Λατρεμένος Κρόνενμπεργκ!
Πήρε ένα μέτριο βιβλιαράκι και το μετασχημάτισε σε μια απαισιόδοξη δυστοπική ταινία τρόμου. Ο Κρόνενμπεργκ σαν γνήσιος body artist αλλά και εξοικειωμένος με τις ταινίες τρόμου χαμηλού προϋπολογίσου, πατάει στην αρχική ιδέα του Μπάλαρντ και υφαίνει σταδιακά την εικόνα του ανθρώπου του μέλλοντος, χωρίς να ξεχνάει τα αρχέγονα συναισθήματα μας.
Ο κορεσμός των παθών οδηγεί σε ακραίες σκέψεις και πράξεις, που μόνο αυτός ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να τις κάνει εικόνες. Κι όπως πάντα στις ταινίες του, αντιμετωπίζει την τεχνολογία με σκεπτικισμό έχοντας πάντα αμφιβολίες ως προς τη φύση του ανθρώπου κι όχι ως προς τις μηχανές καθαυτές.
Ουσιαστικά δλδ, ο Καναδός προβληματίζεται για το πως εν τέλει θα διαχειριστούμε την τεχνολογία ως ανθρώπινα όντα, και να που τώρα με την ΑΙ ήρθε η ώρα να απαντήσουμε εμείς στα ερωτήματα του...
Δεν ξέρω αν σας το είπα αλλά ο Ντέιβιντ είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης!
Καλός συνεργάτης μου βγήκε από την υποχρέωση να σπάει το μυαλό του τι δώρο να μου πάρει, και μου έστειλε επιταγή από τον Ιανό. Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις...
Αγόρασα τώρα για τις γιορτές «οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού» του David Grann και «Το εγχειρίδιο των Ιεροεξεταστών» του Antonio Lobo Antunes . Για το δεύτερο απλά έχω ένα φόβο γιατί διάβασα οτι δν έχει σημεία στίξης; Κ η επαφή που είχα ανάλογη με 2 βιβλία παλιότερα απο Σαραμαγκου ήταν τραυματικές . Ελπιζω να είναι διαφορετικά τώρα.
Ωχ… κ έλεγα δν θα περάσω το ιδιο…. :-) Ιαως το αφήσω για μετά τις γιορτές :p @ΧρυσόστομοςσΤην έκατσα δν λες τπτ. Την «Πέτρινη σχεδία» του Σαραμαγκου δν κατάφερα παρα τις υπεράνθρωπες προσπάθειες να την τελειώσω. Δν ξέρω γιατί έτσι. Δν ειναι μόνο θέμα δυσκολίας νοήματος εννοώ, δν μπορούσα να κάνω δικό μου το κείμενο που διάβαζα κ δν αφηνω βιβλίο σχεδόν με τπτ , δινω απειρες ευκαιρίες. Αλλα τζίφος…
@ΒασίληςΚ το ίδιο ακριβώς είχα πάθει κι εγώ με τον Σαραμάγκου. Αυτό το στυλ της γραφής του, χωρίς σημεία στίξης, χωρίς παραγράφους και με τους διαλόγους ενσωματωμένους στο κείμενο, δεν μου ταίριαξε καθόλου.
Μια και προσεγγίζω τα είκοσι αδιάβαστα στη βιβλιοθήκη είπα να μην αγοράσω μυθιστόρημα, αλλά βρέθηκα δίπλα σε βιβλιοπωλείο και πήρα το Ο Δυτικός Κανόνας του κριτικού Χάρολντ Μπλουμ. Γενικά αντιπαθώ τους κριτικούς αλλά είχα διαβάσει στο παρελθόν αφιερώματα και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρων τύπος. Βιβλιοφάγους από τους λίγους και θυμάμαι έναν καθηγητή του κάποια στιγμή στο πανεπιστήμιο, που τον προέτρεψε να φύγει γιατί, "δεν έχουμε να σε διδάξουμε κάτι άλλο". Το βιβλίο προτείνει "κανόνες" βάση των οποίων ένα λογοτεχνικό κείμενο θεωρείται κλασσικό, αριστουργηματικό και με μεγάλη επίδραση ανεξάρτητα από την εποχή του, και όταν εκδόθηκε το 1994 προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Φιλοδοξώ να το μελετήσω αργά, διατηρώντας ταυτόχρονα τον συνηθισμένο μυθιστορηματικό αναγνωστικό ρυθμό.
Επειδή εμπιστεύομαι τον φίλο @Νικόλας Δε Κιντ και τη βαθμολογία της @Έλλη Μ (και ας ρέπουν καμιά φορά, μαζί και οι δυο, σε κάτι μπετά και κάτι τέτοια). Ευχαριστώ για την πρόταση παιδιά - είμαι σίγουρος ότι θα μ' αρέσει