Πρέπει να διδάσκεται το μάθημα των Θρησκευτικών στο δημόσιο σχολείο;

Πρέπει να διδάσκεται το μάθημα των θρησκευτικών στο σχολείο;


  • Total voters
    17
Status
Κλειστό για αναρτήσεις.
Σημαντικό θέμα μέσα από μία ερώτηση: Πρέπει να διδάσκεται το μάθημα των Θρησκευτικών στο δημόσιο σχολείο;

Μία δημοσκόπηση που -πιστεύω- θα είχε αξία να δούμε, ακόμα κι εδώ, στην υπέροχη κοινότητα, των μελών τής Λέσχης τού Βιβλίου. Πρέπει να διδάσκεται το μάθημα των Θρησκευτικών στο δημόσιο σχολείο; Οι συντονιστές αν επιτρέπουν μπορούμε να ενεργοποιήσουμε το παρακάτω ερωτηματολόγιο:

  • Ναι
  • Όχι
  • Προαιρετικά
  • Δεν ξέρω / Δεν απαντώ
Σημ. Η συζήτηση είναι σημαντική, ένας χώρος όπως ο χώρος τού βιβλίου, πολλά και διαφορετικά μέλη, από εκπαιδευτικούς μέχρι φοιτητές, μαθητές, απλούς αναγνώστες. Πιστεύω πως ειδικά για τους νέους ανθρώπους αξίζει μία τέτοια συζήτηση.

[Προσωπικά, είμαι υπέρ του μεγάλου Ναι. Η γνώση δεν πρέπει να έχει απαγορευτικά, το μάθημα των Θρησκευτικών είναι σπουδαίο και σημαντικό για πολλούς λόγους, η απόρριψη και η τυφλή άρνηση είναι η μόνη παγίδα].
 
Αν και προσωπικά είμαι άθεος, πιστεύω ότι τα θρησκευτικά πρέπει να διδάσκονται, αλλά όχι μόνο ο Χριστιανισμός αλλά όλες οι κύριες θρησκείες, ώστε ο μαθητής να τις γνωρίζει και να μπορεί να πιστέψει σε αυτήν που τον αντιπροσωπεύει καλύτερα.
 

Αντέρωτας

Ξωτικό του Φωτός
Προσωπικό λέσχης
Πραγματι, μετα το ναι, πρεπει να καθοριστει και το πως και το γιατι.

Ο Στρατης ως επιχειρημα αναφερει τη γνωση. Σκοπος των θρησκευτικων δεν ειναι τοσο η γνωση, οσο η κατηχηση. Εαν λοιπον η λογικη των θρησκευτικων ειναι η γνωση, αυτο σημαινει οτι τα θρησκευτικα πρεπει να παρουν τη μορφη λαογραφικού μαθηματος;
 
Καλησπέρα στους παραπάνω αγαπητούς φίλους.
Είχα πει να μην απαντήσω, αλλά ο αγαπητός Αντέρωτας είναι δύσκολος όπως πάντα (και μοναδικά σωστός). Θα τολμούσα ν' απαντήσω πως όχι (να μην πάρουν μία μορφή), δηλ. να υπάρχει και η επίσημη θρησκεία. Η κατήχηση, έρχεται με τον εξαναγκασμό και την απόκρυψη, / όλες οι θρησκείες, ύλη μέσα από διάλογο, απ' όλες τις πλευρές.
 
Συμφωνω με τον Ναπολεοντα
Δωσε στο παιδι την δυνατοτητα να διαλεξει τι θελει να πιστεψει αφου πρωτα του δειξεις τι υπαρχει
Ειναι ανοητο το παιδι απο το δημοτικο μεχρι το λυκειο να διδασκεται μονο τον χριστιανισμο.
Παραδειγμα εγω.βγηκα απο το λυκειο και νομιζα πως ολος ο κοσμος ηταν χριστιανοι!!!
Για ενα μεγαλο διαστημα εψαχνα να μαθω κ ακομα δεν εχω κατασταλαξει!

Πριν κλεισει χρονο ενα μωρο το βαπτιζεις (μπορει να φερει αντιρρηση;)
5-6 χρονων που αρχιζει να μαθαινει πραγματα,παει σχολειο και ξεκιναει σαν παραμυθακι να μαθαινει διαφορες ιστοριες/παραβολες απο τον Χριστο
Και μετα ξεκιναει ενας μαραθωνιος απο την δημιουργια εως την σταυρωση και την ανασταση και συνεχιζει και δεν σταματα εως οτου γινεις 18 οπου τελειωνεις και το λυκειο
Αντιλαμβανομαι ολιγον προσηλυτισμο εδω; χμ!

Και βγαινει μετα στον κοσμο και μαθαινει οτι οι χριστιανοι αποτελουν το 30% ενω η ορθοδοξια (ορθη+πιστη..δηλαδη η σωστοτερη θρησκεια) κατι λιγοτερο απο 6%

Πρεπει να δειχνουμε στους ανθρωπους τους δρομους που υπαρχουν
Σαν ενα σταυροδρομι!
Απο δω υπαρχει αυτο, πιστευουν εκεινο.
Απο την αλλη υπαρχει κατι αλλο
Εντελως διαφορετικος δρομος ειναι ο απεναντι, υπαρχει εκεινο..

Με την υλη που εχουν τα θρησκευτικα (απ οσο θυμαμαι κιολας,μην ειμαι απολυτη!) σε βαζουν 10χμ μακρια απο το σταυροδρομι στο δρομο που καποιοι θεωρουν σωστοτερο.Λιγοι εχουν την περιεργεια να γυρισουν πισω να δουν τι υπαρχει.Οι περισσοτεροι απλα συνεχιζουν.

Συμφωνη λοιπον στην διδασκαλια τους αλλαγη απο την 1η σελιδα στην υλη τους!!
Ελπιζω να μη σας κουρασα!


* να συμπληρωσω επισης πως αν σαν γονιος θεωρεις οτι πρεπει να μαθει το παιδι σου περισσοτερα για την δικη σου θρησκεια υπαρχει και το κατηχητικο!
Κατι που γνωρισα και θυμαμαι ακομα για τις υπεροχες εκεινες μακρινες εκδρομες καθε καλοκαιρι!!:))) :)))
 
Last edited:

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Στα χρόνια μου που ήταν δίσεκτα χρόνια για την Ελλάδα, ειδικά στο Γυμνάσιο (εξατάξιο τότε χωρισμένο σε θηλέων κι αρρένων με εξειδικευμένα μαθήματα) ο Θεολόγος, καθηγητής των θρησκευτικών ήταν υπεύθυνος εκτός του καθιερωμένου μαθήματος και για την φοίτησή μας στο κατηχητικό της ενορίας μας. Επίσης ήταν υπεύθυνος για τον σταθερό εκκλησιασμό μας που γινόταν με σύσσωμη συμμετοχή του σχολείου στην ενορία που αυτό υπαγόταν, κάθε Τετάρτη. Ειδική λειτουργία για το σχολείο. Αφήναμε τα μαθήματα γι’ αυτό. Στη βαθμολογία συνυπολογίζονταν όλα αυτά. Στην Πέμπτη Γυμνασίου, ετών 17, που εγώ έκανα τις επιλογές μου, σε σχέση με ό,τι συνέβαινε στη χώρα και στο μικρόκοσμό μου, η βαθμολογία μου μειώθηκε με το έτσι θέλω στη Γυμναστική (απείχα των παρελάσεων που ήταν μια έκθεση εμπρός στην τοπική εξουσία της πόλης μου) και στα Θρησκευτικά (απείχα του κατηχητικού, αλλά όχι του εκκλησιασμού). Δέχτηκα πιέσεις που αντιμετώπισα με αρκετό σθένος και το σθένος είχε συνέπειες. Δεν είχα καμμιά εύνοια πουθενά. Ακόμα κι από καθηγητές που γνώριζαν τη δυναμική μου σαν μαθήτριας. Σ’ όλα αυτά συνετέλεσε ένα και μοναδικό γεγονός που στέρησε σε μια ολόκληρη τάξη, κοντά σαράντα κορίτσια, να τραβήξει ανενόχλητη ένα δρόμο στον οποίο ήταν πάνω από καλή. Είμασταν το τελευταίο απ’ τα τέσσερα τμήματα της τάξης μας. Εξαιρετικές κατά το 90% στα μαθήματα φυσικοχημείας και μαθηματικών.Με επιδόσεις του 19 και 20. Με εξαιρετικό μαθηματικό, που είχε καταφέρει να οξύνει το κριτικό μυαλό μας ενεργοποιώντας μηχανισμούς μελέτης που ως τότε κανείς δεν είχε ασχοληθεί να ενεργοποιήσει. Ένας σπουδαίος άνθρωπος απ’ τη Σιάτιστα, που το πλήρωσε ακριβά, απλά γιατί έδωσε μάχη, να οριστεί βάσει του τότε νόμου το τμήμα μας ως πρακτικής κατεύθυνσης, πράγμα που θα μας βοηθούσε στις ήδη επιλεγμένες κατευθύνσεις μας προς τις μέλλουσες Πανεπιστημιακές μας σπουδές. Αντ’ αυτής της φυσικής πορείας μας, μας ανάτρεψαν το πρόγραμμα, μεταθέτοντας κι εγώ δεν ξέρω πού τον καθηγητή μας, φέρνοντας έναν απίστευτα αδιάφορο στην καζούρα μας τύπο, και αντικαθιστώντας τον φιλόλογό μας με έναν που τότε ήταν μια αυθεντία στον τομέα του. Καθαρή εκτροπή στη βαθμολογία μας, σε όλα. Μαθήτριες με γενική βαθμολογία, 18 και 19 πέσαμε στο 15 και στο 16, γεγονός που μετά είχε αντίκτυπο στη βαθμολογία μας στις εισαγωγικές μια και συνυπολογίζονταν τα απολυτήρια στον γενικό βαθμό εισαγωγής. Μελετημένη εκτροπή. Ανακατεύθυνση των ξεστρατιμένων εκεί που η δεοντολογία του υπουργείου ή κι εγώ δεν ξέρω ποιών ήθελε. Γυναίκες με μαθηματικά μυαλά;;; Όχι βέβαια!!! Κι εκεί έγινα κι άθεη κοντά στ’ άλλα.

Η επιστροφή μου στην πίστη έγινε πάρα πολλά χρόνια αργότερα όντας αρκετά μεγάλη και με τρόπο που ήταν απόλυτα φυσικός. Που ήταν συναρτόμενος με τον τρόπο που ήρθα στον κόσμο. Το χρωστώ στη μητέρα μου και την Παναγία, σε μια συγκυρία γεγονότων που με έβγαλαν ολομόναχη σε δύσκολες στιγμές, χωρίς συντροφικότητες όπως ήμουν μαθημένη ως τότε. Κι έγινε αυτόματα, χωρίς παρεμβάσεις κανενός. Δεν χρειάστηκε να ξέρω βαθιά. Ήξερα απλά με όλο μου το ένστικτο που είναι ζωντανό και ολόρθο, χωρίς παρεμβάσεις βίαιες. Γιατί οι παρεμβάσεις που έγιναν στην εφηβεία μου ήταν βίαιες. Κατάφεραν κι ανέτρεψαν όλη τη δουλειά που είχε κάνει η γιαγιά μου στην παιδική μου ηλικία. Η γιαγιά είχε ενσπείρει μιαν αγάπη στη θρησκεία που ήταν φυσική και καθόλου καταναγκαστική, με συνήθειες καθημερινές, με ήθος καθημερινό, με στάσεις ζωής...Αυτό το ξήλωσαν ολόκληρο απλά και μόνο γιατί με κατανάγκασαν σε μια στεγνή γνώση και πρακτική...στερώντας μου ζωτικές λειτουργίες της ελεύθερης βούλησης που στο κάτω κάτω είναι θεμελιακή η σημασία της...

Μακριά εξήγηση για να πω ό,τι θα πω, που είναι πως θα προτιμούσα αυτό που ονομάζετε Θρησκευτικά να εντασσόταν στο μάθημα της Φιλοσοφίας. Η ύλη να καθοριζόταν σε καθαρά επιστημονική βάση. Να επαφίεται η κατήχηση και η λειτουργική διδασκαλία στις ίδιες τις εκκλησίες. Με τρόπους σύγχρονους και δημιουργικούς, αλλά πάνω απ’ όλα επ’ ουδενί αντικοινωνικούς. Για να γίνω σαφής. Δεν γίνεται στους άμβωνες των εκκλησιών οι “ποιμένες” να οδηγούν τους πιστούς με διλήμματα σύγχρονης πολιτικής εκεί που το σύστημα επιθυμεί να τους κάνει φορείς κατεύθυνσης του ποιμνίου τους. Ποίμνιο. Φοβερή λέξη. Δεν γνωρίζω αν το μάθημα της Φιλοσοφίας υπάρχει σήμερα. Στα χρόνια μου υπήρχε και ήταν κι αυτό κατευθυνόμενο και υποταγμένο στην κυρίαρχη ιδεολογία. Δίδασκε όλες τις φιλοσοφικές τάσεις με σχολιασμούς όμως συγκεκριμένους. Το μάθημα των Θρησκευτικών στα χρόνια μου είχε δυο σκέλη που μελετώντουσαν με δυο βιβλία. Αυτό της Κατήχησης κι αυτό της Λειτουργικής. Αυστηρά όμως της Ορθόδοξης Χριστιανικής Θρησκείας. Τίποτε άλλο. Πώς θα ήταν σήμερα λοιπόν το μάθημα των Θρησκευτικών; Στα χρόνια μου δεν είχαμε πολυεθνική μαθητική κοινότητα. Είμασταν μπετόν αρμέ Χριστιανοί Ορθόδοξοι όλοι. Άντε και κανένα παιδί Καθολικό, σαν τη μύγα μες το γάλα...κυριολεκτικά όμως. Σήμερα τι γίνεται, χωρίς να καθηλώνονται κουλτούρες και πίστεις άλλων προελεύσεων; Γιατί αυτή η κοινωνία που τους έφερε εδώ, έτσι όπως τους έφερε, οφείλει και να τους ενσωματώσει με σεβασμό.

Για τους Γάλλους τώρα. Δεν γνωρίζω το συγκεκριμένο βιβλίο. Γνωρίζω όμως την διάθεση της Γαλλικής αρχής να γκετοποιεί την κοινωνία της, να χωρίζει χωροταξικά και μη τα μέλη της σε σαφείς ομάδες. Κάποια στιγμή έγινε απόπειρα να αφαιρεθεί η μπούργκα απ’ τις μαθήτριες με την αιτιολόγιση ότι έπρεπε τα πρόσωπά τους να είναι διακριτά. Εγώ κι αν έχω πρόβλημα με τέτοιες αγκιλώσεις όσον αφορά την καθημερινότητα μιας γυναίκας. Μπορεί όμως ο εξαναγκασμός να πετύχει αυτό που η ελεύθερη επιλογή πετυχαίνει;

Ελεύθερη επιλογή λοιπόν κατά τη γνώμη μου. Διδασκαλία όλων έτσι που να καλλιεργείται ο μηχανισμός της ελεύθερης επιλογής.
 
Νομιζω οτι το θεμα εχει να κανει με μια γενικότερη αντιμετώπιση της πολιτείας. Αν κοιταξει κανεις λιγο πισω στον χρόνο θα παρατηρήσει οτι ο σχηματισμος της Νεωτερικοτητας που ονομαστηκε Εθνος-Κρατος ειχε αναγκη να θωρακιστεί απο αυτο που λεμε "Επισημη Θρησκεια". Λεγοντας ομως "θρησκεια" εννοουμε κατι γενικοτερο, πχ Χριστιανισμος. Και δηλώνουμε με αυτο την αναφορα μας στον Ιησου Χριστο.

Το ερωτημα που αμεσως τιθεται ειναι το εξης: "Με ποιον τροπο πραγματώνεται αυτη η αναφορα;"
Σ' αυτο το σημειο ο Χριστιανισμος διακρίνεται σε πολλες προτασεις, οι κυριοτερες των οποιων ειναι τρεις:
1. Ορθοδοξία
2. Ρωμαιοκαθολικισμος
3. Διαμαρτύρηση (Προτεσταντισμός)

Το μαθημα που σημερα διδασκουν στα σχολεια λεγεται: "Θρησκευτικα". Και αναρωτιεται κανεις: Θρησκευτικά... τί? Διοτι η λεξη "Θρησκευτικα" ειναι επίθετο (ακριβεστερα ειναι ο πληθυντικος του ουδετέρου "θρησκευτικο"). Θα μπορουσαν λοιπον να εννοουν:
(α) Θρησκευτικα Πραγματα
(β) Θρησκευτικα Μαθηματα
(γ) Θρησκευτικα Δογματα
(δ) Θρησκευτικα Φαινομενα
...
...
...
κ.ο.κ.

Επειδη λοιπον ολοι εχουμε περασει απο το σχολειο και εχουμε δει περι τινος προκειται, κατανοήσαμε οτι δεν ειναι παρα μια χαλαρη -ας το παραδεχθουμε- κατηχηση. Και η ισχνότητά της μαρτυρει και την ασθένεια του σχηματισμου που ονομαζεται Εθνος-Κρατος.
Θα προτεινα λοιπον, αν θελησουν οι λαοι να συνεχισουν την ενασχοληση με τα περι Θεου, να το διδασκονται τουλάχιστον σωστα...Πώς; Μα φυσικά οχι με τη μεθοδο της γνωστοποιησης καποιων αρχαιων γεγονοτων που εντεινουν το συναισθημα των μαθητων, αλλα να προτείνουν εναν τροπο προσληψης του ιερου, αυτου που -αν υπαρχει- μας υπερβαινει, εναν τροπο προσληψης του θείου. Και τούτο το μαθήμιο δεν είναι αλλο απο αυτο που στους αιωνες ονομαστηκε: "Θεολογία". Ειναι κατι που βρισκεται σε αμεση συναρτηση με τη Μεταφυσικη, με την Οντολογια...δηλαδη με την κυρίως Φιλοσοφία.
 

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Άλλοι έχουν περάσει απ’ την κατήχηση/φυλακή, άλλη απ’ τη χαλαρή κατήχηση και το μόρφωμα του έθνους κράτους προσωπικά μ’ αφήνει παγερά αδιάφορη.

Αντίθετα αυτό που με συγκλονίζει είναι η συνείδησή μου του περιβάλλοντος μικρόκοσμου και απειρόκοσμου. Από κει θέλω να ξεκινώ και τις οντολογικές μου αναζητήσεις κι όλα τ’ άλλα. Όποιος θωρακίζεται πίσω από οριοθετήσεις επιπέδου Έθνους Κράτους σήμερα είναι σαν να ζητά να γυρίσει στις απαρχές του 20ου αιώνα...και μάλιστα τεχνιέντως, μια και ούτε οι συνθήκες, ούτε οι ανάγκες επιβάλλουν μια τέτοια ανάπτυξη. Εννοώ την ανάπτυξη των κοινωνικών μοντέλων στη βάση του Έθνους-Κράτους.

Προσωπικά νιώθω ένα σύγκρυο. Και τονίζω προσωπικά έτσι νιώθω. Έχει δε αποδειχθεί περίτρανα ιστορικά κι εδώ δεν είναι προσωπικό μου το αίσθημα, ότι εκείνοι που βάσιζαν όλη τους την πρακτική στην σθεναρή υπεράσπιση της ιδέας ενός Θεοκεντρικού Εθνους-Κράτους δεν κατάφεραν παρά να αποσυνθέσουν τον κοινωνικό ιστό με τον χειρότερο τρόπο. Μια και χτύπησαν αδυσώπητα κάθε ελεύθερη πνοή μέσα στην κοινωνία, αποδόμησαν κάθε δομή κοινωνική και την μετέτρεψαν σε ένα βασανιστικό μοντέλο για τα ίδια του τα μέλη, όπου τους ζητιόταν κάθε φορά να αποδεχθούν ντε φάκτο δόγματα, πράξεις, πολιτικές κι ό,τι άλλο στην αλληλουχία μιας τέτοιας επιλογής.

Ερχόμαστε δηλαδή στην παροχή μιας γνώσης που θα είναι και μέγγενη ταυτόχρονα. Θα μ’ ενδιέφερε περισσότερο να συζητήσω το γιατί αποδομήθηκε η διδασκαλία της γλώσσας αντί να ενταθεί, της γλώσσας που είναι τεράστιο εργαλείο όχι νοητικής έκφρασης μόνο. Η μελέτη των κειμένων σε ποια γλώσσα θα γίνεται άραγε; Με ποιό τρόπο άραγε; Ποιάς ιδεολογίας άτομα θα διδάσκουν τι; Ποιάς φιλοσοφίας άτομα θα διδάσκουν τι; Ποιάς θρησκείας άτομα θα διδάσκουν τι;

Η φιλοσοφία αν μη τι άλλο είναι μια επιστήμη που ερευνά κάθε οντολογική ανησυχία και τις προεκτάσεις της στην πραγματική ζωή. Η λαογραφία δεν είναι αυτή που θα κάνει μια τέτοια δουλειά. Η λαογραφία δεν μπορεί να το κάνει. Προσεγγίζει άλλα πράγματα. Σημαντικά πολύ, που άπτονται των θρησκευτικών επιλογών, αλλά όχι αυτού που συζητάμε. Αυτό που συζητάμε είναι η ιστορική τοποθέτηση σε χώρο και χρόνο των θρησκευτικών αντιλήψεων, δογμάτων, αιρέσεων και λοιπών αναπτυγμάτων. Αυτό δεν έχει να κάνει με το θρησκευτικό δέος ή την συνείδηση του ανώτερου όντος. Αυτό είναι πολύ πιο εσωτερική και βαθύτερη διαδικασία.

Όποιος αυτό θέλει να καθοδηγήσει, ονειροβατεί. Η πραγματική επιλογή δεν έρχεται σαν δεοντολογία, αλλά σαν συνειδητή επιλογή. Εκεί δεν παρεμβαίνει κανείς παρά μόνο με έμπρακτες αποδείξεις αυτού που εκείνος έχει συναισθανθεί προς τον διπλανό του προς το σύμπαν στο τέλος τέλος. Οι μηχανισμοί κάθε είδους ή επί του συγκεκριμένου οι μηχανισμοί μάθησης, ουδόλως φτιάχνουν συνείδηση. Την ποδηγετούν.
 
Last edited:
Διατσέντα, απο τον τόνο σου καταλαβα οχι απλως τη διαφωνια σου (σταση βεβαιως νομιμοτατη), αλλα και οτι η αναρτηση μου ηταν μαλλον ασαφης.
Ομως αυτο που κανω ειναι να περιγραφω απλα μια κατασταση... Μονο στο τελος της αναρτησης λεω πως "αν θελησουν οι λαοι να συνεχισουν την ενασχοληση με τα περι Θεου", τοτε να το κανουν ουσιωδώς.

το μόρφωμα του έθνους κράτους προσωπικά μ’ αφήνει παγερά αδιάφορη
Εμενα δεν με αφηνει απλα αδιαφορο, αλλα είμαι εναντίος σε ό,τι υπονοεί και μονον όρια/σύνορα κλπ.

Ποιάς ιδεολογίας άτομα θα διδάσκουν τι;
Γιατί κάποιος διδάσκων πρεπει να εχει ιδεολογια; Τί ειναι ιδεολογια; Η ερωτηση μαλλον δηλωνει οτι ελεγχεις τον διδασκοντα. Με ποιο κριτηριο; Και ποιοι καθορισαν αυτο το κριτηριο;

Οι μηχανισμοί κάθε είδους ή επί του συγκεκριμένου οι μηχανισμοί μάθησης, ουδόλως φτιάχνουν συνείδηση. Την ποδηγετούν.
Γραφεις περι συνειδησεως. Επομένως κατί θα ξερεις γι' αυτο. Μπορείς να γίνεις περισσοτερο σαφης για το τι εννοεις λεγοντας "ουδόλως φτιάχνουν συνείδηση"; Ποια ειναι η συνειδηση που πρεπει να φτιαχτει; Και πρωτα απ' ολα...τί εστι συνειδηση;
 
Το μάθημα των θρησκευτικών που ουσιαστικά είναι κατήχηση σε συγκεκριμένο θρήσκευμα όποιο κι αν είναι αυτό δεν έχει καμια δουλειά στο σχολείο.

Όποιος θέλει κατήχηση να πηγαίνει κατηχητικό για όποια θρησκεία θέλει. Δεν είναι δουλειά του κράτους να αποφασίζει ποιο είναι το "σωστό" θρήσκευμα και να παρέχει δωρεάν κατήχηση, ούτε καν ως μάθημα επιλογής.

Και φυσικά τέρμα προσευχές και αγιασμός. :))))
 
Δεν είναι δουλειά του κράτους να αποφασίζει ποιο είναι το "σωστό" θρήσκευμα
Σαλβατόρ, αν ο σχηματισμός "Έθνος-Κρατος" θέλει να επιβιώσει, τοτε ωφείλει να αποφασίζει ποιο είναι το "σωστό" θρήσκευμα!Σε αυτό στηρίζεται.

Σημερα βαινουμε προς μια οικουμενικοτητα, που παει να πει πως καπου εδω κλεινει ο κυκλος του σχηματισμου αυτου (ευτυχως κατ' εμέ).
 

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Αγαπητέ Στοχαστικέ, ουδόλως επιθυμώ όταν ερωτώ ποιοί θα διδάσκουν, να θέσω θέμα ελέγχου των ιδεολογιών τους κλπ κλπ. Έμμεσα θέτω το θέμα, ότι οι διδάσκοντες κατά το παρελθόν ουδόλως αποποιήθηκαν των προσωπικών τους επιλογών κατά τη διδασκαλία. Απλά, γιατί αυτό είναι αναπόφευκτο. Ένας ακόμη παράγοντας που δεν καθιστά το μάθημα των Θρησκευτικών τόσο αθώο.

Επίσης τη φράση φτιάχνω ή αν θες διαμορφώνω συνείδηση, την θέτω ως στόχο του μαθήματος των Θρησκευτικών. Όχι αυτού που εγώ πρεσβεύω. Άρα η συνειδητοποίηση του Θείου ή της ανώτερης δύναμης δεν είναι υπόθεση απλά ενός μαθήματος.

Τι είναι συνείδηση, με καλύπτει ο ορισμός του Καρτέσιου, που την ορίζει σαν την δυνατότητα μέσω και πέραν των αισθήσεων να έχουμε επίγνωση της θέσης μας και των σχέσεών μας με τον εξωτερικό κι εσωτερικό μας κόσμο, έτσι που αυτή η επίγνωση να ζυγίζει και να αποφασίζει για τις πράξεις μας και τον αντίκτυπό τους.

Όσον αφορά στο τρίπτυχο θρησκεία-έθνος-κράτος, αν όντως ήσουν εσύ ασαφής ή εγώ κατάλαβα λάθος, δεν έχει σημασία. Χαίρομαι σε κάθε περίπτωση αν δεν είναι αυτό που θίγεται στο κείμενό σου. Βράδυ είναι λίγο κουρασμένοι είμαστε, λίγο άϋπνοι είμαστε, χαιρετώ και τον Σαλβατόρ...που δεν είναι Σαλβαδόρ κι εύχομαι καλή μας ξεκούραση όποια στιγμή προκύψει...
 
Εντάξει Διατσέντα, ήσουν σαφής πράγματι.:)

Τι είναι συνείδηση, με καλύπτει ο ορισμός του Καρτέσιου, που την ορίζει σαν την δυνατότητα μέσω και πέραν των αισθήσεων να έχουμε επίγνωση της θέσης μας και των σχέσεών μας με τον εξωτερικό κι εσωτερικό μας κόσμο, έτσι που αυτή η επίγνωση να ζυγίζει και να αποφασίζει για τις πράξεις μας και τον αντίκτυπό τους.
Θα μου επιτρέψεις εδω βεβαια να παραθέσω τη δική μου αποψη περι συνειδήσεως και να κοντραριστώ λιγο, όχι με σενα, αλλα με τον Descartes.
Να με συγχωρει λοιπον ο φίλος Descartes, αλλα δεν βλέπω τη Συνειδηση ως συνειδητοποιηση της ύπαρξης μου (πρβλ cogito) και υστερα ως συνυφανση αυτου του αρχικου συμπερασματος με τον εξωτερικο κοσμο. Συνείδηση ειναι η μεταποιηση των εγωκεντρικών μου συναισθηματων σε κοινωνιοκεντρικα. Αυτο σημαινει οτι βλέπω τον κοσμο όχι ως υπηρεσία μου, αλλα μεσα απο οραματα συλλογικοτητας. Η κάθε μου πράξη δεν αποβλεπει στο ατομοκεντρικο συμφερον μου, αλλα πρωτιστα στη συλλογικοτητα. Η ικανότητα αυτης της μεταποιησης είναι αυτο που εγω ονομάζω Συνέιδηση. Στον ορισμο του Descartes με προβληματιζει επισης εκεινο το "μέσω και πέραν των αισθήσεων". Αναφέρεται προφανεστατα σε Γνωσιολογια...Είναι για μένα καπως ανακριβες: Γνωρίζει τελικα ο ανθρωπος με τις αισθησεις ή οχι;
Η περιβόητη αμφιβολια του Descartes με επηρεασε στην εφηβεια μου πολυ. Παντοτε ομως ειχα την απορια: Γιατι δεν αμφεβαλε ποτε για την ύπαρξη του Θεου; :ουχ:
 
Σαλβατόρ, αν ο σχηματισμός "Έθνος-Κρατος" θέλει να επιβιώσει, τοτε ωφείλει να αποφασίζει ποιο είναι το "σωστό" θρήσκευμα!Σε αυτό στηρίζεται.
Λάθος είσαι... Το κράτος πρέπει να είναι κοσμικό γιατί οφείλει να εκφράζει όλους τους πολίτες του και να προστατεύει τις θρησκείες των πολιτών του αλλά δεν θα πρέπει να κάνει διακρίσεις και επιλογές ταυτιζόμενο με μια από αυτές...Και δεν είναι όλοι οι πολίτες χριστιανοί ορθόδοξοι.

Μεγάλα κράτη της Δύσης (Γερμανία, Γαλλία, ΗΠΑ) κλπ είναι άθρησκα και μια χαρά επιβιώνουν...
 
Σαλβατόρ, δεν είμαι λάθος...Απλα είμαι νέος στη Λεσχη και φαινεται οτι ειμαι ασαφεστατος... Σου περιγραφω πόσο "πονηρο" ειναι το Έθνος-Κρατος. Σου λέω οτι πρέπει για το καλο του (όχι για το καλο μας!) να επιβάλει τη βούλησή του. "Ωφείλει" λοιπον να αυτοπροστατεύεται, αν θέλει να επιβιώσει.
Όσον αφορα τα "Μεγαλα" κρατη της Δύσης, επίτρεψε μου να εκφρασω την αμφιβολία μου. Διοτι εγω γνωρίζω οτι οι Γερμανοι είναι Προτεστάντες μέχρι το κόκκαλο! Οι δε Αμερικανοί έχτισαν την κυριαρχία τους στον Πουριτανισμό και τον εθνικισμο τους. Με τους Γάλλους δεν ασχολουμαι...
Καλο θα ήταν όταν μιλάμε για τα κρατη αυτα (άκρως ιμπεριαλιστικά), να εχουμε υπ΄οψιν μας εκεινον τον μεγάλο και λατρεμένο αναρχικο, τον Βίλχελμ Ράιχ, και τη "Συγκινησιακη Πανουκλα". Είναι λαοι αυτοι που ανεφερες σε υπερβολικο βαθμο καταπιεσμένοι (και σεξουαλικα), γι' αυτο και καταπιεστικοι.
 
Επίσημα άθρησκα είναι...Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι το κράτος θα πρέπει να κυνηγάει την θρησκεία όπως εννοούνε την αθρησκεία οι αριστεροί..

το κράτος, το δημόσιο δηλαδή...Οι κρατικές υπηρεσίες δεν μπορούνε να έχουνε θρησκεία η να προωθούνε συγκεκριμένη θρησκεία..

Ο λαός μπορεί να συνεχίζει να υποστηρίζει τις αρχές και τις παραδόσεις του..Καμια αντίρρηση...Όμως άλλο αυτό κ άλλο τι κάνει το κράτος και οι υπηρεσίες του...Το κράτος έχει έλληνες πολίτες που είναι μουσουλμάνοι, καθολικοί, βουδιστές η άθεοι..Το κράτος πρέπει να εκπροσωπεί και αυτούς ισότιμα..Και αυτό μπορεί να γίνει μονο αν το κράτος τηρήσει ίσες αποστάσεις από τις θρησκείες..
 
Άλλο κράτος και άλλο δημόσιο. Η λέξη δημοσιο ειναι και αυτη επιθετο (εννοει δημοσιο συμφερον). Δημόσιο είναι λοιπον το σύνολο των υπηρεσιων που χορηγει το κρατος και που αποβλέπουν στο δημοσιο συμφερον. Το κρατος ειναι ο επιβλέπων, ο επιστατης. Κράτος σημαίνει δύναμη και αρα θα πρέπει να έχει μια κεντρικη ιδεολογία, της οποιας οι εκδηλώσεις διεπουν όλο το φάσμα της πολιτικοκοινωνικης ζωης. Αν καποιοι πολιτες ειναι αθεοι, αντιθεοι, μουσουλμανοι, βουδιστες κλπ, αυτο ειναι αποδεκτο πλεον για το κρατος διοτι βρισκεται σε μεταβατικο σταδιο. Εισερχεται στο σταδιο της πολυπολιτισμικοτητας. Θυμισου οτι πριν λιγα μολις χρονια αφαιρεθηκε το θρησκευμα απο τις ταυτοτητες. Αν μεταφερθεις εναν αιωνα πριν, κατι τετοιο θα θεωρειτο αντεθνικο και πραξη προδοτικη. Σημερα ειναι μια πραγματικοτητα λογω της μεταβασης στην οικουμενικοτητα.
Δεν υπαρχουν κρατικες υπηρεσιες. Κατι τετοιο θα σημαινε οτι το κρατος υπηρετειται απο καποιον. Υπαρχουν δημοσιες υπηρεσιες, οι οποιες χορηγουνται απο το κρατος για τους πολιτες.
Το κρατος πλεον δεν προωθει συγκεκριμενη θρησκεια. εχεις δικιο σ' αυτο. Δεν αναγκαζει δηλαδη καποιον που ειναι αθεος να ειναι ενθεος. Προσεξε ομως...Τωρα το κρατος αντιστρεφει τους ορους (καθοτι πονηρο και συμφεροντολογο): Αφαιρει απο τους ενθεους την ελευθερια να το δηλωνουν. Αυτη ηταν η αντιδραση την εποχη των ταυτοτητων. (Και μιλας μαζι μου που δεν εχω τις τελειότερες σχεσεις με τη θρησκεια τα τελευταια 20 περιπου χρονια).
 

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Καλημέρα στους άυπνους όπως κι εγώ που ήταν πιο άυπνοι απ’ ό,τι εγώ που τελικά τους εγκατέλειψα και κοιμήθηκα:))

Στοχαστικέ μου. Έχω σκεφτεί αρκετά την επιλογή του Καρτεσιανού όρου στη βάση που θέτεις τη διαφωνία σου. Επειδή μετά από μια ζωή ολόκληρη τρελής συλλογικότητας μυρίστηκα τι κίνδυνοι εγκυμονούνται μέσα στην επιλογή να χάνεται κανείς στην υπέρτατη συλλογικότητα, έχω διαλέξει τη συλλογικότητα που δεν πνίγει την ατομικότητα. Για να μην γίνω εντελώς εκτός θέματος και πλατιάσω σε άλλα πεδία θα το σταματήσω εδώ. Ναι δεν είμαι λάτρης της υπέρτατης ατομικότητας. Δηλαδή του φιλοτομαρισμού όπως θα το λέγαμε εκχυδαϊσμένα. Μάλιστα τον μισώ. Θεωρώ όμως σπουδαία την ατομική συμμετοχή στην συλλογικότητα. Η κουβέντα πάει σε άλλο νήμα που ήθελα να γράψω κι απλά δεν τοκανα. Πάει στο άλλο νήμα που άνοιξε ο Στράτης περί του Ελληνικού Συντάγματος, ρίξε μια ματιά. Ξεκινά με κάποιους ορισμούς κι έχει ενδιαφέρον...επιφυλάσσομαι...σ’ αυτές τις κουβέντες τίθενται σε δοκιμασία σκέψεις που κάνουμε κατ’ ιδίαν όσοι ξεκινούμε απ’ το μηδέν να σκεφτόμαστε ξανά και ξανά κάποια πράγματα ορίζοντας μια καινούργια αλφαβήτα στο ξεκίνημα αυτό...

Έχετε την αγάπη μου όλοι...κι ευχαριστώ για την ωραία παρέα και κουβέντα...


Μια εκ των υστέρων επισήμανση. Με ενοχλεί η παγκοσμιοποίηση που αλλοιώνει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των κοινωνιών, όπως μ’ ενοχλεί κι ένας διεθνισμός που απαλείφει τα ιδιαίτερα αυτά χαρακτηριστικά. Θεωρώ την πολυμορφία σημαντικό βραχίωνα σύμπλευσης. Αυτό θεωρητικά και γενικά μιλώντας. Γιατί στην Ελλάδα αυτό δεν ισχύει. Αυτό που ισχύει στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά χειρότερο. Εξαιρετικά ιδιόμορφο. Εξαιρετικά επικίνδυνο. Κι άμα πραγματικά καταφέρουμε να το ορίσουμε (είναι πολύ πέραν της συγκρουσιακής αιχμής με ή χωρίς μνημόνιο, Θεέ μου τι ωραίο κόλπο να μείνει εκεί το πράγμα!), που δεν το έχουμε ορίσει ούτε περιφερειακά, πολύ περισσότερο αναλυτικά, τότε θα καταφέρουμε ΙΣΩΣ να δομήσουμε μια μορφή ουσιαστικής αντιπαράθεσης, που θα φέρει και υγιές αποτέλεσμα...ΑΜΗΝ!
 
Last edited:
Θα συμφωνησω με αυτους που λενε οτι πρεπει να διδασκομαστε ολες τις θρησκειες.Γιατι να μας κανουν κατηχηση με τον Χριστιανισμο;Θα πρεπει να μαθουμε για τον Βουδισμο,για τους Μαρτυρες του Ιαχωβα,για τον Ισλαμισμο και φυσικα για τον Σατανισμο κ.α οπως γινεται σε καθε χωρα του κοσμου εκτος απο την Ελλαδα.Επισης πολυ σωστο ειναι να βαπτιζομαστε αν φυσικα το επιλεξουμε στα 12 οπως παλια η και ακομα πιο αργα στα 30 μας η και στα 60 μας (ποτε σεν ειναι αργα).Γιατι να μας το κανουν αυτο οι γονεις μας σε τοσο μικρη ηλικια;

Εγω μαλιστα θα προτεινα να διδασκομαστε την ιστορια απο την πλευρα της Τουρκιας ωστε να μην δεχομαστε κατηχηση και σε αυτο το θεμα.Επισης να μην μας διδασκουν Ομηρο αλλα καποιον ξενο.Ουτε ελληνες ποιητες φυσικα.

Ελπιζω να μην ξεχασα κατι.
 

Ίζι

Κυρά των Σκιών
Πριν κλεισει χρονο ενα μωρο το βαπτιζεις (μπορει να φερει αντιρρηση;)
5-6 χρονων που αρχιζει να μαθαινει πραγματα,παει σχολειο και ξεκιναει σαν παραμυθακι να μαθαινει διαφορες ιστοριες/παραβολες απο τον Χριστο
Και μετα ξεκιναει ενας μαραθωνιος απο την δημιουργια εως την σταυρωση και την ανασταση και συνεχιζει και δεν σταματα εως οτου γινεις 18 οπου τελειωνεις και το λυκειο
Αντιλαμβανομαι ολιγον προσηλυτισμο εδω; χμ!
Και βέβαια είναι προσηλυτισμός. Η πίστη είναι ένα συναίσθημα υπέρλογο και άκρως προσωπικό. Στο σχολείο μαθαίνουμε χρήσιμες ικανότητες, γεγονότα και αλήθειες. Είναι λάθος, για μένα, να διδάσκονται τα παιδιά ως ιστορικά γεγονότα και αλήθειες διάφορα θαύματα, αναστάσεις, παρθενογενέσεις και λοιπά υπερφυσικά που κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι συνέβησαν.

Στα πλαίσια του μαθήματος της ιστορίας τα παιδιά μπορούν να μάθουν πώς γεννήθηκαν οι θρησκείες, πώς επικράτησαν τα μεγάλα δόγματα, τι πιστεύουν οι άνθρωποι στη χώρα μας και τι αλλού. Κι από κει και πέρα είναι θέμα των γονέων αν θα εμφυσήσουν στα παιδιά τους το θρησκευτικό συναίσθημα που οι ίδιοι έχουν, αν θα προσπαθήσουν να τους μεταδώσουν τη δική τους έλλειψη πίστης ή απλά θα τους επιτρέψουν να αποφασίσουν μόνα τους μεγαλώνοντας.
 
Status
Κλειστό για αναρτήσεις.
Top