Σαρλ Μπωντλαίρ ( Charles Baudelaire) : "Τα άνθη του κακού" (Les fleurs du mai)

[Τραβιατα]

To βιβλιο αυτο δεν γραφτηκε για τις γυναικες μου, τις κορες μου ή τις αδελφες του πλησιον μου. Αφηνω αυτη την ενασχοληση σε οσους εχουν λογους να συγχεουν τις καλες πραξεις με την καλλιεπεια.
Ξερω οτι ο παθιασμενος εραστης του ωραιου υφους ειναι εκτεθειμενος στο μισος του πληθους. Κανενας ομως ανθρωπινος σεβασμος, καμια ψευτο αιδημοσυνη, κανενος ειδους δεν θα με αναγκασουν να μιλησω απαραμιλλη διαλεκτο αυτου του αιωνα, αλλα ουτε και να αναμειξω το μελανι με την αρετη.

Σαρλ Μπωτλερ για τα ανθη του κακου.


Ο Θάνατος των Εραστών

Θα ‘χουμε κλίνες, με μια απαλή ευωδία

Βαθιά ανάκλιντρα όπως στους τάφους

Και παράξενα λουλούδια πάνω στα ράφια

Ανθισμένα για μας, κάτω απ’ ουρανούς πιο ωραίους

Καθώς θα στερεύουν οι τελευταίοι μας πόθοι

Θα ‘ναι οι καρδιές μας δύο αχανείς λαμπάδες

που αντανακλούν τη διπλή τους λάμψη

πάνω στα δυο πνεύματά μας, τούτοι οι δίδυμοι καθρέπτες

Κάποιο δειλινό φτιαγμένο σε μυστήριο ρόδινο και γαλανό

Θ’ ανταλλάξουμε μοναδικό έναν κεραυνό

ανυπόφορο αντίο, τι μακρόσυρτος λυγμός

Και αργότερα ένας Άγγελος, μισανοίγοντας τις πόρτες

Θα έρθει ανασταίνοντας, πιστός και χαρούμενος

Τους θολούς καθρέπτες, και τις σβησμένες φλόγες.



Ρομαντικό Ηλιοβασίλεμα

Πόσο ο ήλιος είναι ωραίος όταν ολόδροσος ανατέλλει,
σαν μια έκρηξη μας εκτοξεύει την καλημέρα του!
- Πανευτυχής εκείνος - εκεί που μπορεί μαζί με τον έρωτα
να χαίρεται την δύση του πιο δοξασμένη κι απ' όνειρο!

Θυμάσαι! Όλα τα είδα, λουλούδι, πηγή, αυλάκι,
να λιγώνονται κάτω απ' το μάτι του σαν καρδιά που πάλλει...
- Ας τρέξουμε προς τον ορίζοντα, είν' αργά, ας τρέξουμε γρήγορα,
για να αδράξουμε τουλάχιστον της δύσης την ηλιαχτίδα.

Αλλά μάταια κυνηγώ τον Θεό που αποσύρεται,
Η ακάθεκτη Νύχτα εγκαθιστά το βασίλειο της,
μαύρη, υγρή, απαίσια, γεμάτη ανατριχίλες.

Μια μυρωδιά τάφου μες της νύχτας τα σκοτεινά πέπλα επιπλέει,
και το πόδι μου φοβισμένο συνθλίβει, στου βάλτου την όχθη,
απρόβλεπτους φρύνους και κρύα σαλιγκάρια.

 

[Χρυσηίδα]

Σίγουρα ένα νήμα για "Τα Άνθη του Κακού" έλειπε από τη λέσχη και καλά έκανες Τραβιάτα και ασχολήθηκες. Μονάχα να διορθώσουμε το όνομα του ποιητή στον τίτλο και να πούμε και δυο λόγια για τους λόγους που η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή είναι ξεχωριστή.

Καταρχάς, ο Σαρλ Μπωντλαίρ την έγραψε το 1857 αλλά η συλλογή κυκλοφόρησε αυτούσια μόλις το 1949!!! Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί ακόμα και για το προχωρημένο παριζιάνικο κοινό η συλλογή αυτή ήταν προκλητική και σκανδαλώδης. Ο ίδιος ο ποιητής φυσικά κατηγορήθηκε για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Σήμερα βέβαια θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους Γάλλους ποιητές και από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους των λεγόμενων παρακμιακών ποιητών.

Κάποιες επιπλέον πληροφορίες θα βρείτε στο μπλογκ μου.

 

[Μονόκερος]

Αντιγράφω από την έκδοση που έχω στα χέρια μου:
"Μέσα από τα "Ανθη του Κακού" θαρρεί κανείς πως είναι μια συνέχεια της τρικυμισμένης και θλιβερής ζωής του ποιητή. Τα ποιήματα "Υμνος στην ομορφιά", "Εξωτικό μύρο", "Η κόμη", "Η κόρη που χορεύει", "Το μπουκαλάκι", "Το φαρμάκι" κι όλες οι απελπιστικές κραυγές του πόνου που σπαράζει κάτω από την ηδονή της σάρκας και οι απαράμιλλοι ύμνοι του προς την Ομορφιά, είναι εμπνευσμένα από τη μαύρη αυτή Μεσσαλίνα".
Ως Μεσσαλίνα περιγράφεται η Αννα Ντυβάλ, μια κρεολή που έπαιζε μικρούς ρόλους στο λαϊκό θέατρο. Η γυναίκα αυτή, αμόρφωτη, χωρίς φυσική ομορφιά, ούτε κι εξυπνάδα, είχε καταφέρει να τον σκλαβώσει σαρκικά και να τον κάνει να μην μπορεί να ζήσει ούτε στιγμή χωρίς την παρουσία της.