Σε διάφορα μέρη στις Η.Π.Α. και Αγγλία κυρίως, σε μισοσκότεινα δωμάτια με στολισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα και φαντάσματα, φαντάσματα παντού.
(ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ)
Απλά λατρεύω όταν όλα γύρω είναι στολισμένα και ενίοτε χιονισμένα, να διαβάζω τρομακτικές ιστορίες
Στο Βερολίνο του Μεσοπολέμου, παρακολουθώντας τις προσπάθειες του ταλαίπωρου Λούζιν να περάσει απαρατήρητος μέσα από την "Άμυνα" που του έφτιαξε η γραφίδα του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ...
Σε μια επαρχιακή πόλη, στη Ρωσία περί το 1890, με τον Τσέχωφ, στο "Θάλαμος Νο 6".
Τσέφωχ: αγαπημένος.
"Ο "Θάλαμος αρ. 6" (1892) αποτελεί ένα συνταρακτικό δείγμα γραφής. Μετά από επτά περίπου δεκαετίες (1964) το μετέφρασε στα ελληνικά ο Άρης Αλεξάνδρου που ξεκινούσε τη λαμπρή σταδιοδρομία του ως μεταφραστής της ρωσικής λογοτεχνίας. "
".........Σε ετούτο το διήγημα, όμως, το τρομακτικό είναι ότι ο αναγνώστης δεν μένει αμέτοχος απέναντι στον «Άλλο» ο άλλος, ο «τρελός» Ιβάν Ντμήτριτς, είναι τόσο κοντά μας που δεν μας χωρίζει παρά ένα βήμα από τον κόσμο του και η ευκολία με την οποία οι ρόλοι μπορεί να μεταστραφούν είναι που προκαλεί ένα ρίγος με την απλότητα της τσεχωφικής διήγησης. Ειδικά στη ρωσική επαρχία του τέλους του 19ου αιώνα αρκεί να εξέλθει κανείς από τα περιχαρακωμένα όρια του κοινωνικού του ρόλου για να βγει η ετυμηγορία του περίγυρου: τρελός! Και να εγκλειστεί με τη σειρά του στο ημίφως του Θαλάμου αρ.6. (Ελένη Καρρά, Bookpress.gr, 15/6/2013)".
Στην Ιταλία και τη Γαλλία του 16ου αιώνα με τον Μπενβενούτο Τσελίνι. (Η ζωή του Μπενβενούτο Τσελίνι, Φλωρεντίνου, ιστορημένη από τον ίδιο. Τι πάει να πει ποιου; )
τις τελευταίες μέρες έχω εγκατασταθεί στην Ρωσία, για λίγες μέρες παρέα με τον Ιβάν Ίλιτς (Θεός σχωρέστον), και τωρα είμαι στην Αγία Πετρούπολη παρέα με τους ταπεινούς και καταφρονεμένους.
Κάνω μία περιήγηση μέσα από τις αφηγήσεις σε διάφορα μέρη της Μέσης Ανατολής και κυρίως στην Αίγυπτο, τη Συρία, το Ιράκ και το Ιράν, αλλά και στην νότια Ασία (λ.χ. Ινδία).
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι κάπου σε ένα χωριουδάκι της Ρωσίας με τον Σάσα και τους παππούδες του. Πέρασα λίγο και από την Μόσχα, στην αρχή του βιβλίου, αλλά τώρα είμαι στην εξοχή.
Με το προηγούμενο βιβλίο (Ν' ακούω καλά το όνομά σου - Σωτήρης Δημητρίου) περιπλανήθηκα στην ελληνοαλβανική μεθόριο. Τώρα, με τα Δέντρα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη ταξίδεψα έως το Παρίσι και ένα χωριουδάκι της Βρετάνης )
Ξαφνικά ξύπνησα...και πάλι κάτω στο Μετρό, τα νήματα σου με πείσμα ακολουθώ, εδω στις υπόγειες μυστικές διαδρομές κοντά σε μια έξοδο για ενα κατεστραμένο, απαγορευμένο πλεον κόσμο για εμάς τους ανθρώπους. Η στάση που βρίσκομαι είναι στην κόκκινη γραμμή, η πλατεία της επανάστασης. Θέλω να βγω έξω για να παω στην Μεγάλη βιβλιοθήκη του Λένιν. Ένα μονάχα φίλτρο έμεινε και ο μετρητής Γκάιγκερ χτυπά ρυθμικά λίγο πριν το επικινδυνο όριο αλλά δεν είναι αυτό που με προβληματίζει. Αυτό που με τρομάζει είναι οι Librarians. Δεν θέλω να τους συναντήσω ξανά.