Δεν τα πάω καλά με την ποίηση, είμαι ο άσχετος των ασχέτων. Πιστεύω όμως πως είναι άλλο να έχεις διαβάσει ένα ποιήμα και τελείως διαφορετικό να βρίσκεται μέσα στο σπίτι σε κάποιο βιβλίο. Έχει σημασία το ποιήμα, όσο και το βιβλίο.
Πολύ ταπεινά ( με ιδιαίτερη έμφαση στο ταπεινά λόγω ασχετοσύνης τόσο στο χώρο της ποίησης, όσο και γενική αδιαφορία γι' αυτό το χώρο ) προτείνω μια συλλογή -οποιαδήποτε- που θα περιλαμβάνει το ''Όσο μπορείς'' και το ''Che fece il gran rifiuto''.
Υπάρχει ένα βιβλίο που θα ήθελα να γράψω ότι με άλλαξε κάπως αλλά στην πραγματικότητα μου άλλαξε τα φώτα, το πρώτο γλωσσόφιλο απ' το Schopenhauer, ήδη κεντρισμένος απ' το στίχο του Gellert ''το ασήμαντο αιώνια επαινούν'', έσπασα τα μούτρα μου σε μια περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη για 'μενα.
Κάθε φορά που διαβάζω Stendhal νιώθω σαν παιδάκι. Θυμάστε τα πρώτα βιβλία που μπορέσαμε να διαβάσουμε μόνοι, εκείνες τις ανθολογίες με κλασικά παραμύθια και την πολύχρωμη εικονογράφηση; τη μαγεία που προκαλούσαν όχι αποκλειστικά τα ίδια αλλά σε συνδυασμό με την αυτάρκεια πως το κάνουμε επιτέλους μόνοι, με σκέψεις ή χωρίς και ίσως μια μικρή απόγνωση που δε μας διαβάζουν πια άλλοι και μια μεγαλύτερη που σε λίγο θα πρέπει ο φακός να αντικαταστήσει το πορτατίφ; Τέλος πάντων, οποιοδήποτε βιβλίο του Stendhal και όχι να διαβαστεί, να διαβαστεί και να υπάρχει στο ράφι ή πάνω στο ψυγείο. Ο Stendhal δε διαβάζεται μία φορά, λέει πολλά, δύσκολο να γίνουν κατανοητά με τη μία.
Αυτά τα δακρύβρεχτα.
Ξενόπουλος, ''Η αδερφούλα μου''. Ξέρετε πότε το διάβασα; Σε ηλικία νομίζω 12 ετών στα νεοελληνικά κείμενα στο σχολείο. Είμαι 35.
''Άρμαντειλ'' για 'μενα προσωπικά βάζει τους ''Αθλίους'' χίλιες φορές κάτω.
''Το ημερολόγιο ενός περιττού ανθρώπου'', Τουργκένιεφ
''Τι παράξενα πράγματα'', Ρίτσος
''Ο ανθρωπάκος απ' το Αρχαγγέλσκ'', Σιμενόν
''Οι πρώην άνθρωποι'', Γκόρκι
Αν θυμηθώ κι άλλα θα το πω.