Προτείνετε βιβλία. Εδώ.

Κι επειδη οι προτάσεις πέφτουν συννεφο στο άλλο θέμα, είπα να ανοιξω αυτό.
Με ενημερωσε ανώτατη αρχή οτι δεν υπάρχει αντίστοιχο, αλλά δεν μου απάντησε σε ποια υποκατηγορία να το ανοίξω.
Γι' αυτό κι αυτοσχεδιασα.
(Καλέ; Ακούς?)

Είτε σε κάποιο μέλος, ειτε όχι, βιβλια που αγαπάμε και θέλουμε να εξαναγκάσουμε ευγενικά και άλλους να αγαπήσουν.
 
Last edited:
Έτσι απλά "Ο Λόφος των Ονείρων" του Άρθουρ Μάχεν... Καμια σχέση με τα υπόλοιπα βιβλία του που κινούνται σε μονοπάτια τρομου και μυστηρίου... Ο Λόφος απλά ειναί ένα αριστούργημα της λογοτεχνιας!

Το χω πει πολλές φορές πως το βάζω δίπλα σε κορυφαία μυθιστορήματα όπως "το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι" κλπ..

Ο Λούσιαν στοιχειώνεται από τις εμμονές του, ανάμεσα σε 2 παράλληλους κόσμους προσπαθόντας να γράψει το τέλειο μυθιστόρημα...

Απλά διαβάστε το...
 
Από την πρώτη κιόλας απάντηση μού έγινε ξεκάθαρο ότι πρέπει να μείνω μακριά από αυτό το νήμα!
Πάντως δεν μπορώ να αντισταθώ στην παρόρμηση να προτείνω "Το κουρδιστό πουλί" του Μουρακάμι. Σίγουρα δεν είναι για όλους, αλλά όσοι αρέσκονται στο να ζαλίζουν το μυαλό τους με σουρεαλιστικά έργα, δεν πρέπει να χάσουν αυτό το αριστούργημα. Οταν το διάβαζα με έκανε να νιώθω ότι βλέπω έναν πίνακα του Νταλί που απεικονίζει μια ταινία του Λύντς.
 
Συμφωνώ απόλυτα Χρήστο για το βιβλίο του Μουρακάμι!!!

Προσοχή: το συγκεκριμένο νήμα έιναι evil!!!! Θα καταστρέψει τσέπες και θα αυξήσει των αριθμό των αδιάβαστων βιβλίων...:αράχνη::αράχνη:
 
Μακάρι να ήταν μόνο αυτό το νήμα η καταστροφή μας. Η ελπίδα πεθαίνει από τότε που γίνεσαι μέλος σε αυτό το φόρουμ :χαχα:

Τι να πρωτοπροτείνω, που να μην το έχω ήδη αναφέρει σε προηγούμενα νήματα.

Θα πω την Μεταμόρφωση του Κάφκα, τον Σωσία του Ντοστο, την Σκακιστική Νουβέλα του Τσβάιχ και το 1984 του Οργουελ μια που μου έρχονται πρώτα στο μυαλό. Α, και το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι, μην ξεχνιόμαστε!

Ας με συγχωρέσει όποιος συγγραφέας παρέλειψα να αναφέρω :ρ

Εντιτ: Εννοείται και Πτώση του Καμύ και Αθλιους του Ουγκώ (α καλά, δεν πρόκειται να τελειώσουμε ούτε του χρόνου!)
 
Last edited:

Φιλιπ

Δαγεροτύπης
Είμαι ευτυχής! Οσα πρότεινε η Μεταλλαγμένη τα έχω διαβάσει όλα! Ουφ!
κι εγω,εκτός απο το 1984.εχω δει την ταινια μονο.
ελπιζω όλοι να εχετε διαβάσει το "ο φύλακας στη σίκαλη" και το "ανατολικά της εδέμ". αφήνω απ εξω τα κλασικά των ρώσων,Ντοστογιέφσκι,Τολστόι κλπ. αυτά είναι αυτονόητο οτι πρεπει να τα διαβασουν όλοι :)
 
Κοίτα και το έντιτ που πρόσθεσα Χρήστο, πριν αναστενάξεις ανακουφισμένος :χαχα:
Εξακολουθεί να ισχύει η ανακούφιση. Μόνο τους Αθλιους δεν έχω διαβάσει, αλλά είναι στα must μου έτσι κι αλλιώς. Το έχω σε τρίτομη έκδοση από την οποία μου λείπει ο τρίτος τόμος και άντε βρες τον!
 

Φιλιπ

Δαγεροτύπης
Μου 'ρθαν κι άλλα.. : "Η πόλη και τα σκυλιά" Μάριο Βάργκας Λιόσα,"Η Μεταμόρφωση" Φραντς Κάφκα, "Το κατα Ιησούν Ευαγγέλιο" Ζοζέ Σαραμάγκου
 
Μου 'ρθαν κι άλλα.. : "Η πόλη και τα σκυλιά" Μάριο Βάργκας Λιόσα,"Η Μεταμόρφωση" Φραντς Κάφκα, "Το κατα Ιησούν Ευαγγέλιο" Ζοζέ Σαραμάγκου
Το Κατά Ιησούν Ευαγγέλιο το προτείνω κι εγώ με χίλια! Καθώς και λίγο πολύ όλα του Σαραμάγκου.
 

Φιλιπ

Δαγεροτύπης
θα έλεγα το "Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις" του Σαραμαγκου,αλλά ειναι εξαντλημένο εδω και χρονια και δυσεύρετο και σας λυπήθηκα :)
 
Έτσι απλά "Ο Λόφος των Ονείρων" του Άρθουρ Μάχεν.
Δεν το ξέρω, θα το ψάξω όμως
Πάντως δεν μπορώ να αντισταθώ στην παρόρμηση να προτείνω "Το κουρδιστό πουλί" του Μουρακάμι. Σίγουρα δεν είναι για όλους, αλλά όσοι αρέσκονται στο να ζαλίζουν το μυαλό τους με σουρεαλιστικά έργα, δεν πρέπει να χάσουν αυτό το αριστούργημα. Οταν το διάβαζα με έκανε να νιώθω ότι βλέπω έναν πίνακα του Νταλί που απεικονίζει μια ταινία του Λύντς.
Μ' αρεσει ο τρόπος που σκέφτεσαι. Εξαιρετικο το πουλι.
θα έλεγα το "Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις" του Σαραμαγκου,αλλά ειναι εξαντλημένο εδω και χρονια και δυσεύρετο και σας λυπήθηκα :)
Το χω χαρίσει. :νατώρα:

Πέρα απο τον Μαιτρ και τη Μαργαρίτα, τον θανατο του Αρτέμιο Κρούς που εχουν ηδη αναφερθεί σε άλλο νήμα, θα πρότεινα στη ΧΗθκλιφ (και στον Νικόλα) Καραγάτση:
Ο κοτζάμπασης του Καστρόπυργου
Τα στερνά του Μίχαλου
Αίμα χαμένο και κερδισμένο
Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν
Ιστορίες Αμαρτίας και Αγιοσύνης
(Τα πρώτα 3 ειναι τριλογία)

Κάπου διαβασα οτι ο Νικόλας προσπαθει να την πεισει :)

Mετά:
Ο Κύριος Μι. Ό,τι έχω διαβάσει απο Κράμευ, ηταν πολύ καλο.
Το μηδέν και το άπειρο.
Το τούνελ και το Περι ηρώων και τάφων.
Χρησμολόγιο και τεχνη της φρόνησης.
Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για τον Λένο Χρηστίδη, αλλά ο πάγος ( Ή πως να απολαμβάνετε τα αγαθά του καπιταλισμού χωρίς να χάνετε από τα μάτια σας το στρατηγικό όραμα της αταξικής κοινωνίας :))))) εχει τελειως σουρεαλιστικο ύφος
Τη Σαββατογεννημένη της Κάραλη, που έχει μέσα τα τελευταία κείμενά της 2000-2002:

Εδώ και ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα έχω βεβαιωθεί. Το εκπαιδευτικό σύστημα της αγάπης δεν με αφορά. Χρειάζεται μεταρρύθμιση. Δεν καταλαβαίνω τη διδακτέα ύλη. Δεν με ελκύει η ξεδιαντροπιά της εξίσωσης: «Στον έρωτα η καλύτερη του ενός είναι η χειρότερη του άλλου». Εγώ αυτή την τάξη δεν πρόκειται να την περάσω ποτέ. Γι αυτό σκασιαρχείο καλύτερα. Το σκυλί και βόλτα. Εμένα κάνε με μόνο κύκλο ομόκεντρο, να νιώθω τη συγγένεια. Αλλά ομόκεντρο. Αλλιώς ζηλεύω. Και όταν ζηλεύω γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη τα καταστρέφω όλα. Χάριν του κίβδηλου ενστίκτου που το λένε αυτοσυντήρηση. Και που δεν με αφορά
Και εδώ είμαστε :)
 
θα πρότεινα στη ΧΗθκλιφ (και στον Νικόλα) Καραγάτση:


Κάπου διαβασα οτι ο Νικόλας προσπαθει να την πεισει :)
Καταρχάς ο Καραγάτσης είναι χρόνια αγαπημένος μου!!! Δεν θα έλεγα ποτέ όχι σε δικά του βιβλία!!!

Όσο για την Χήθκλιφ πιστεύω πως ήρθε η ώρα να γνωρίσει αυτόν το συγγραφέα και να σχηματίσει δική της άποψη!!!

Υπέρτατο ανάγνωσμα! Αγαπημένο, λατρεμένο και διπλοδιαβασμένο!!! :)
Χήθκλιφ τι λες;;;;
 
Έλλη, μαζί με το «Τούνελ» και το «Περί Ηρώων και Τάφων» είναι κρίμα ν΄ αφήσουμε απ΄ έξω το «Αββαδών ο Εξολοθρευτής». Αγαπημένος ο Σάμπατο.

Όσο για τον Καραγάτση, εκτός από την Χήθκλιφ θα πρέπει να πείσετε κι εμένα! :) Έχω διαβάσει μόνο το Χαμένο Νησί και παρόλο που δεν το βρήκα κακό, δε βρήκα μέχρι τώρα τη διάθεση να προχωρήσω σε κάποιο άλλο έργο του.
 
Η Χήθκλιφ έχει πεισθεί ήδη για τον Καραγάτση χάρη σε εσάς τους δύο και δεσμεύεται να σχηματίσει (!) - εκφέρει προσωπική άποψη στο πολύ άμεσο (αμεσότατο) μέλλον :)

Όσο για το ανυπέρβλητο «Τούνελ» είναι ανάγνωσμα που πονάει. Τα λόγια αδειάζουν μπροστά του και δεν μπορούν να χωρέσουν το μεγαλείο του.
 
Θα προτεινω ενα βιβλιο που ειχε κανει παταγο στην Αμερικη. Στην Ελλαδα απλα κυκλοφορησε μια φορα, εξαντληθηκε και ο εκδοτικος οικος δεν ξανασχοληθηκε με αποτελεσμα να το γνωριζει λιγος κοσμος.
Νομιζω οτι το ειχα ξαναπροτεινει και παλια. Μιλαω για το "Ο ανθρωπος Ζαρι" του Λιουκ Ρινχαρτ.
Διαβαστε το παρακατω και θα καταλαβετε.

Το λογοτεχνικό αριστούργημα των σαρανταδύο επανεκδόσεων που προκάλεσε κυριολεκτικά πανικό όπου κυκλοφόρησε, ενώ παράλληλα έγινε το έναυσμα για την ίδρυση μιας νέας επαναστατικής μεθόδου ριζικού μετασχηματισμού της ανθρώπινης προσωπικότητας! Πολλοί έφτασαν να αναρωτηθούν αν βρισκόμαστε μπροστά στην ίδρυση μιας νέας πίστης: Μιας «Θρησκείας του Τυχαίου», με Μεσσία της τον Άνθρωπο-Ζάρι και Θεό της τη Σύμπτωση...
Ο Δρ. Λιούκ Ράινχαρτ διάσημος Αμερικανός ψυχίατρος και υποδειγματικός οικογενειάρχης έχει σχεδόν πραγματώσει το «αμερικάνικο όνειρο». Έχει όμως παράλληλα συνειδητοποιήσει πως μέσα στο χρυσό κλουβί του είναι κατά βάθος απογοητευμένος απο τη ζωή και τον εαυτό του. φτάνοντας μέχρι τα πρόθυρα της αυτοκτονίας, κάποιο βράδυ αποφασίζει να εγκαταλείψει τη τύχη του στα... ζάρια, αφήνοντας τα να καθορίζουν όλες τις επιλογές της ζωής του! από τη στιγμή εκείνη γεννήθηκε ο Άνθρωπος Ζάρι και το βιβλίο αυτό είναι η απίστευτη αλλά αληθινή αυτοβιογραφία του! «Ο Άνθρωπος Ζάρι» - σαν το ευαγγέλιο μιας νέας θρησκείας περιγράφει με μεγάλη γλαφυρότητα, χιούμορ αλλά και καυστικότητα, τις εκπληκτικές περιπέτειες του Δρ. Ράϊνχαρτ, καθώς με τη «μέθοδο των ζαριών» οδηγείται βήμα- βήμα στην ανακάλυψη ενός νέου και απρόσμενα επαναστατικού τρόπου ζωής: Σε μια βίωση της πραγματικότητας, που τον απαλλάσσει με μιας απ τα περιοριστικά δεσμά της «προσωπικότητας», αφού οι επιλογές των ζαριών δίνουν διέξοδο και στους πιο κρυφούς εαυτούς του! ίσως η συμφιλίωση αυτή με το Τυχαίο τον χαοτικό παράγοντα της ζωής που τόσο απεγνωσμένα προσπαθεί να δαμάσει ο τεχνολογικός μας πολιτισμός, να είναι κάτι το αρχετυπικά απαραίτητο για την ψυχική μας ισορροπία. Ίσως γι αυτό και τα «Πειραματικά Κέντρα Ζαριού» που ίδρυσε ο Λιούκ Ράϊνχαρτ στην Αμερική, κάνουν θραύση στις μέρες μας...
 
Έλλη, μαζί με το «Τούνελ» και το «Περί Ηρώων και Τάφων» είναι κρίμα ν΄ αφήσουμε απ΄ έξω το «Αββαδών ο Εξολοθρευτής». Αγαπημένος ο Σάμπατο.
Οχι, να μην το αφησουμε. Δεν το έχω διαβασει ακόμη :(

Όσο για τον Καραγάτση, εκτός από την Χήθκλιφ θα πρέπει να πείσετε κι εμένα! :) Έχω διαβάσει μόνο το Χαμένο Νησί και παρόλο που δεν το βρήκα κακό, δε βρήκα μέχρι τώρα τη διάθεση να προχωρήσω σε κάποιο άλλο έργο του.
Ουτε αυτό εχω διαβασει. Νομίζω εκανες κακή αρχη, δεν ειναι απο τα καλύτερα του (λένε οι πληροφορίες μου)
 
Θα προτεινω ενα βιβλιο που ειχε κανει παταγο στην Αμερικη. Στην Ελλαδα απλα κυκλοφορησε μια φορα, εξαντληθηκε και ο εκδοτικος οικος δεν ξανασχοληθηκε με αποτελεσμα να το γνωριζει λιγος κοσμος.
Νομιζω οτι το ειχα ξαναπροτεινει και παλια. Μιλαω για το "Ο ανθρωπος Ζαρι" του Λιουκ Ρινχαρτ.
Διαβαστε το παρακατω και θα καταλαβετε.
Το κειμενο μεσα στην παράθεση μου κάνει πολύ αυτοπραγμάτωση (στο πιο αρχετυπικό της, ίσως) και αυτό με τα πειραματικα κεντρα...
ειμαι λίγο καχυποτη με όλα αυτα...
Έτσι απλά "Ο Λόφος των Ονείρων" του Άρθουρ Μάχεν...
Aν είναι τόσο καλό, το εξώφυλλο το αδικεί! Τράτζικ.
 
Last edited:
Top