- Τίτλος: Η Λέσχη Φόνων της Πέμπτης
- Πρωτότυπος τίτλος: The Thursday Murder Club
- Συγγραφέας: Richard Osman
Γλώσσα: Πρωτότυπο Αγγλικά / Ελληνικά
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Μετάφραση: Αργυρώ Μαντόγλου - Έτος πρώτης έκδοσης: Αγγλικά 2020 (Ελληνικά 2021)
Αριθμός σελίδων: 392 - ISBN: 978-618-01-3833-7
Ακόμα σκέφτομαι από που να ξεκινήσω.
Θα ξεκινήσω από το πριν. Από την αρχική επιθυμία να το διαβάσω, όταν άκουσα σχετικά με το βιβλίο και μου φάνηκε ενδιαφέρον - βλέπε (ή μάλλον άκου) podcast “Να ένα βιβλίο” του Κώστα Κατσουλάρη. Την σχετική επιφυλακτικότητα που είχα όταν άκουσα κάποιον που τα γούστα του μου ταιριάζουν (@Χρυσόστομος) και η οποία εντάθηκε όταν διάβασα την επιμετωπίδα στο πίσω του βιβλίου “Το τρίτο πιο επιτυχημένο εμπορικά βιβλίο” (ειδικά όταν τα δύο πρώτα είναι συγγραφείς που δεν εκτιμώ τα έργα τους - χωρίς να αμφισβητώ την αξία τους J Rawling και Dan Brown).
Οπότε ξεκίνησα με ανάμεικτα συναισθήματα. (Θα πω μετά για το μετά).
Η πλοκή του βιβλίου - ένα τυπικό σύγχρονο αστυνομικό μυστηρίου - έχει μια πρωτοτυπία. Οι ήρωες του βιβλίου “Η λέσχη φόνων της Πέμπτης” είναι μια παρέα τεσσάρων υπερηλίκων που διαμένουν σε έναν οίκο ευγηρίας πολυτελείας στο Κεντ. Έχουν ως απασχόληση / χόμπι να καταπιάνονται με παλιές αστυνομικές υποθέσεις άλυτες ανασκαλεύοντας πλιούς φακέλους της αστυνομίας που η μία εκ των συμμετεχόντων έχει πρόσβαση. Όλα αυτά μέχρι που αληθινοί φόνοι αρχίζουν να συμβαίνουν και η αστυνομία εμπλέκεται επίσης, αλλά η τρελοπαρέα έχει φοβερό οίστρο και διάθεση να διαλευκάνει.
Ο Οσμάν γράφει ωραία με απλό σύγχρονο κινηματογραφικό σχεδόν τρόπο. Οι χαρακτήρες είναι ωραία δουλεμένοι, απολαυστικοί και έχουν ο καθένας τις δικές του ιδιαιτερότητες. Θα έλεγες τέσσερις σχετικά αταίριαστοι άνθρωποι που όμως “δένουν” πολύ ωραία μεταξύ τους. Ιδιαίτερα έξυπνη η παρεμβολή στην πλοκή αποσπασμάτων του ημερολογίου της μίας εκ των τεσσάρων (Τζόις) μια καλοκάγαθης και κάπως αφελούς πρώην νοσοκόμας - η οποία χρωματίζει με το προσωπικό υποκειμενικό στοιχείο της εξελίξεις.
Το καλό Βρετανικό χιούμορ είναι διάσπαρτο και έντονο στην εξιστόρηση και απολαυστικό,
πχ.
“Ένα σχίσμα είχε διαιρέσει τον Σύλλογο Σύνθετων Σταυρόλεξων Η εβδομαδιαία άσκηση του ΚΚ είχε λυθεί από την ΑΝ για τρίτη συνεχόμενη εβδομάδα. Ο ΦΚ είχε προσάψει κατηγορίες ανάρμοστης συμπεριφοράς, κι η μομφή είχε βρει υποστηρικτές. Την επομένη ένα σταυρόλεξο με βωμολοχίες είχε καρφιτσωθεί στην πόρτα του ΚΚ και μόλις το έλυσε, έγινε χαμός…κι έτσι η Αίθουσα Παζλ ήταν αναπάντεχα ελεύθερη”
ακόμα και στο ύφος της εξιστόρησης από την ηλικιωμένη Τζόις:
“Οι δημοσιογράφοι έμαθαν ότι η Πένι ήταν φίλη και του Ρον. …Κατέβηκε και κάποιος από την Sun να του μιλήσει, αλλά ο Ρον ούτε να τ’ ακούσει. Τους είπε να παρκάρουν μπροστά από το Κτίριο Λάρκιν, κι έπειτα κάλεσε και τους έβαλαν δαγκάνα.” (στη ρόδα).
Ενώ η πλοκή είναι ωραία και σφιχτοδεμένη στη αρχή αρχίζει σιγά σιγά και “μπάζει” - και εδώ έρχομαι να δώσω ένα μεγάλο plus στον @Χρυσόστομος γιατί το ίδιο ακριβώς ανέφερε τότε και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο
https://www.xn--qxaek7au.gr/forum/index.php?threads/Ποιο-βιβλίο-διαβάζεις-τώρα.6638/page-306#post-252844
Το βιβλίο αρχίζει και ξεχειλώνει από κάποιο σημείο και μετά. Μου θυμίζει σαν ένα αμάξι που ενώ είναι ωραίο και απολαυστικό στην αρχή, μετά από κάποια χιλιάδες χιλιόμετρα ενώ πάει καλά και δεν έχει μηχανικά προβλήματα, αρχίζει και τρίζει και βαράει και αυτό κουράζει και εκνευρίζει κάπου. Σαν κάπου να ήθελε λίγο συμμαζεμέ, λίγη προσοχή παραπάνω.
Δεν νομίζω ωστόσο ότι είναι θέμα μετάφρασης (εδώ μάλλον δεν συντάσσομαι με την κριτική του @Χρυσόστομος και μάλλον βρίσκω ικανοποιητική τη μετάφραση του Κορτώ), αλλά θέμα επιμέλειας στο αρχικό.
Overall ενώ το βιβλίο είναι καλό έχει κάποια (όχι αμελητέα) μείον και αυτά είναι:
- σε θέματα πλοκής (μπέρδεμα φόνοι /δράστες - χαμός).
- σε θέματα πλατιάσματος (πολύ μπλα μπλα - χρειαζόταν λίγο συμμάζεμα).
Last edited:
) δεν το διαβασα ακόμα, οταν το διαβασω θα σου πω εντυπώσεις!
). Ταιριάζει πάντως, αφού είναι μυστηρίου με χαμηλά λιπαρά.