Για να μην κουράζεσαι να γυρίζεις πίσω στο Νο6, στη τέταρτη παράγραφο, παραθέτω αντιγραφή:
Μακριά εξήγηση για να πω ό,τι θα πω, που είναι πως θα προτιμούσα αυτό που ονομάζετε Θρησκευτικά να εντασσόταν στο μάθημα της Φιλοσοφίας. Η ύλη να καθοριζόταν σε καθαρά επιστημονική βάση. Να επαφίεται η κατήχηση και η λειτουργική διδασκαλία στις ίδιες τις εκκλησίες. Με τρόπους σύγχρονους και δημιουργικούς, αλλά πάνω απ’ όλα επ’ ουδενί αντικοινωνικούς. Για να γίνω σαφής. Δεν γίνεται στους άμβωνες των εκκλησιών οι “ποιμένες” να οδηγούν τους πιστούς με διλήμματα σύγχρονης πολιτικής εκεί που το σύστημα επιθυμεί να τους κάνει φορείς κατεύθυνσης του ποιμνίου τους. Ποίμνιο. Φοβερή λέξη. Δεν γνωρίζω αν το μάθημα της Φιλοσοφίας υπάρχει σήμερα. Στα χρόνια μου υπήρχε και ήταν κι αυτό κατευθυνόμενο και υποταγμένο στην κυρίαρχη ιδεολογία. Δίδασκε όλες τις φιλοσοφικές τάσεις με σχολιασμούς όμως συγκεκριμένους. Το μάθημα των Θρησκευτικών στα χρόνια μου είχε δυο σκέλη που μελετώντουσαν με δυο βιβλία. Αυτό της Κατήχησης κι αυτό της Λειτουργικής. Αυστηρά όμως της Ορθόδοξης Χριστιανικής Θρησκείας. Τίποτε άλλο. Πώς θα ήταν σήμερα λοιπόν το μάθημα των Θρησκευτικών; Στα χρόνια μου δεν είχαμε πολυεθνική μαθητική κοινότητα. Είμασταν μπετόν αρμέ Χριστιανοί Ορθόδοξοι όλοι. Άντε και κανένα παιδί Καθολικό, σαν τη μύγα μες το γάλα...κυριολεκτικά όμως. Σήμερα τι γίνεται, χωρίς να καθηλώνονται κουλτούρες και πίστεις άλλων προελεύσεων; Γιατί αυτή η κοινωνία που τους έφερε εδώ, έτσι όπως τους έφερε, οφείλει και να τους ενσωματώσει με σεβασμό.
Αλλά ναι ψήφισα όχι. Ακριβώς γιατί το θέλω όλο αυτό σαν άλλο μάθημα κι όχι σαν Θρησκευτικά, που αφήνει πολύ κενό για ερμηνείες κάθε τύπου.
Μακριά εξήγηση για να πω ό,τι θα πω, που είναι πως θα προτιμούσα αυτό που ονομάζετε Θρησκευτικά να εντασσόταν στο μάθημα της Φιλοσοφίας. Η ύλη να καθοριζόταν σε καθαρά επιστημονική βάση. Να επαφίεται η κατήχηση και η λειτουργική διδασκαλία στις ίδιες τις εκκλησίες. Με τρόπους σύγχρονους και δημιουργικούς, αλλά πάνω απ’ όλα επ’ ουδενί αντικοινωνικούς. Για να γίνω σαφής. Δεν γίνεται στους άμβωνες των εκκλησιών οι “ποιμένες” να οδηγούν τους πιστούς με διλήμματα σύγχρονης πολιτικής εκεί που το σύστημα επιθυμεί να τους κάνει φορείς κατεύθυνσης του ποιμνίου τους. Ποίμνιο. Φοβερή λέξη. Δεν γνωρίζω αν το μάθημα της Φιλοσοφίας υπάρχει σήμερα. Στα χρόνια μου υπήρχε και ήταν κι αυτό κατευθυνόμενο και υποταγμένο στην κυρίαρχη ιδεολογία. Δίδασκε όλες τις φιλοσοφικές τάσεις με σχολιασμούς όμως συγκεκριμένους. Το μάθημα των Θρησκευτικών στα χρόνια μου είχε δυο σκέλη που μελετώντουσαν με δυο βιβλία. Αυτό της Κατήχησης κι αυτό της Λειτουργικής. Αυστηρά όμως της Ορθόδοξης Χριστιανικής Θρησκείας. Τίποτε άλλο. Πώς θα ήταν σήμερα λοιπόν το μάθημα των Θρησκευτικών; Στα χρόνια μου δεν είχαμε πολυεθνική μαθητική κοινότητα. Είμασταν μπετόν αρμέ Χριστιανοί Ορθόδοξοι όλοι. Άντε και κανένα παιδί Καθολικό, σαν τη μύγα μες το γάλα...κυριολεκτικά όμως. Σήμερα τι γίνεται, χωρίς να καθηλώνονται κουλτούρες και πίστεις άλλων προελεύσεων; Γιατί αυτή η κοινωνία που τους έφερε εδώ, έτσι όπως τους έφερε, οφείλει και να τους ενσωματώσει με σεβασμό.
Αλλά ναι ψήφισα όχι. Ακριβώς γιατί το θέλω όλο αυτό σαν άλλο μάθημα κι όχι σαν Θρησκευτικά, που αφήνει πολύ κενό για ερμηνείες κάθε τύπου.