To Μπόνους σου δεν το πολυκατανοώ, αγαπητέ Στράτη. Αν θέλεις το κάνεις σαφέστερο.
Ως τώρα έχω ανσφερθεί σε συγκεκριμένες θέσεις που πρεσβεύω. Οι θέσεις μου δεν αποσκοπούν επ’ ουδενί να αμφισβητήσουν την ευαισθησία των άλλων. Αλοίμονο. Απλά η δική μου ευαισθησία, αν αυτό είναι το ζήτημα στην κουβέντα, είναι επικεντρωμένη εδώ, ενώ η άλλη αλλού. Αν και στη βραδυνή μου συνομιλία βρήκα κάποια σημεία συμφωνίας.
Όσον αφορά το σχόλιο περί αναρχικού-κρυστάλλινου πνεύματος και πραγματικότητας, ειλικρινά η σχέση σου με την Μπελούτσι μ’ αφήνει δυστυχώς ή ευτυχώς αδιάφορη. Επίσης θα σε στενοχωρήσω λιγουλάκι μολονότι δεν είναι της διάθεσής μου. Επ’ ουδενί θα μπω σ’ αυτό το νήμα στη λογική να υπερασπιστώ αυτό που κατηγορείς σαν εξωπραγματικό.
Ξέρεις ή αν δεν ξέρεις εύκολο είναι να το δεις. Ο Χριστιανισμός στην περίοδο της εξάπλωσής του και στην περίοδο των διωγμών, στερείτο βαριάς ιεραρχίας όπως σήμερα συμβαίνει στην σύγχρονη εκκλησία μας...Οι Χριστιανοί ήταν αδελφοί, ίσοι προς ίσους επί της ουσίας. Κι Εκείνος δεν πέρναγε λεπτό να μην υπογραμμίζει αυτό το στοιχείο της ισότητας στις σχέσεις των ανθρώπων. Να διδάξουν την αγάπη και την αδελφοσύνη τους ζήτησε. Το μετά που ακολούθησε, οι ποταμοί δηλαδή αίματος που βύθισαν πολιτισμούς ολόκληρους, για να προσαρτιστεί στην ουσία η διάδοση της διδασκαλίας Του στα συμφέροντα των κρατών-εθνών που έχουν τσακίσει τις ζωές όλων μας ως και σήμερα ακόμα, δεν ξέρω με ποιό φραγγέλιο, Εκείνος θα κατέστειλε, αν ήταν ενανθρωπισμένος όπως τότε, ανάμεσά μας...
Μου έδωσες πολιτική ταυτότητα. Να ένα σφάλμα. Αν νομίζεις πως θα υπερασπιστώ δε αυτή την ταυτότητα υποπίπτεις σε δεύτερο σφάλμα. Στη ζωή αυτή, για ορισμένους ανθρώπους, τα πράγματα δεν παίζονται στο επίπεδο μιας εκστρατείας προσηλυτισμού. Ή τουλάχιστον δεν είναι για μένα. Μ’ ενδιαφέρει διακαώς η ζωή. Η γεμάτη σφάλματα ζωή μου και η αναφορά μου στη σημασία της συνείδησης εκεί άπτεται. Αυτό που η φράση σου θέλει να πυροδοτήσει να κάνω, το έκανα στα 19 μου. Είχα τότε το μαχητικό πνεύμα του ζηλωτή, αλλά πάντα με σεβασμό κι αγάπη. Είμαι πολύ μα πολύ μεγάλη για να ονειροβατώ και να συγκρούομαι ακόμα και για όσα υιοθετώ σαν στάση ζωής. Το αφήνω σε σας τους νέους.
Δεν σε γνωρίζω δυστυχώς. Δεν με γνωρίζεις σίγουρα. Μια βιασύνη σου να με ωθήσεις σε κάτι που δεν με αφορά, μάλλον θέτει ένα χάσμα στην επικοινωνία μας. Δεν ήταν της δικής μου πρόθεσης πάντως.
Ουκ αν λάβοις καβγά παρά του μη έχοντος, Στράτη μου, χαρισματικέ, αλλά κι λιγουλάκι παρορμητικέ. Τόχω κι εγώ αυτό το κουσούρι, αλλά στις πολύ σοβαρές κουβέντες προτιμώ να το καταστέλλω με ένα σωρό ειρηνευτικούς τρόπους. Κι αυτό με τα χρόνια το συνηθίζει κανείς, όπως και την σκληρή αυτοκριτική που κάνει πριν κοιμηθεί το βράδυ, όποτε κοιμηθεί.
Τα ειλικρινά σέβη μου!
