Αν και έχουμε δύο θέματα,για τα δύο πρώτα όμως βιβλία άνοιξα καινούριο θέμα καθώς αυτή η κριτική αφορά το σύνολο της τριλογίας. Αν επιθυμούν οι διαχειριστές ας το μετακινήσουν. (μετά μπορείτε να σβήσετε αυτές τις γραμμές)
H τριλογία ‘Millennium’ του Στιγκ Λάρσον αποτελείται από τα παρακάτω βιβλία:
- Το κορίτσι με το τατουάζ (σελ.666)
- Το κορίτσι που έπαιζε με την φωτιά (σελ. 712)
- Το κορίτσι στην φωλιά της σφίγγας. (σελ.800)
Τα βιβλία μπορούν να διαβαστούν και αυτόνομα, ειδικά το πρώτο, παρόλα αυτά αξίζει να διαβαστούν με αυτή την σειρά αν πρόκειται να διαβαστούν όλα. Αν κάποιος διαβάσει μόνο το πρώτο και αποφασίσει ότι δεν του αρέσει, δεν θα υπάρχουν κενά ή αναπάντητα ερωτήματα, τουλάχιστον όχι σε βαθμό που θα τον αφήσει με την γεύση του μισού.
Ο Σουηδός οικονομικός αναλυτής και δημοσιογράφος Στιγκ Λάρσον γεννήθηκε το 1954.Πέθανε στις 9 Νοεμβρίου 2004 λίγες μόνο ημέρες αφού παρέδωσε στον εκδότη του τα χειρόγραφα της τριλογίας χωρίς να καταφέρει να απολαύσει την παγκόσμια εκδοτική της επιτυχία. Το παραπάνω γεγονός, σε συνδυασμό με το ότι, η για δεκαετίας σύντροφος του με την οποία δεν ήταν παντρεμένος δεν κληρονόμησε τίποτα από τα δικαιώματα του βιβλίου, και αυτά πήγαν σε συγγενείς με τους οποίους είχε να μιλήσει χρόνια, ήταν αρκετό για να δημιουργήσει ένα μύθο γύρω από τα τρία αυτά βιβλία ,πριν ακόμη κυκλοφορήσουν. Τα βιβλία ακολούθησαν Σουηδικές αλλά και πρόσφατα Αμερικάνικες παραγωγές ταινιών βασισμένες σε αυτά.
Μεταξύ άλλων έχουμε πλήθος βραβείων, κυκλοφορία σε 48 χώρες και 62 εκ. αντίτυπα παγκοσμίως.
Το κορίτσι με το τατουάζ
Υπόθεση από το οπισθόφυλλο:
Η Χάριετ Βάνιερ εξαφανίστηκε πριν από τριάντα έξι χρόνια κατά τη διάρκεια ενός καλοκαιρινού φεστιβάλ στο σουηδικό θέρετρο Χέντεμπι. Παρά τις έρευνες της αστυνομίας, δε βρέθηκε ποτέ κανένα ίχνος της δεκαεξάχρονης κοπέλας. Το έσκασε; Έπεσε θύμα απαγωγής; Ή θύμα δολοφονίας; Κανένας δε γνωρίζει· η υπόθεση έκλεισε, όλοι ξέχασαν τις λεπτομέρειες. Όλοι, εκτός από το θείο της Χάριετ, τον Χένρικ Βάνιερ, έναν ηλικιωμένο βιομήχανο, που έχει βάλει σκοπό της ζωής του να λύσει το μυστήριο προτού πεθάνει.
Το κορίτσι που έπαιζε με την φωτιά
Υπόθεση από το οπισθόφυλλο:
Η Λίσμπετ Σαλάντερ, ιδιοφυία στους υπολογιστές, δε διστάζει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να πετύχει το στόχο της. Δεν ξεχνά και δε συγχωρεί, και όταν συναντά διαφθορά και κακοποίηση, ιδίως απέναντι σε γυναίκες, είναι ανελέητη. Κηρύσσοντας πόλεμο σ' αυτούς που κινούν τα νήματα της βιομηχανίας του εμπορίου σαρκός χρησιμοποιεί τις ικανότητές της ως χάκερ για να βοηθήσει στην έρευνα που έχει ξεκινήσει ο Μίκαελ Μπλούμκβιστ, εκδότης του περιοδικού Μιλένιουμ. Εμπλέκεται, όμως, άθελά της σε μια διπλή δολοφονία, ενώ η αστυνομία την κυνηγά και για έναν τρίτο φόνο. Όλα τα στοιχεία την ενοχοποιούν και τα δακτυλικά της αποτυπώματα έχουν βρεθεί στο όπλο του εγκλήματος. Καθώς όλες οι δυνάμεις στη Σουηδία αλλά και αποφασισμένοι εγκληματίες είναι στα ίχνη της, η Λίσμπετ δεν έχει άλλη επιλογή: πρέπει να ανακαλύψει και να ξεσκεπάσει την αλήθεια προτού είναι αργά για την ίδια της τη ζωή.
Το κορίτσι στην φωλιά της σφίγγας.
Υπόθεση από το οπισθόφυλλο:
Η Λίσμπετ Σαλάντερ καταστρώνει την εκδίκησή της απέναντι στον άνθρωπο που προσπάθησε να τη σκοτώσει και στις κυβερνητικές οργανώσεις που παραλίγο να καταστρέψουν τη ζωή της. Αλλά η αποστολή της δεν είναι εύκολη. Γιατί μετά τη σφαίρα που δέχτηκε στο κεφάλι, νοσηλεύεται στην Εντατική υπό στενή επιτήρηση, και όταν βγει θα οδηγηθεί στο δικαστήριο κατηγορούμενη για τρεις φόνους και μία απόπειρα δολοφονίας. Με τη βοήθεια του δημοσιογράφου Μίκαελ Μπλούμκβιστ και των συνεργατών του στο περιοδικό Μιλένιουμ, η Λίσμπετ θα πρέπει να αποδείξει την αθωότητά της αλλά και να καταγγείλει τους διεφθαρμένους πολιτικούς που έχουν αφήσει τους αδύναμους να γίνουν θύματα βίας και κατάχρησης. Θύμα και η ίδια, η Λίσμπετ είναι έτοιμη να αντεπιτεθεί και να αγωνιστεί με νύχια και με δόντια
Και τα τρία βιβλία τηρούν ακριβώς το ίδιο ύφος, γραφή, πλοκή και γενικά το ίδιο ακριβώς συγγραφικό στυλ, οπότε θα μιλήσω και για τα τρία μαζί. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι δεν έχουμε κάποιου είδους ‘κοιλιές’ από βιβλίο σε βιβλίο, όπως συχνά συμβαίνει σε μεγάλα έργα ειδικά όταν αποτελούνται από πολλά βιβλία. Αν σας αρέσει το πρώτο θα σας αρέσουν όλα και αντιστρόφως.
Ο Λάρσον μας δίνει ισόποσες δόσεις από, έγκλημα, ερωτισμό, οικονομικό και πολιτικό θρίλερ, αστυνομικό μυστήριο, και παράλληλα δυνατούς χαρακτήρες. Τα ονόματα παρότι αρκετά, δεν περιπλέκονται έντονα και είναι εύκολο να τα θυμάται κανείς και να μην μπερδεύεται.
Γίνονται ταυτόχρονα αρκετά πράγματα και έτσι ο αναγνώστης δεν βαριέται, παρόλο που σε αρκετά σημεία υπάρχει έντονη περιγραφικότητα ειδικά σε θέματα άσχετα με την κύρια πλοκή.
Οι ήρωες είναι δυναμικοί και εκρηκτικοί και παρόλο που η αληθοφάνεια σε αυτά που τους συμβαίνουν δεν είναι έντονη, καταφέρνουν να γίνουν συμπαθείς και στο τέλος να συμπαρασύρουν τον αναγνώστη στον δικό τους κόσμο.
Η άποψη μου είναι ότι πρόκειται για τρία εξαιρετικά για το είδος τους βιβλία, τα οποία διαβάζονται ευχάριστα και κρατούν τον αναγνώστη σε αγωνία ενώ του αφήνουν μια ευχάριστη ανάμνηση. Νομίζω όμως ότι ο ντόρος που έγινε γύρω από αυτά ήταν μεγαλύτερος από όσο έπρεπε.
Last edited by a moderator:
