Ποιο βιβλίο τελείωσες σήμερα;

[ΜιΛάμπρος]

Δεν τελείωσα απόψε τον πιο σκοτεινό δρόμο, το τρίτο βιβλίο του υφαντού της φιόναβαρ και νιώθω άσχημα επειδή σιχαίνομαι όταν δεν τελειώνω ένα βιβλίο, επειδή έδωσα κάποια χρήματα που έκοψα από κάπου αλλού (γιατί δεν μου περισσεύουν) και υποτίθεται, επίσης, ότι τα βιβλία έχουν "φτιαχτεί" για να διαβάζονται, όχι να κάθονται σε ένα ράφι.

Αλλά η συγκεκριμένη τριλογία απεδείχθη σήμερα προσβολή της νοημοσύνης μου, πυροδότησε υπαρξιακά ερωτήματα και προκάλεσε διαμαρτυρία των πολύ ωραίων και άκρως ενδιαφερόντων (κατά γενική ομολογία) βιβλίων που περιμένουν να διαβαστούν στο κομοδίνο μου.

Στο πρώτο βιβλίο μαθαίνουμε για 5 φίλους από το Τορόντο που βρίσκονται με μαγικό τρόπο σ'έναν άλλο κόσμο, όπου θα παίξουν σημαίνοντα ρόλο σ΄έναν πόλεμο ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Τους συμβαίνουν διάφορα εξωπραγματικά, η μοίρα τους είναι μοναδική και ιδιαίτερη. Μαθαίνουμε επίσης ότι αυτός ο κόσμος έχει ένα κακό μέρος όπου ο κακός της υπόθεσης έχει φτιάξει ένα απεχθές ζιγκουράτ (θυμίζει κάτι;), υπάρχουν όντα που θυμίζουν ξωτικά (θυμίζει κάτι;), υπάρχουν νάνοι (θυμίζει κάτι;), υπάρχει ένας καλός μάγος με ασημένια μπέρτα που καπνίζει πίπα κι ένας κακός που προκαλεί κακό χαμό με μια χύτρα (θυμίζει κάτι;), υπάρχει μια φυλή καβαλάρηδων (θυμίζει κάτι;), υπάρχει η φυλή των ανθρώπων (θυμίζει κάτι;), υπάρχουν μιαρά, τερατώδη πλάσματα (θυμίζει κάτι;).
ΟΚ. Το καταπίνω.

Στο δεύτερο βιβλίο εμφανίζεται ένας μονόκερος. Εμφανίζεται ο βασιλιάς Αρθούρος και η Γκουίνεβιρ. Εμφανίζεται ένας δράκος της θάλασσας που σκοτώνει τα όντα που θυμίζουν ξωτικά, που κάνουν το ταξίδι πέρα από τη θάλασσα για να "πεθάνουν" (θυμίζει κάτι;), υπάρχουν και γίγαντες σ'ενα βουνό που το λένε Καθ Μίγκολ (δεν θυμίζει κάτι, ε;).
Το καταπίνω κι αυτό.

Στο τρίτο βιβλίο εμφανίζεται ο Λάνσελοτ και εξεγείρεται η συνείδησή μου. Τι θα ακολουθούσε αν συνέχιζα την ανάγνωση; Ο Διγενής Ακρίτας, ο μαρμαρωμένος βασιλιάς, ο Ζίγκφριντ, ο Ρώμος κι ο Ρωμύλος με τη μάνα τους τη Λύκαινα, καμιά Λίλιθ, ο Αδάμ και η Εύα, η κιβωτός με το Νώε κι όλα τα ζωντανά, ο Γκιλγκαμές, ο Ανούβης, ο Άμμων-Ρα, ο Μαμ-Ρα; Γιατί δεν διαβάζω τον Κανταρέ; Τη βιογραφία του Βιττγκεσταϊν; Τη βιογραφία του Νίτσε; Τον Ρουσσώ; Τον Παπαγιώργη; Τι στην ευχή κάνει ο Λάνσελοτ εδώ πέρα που, όχι μόνο ανασταίνεται απ'τους νεκρούς (Νάρνια φάση; wtf?), ανασταίνει κι έναν νάνο που απόθανε; Δεν μπορώ να καταλάβω (ούτε θα προσπαθήσω να καταλάβω) τι θέλησε να κάνει ο Καναδός ραψωδός, τι προσπάθησε να φτιάξει και για ποιο λόγο. Προφανώς αντέγραψε τον Τόλκιν. Προφανώς πήρε ένα τυπικό θέμα (την πάλη του καλού με το κακό) και αξιοποιήσε (είμαι ευγενής) πλάσματα και ανθρωποξωτικοτερατογεωγραφία του Τόλκιν. ΟΚ, fair enough που λένε στο χωριό μου. Αλλά τι δουλειά έχει ο Αρθούρος και ο Λάνσελοτ κι οι μονόκεροι Για ποιο λόγο παίζεις με τη νοημοσύνη μου ρε συ Guy Gabriel; Τι είδους μεγαλόπνοη σύνθεση είναι αυτή που επιχείρησες να εκπονήσεις και πόσο επιτυχημένη θεώρησες αυτή την προσπάθεια (ή πόσο μ@λ@κες κι αφελείς νόμισες ότι είναι οι αναγνώστες -που τελικά είναι, γιατί πλερώσαμε κάμποσα ευρά), ώστε να τη δημοσιεύσεις;

Το χειρότερο δεν είναι ότι προέκυψαν τρια βιβλία χωρίς συνοχή, βουτηγμένα στη σαχλαμάρα και σε αχρείαστες υπερβολές. Το χειρότερο είναι ότι αυτό το έκτρωμα συγκρίνεται με τον Άρχοντα. Επειδή διάβασα τον Άρχοντα στην τρυφερή ηλικία των 13 ετών, όταν ο νους έδινε λυσσαλέες (και άνισες, συχνά) μάχες με τις ορμόνες κι επειδή μεγάλωσα με Τόλκιν (και Λάβκραφτ και Μούρκοκ), προσβάλλομαι σφόδρα.

Κι έλεγα, ο αδαής, ότι το Ύζαμπελ ήταν ηλίθιο...
Αίσχος.

 

[Έλλη Μ]

@ΜιΛάμπρος αφου δεν εμφανιστηκα κι εγω κάπου εκει μεσα να ψηνω ψωμι και να πλεκω κανα κασκολ, πάλι καλά να λες

 

[ΜιΛάμπρος]

@ΜιΛάμπρος να ψηνω ψωμι και να πλεκω κανα κασκολ

Θα υπήρχε τουλάχιστον κάποιος ρεαλισμός.

 

[Καστάλια]

Και σίγουρα δε θα σου θύμιζε τίποτα, έτσι για αλλαγή

 

[Χρυσόστομος]

Τελειώνω τον μεσημβρινό οπότε με έπεισες για το επόμενο

@Αδριανός Ζωγράφος με κλειστά μάτια πάρτο!!

 

[ΜιΛάμπρος]

Και σίγουρα δε θα σου θύμιζε τίποτα, έτσι για αλλαγή

Αν ήμουν ο Kay θα μου θύμιζε την ηρωίδα μάνα του μπολσεβίκου (ή μενσεβίκου, ό,τι προτιμάει κανείς) Ιβάν που έψηνε κάθε πρωι μπορς και έπλεκε κόκκινα κασκόλ. Κάπου θα κόλλαγε στην ιστορία

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα σήμερα τα καπάκια του Παπαγιώργη.
Ας πω την αμαρτία μου: δεν μ΄άρεσε όσο το περί μέθης, που ήταν πιο απλωμένο χρονικά και θεματολογικά. Αλλά πρόκειται για πάρα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, πλούσιο σε περιεχόμενο (που δύσκολα θα το βρει κανείς, αν δεν διαβάσει πάρα πολύ, πολύ εξειδικευμένες μελέτες). Και είναι πολύ ενδιαφέρον, διαφωτιστικό και κομματάκι ενοχλητικό να διαβάζεις πράγματα για την ελληνική επανάσταση που πίστευες ότι ίσχυαν, αλλά τελικά δεν είναι έτσι όπως μας τα διδάξανε.

Τελείωσα επίσης, χθες, την κόχη της ντροπής του Κανταρέ. Κάτι έχει αυτός ο άνθρωπος και με μαγνητίζει. Υφολογικά δεν είναι τίποτα σπουδαίο, ούτε και διεκδικεί τίποτε λογοτεχνικές δάφνες. Αλλά με κάποιον τρόπο βρίσκω πολύ δύσκολο να ξεκολλήσω, ακόμα κι όταν το συγκεκριμένο βιβλίο έκανε μια μικρή κοιλιά. Βέβαια, το θέμα του (και εδώ) είναι εθνοκεντρικό, αφορά στην Αλβανία και ενδεχομένως σε κάποιον να φανεί ψιλοπαράξενο. Αλλά αξίζει, πραγματικά, μια ανάγνωση αυτός ο συγγραφέας.

Τελείωσα, τις προηγούμενες ημέρες, και την πινακίδα του Καμιλλιέρι, ένα μικρό βιβλιαράκι αστείο, σπαρταριστό, απ΄αυτά που περιμένω από τον Καμιλλιέρι.

Έριξα χθες το βράδι και μια ματιά στο excel-άκι και εντόπισα μερικά (λέμε τώρα....) βιβλία που θα'θελα να ξαναδιαβάσω. Είπα να ανοίξω ένα καινούργιο νήμα, αλλά σύντομα μ'έπιασε κατάθλιψη γιατί δεν ξέρω πότε (και αν) θα μπορέσω να το κάνω...

 

[Έλλη Μ]

Τελείωσα σήμερα τα καπάκια του Παπαγιώργη.
Ας πω την αμαρτία μου: δεν μ΄άρεσε όσο το περί μέθης, που ήταν πιο απλωμένο χρονικά και θεματολογικά. Αλλά πρόκειται για πάρα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, πλούσιο σε περιεχόμενο (που δύσκολα θα το βρει κανείς, αν δεν διαβάσει πάρα πολύ, πολύ εξειδικευμένες μελέτες). Και είναι πολύ ενδιαφέρον, διαφωτιστικό και κομματάκι ενοχλητικό να διαβάζεις πράγματα για την ελληνική επανάσταση που πίστευες ότι ίσχυαν, αλλά τελικά δεν είναι έτσι όπως μας τα διδάξανε.

Εχω διαβάσει αρκετο Παπαγιώργη, αυτό ειναι απο τα βιβλία του που δεν εχω διαβασει.
Οπως και τον Ασημάκη, τα Ζωα, την αλεπού, την αγοραφοβία, τον Δεληγιαννη κ.α.
Αν συνεχισεις μαζι του, νομιζω οτι δεν θα έπρεπε να παραλειψεις το Ιμερος και Κλινοπάλη

 

[ΜιΛάμπρος]

Αν συνεχισεις μαζι του

Περιττός ο υποθετικός λόγος. Προφανώς και θα συνεχίσω.

Για κάποιο λόγο, βέβαια, μ'έχει πιάσει μια ματαίωση και γκρινιάζω (πάλι) γιατί ο χρόνος είναι λίγος κλπ κλπ.
Θα μου περάσει.

 

[Αδριανός Ζωγράφος]

Τελείωσα τον "Αιματοβαμμένο Μεσημβρινό" του Cormac McCarthy (εκδόσεις GUTENBERG μετάφραση Γιώργος Κυριαζής). Δεν ήξερα τι πραγματεύεται, ούτε και λεπτομέρειες, άκουσα πρώτη φορά από τη λέσχη. Αρχικά με κέρδισε ο λόγος που είναι άμεσος και δωρικός. Οι περιγραφές της φύσης, που γενικά τις ψιλοβαριέμαι, είναι υπέροχες και με φοβερές παρομοιώσεις. Είναι ένα χρονικό από το 1850 περίπου στο νότο των ΗΠΑ. Γεωγραφικά κινείται στα σύνορα που προέκυψαν μετά τον πόλεμο ΗΠΑ - Μεξικού, με κερδισμένες τις πρώτες. Ουσιαστικά στην ύπαιθρο δεν υπάρχει κράτος ούτε νόμοι, παρά μόνο Ινδιάνοι, Μεξικανοί και Αμερικάνοι (ΗΠΑ). Η κυβέρνηση αδυνατώντας να εκκαθαρίσει στρατιωτικά τα εδάφη της, πληρώνει οποιονδήποτε φέρνει κεφάλια του εχθρού ή σκαλπ - κυριολεκτικά με το κεφάλι. Δεν υπάρχει πιο εύφορο έδαφος για την επικράτηση του χάους και του κακού. Οι περιγραφές των μαχών αν και άκρως παραστατικές, δεν με ενόχλησαν αν και τράβηξαν σε μάκρος δηλ. με κούρασαν λίγο. Ο συγγραφέας είναι λίγο σαν κινηματογραφιστής, δηλαδή περιγράφει ότι συμβαίνει και προς το τέλος πραγματεύεται τη μάχη καλού - κακού, στη μαμά ιστορία και στη δική του. Δεν έχω διαβάσει κάτι παρόμοιο, είχα καιρό να αισθανθώ πως διαβάζω νέο για εμένα αναγνωστικό είδος. Α, η μετάφραση κορυφαία. Σε μια δεύτερη ζωή θα ήθελα να το διαβάσω στα Αγγλικά.

 

[Έλλη Μ]

Τελείωσα την Άμυνα του Λουζιν, που στο τελευταιο τρίτο, έσωσε την παρτίδα. Οι εντυπώσεις μου ειναι μάλλον ανάμεικτες (σαν σαλάτα) και γεμάτες διπολα. Να ξανατονισω ότι τα σχόλιά μου ειναι εντελως υποκειμενικά και δεν αποτελουν θεσφατα.
Απο τη μία, πρόκειται για μια πολύ intriguing θεματολογία, απο την άλλη πρόκειται για ένα μετριο βιβλιο.
Απο τη μία, ο Ναμποκοφ γράφει καλή πρόζα, απο την άλλη χανεται σε αδιάφορες και δαιδαλώδεις έως ανόητες περιγραφές εσωτερικου διάκοσμου.
Απο τη μία, παρουσιάζει εναν χαρακτήρα (μάλλον) στο φάσμα του αυτισμου, που δεν μπορεί ευκολα να συγχρωτιστεί με κανεναν και δεν φαινεται να μπορει να αναπτυξει ισχυρούς δεσμους με ανθρώπινο όν, από την άλλη, εχει πλήρη επίγνωση της σκακιστικής του δεινότητας. Ο συγγραφέας επιλέγει να περιορίσει τοσο πολύ την επίγνωση του ήρωά του, σε τόσο μικρό ευρος, παρουσιάζοντας τον αδιάφορο ακομη και για την υγιεινή του, που, στα δικά μου μάτια, φαντάζει ακριβως όσο χάρτινος είναι. Και μονοδιάστατος.
Νομίζω τα πιο δυνατά του σημεία ηταν η περιγραφή του σκακιστικου αγώνα, όπου κατόρθωσα και μπήκα κι εγώ στο χώρο παρακολουθώντας την αγωνία του Λουζιν καθώς και η οριστική του παραιτηση απο οποιες αμυνες στις οποιες προσπαθουσε να κρατηθει και την αμετάκλητη απάγκιστρωση απο την πραγματικότητα.

 

[Βιστέρια]

Αν συνεχισεις μαζι του, νομιζω οτι δεν θα έπρεπε να παραλειψεις το

Και το «Λάδια-Ξίδια» είναι σούπερ ενδιαφέρον !

 

[Έλλη Μ]

Τελείωσα το εξαιρετικό Να την προσέχει του Ζαν - Μπατίστ Αντρεά. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που διάβασα ένα τοσο συναρπαστικό, καθηλωτικο, πολυεπίπεδο σύγχρονο μυθιστόρημα, ίσως απο το Confiteor, που ταυτόχρονα να ειναι πολύ καλογραμμένο. Δηλαδή, η γλώσσα του, εκτός απο καλοδουλεμένη, εχει τετοια στόχευση ώστε καταφέρνει ο αναγνώστης να δει μέσα απο τα μάτια του αφηγητή τα πάντα, στην απολυτη λεπτομέρεια και στην σωστή αποχρωση, χωρις να αναλώνεται σε μακροσκελεις περιγραφες. Αν π.χ. περιέγραφε μουσική, θα την άκουγα στ' αυτιά μου κι αν περιέγραφε αρώματα, θα εφταναν πανευκολα στη μύτη μου.

Το βιβλίο διατρέχει μεγάλο μερος της συγχρονης ιταλικης ιστορίας (απο τις αρχές εως τα μέσα του 20ου αιωνα και τους δυο παγκοσμιους πολέμους - αυτό ειναι το ιστορικό πλαισιο) φτανοντας λιγο πριν το τελος του 1990, οπου ο πρωταγωνιστής, ενας μεγαλοφυής, δυσμορφος γλύπτης, λιγο πριν τον επιθανάτιο ρόγχο, αναδιηγειται τη ζωή του και την πορεία του. Με πλαισιο αυτή την Ιταλία, λοιπόν, ξετυλίγεται σιγά σιγά η ζωη του Μιμο (κι εδω προκειται για ενα bildungsroman) ο οποίος εχει ενα δαιμόνιο χάρισμα, όταν αγγίζει το μαρμαρο και το μεταμορφώνει. Ο αποκαλούμενος υποτιμητικά Φραντσέζος, ο Μιμο, παλευει πολύ για τη ζωή του, δεν του κερδίζεται τίποτε με ευκολία, όντως μετατρέπεται σε σπουδαιο και τρανο, αλλά παρόλη τη σπουδαιότητά του, ο συγγραφεάς τον παρουσιαζει πραγματικο ανθρωπο, με αδυναμίες, μικρότητες, αδιαφορο προς οτιδήποτε εκτός απο την τεχνη του και την αγαπημένη του φιλη Βιολα (κι εδώ, παρεισφρέει μια πολύ όμορφη, ιδιαιτερη και επιτέλους αλλιωτικη ιστορία αγάπης), εναν ανθρωπο που τάσσεται συχνά με τη λάθος πλευρα. Την καριέρα του ως γλύπτη κλεινει η Πιετά του, ένα έργο γυρω από το οποιο πλέκεται ενα γοητευτικο μυστήριο στο βιβλιο.

Το απολαυσα με όλο μου το ειναι, αυτό το βιβλίο, όσο γυρνούσαν οι σελίδες και πλησιάζα προς το τέλος, τόσο με λυπουσε το γεγονός οτι θα τελειωσει κάποτε. Δεν ειμαι πολύ σιγουρη αν το βιβλιο αυτό εχει τη δυναμική να γινει ενα σπουδαίο μυθιστόρημα για το οποιο θα μιλάει ο κόσμος 40 χρόνια μετά, ειμαι σιγουρη όμως οτι πρόκεται για εργο ιδιαίτερης αισθητικης και ποιότητας.

 

[Αντέρωτας]

Το χειρότερο δεν είναι ότι προέκυψαν τρια βιβλία χωρίς συνοχή, βουτηγμένα στη σαχλαμάρα και σε αχρείαστες υπερβολές. Το χειρότερο είναι ότι αυτό το έκτρωμα συγκρίνεται με τον Άρχοντα.

Μα νομιζω ακριβως ο λογος που το συγκρινουν με τον Αρχοντα ειναι οτι προσπαθησε τοσο πολυ να του μοιασει. Και βγηκε και σε 3 βιβλια. Απ' όσο ξέρω, ηταν της μοδας, τουλαχιστον μεχρι τα 80ς, στη φανταστικη λογοτεχνια να ακολουθουν το ιδιο μοτιβο του Αρχοντα, και ισως, οπως λενε, το Φιοναβαρ να θεωρειται το καλυτερο απο αυτα. Σε συγκριση παντα.

"Τα όντα που θυμίζουν ξωτικά" ΕΙΝΑΙ ξωτικα, αφου το ονομα τους παραπεμπει στα light elves της γερμανικης μυθολογιας, αν και τα γραφει lios αντι για ljos. Εγω εχω διαβασει μονο το πρωτο αλλα δεν με πολυτραβηξε, οποτε δε διαβασα τα υπολοιπα οπου εμφανιζεται ο Αρθουρος και σια. Απο ο,τι εχω ακουσει ομως, ο Αρθουρος εμφανιζεται καθοτι υποτιθεται η Φιοναβαρ ειναι ο κεντρικος κοσμος των αρχετυπων, οποτε λογικο ειναι να υπαρχουν crossovers απο διαφορους μυθους.

 

[Έλλη Μ]

Τελείωσα τη Σταυροφορία των παιδιών του Σβόμπ. Το βιβλίο περιέχει ένα ακομη διηγηματάκι, το ξύλινο αστέρι, γλυκιά, όμορφη, ονειρικη ιστορία και υπέρ το δέον ποιητική και φυσιολατρική πρόζα (για τα γούστα μου), στα χνάρια των γαλλων συμβολιστών, για ένα αγοράκι που ζει στα βαθη ενός πυκνου δασους, τόσο πυκνου που ο ουρανος είναι αφαντος, κι ένα βράδυ ανακαλυπτει την μαγική εικόνα του έναστρου ουρανου.

Η πρώτη κι ομότιτλη ιστορία, όπως κι εδώ, όπως στη Μονελ, πρωταγωνιστές είναι πάλι τα παιδιά, με αφορμή ένα πραγματικο γεγονός που έλαβε χώρα το 1212 (μια Σταυροφορία παιδιωn, όπως επικράτησε να λέγεται, με δυο πυλώνες – τάγματα, ένα από τη Γαλλία κι ένα από τη Γερμανια, με σκοπό να φτάσουν στην Ιερουσαληm. Λίγες είναι οι διαθεσιμες πηγες αναφορίκά με την ιστορία η οποία, παρόλ’ αυτά φαινεται να επιβεβαιώνεται).

Η ιστορία αναπλάθεται μέσα από τις διηγησεις πολλαπλών φωνών, πρωταγωνιστών ή μαρτύρων αυτού του γεγονότος και αναπαραγοντας σταδιακά σχεδόν ολόκληρη την εξέλιξη του ταξιδιου με την αναμενομενη, καταστροφική καταληξη, οπου κανεις δεν εφτασε ποτέ στους Αγιους Τοπους, αλλά ειτε πεθαναν στην προσπάθεια είτε πεσαν στα χερια εμπρόρων που τα πουλησαν σε σκλαβοπάζαρα. . Το βρήκα καταπληκτικο και με συγκινησε πολύ η τελευταία ιστορία, μια παπική ματια. Διαβαζα ότι από κει αντλησε εμπνευση ο μυθος του μαγεμένου αυλού.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Τελείωσα τη Σταυροφορία των παιδιών του Σβόμπ.

Πάω να το παραγγείλω!
Εμένα μου άρεσε και η Μονέλ!

 

[Έλλη Μ]

Αν ειναι να παραγγείλεις, παρε το βιβλιο του Αντρεά πρωτα!
Εμενα, πάλι, δεν μου αρεσε, μονο το εξυπνακιστικο ύφος εκτιμησα κάπως.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

παρε το βιβλιο του Αντρεά πρωτα!

Θα μου το δώσει ο Αντρεά όμως;;

 

[ΜιΛάμπρος]

Τελείωσα χθες τον τρίτο αστυνόμο.
Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε, ούτε ότι δεν μου άρεσε. Ήταν αρκετά παράξενο, αρκετά ιδιαίτερο και αρκετά παράλογο ("διαφημίζεται" ως μια σπαρταριστή μαύρη κωμωδία του παραλόγου). Δεν ξέρω αν η μετάφραση της Ρένας Χατχούτ (εκδ. Γράμματα) θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Υπάρχουν πολλοί νεολογισμοί, επινοήσεις λέξεων και πολλές παράλογες λέξεις, που στο πρωτότυπο φαντάζομαι θα είναι απολαυστικές στην ανάγνωση. Εδώ, νιώθω ότι ήταν ΟΚ, σε μερικά σημεία τη βρήκα και πολύ καλή. Απο κει και πέρα, δεν είναι εύκολο βιβλίο, γενικά. Όποτε θελήσει η αγαπητή @Έλλη Μ να διαβάσει το δικό της αντίτυπο, θα το ξανασυζητήσουμε, νομίζω.

Το τελευταίο διάστημα έχω αναπτύξει την ανόητη συνήθεια να βλέπω βιβλιο-youtubers που διαβάζουν βιβλία ΕΦ. Ένα όνομα που συγκράτησα ήταν αυτό του Bob Shaw, ο οποίος έχει γράψει το Orbitsville, το οποίο και τελείωσα τις προηγούμενες ημέρες. Μου θύμισε αρκετά το Ringworld του Niven, το οποίο είχα αδικήσει σφόδρα (και με μάλωσε ο @Νικόλας Δε Κιντ), αλλά εξ όσων έχω καταλάβει από τη θέαση των βίντεο είναι πολύ σημαντικό βιβλίο, οπότε θα το ξαναδιαβάσω στη μετάφραση και στο πρωτότυπο και θα πάρω και τα sequel (γιατί είμαι μικρός κι ανόητος και μυαλό δεν βάζω).

Μα νομιζω ακριβως ο λογος που το συγκρινουν με τον Αρχοντα ειναι οτι προσπαθησε τοσο πολυ να του μοιασει. Και βγηκε και σε 3 βιβλια. Απ' όσο ξέρω, ηταν της μοδας, τουλαχιστον μεχρι τα 80ς, στη φανταστικη λογοτεχνια να ακολουθουν το ιδιο μοτιβο του Αρχοντα, και ισως, οπως λενε, το Φιοναβαρ να θεωρειται το καλυτερο απο αυτα. Σε συγκριση παντα.

Εντάξει, καμία αντίρρηση για το ότι θέλησε να μοιάσει στον Άρχοντα. Δεν είναι κακό να υπάρχει ένα πρότυπο. Απλά, προτιμώ να μην μπαίνω στη διαδικασία σύγκρισης γενικά, επειδή κάποτε δημιουργούνται προκαταλήψεις ή προσδοκίες και ενδεχομένως αδικήσω αυτό που διαβάζω, γιατί, αν κάνουμε σύγκριση με τον Τόλκιν, ο Kay δεν έχει χτίσει έναν κόσμο, έχει "δανειστεί" στοιχεία ήδη υπάρχοντα σε πολιτισμούς και μυθολογίες. Ούτε έχει φτιάξει δικιά του γλώσσα, όπως ο Τόλκιν. Στη Φιόναβαρ φαίνεται ότι μιλάνε όλοι αγγλικά και καταλαβαίνονται μια χαρά. Σε κάθε περίπτωση, οι ενστάσεις μου είναι στα παρακάτω:

ο Αρθουρος εμφανιζεται καθοτι υποτιθεται η Φιοναβαρ ειναι ο κεντρικος κοσμος των αρχετυπων, οποτε λογικο ειναι να υπαρχουν crossovers απο διαφορους μυθους.

Έκανα έντονα τα γράμματα γιατί καταλαβαίνω ότι πρόκειται για μια "συρραφή" μύθων. Με μια πλατωνική ορολογία θα λέγαμε ότι είναι ο κόσμος των ιδεών απ'τον οποίο προκύπτει η πραγματικότητα (ή οι πραγματικότητες). Έχει συρράψει διάφορους κόσμους που αλληλοεπικαλύπτονται. Ως ιδέα δεν είναι καθόλου κακή. Απλώς, βρήκα πολύ ενοχλητικό το γεγονός ότι: (α) δεν έχει τονιστεί εμφαντικά ότι η Φιόναβαρ είναι πράγματι ο αρχετυπικός κόσμος -ίσως με την έμφαση που έδωσε ο Πλάτωνας στον κόσμο των Ιδεών; Δεν ξέρω, ίσως ζητάω πολλά- και (β) με ενόχλησε που οι 5 πρωταγωνιστές που είδαμε στο πρώτο βιβλίο μπήκαν τόσο εύκολα στη διαδικασία μεταφοράς απ΄τον έναν κόσμο στον άλλο και εξίσου εύκολα μπήκαν και στο πετσί του ρόλου τους. Δεν κρίνω την έμπνευση του συγγραφέα. Απλά το βρίσκω λίγο "κάπως" να είσαι φοιτητής που πηγαίνεις σε μια εκδήλωση, να ακολουθείς στο ξενοδοχείο του έναν παράξενο τύπο κι έναν νάνο που σε καλούν σε έναν άλλο κόσμο όπου περνάς με ένα ξόρκι, να πηγαίνεις σ'αυτόν τον άλλο κόσμο έτσι αψήφιστα και να ανακαλύπτεις ότι μπορείς να χειριστείς έναν πέλεκυ με την ευκολία που χειρίζεσαι ένα σετ μαχαιροπίρουνα. Ας πω ότι είναι εφηβικό όλο αυτό κι ότι είμαι γέρος και παράξενος (άρα γεροπαράξενος) για τέτοιου είδους πλοκές (αναιρώντας ταυτόχρονα τον εαυτό μου που είπα παραπάνω ότι είμαι μικρός κι ανόητος ).

"Τα όντα που θυμίζουν ξωτικά" ΕΙΝΑΙ ξωτικα, αφου το ονομα τους παραπεμπει στα light elves της γερμανικης μυθολογιας

Αυτό δεν διευκρινίζεται κάπου -ευχαριστώ που το αναφέρεις!!-κι αν δεν υπάρχει αυτή η γνώση μοιραία γράφει κανείς αρλούμπες σαν και τη δική μου.

 

[Αντέρωτας]

@ΜιΛάμπρος ξερεις τι; Τα παραπανω που λες τα ψιλοπαρατηρησα κι εγω και με ειχαν ψιλοενοχλήσει κι εμενα. Και οντως, ο πρωτος τομος που διαβασα φαινοταν οτι ειχε ενα καποιο βαθος, αλλα δε μου φανηκε οτι ολη η τριλογια θα αντεχε στην συγκριση, και δε συνεχισα.

Ljosalfar (light elves) ειναι ημι-θεικος λαος της γερμανικης μυθολογιας που δεν περιγραφονται ομως επαρκως για να ξερουμε τι ειναι και να αντλησουμε καποια αρχετυπα, εκτος του οτι ειναι φωτεινα οντα. Απο αυτα εμπνευστηκε ο Τολκιν. Αυτα του Kay πατανε βεβαια στο αρχετυπο που εστησε ο Τολκιν, δανειζομενος ομως το πρωτοτυπο ονομα (φανταζομαι αλλαξε το ljos σε lios για να αποτρεψει καποιον αγγλοφωνο απο το να το διαβασει "λτζος"). Βασικα η περιγραφη και η "αυρα" που υπηρχε γυρω απο τους liosalfar ηταν απο τα λιγα πραγματα που εκτιμησα στο βιβλιο.