα μπορούσαν πολύ απλά να μην υπήρχαν καθόλου. Δεκάδες επεισόδια της αφήγησης είναι εντελώς περιττά, εξωφρενικά, ανόητα, παράδοξα, αχρείαστα.

Αλλά "δένει".
Με κάποιον τρόπο όλο αυτό το πατιρντί βγάζει νόημα -όχι πολύ, αλλά βγάζει. Υπήρχαν σημεία βαθειάς αναγνωστικής εμβύθισης όπου απλά χανόμουν. Απόλυτη συγκέντρωση και τεράστιες προτάσεις, οι οποίες απαιτούν 100% προσοχή για να μην χαθείς, είχαν ως αποτέλεσμα απλά να "φεύγω" και να μην καταλαβαίνω πώς περνάει ο χρόνος, πώς περνάνε οι σελίδες. Πολύ λίγα βιβλία έχουν κατορθώσει να με αποσπάσουν από την πραγματικότητα με τόσο απόλυτο και συγχρόνως απολαυστικό τρόπο.

Λένε για τον Pynchon ότι είναι πολύ σημαντικός. Θα συμφωνήσω. Απ'αυτό που διάβασα θα υποστηρίξω ότι είναι σημαντικός γιατί έχει τη δυνατότητα να γράψει τέτοιο βιβλίο. Ο τρόπος που χτίζει την αφήγησή του και ο τρόπος που "κρατάει" τη ροή και τον μίτο της ιστορίας μέσα από δαιδαλώδεις παραγράφους (όπου το θέμα και η αφηγηματική στόχευση αλλάζει σε κάθε σειρά σχεδόν) είναι εκπληκτικός.
Γι'αυτό τον λόγο μου άρεσε πάρα πολύ το Βαϊνλαντ. Όχι ως ιστορία ή ως βιβλίο γενικώς, αλλά ως τρόπος δόμησης ενός βιβλίου, ως επίδειξη ικανοτήτων, ως ακραία άσκηση ξεχειλώματος και τιθάσευσης των αφηγηματικών ορίων.

Όσες/όσοι το τολμήσετε, σιγά-σιγά και με υπομονή.

 

[ΚρίτωνΓ]

Τελείωσε χθες η πρώτη μου αναγνωστική περιπέτεια στον κόσμο του Thomas Pynchon με το Vineland.
Όσες/όσοι το τολμήσετε, σιγά-σιγά και με υπομονή.

...και χάπια (διαλέξτε τι είδους ανάλογα με τον τύπο σας)
@ΜιΛάμπρος για διαφημιστής κάνεις, στο 'χω πει;
Διαβάζοντας την στοχευμένη κριτική & αναλυτική αξιολόγηση της αναγνωστικής σου εμπειρίας θα σπεύσω (...να διαβάσω κάτι άλλο, για την ακρίβεια ο,τιδήποτε άλλο)