Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[Έλλη Μ]

Η σχεση μου με τον Πυντσον αριθμει τη συλλογη των 49+ 50σελ Ουρανιου τοξου +50σελ Mason and Dixon, αμφοτερα δωρο το 2015. Ή, 2016. Δεν εχω ιδεα ποια ειναι η ιδανικη αρχη με αυτον τον συγγραφέα, υποπτευομαι, για μενα, καμια.

Όχι ως ιστορία ή ως βιβλίο γενικώς, αλλά ως τρόπος δόμησης ενός βιβλίου, ως επίδειξη ικανοτήτων, ως ακραία άσκηση ξεχειλώματος και τιθάσευσης των αφηγηματικών ορίων.

Ακους τον Λεοπολδο Μπλουμ;;; Σε καλει φωναχτά!!

Μην ακους τον @ΚρίτωνΓ. Κι εμενα καποτε με ελεγε μεσιτρια.

 

[Έλλη Μ]

Ξεκίνησα τον θάνατο του κύριου Γκόλουζα, του Μπρανιμίρ Στσεπάνοβιτς. Η ομότιτλη ιστορία είναι μια σπουδή πάνω στο παράλογο και το αναπόφευκτο και είναι απο τα πολύ ωραία διηγήματα που έχω διαβάσει.

Το σύνολο του βιβλίου ειναι εξαιρετικό, από τις καλυτερες συλλογές διηγηματων. Παρόλες τις ομοιότητητες με το Στόμα του και τον φόβο ότι μπορεί να διαβάσω το ίδιο μοτίβο, και τα τεσσερα διηγήματα ειναι πάρα πολύ δυνατά, ενταση μεγαλύτερη από την εκταση του καθενός απο αυτα. Σε καμία των περιπτώσεων δεν σχετίζονται με τον μαγικό ρεαλισμό, επειδη συμβαινουν περιεργα κι ανεξηγητα πράγματα ή επειδή κάποιος φανταζεται διάφορα, στον επιθανάτιο ρόγχο του ή επειδή εγκολπώνονται στοιχεία φαντασμάτων -που βλέπει μόνο ένας!! να αλλη μια σημαντική διαφορά απο τον μαγικό ρεαλισμό.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Τελείωσα Τα ελιξήρια της Φωνής τους, του Καλοκύρη!

Ουτε καν, αλλα αν τελικα επικρατησει αυτό, παρακαλώ να εξαντλησεις όοολη σου την τέχνη.

Που λες Έλλη, το βιβλίο μου έκαψε τον εγκέφαλο. Θέλει μεγάλη τέχνη και ευρυμάθεια για να γράψει κανείς τόσα πολλά πράγματα μέσα σε τόσες λίγες σελίδες.
Οπότε, μου άρεσε και θαύμασα τον συγγραφέα, αλλά δύσκολα θα ξαναδιάβαζα κάτι παρόμοιο!

Spoiler

Αλήθεια το ορθογραφικό λάθος στον τίτλο δεν το πρόσεξε κανείς;

 

[Έλλη Μ]

Τελείωσα Τα ελιξήρια της Φωνής τους, του Καλοκύρη!

Spoiler

Αλήθεια το ορθογραφικό λάθος στον τίτλο δεν το πρόσεξε κανείς;

Δεν υπάρχει ορθογραφικο λαθος
Αν αναφερεσαι στο ελιξηριο, ειναι σωστο

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Στο ΛΚΝ το βλέπω ως ελιξίριο, επίσης στο Iatronet το ίδιο.
Η ετυμολογία που βρίσκω είναι από το αραβικό al-iksīr ==> ελιξίριον.
Ο Μπαμπινιώτης βέβαια θεωρεί σωστή τη γραφή με -η διότι υποστηρίζει πως και η αραβική λέξη προέρχεται από δάνειο των αρχαίων ελληνικών ξηρίον «ειδική σκόνη για την επούλωση τραυμάτων και την επίσχεση της αιμορραγίας».

Οπότε καταλήγω πως και οι δύο γραφές είναι σωστές!

 

[Έλλη Μ]

Το λεξικό της ακαδημιας, εχει και τα δυο.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Άρα είμαστε σύμφωνοι, εγώ, εσύ και η ΑΚαδημία!!

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα τον Οδυσσέα, τη μετάφραση του Ανευλαβή από τον Κάκτο.
Ας αναφερθεί ότι διαβάστηκε μετά από Πύντσον -ΔΕΝ ξανακάνω τέτοιες ταρζανιές, jamais!
Περριτό να αναφερθεί ότι είναι πολύ δύσκολο βιβλίο, αλλά και πολύ σημαντικό βιβλίο.

ωραια αναμετρηση με τις δυναμεις σου (τα νευρα σου και το φαρμακειο της γειτονιας σου

Ισχύει. Θέλει πολύ γερά νεύρα, υπερβολική αφοσίωση, αποφασιστικότητα, αυταπάρνηση και πνευματικό κάματο.

Επιπλέον, χρειάζεται να έχει διαβάσει κανείς προηγούμενα έργα του Joyce: το πορτρέτο του καλλιτέχνη και τους Δουβλινέζους. Όχι μόνο οι χαρακτήρες, αλλά και περιστατικά που αναφέρονται στα παραπάνω επανέρχονται στον Οδυσσέα.

Στην αρχή χάθηκα. Στη μέση της μέσης, είχα τη φαεινή ιδέα να παρακολουθήσω μερικά βιντεάκια στο youtube και να διαβάσω 2-3 πράγματα δεξιά-αριστερά. Αυτό βοήθησε αρκετά στο να καταλάβω τη λογική (λέμε τώρα) του Οδυσσέα. Πώς δομείται η μέρα του Λεοπόλδου Μπλούμ, τι συμβαίνει, τι έχει προηγηθεί, τι θα ακολουθήσει κλπ κλπ. Βασικά, μου έδωσε αρκετή ώθηση για να συνεχίσω την ανάγνωση, επειδή τα βίντεα κυρίως μου δώσαν να καταλάβω το πόσο πολύ δουλεμένο είναι το βιβλίο.

Εδώ μπαίνουν οι υποσημειώσεις.

Και σε ποια υποσημείωση;;

Γενικά, είμαι συνηθισμένος να διαβάζω βιβλία με υποσημειώσεις, χωρίς να χάνω τον ειρμό. Πολλές από τις υποσημειώσεις ήταν πολύ χρήσιμες, κυρίως οι αφορώσες στην ιστορία της Ιρλανδίας, πρόσωπα (ιστορικά ή μυθολογικά).
Κάποιες τις βρήκα αχρείαστες, αναφερόνταν σε γενικές γνώσεις που, υποθέτω, ο οποισδήποτε αναγνώστης του Οδυσσέα θα τις έχει.
Κάποιες, τέλος, τις βρήκα όχι και τόσο χρήσιμες, κυρίως εκείνες που ο Ανευλαβής εξηγούσε τις γλωσσικές καινοτομίες ή εξηγούσε πώς μετέφρασε κάποια λέξη από την τάδε ή τη δείνα γλώσσα (εβραϊκά, ούγγρικα κλπ). Γι'αυτό το λόγο ο Οδυσσέας πρέπει να διαβαστεί και στο πρωτότυπο. Εντάξει, δύσκολο εως αδύνατο, τουλάχιστον για μένα που δεν ξέρω τόσο καλά αγγλικά. Σε κάθε περίπτωση, σκέφτομαι σοβαρά (κάποια στιγμή) να το ξαναδιαβάσω δίπλα-δίπλα με το αγγλικό πρωτότυπο.

Ίσως η @Έλλη Μ, στην οποία παραπέμπω συχνάκις, με θεωρήσει παλαβό (τουλάχιστον) που θέλω να το ξαναδιαβάσω. Είπε άλλωστε:

Αν θυμαμαι, τα βοδια με κουρασαν αλλα με αποτελειωσε ο Ευμαιος.

Τα Βόδια δεν με κούρασαν. Με διέλυσαν, κυριολεκτικά. Όταν το τελείωσα (μετά από 3 μέρες εντατικού διαβάσματος) σηκώθηκα και ήμουν ράκος. Με αποτέλειωσε η Κίρκη (στον οίκο ανοχής). Βρήκα τον Εύμαιο μια χαρά, για να δώσει το τελικό χτύπημα η Πηνελόπη (το τελευταίο κεφάλαιο) όπου για 60 β α σ α ν ι σ τ ι κ έ ς, σ α δ ι σ τ ι κ έ ς σελίδες (από 1036 εως 1096) δεν υπάρχει σημείο στίξης...

Απο κεί και πέρα, πίστευα ότι δεν θα μου άρεσε. Αλλά μου άρεσε. (!!!)
Το τι έχει κάνει ο Joyce σ'αυτό το βιβλίο είναι απλά εκπληκτικό. Το πλήθος των αναφορών του σε έργα, γεγονότα, ανθρώπους, μύθους, ιστορίες, καταστάσεις, τα λογοπαίγνια, οι μεταφορές, οι παρομοιώσεις κλπ κλπ δεν είναι απλά πολυάριθμες και ποικίλλες. Δείχνουν έναν άνθρωπο (τον Joyce) με ευρύτατο πνεύμα και ενδιαφέροντα, τρομακτικά και ουσιαστικά διαβασμένο.
Πιο απίστευτο όμως είναι το γεγονός ότι έχει δέσει όλα αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία σε ένα ομοιογενές σύνολο. Αυτό από μόνο του κάνει το βιβλίο τρομερά θαυμαστό: όταν καταλάβα τι παίζει με τον Οδυσσέα (ανατρέχωντας στα διάφορα βοηθήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω) απλά θαύμαζα -φαντάζομαι στο πρωτότυπο θα'ναι ακόμα πιο θαυμαστή και ενδεχομένως καθηλωτική η αναγνωστική εμπειρία.

Ο Λεοπόλδος Μπλούμ ως ήρωας, είναι τελικά ελκυστικός. Παρότι είναι τρομερά πεζός, συνηθισμένος, αισχρός κάποτε, κατέληξα να τον συμπαθήσω. Δεν ταυτίστηκα, τον συμπάθησα. Αγνοώ τον λόγο. Φαντάζομαι, όταν το βιβλίο "κάτσει" και όταν ψαχτώ λίγο περισσότερο σχετικά, θα τον βρω. Οι υπόλοιπο ήρωες έχουν μια πολυπλοκότητα και κάποια δική τους γοητεία που επισκιάζεται από τον Λ. Μ., τουλάχιστον όσο αφορά στην πρώτη μου ανάγνωση. Είναι πιθανόν ότι, όταν ξαναδιαβάσω το Πορτρέτο (το έκανα πριν 3 χρόνια αν δεν κάνω λάθος, δεν το θυμάμαι) και τους Δουβλινέζους, και όταν ξαναπιάσω τον Οδυσσέα, θα αναγνωρίσω την αξία τους.

Προς το παρόν, έστω κι αν με τσάκισε (χωρίς πλάκα), δηλώνω καταγοητευμένος. Δηλώνω ότι διάβασα ένα αριστούργημα. Δεν είναι βιβλίο που το πιάνεις ελαφρά τη καρδία (να το γράψω σωστά: ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ ). Έχει κόπο. Έχει απελπισία. Αλλά φαντάζομαι ο καθένας θα βρεί κάτι διαφορετικό και μοναδικά δικό του για να κολλήσει.

 

[Έλλη Μ]

Δεν ξερω απο πού ν αρχίσω!! Μαλλον απο δω κι εδω:

το τελικό χτύπημα η Πηνελόπη (το τελευταίο κεφάλαιο) όπου για 60 β α σ α ν ι σ τ ι κ έ ς, σ α δ ι σ τ ι κ έ ς σελίδες (από 1036 εως 1096) δεν υπάρχει σημείο στίξης...

Παραδόξως, η Πηνελόπη μου ειχε φανει piece of cake (!!), αληθεια σου λέω.
Σκόρπιες, ακατανέμητες σκέψεις:

• Επιμένω οτι ο Φαουστους ειναι απειρως δυσκολότερο βιβλιο από τον Οδυσσέα. -
• Οσο κι αν ολοι πινουν νερό στη μεταφραση του Ανευλαβή -και δεν εχω λόγο να μην δεχτώ ή σεβαστώ αυτή την πολύ σημαντικη προσπαθεια- το κείμενο με τις υποσημειώσεις, δεν κατάφερε να με τραβήξει όπως του ΚαΑψασκη, τότε, κι ας γκρινιαζα για την ελλειψη ουσιωδων διευκρινησεων στο κείμενό του. Γι αυτό και το πηρα, με σκοπο να το ξαναδιαβασω, ομως μου ελειψε η γοητεια της αρχικής αναγνωσης που -τελικά- ήταν του ιδιου του κειμενου. Δηλαδή: το καλοκαιρι που τα ειχα διπλα διπλα, μαζι με τον οδηγο του Μαραγκοπουλου και το πρωτότυπο κείμενο, παλι ο Καψασκης με εθελγε.
• Αν καταφερα να διαβασω τον Οδυσσεα, ολοι μπορουν, το πιστευω ακραδαντα. Ενταξει, ολοι οι καπως ωριμοι αναγνωστες
• Δεν το εχω πολυ φρεσκο στο κεφάλι μου, αλλα θυμαμαι να αναζητω μανιωδως καποιον με τον οποιο να μπορω να το σχολιασω. Δεν βρηκα. Ελπιζω να εισαι πιο τυχερός απο μενα.
• Ο Τζόυς εκανε κατι ανεπαναληπτο και καινοτόμο, κατα τη γνωμη μου, στη λογοτεχνια. Δεν υπάρχει όμοιό του κι ουτε θα υπάρξει.
• Οι χαρακτηρες που θυμαμαι ειναι ο Λεοπόλδος, η Μολυ, ο Δαιδαλος κι ο μάγκας φίλος του. Α, κι ο γκομενος της Μολυ
• Ο Οδυσσεας ειναι επιτευγμα, αριστουργημα ναι. Δεν θα μπει ποτέ στα αγαπημένα μου, δεν αγγιξε κάτι εντός, αλλά ειδα τη λογοτεχνια -μεσω ενος close-up- απο απόσταση (καταλαβες, αραγε;!)

Πες, δεν ενιωσες ωραία που το εβγαλες;;

 

[ΜιΛάμπρος]

Πες, δεν ενιωσες ωραία που το εβγαλες;;

Να πω την αλήθεια, όχι. Αντίθετα, ένιωσα ότι τώρα αρχίζω.
Έριξα μια ματιά στη βιβλιογραφία (βοηθήματα κλπ). Είχα αναφέρει παλιότερα ότι ήθελα να πάρω και την έκδοση του Κέδρου (τη μετάφραση που διάβασες). Νομίζω θα ξεκινήσω από το πρωτότυπο και ενδεχομένως κάποια βοηθήματα στα αγγλικά. Φαντάζομαι δεν θα γίνει άμεσα. Ίσως αργότερα, ίσως σιγά-σιγά.

Δεν είναι τρομερό τι μπορεί να προκαλέσει ένα τόσο παράξενο και δύσκολο βιβλίο;

• Ο Οδυσσεας ειναι επιτευγμα, αριστουργημα ναι. Δεν θα μπει ποτέ στα αγαπημένα μου, δεν αγγιξε κάτι εντός, αλλά ειδα τη λογοτεχνια -μεσω ενος close-up- απο απόσταση (καταλαβες, αραγε;!)

Κατάλαβα και συμφωνώ.
Γι'αυτό το λόγο το σκεφτόμουν χθες όλο το βράδι και καταστρώνω σχέδια από που και πώς να αρχίσω να σκαλίζω περισσότερο. Δεν είναι απλώς ένα έργο που χωρίζει τη λογοτεχνία σε π.Ο. και μ.Ο. Είναι περισσότερα πράγματα.
Φαντάζομαι τις επόμενες ημέρες, όταν θα έχει "καθίσει" περισσότερο, θα έχω να πω κι άλλα...

 

[Έλλη Μ]

Γι'αυτό το λόγο το σκεφτόμουν χθες όλο το βράδι και καταστρώνω σχέδια από που και πώς να αρχίσω να σκαλίζω περισσότερο.

Πολύ καλη πηγη ειναι η βιογραφία του Τζόις από τον Ελλμαν, αλλά ειναι εξαντλημένο και φαντάζεσαι πόσο πωλειται.

Spoiler

Θες να το αγορασουμε μισο μισό; εγώ θα φαω το τυρί κι εσύ το ζαμπόν

Tελειωσα της προαλλες δυο διηγηματα του Ελλισον, ανεβαζοντας ετσι στα πεντε τον αριθμο πολυ καλων διηγηματων αυτου του συγγραφεα. Μου αρέσουν πολυ οι ιστοριες του που, αν και μαυρες, πεσιμιστικες και δυσοιωνες, ειναι ταυτοχρονα σκληρες κι οχι μελαγχολικες. Δηλαδη, σου σερβιρει την (σκληρη) αληθεια του, χωρις καθολου γαρνιτουρα.

Η ομότιτλη ιστορία περιγραφει 5 ανθρωπους, παγιδευμένους για πάνω από 100 σε εναν πελωριο υπολογιστη ο οποιος τους βασανιζει στην αιωνιοτητα. Τους κρατα νεους, πεινασμένους, εφευρίσκοντας διαρκώς τρόπους να τους βασανίζει. Μπορει να μοιάζει για ιστορία που δεν δρέπει δάφνες πρωτοτυπίας (Μηχανες – Ανθρωποι, σημειώσατε άσσο), όμως αυτή η ιστορία, αν κανεις της δώσει λιγο μεγαλύτερη προσοχή από την έκτασή της, θα καταλάβει ότι εχει ένα κάρο διακλαδώσεις: θρησκεία, επιστήμη, ψυχολογία, σαικξς. Φυσικά και γι αυτήν, απορώ που δεν εχει πεσει πάνω της ο νεοφεμινισμός να την κατασπαράξει, μιας και πρωταγωνιστεί μια γυναίκα –ισως ο πιο περιπλοκος χαρακτήρας- η οποία σχετιζεται σεξουαλικώς με ολους τους υπόλοιπους. Μαλλον τη σώζει ότι δεν είναι λευκή.

Το πουλί του θανάτου, είναι η ιστορία της Γένεσης όπως πραγματικά (!!) τελέστηκε, από την πλευρά του φιδιου ομως και όχι του απατεώνα θεού. Αποφευγω να γραψω κάτι άλλο, γιατι η ιστορία εχει ένα εξαιρετικό twist, και δεν θελω να χαλάσω την εκπληξη σε κανέναν. Η αφήγηση είναι ελλειπτική, δεν είναι γραμμική, αλλά η γραφή του καθηλωτική. Πρόκειται για μακροσκελέστερη, από την προηγούμενη, ιστορία, με εμβόλιμα κομμάτια που μοιάζουν με παρατηρήσεις που διατυπώνονται σε μια τάξη Α-θρησκευτικών, θεματα για έκθεση ή προχειρο διαγώνισμα.

Μολις τελειωσω αυτό που διαβαζω τώρα, σκοπευω να το διαβάσω ξανα.

Και τελειωσα ένα βιβλίο που δεν γνώριζα, (ο τιτλος του και το στορι μου θυμισε έντονα ένα άλλο βιβλίο που είχα διαβάσει και μου είχε αρέσει πολύ) επίσης Ιταλου, του Tζιορτζιο ντε Μαρία: Οι είκοσι ημέρες του Τορίνου - Μια έρευνα στα τέλη του αιώνα

Το κειμενο ακροβατεί αναμεσα στον τρόμο, το μυστήριο, το παράλογο και το φανταστικο, όπου ενας ανώνυμος αφηγητης προσπαθει να ανασυστησει την ιστορία κάποιων παράξεων συμβάντων 10 χρονια πίσω, στο Τορίνο. Από τη μία, μια μαζική ψυχωση υπο τη μορφή κρισης αϋπνίας που φαινεται να κυριευει μεγάλο μερος του ντόπιου πληθυσμου και κάποιες ανεπίλυτες δολοφονίες, από την άλλη –η δημιουργία μιας περιεργης βιβλιοθηκης (η οποια διοικειται από την εκκλησια) που αποτελειται από χειρόγραφα των ίδιων των πολιτων. Όπως οι μάρτυρες του Ιεχωβα, που κατά σύμπτωση ανέφερε ο @Φαροφύλακας σημερα, ετσι και στο βιβλίο, δυο νεαροι, γυρνωντας από σπίτι σε σπίτι, καλουν τους κατοικους της πολης, αν το επιθυμουν, να συνδράμουν στη δημιουργια αυτης της ιδιότυτης βιβλιοθηκης, σκοπος της οποίας είναι να φερει τους μοναχικους ανθρώπουςαυτης τηε πόλης κοντα, καταθετωντας τα γραπτα τους και εχοντας τη δυνατότητα να διαβάσουν οποιοδήποτε άλλο κειμενο – ημερολόγιο, καταβάλλοντας ένα αντιτιμο, εφόσον θελουν να μαθουν τα στοιχεία του συγγραφεα και να τον πλησιάσουν.

Από μόνο του το θεμα ήταν πάρα πολύ ελκυστικο, ενώ η γραφή είναι τόσο καλή, χωρις πλατειασμούς και φοβερό ρυθμό που τελειωσα το κυρίως κειμενο αυθημερον (Στο βιβλιο, εμπεριέχονται ακόμη 2 συντομα διηγηματα του συγγραφέα, τα οποια δεν διαβασα ακόμη). Η εισαγωγή είναι πολύ κατατοπιστική τόσο για την περιρρεουσα ατμόσφαιρα της πόλης κατά την εποχή της συγγραφής του βιβλίου, για τις επιρροές του συγγραφέα, αλλα και τις πολιτικές επιθεσεις που επληξαν τότε την πόλη.

Πραγματικά καλτ και ατμοσφαιρικό βιβλιο και, το ξαναλέω, πολύ καλογραμμενο (και καλοδουλεμενους τους δυο κύριους πρωταγωνιστές της, παρά τη μικρή του έκταση) με μοναδικό ελάττωμα, μια ατσαλη ιστορια ανταλλαγης επιστολών, που σε τιποτε δεν χρησιμεψε.

 

[ΜιΛάμπρος]

Θες να το αγορασουμε μισο μισό; εγώ θα φαω το τυρί κι εσύ το ζαμπόν

Ναι, γιατί όχι.

Tελειωσα της προαλλες δυο διηγηματα του Ελλισον [...]

Οι είκοσι ημέρες του Τορίνου - Μια έρευνα στα τέλη του αιώνα

ένα άλλο βιβλίο

Εντάξει, τα'βαλα στις (ατέλειωτες) λίστες επιθυμητών.
Λοιπόν, σχετικά με αυτό το άλλο βιβλίο που λες που είναι απ'τις εκδόσεις Loggia, είχα ακούσει ένα podcast (σε δυο μέρη) για το Apollokalypse και μου είχε αρέσει πάρα πολύ. Αυτή η σειρά πρέπει να'χει πολύ ωραία βιβλία τελικά...

Εντός θέματος, στα διαλλείμματα του Οδυσσέα τελείωσα τα Αιδοία του Ντε Πράδα. Τον συγγραφέα τον γνώρισα από τη φοβερή και τρομερή του Θύελλα. Τα αιδοία του είναι σχετικά πρωτόλεια και όχι τόσο δουλεμένα.
Τελείωσα σήμερα (γιατί δεν μπορούσα να κοιμηθώ το μεσημέρι) τους Πλανήτες της Sobel. Κατώτερο των προσδοκιών, δυστυχώς.

 

[Έλλη Μ]

Οι εκδοσεις Loggia εχουν οντως πολυ ωραια βιβλια. Εχω διαβασει 3 πρασινα :D κι ενα μωβ και τα πρωτα ηταν εξαιρετικα μυθιστορηματα, οχι ταξιδια αναψυχης.
Τοσο το Apollokalypse οσο και το Dissipatio H.G ειναι απο κεινα που ρνδιαγερουν κι εμενα.

Ασχετο trivia για τον De Maria: συμφωνα με την εισαγωγη του βιβλιου συμμετειχε σε μια μπαντα μελη της οποιας υοηρξαν ο Εκο κι ο Καλβινο.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Πριν μέρες διάβασα ξανά μετά από πολλά χρόνια το γνωστό ποίημα του Ουίλιαμ Μπλέηκ "Οι γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης".
Η δεύτερη ανάγνωση σίγουρα ήταν πιο ωραία και πιο αποδοτική, ενώ η έκδοση από ΝΕΦΕΛΗ είναι πραγματικά κόσμημα.
Κατάλαβα ακριβώς αυτή τη φορά γιατί ο Μπλέηκ ήταν τόσο αμφιλεγόμενος καλλιτέχνης στην εποχή του. Ας πούμε βασικά πως έμπλεξε τον ίδιο τον ρομαντισμό με μια αμφισβήτηση προς την θρησκεία, τις αρχές και τις αξίες κάτι που έως τότε ήταν μάλλον αδιανόητο.
Θα ήθελα λοιπόν να διαβάσω κάποια στιγμή κι αυτό, για να έχω πλήρη εικόνα για αυτόν τον μεγάλο Άγγλο ποιητή!

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα το ήρωες σαν κι εμάς του Μπρούσιγκ.
Δεν μου άρεσε...αυτοβιογραφικά βιβλία για τις παιδικές & εφηβικές ανακαλύψης της ανδρικής ανατομίας δεν.....

 

[Έλλη Μ]

Στο προχθεσινό τουθικεμπλομ (σικ), νικητης βγήκε το Ομπαμπακόακ του Βάσκου Ατσάγα, μαλλον εξαιτιας του γκεκο που εχει στο εξώφυλλο.

Βιβλίο σαν αυτό, σαν τον Στόουνερ, τα Χρονικά και το Κρασί απο πικραλίδα (και μερικά άλλα που δεν μου ερχονται τώρα) σε κανουν να αναρωτιέσαι πώς γινεται να χωράει τοση κομψότητα και αισθητική σε κάτι τόσο λιτο κι αφτιασίδωτο, κατι τόσο μη-περίπλοκο. Κορυφαίο βιβλίο, απο τα καλυτερα που έχω διαβάσει ποτέ.

 

[ΜιΛάμπρος]

Λοιπόν (καλημέρα & καλή βδομάδα κιόλας), εξαιτίας σου έβαλα σελιδοδείκτη στον φυλλομετρητή μου όλα τα βιβλία του Atzaga.

 

[Έλλη Μ]

Ηταν φοβερή εμπειρία η ανάγνωση του βιβλίου, δεν ηθελα να τελειωνει, αληθεια σου λεω.
Τον Βασκο Ατσάγα, τον εμαθα το 2022, οπου εκδόθηκε το Σπιτια και Ταφοι για το οποίο ειχα διαβασει πολύ καλά πράγματα,αλλά δεν ειχα (κι ακομη δεν έχω) αγοράσει. Στο παζάρι του 2023, έπεσα πάνω στα περισσότερα βιβλία του (οπότε, αν εισαι στην Αθηνα τότε, περιμενε να τα παρεις απο κει, ειναι 1/3 η τιμή τους, απο την αρχικη*) και πηρα τον γιο του ακορντεονίστα. Ειχα διαβασει καμια 20ρια σελίδες, αλλά παρεισεφρησε κατι άλλο και το αφησα. Στο φετινο, πηρα αυτό που μολις τελειωσα και το Εκείνοι οι ουρανοι. Το ξεκινησα λιγο πολύ τυχαία, αφηνοντας αλλον να αποφασισει για μενα, ποιο βιβλίο θα ξεκινουσα. Νομιζω οτι πρόκειται για πολύ σπουδαίο συγγραφεα και ειμαι σχεδόν βεβαιη οτι το Ομπαμπακόακ δεν θα σε απογοητευσε. Σε λιγες μερες, θα σου πω και για τον ακορντεονίστα. (το τουθικεμπλομ ήταν αναμεσα σε αυτό, εναν Μαγκρις, εναν Vaugh κι εναν Γκριγιε. Η ψηφος πήγε στον Ατσάγα. Ηταν στημένο, μη νομίζεις...)
Κι απο μένα καλημερα

*Για να εχεις μια ταξη μεγεθους, μολις αποκόλλησα την τιμη του ακορντεονίστα. 6,5 ευρω.

 

[Χανκ Μουντυ]

Τελειωσα και το Εγκλημα και Τιμωρια. Σκεφτομαι να γραψω κατι, αλλα θα αναλωθω σε κλισε και πραγματα που εχουν ειπωθει πολλακις. Τελος παντων, εξαιρετικο!

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα σήμερα (μετά από πολύ καθυστέρηση λόγω ανωτέρας συμ-βίας) τα ταξίδια του Ταφ του Μάρτιν.
Ιδιαίτερα ευχάριστο και ευκολοδιάβαστο. Τίποτα σπουδαίο, απλά ευχάριστο και ευκολοδιάβαστο.