Συνανάγνωση: "Ζωή, οδηγίες χρήσεως" Ζωρζ Περέκ (Georges Perec)
- Thread starter Γρίλος
- Start date
Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, μέχρι καναπέδες (ξανά)τραβηξα. Τελικά βρέθηκε εκτός σπιτιού.
Πριν γράψετε ο,τι γράψετε, γιατί έχω μείνει πίσω (είπα να μην πανικοβληθω τις πρώτες μέρες που ήταν άφαντο) Μπαρτελμπουθ, Μπαρτελμπουθ... @Νικόλας Δε Κιντ, σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι;
Πριν γράψετε ο,τι γράψετε, γιατί έχω μείνει πίσω (είπα να μην πανικοβληθω τις πρώτες μέρες που ήταν άφαντο) Μπαρτελμπουθ, Μπαρτελμπουθ... @Νικόλας Δε Κιντ, σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι;
@Ιπποπόταμος Ναι!
Το έχω δει κι εκείνο, αλλά είναι πιο απλό, χωρίς τα υπό αναφορά δωμάτια. Στην αρχή εκείνο χρησιμοποιούσα αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν έχει τα ξεχωριστά δωμάτια και έτσι έψαξα για τα υπόλοιπα.
Το έχω δει κι εκείνο, αλλά είναι πιο απλό, χωρίς τα υπό αναφορά δωμάτια. Στην αρχή εκείνο χρησιμοποιούσα αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν έχει τα ξεχωριστά δωμάτια και έτσι έψαξα για τα υπόλοιπα.
Ελπίζω να έχεις πολλά γιατί θα αυταναφλέγονται ένα-ένα σελίδα τη σελίδα, έως το τέλος, I'm afraid.Έχω διαβάσει 36 σελίδες και έχω κάψει ήδη δύο κιλά εγκεφαλικά κύτταρα
Αυτό με το σχεδιάγραμμα αρκετά τρομακτικό και εσείς που φτιάχνετε το δικό σας πολύ μερακλήδες, όχι, μπράβο, αλλά να το κοιτάξετε
Τίποτα, ο θεός να μας φωτίσει.
Ειμαι ακόμη στο κεφάλαιο 5, αλλα με εχει ήδη βάλει μέσα. Εχω ξεκινήσει κι εγώ το δικό μου σχεδιαγραμμα στο excel, ωστε να μπορω να προσθετω, αφαίρω, τροποποιώ, κλπ. Επίσης έχω ενα word.doc που κρατω πληροφορίες για τους χαρακτήρες. Ναι, διαβαζω με το λαπτοπ διπλα και το excel και word ανοιχτά 
Ειναι πολύ αργά αργά για μενα @Αννετούσκα δεν υπάρχει γιατριά.
Ειναι πολύ αργά αργά για μενα @Αννετούσκα δεν υπάρχει γιατριά.
Δεν βλέπω κίνηση στο νήμα...
Το βιβλίο είναι εξαιρετικό αλλά μάλλον δεν ενδείκνυται τόσο για συνανάγνωση.
Προσωπικά το απολαμβάνω όσο δεν πάει! Οι εξουθενωτικά λεπτομερείς περιγραφές του Περέκ μου θυμίζουν ένα άλλο αγαπημένο βιβλίο, το "Ζήλια" του Γκριγιέ. Γενικώς η σχολή / ομάδα των Ουλιπο μου ταιριάζει πολύ.
Για την ώρα έχω κάνει το δικό μου σχεδιάγραμμα, όχι βέβαια με πολλές λεπτομέρειες αλλά για να ξέρω που βρίσκομαι μέσα στην πολυκατοικία και μέσα στο μυαλό του Περέκ!
Επίσης προσπαθώ να βρω την σύνδεση μεταξύ των ενοίκων της πολυκατοικίας. Για την ώρα φαίνεται πως ο Μπάρτλεμπουθ κινεί το νήματα με τις ζωγραφιές και τα παζλ του, αλλά περιμένω να δω τι μας περιμένει μετά. Ήδη μπήκα στο δεύτερο μέρος και είναι καταπληκτικό!
Το βιβλίο είναι εξαιρετικό αλλά μάλλον δεν ενδείκνυται τόσο για συνανάγνωση.
Προσωπικά το απολαμβάνω όσο δεν πάει! Οι εξουθενωτικά λεπτομερείς περιγραφές του Περέκ μου θυμίζουν ένα άλλο αγαπημένο βιβλίο, το "Ζήλια" του Γκριγιέ. Γενικώς η σχολή / ομάδα των Ουλιπο μου ταιριάζει πολύ.
Για την ώρα έχω κάνει το δικό μου σχεδιάγραμμα, όχι βέβαια με πολλές λεπτομέρειες αλλά για να ξέρω που βρίσκομαι μέσα στην πολυκατοικία και μέσα στο μυαλό του Περέκ!
Επίσης προσπαθώ να βρω την σύνδεση μεταξύ των ενοίκων της πολυκατοικίας. Για την ώρα φαίνεται πως ο Μπάρτλεμπουθ κινεί το νήματα με τις ζωγραφιές και τα παζλ του, αλλά περιμένω να δω τι μας περιμένει μετά. Ήδη μπήκα στο δεύτερο μέρος και είναι καταπληκτικό!
Πεταλούδα
Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Πρώτο μέρος της συνανάγνωσης του βιβλίου «Ζωή, Οδηγίες Χρήσεως» και βρισκόμαστε στα περιεχόμενα αυτών: ψηφίδες ανθρώπων και αντικειμένων με τις αντίστοιχες ψηφίδες ιστοριών που τα συντροφεύουν. Το βιβλίο ίσως να έχει μια κύρια ιστορία, ίσως όχι. Η Ζωή είναι ίσως η πιο μεγάλη ιστορία που μπορεί να υπάρξει, η οποία αποτελείται από αναρίθμητες άλλες ιστορίες αναρίθμητων ανθρώπων, αναρίθμητων περιστατικών, αντικειμένων, έργων τέχνης, μύθων, ιστορίες των ιστοριών.
Η εισαγωγή του συγγραφέα στην τέχνη του παζλ, μας εισήγαγε στον τρόπο αφήγησής του. Ιστορίες ανθρώπων, που περιπλέκονται με ιστορίες άυλων και υλικών αντικειμένων. Σαν τις κούκλες μπαμπούσκα, όπου μια ιστορία κρύβει μέσα της μια άλλη, αλλά μπορεί και παραπάνω ιστορίες. Όσα έχει να διηγηθεί ένας ξεβαμμένος τοίχος, άλλα τόσα έχει να πει κι ένας ζωγραφιστός πίνακας που κρέμεται πάνω του. Είναι παράξενο, αλλά μαζί και τόσο αληθινό, πόσοι χρόνοι και πόσοι κόσμοι μπορούν να συνυπάρχουν σε μια ξεχασμένη γωνιά ενός σπιτιού. Το κάθε τι έχει το ειδικό του βάρος κι αν φύγει αλλάζει η αίσθηση του χώρου και οι ισορροπίες που είχαν δημιουργηθεί, «..αυτό που μένει όταν δεν μένει τίποτα».
Αν το βιβλίο είχε μιλιά, θα ήταν μιας σύγχρονης Σεχραζάντ που θα αφηγούνταν ανάκατα κομματάκι κομματάκι τα 1001 παραμύθια της, όπου κοινό σημείο όλων των ηρώων τους θα ήταν ο μικρόκοσμος μιας πολυκατοικίας. «.. διαλέγεις δύο στην τύχη: μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα διαθέτουν τρία τουλάχιστον κοινά σημεία». Με αυτό το σκεπτικό, μια χαρά συγκατοικούν Μαυριτανοί , αρχαιολόγοι, ακροβάτες, υπηρέτες, ζωγράφοι, τεχνίτες σε αυτά τα δωμάτια˙ το μόνο που χωρίζει τους αιώνες των ιστοριών τους είναι οι τοίχοι των διαμερισμάτων.
Οι έως τώρα σελίδες μοιάζουν με ένα ιδιόρρυθμο παιχνίδι σε περιοδικό σταυρόλεξου, που δίνει ανάκατες πληροφορίες για να βρούμε κάτι. Ακόμα δεν ξέρω τι μπορεί να είναι, ίσως μόνο αυτή η αίσθηση, του τεμαχισμού και της ανασύνθεσης. Αυτές οι κουκιδίτσες πληροφοριών τραβούν την προσοχή: κάποιες είναι πολύ ενδιαφέρουσες, κάποιες άλλες έχουν απίστευτη ομορφιά.
Στην πορεία θα επιχειρήσω να φτιάξω ένα ψηφιδωτό των ιστοριών -για την ώρα είναι στα σπάργανα ένα εξέλ και μια ζωγραφιά σε ένα μπλοκ ακουαρέλας και δεν ξέρω που θα καταλήξουν.
Innamorata, mio cuore tremante,
Voglio morire...
Η εισαγωγή του συγγραφέα στην τέχνη του παζλ, μας εισήγαγε στον τρόπο αφήγησής του. Ιστορίες ανθρώπων, που περιπλέκονται με ιστορίες άυλων και υλικών αντικειμένων. Σαν τις κούκλες μπαμπούσκα, όπου μια ιστορία κρύβει μέσα της μια άλλη, αλλά μπορεί και παραπάνω ιστορίες. Όσα έχει να διηγηθεί ένας ξεβαμμένος τοίχος, άλλα τόσα έχει να πει κι ένας ζωγραφιστός πίνακας που κρέμεται πάνω του. Είναι παράξενο, αλλά μαζί και τόσο αληθινό, πόσοι χρόνοι και πόσοι κόσμοι μπορούν να συνυπάρχουν σε μια ξεχασμένη γωνιά ενός σπιτιού. Το κάθε τι έχει το ειδικό του βάρος κι αν φύγει αλλάζει η αίσθηση του χώρου και οι ισορροπίες που είχαν δημιουργηθεί, «..αυτό που μένει όταν δεν μένει τίποτα».
Αν το βιβλίο είχε μιλιά, θα ήταν μιας σύγχρονης Σεχραζάντ που θα αφηγούνταν ανάκατα κομματάκι κομματάκι τα 1001 παραμύθια της, όπου κοινό σημείο όλων των ηρώων τους θα ήταν ο μικρόκοσμος μιας πολυκατοικίας. «.. διαλέγεις δύο στην τύχη: μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα διαθέτουν τρία τουλάχιστον κοινά σημεία». Με αυτό το σκεπτικό, μια χαρά συγκατοικούν Μαυριτανοί , αρχαιολόγοι, ακροβάτες, υπηρέτες, ζωγράφοι, τεχνίτες σε αυτά τα δωμάτια˙ το μόνο που χωρίζει τους αιώνες των ιστοριών τους είναι οι τοίχοι των διαμερισμάτων.
Οι έως τώρα σελίδες μοιάζουν με ένα ιδιόρρυθμο παιχνίδι σε περιοδικό σταυρόλεξου, που δίνει ανάκατες πληροφορίες για να βρούμε κάτι. Ακόμα δεν ξέρω τι μπορεί να είναι, ίσως μόνο αυτή η αίσθηση, του τεμαχισμού και της ανασύνθεσης. Αυτές οι κουκιδίτσες πληροφοριών τραβούν την προσοχή: κάποιες είναι πολύ ενδιαφέρουσες, κάποιες άλλες έχουν απίστευτη ομορφιά.
Στην πορεία θα επιχειρήσω να φτιάξω ένα ψηφιδωτό των ιστοριών -για την ώρα είναι στα σπάργανα ένα εξέλ και μια ζωγραφιά σε ένα μπλοκ ακουαρέλας και δεν ξέρω που θα καταλήξουν.
Innamorata, mio cuore tremante,
Voglio morire...
Το διαβάζω στον αυτόματο, χωρίς να δίνω ιδιαίτερη βάση. Είναι από τα βιβλία που δεν θα βαθμολογήσω, και ο λόγος που δεν το έχω παρατήσει ακομη είναι πως για κάποιο λόγο με ευχαριστεί αυτό το "άσκοπο". Ειναι σα να βλέπω κυρ Αλέκο στο σκάουτινγκ ριπόρτ, ο οποίος ξεκινά να λέει για τον αγώνα της Φλαμένκο με την Γκρεμίνιο, και καταλήγει με την Σούλα από τον Πύργο Ηλείας που καθάριζε τα μπαλκόνια ακούγοντας Χαρά Βέρρα.
Καλημέρα 
Μόλις τελείωσα κι εγώ την ανάγνωση του πρώτου μέρους.
Το βιβλίο μου αρέσει πολύ, από την αρχή δηλαδή το κατάλαβα. Κρατάω το σχεδιάγραμμα των δωματίων, αλλά προσέθεσα πάνω και τους ιδιοκτήτες, αφού κάποια από τα δωμάτια ανήκουν σε ένα διαμέρισμα. Νομίζω ότι μέχρι στιγμής μόνο στο διαμέρισμα του Ρορσάς είδαμε δυο δωμάτια, στα υπόλοιπα περιηγηθήκαμε μόνο σε ένα.
Επιτέλους μάθαμε για τον Μπάρτελμπουθ και για τον Σμωτφ, οι οποίοι αναφερόντουσαν από την αρχή εδώ κι εκεί. Και μάθαμε και λίγα πράγματα για την ίδια την ιστορία της πολυκατοικίας, αν και αυτός ο Ολιβιέ ακόμη παραμένει μυστήριο.
Ανυπομονώ να συνεχίσω, είναι ένα βιβλίο με πολλές λεπτομέρειες και ψηφίδες, όπως είναι οι ζωές των ανθρώπων άλλωστε.
Μέσα στα σπιτια μας μαζεύουμε τις ιστορίες μας! Πράγματα που μπορεί να φαίνονται απλά, όπως μια κούπα ή ακόμη και ένα μολύβι (αυτά έχω τώρα μπροστά μου ) κρύβουν ιστορίες από πίσω. Έτσι νιώθω καθώς κρυφοκοιτάω στα διαμερίσματα της οδού Σιμόν-Κρυμπελλιέ 11.
Μόλις τελείωσα κι εγώ την ανάγνωση του πρώτου μέρους.
Το βιβλίο μου αρέσει πολύ, από την αρχή δηλαδή το κατάλαβα. Κρατάω το σχεδιάγραμμα των δωματίων, αλλά προσέθεσα πάνω και τους ιδιοκτήτες, αφού κάποια από τα δωμάτια ανήκουν σε ένα διαμέρισμα. Νομίζω ότι μέχρι στιγμής μόνο στο διαμέρισμα του Ρορσάς είδαμε δυο δωμάτια, στα υπόλοιπα περιηγηθήκαμε μόνο σε ένα.
Επιτέλους μάθαμε για τον Μπάρτελμπουθ και για τον Σμωτφ, οι οποίοι αναφερόντουσαν από την αρχή εδώ κι εκεί. Και μάθαμε και λίγα πράγματα για την ίδια την ιστορία της πολυκατοικίας, αν και αυτός ο Ολιβιέ ακόμη παραμένει μυστήριο.
Ανυπομονώ να συνεχίσω, είναι ένα βιβλίο με πολλές λεπτομέρειες και ψηφίδες, όπως είναι οι ζωές των ανθρώπων άλλωστε.
Μέσα στα σπιτια μας μαζεύουμε τις ιστορίες μας! Πράγματα που μπορεί να φαίνονται απλά, όπως μια κούπα ή ακόμη και ένα μολύβι (αυτά έχω τώρα μπροστά μου
) κρύβουν ιστορίες από πίσω. Έτσι νιώθω καθώς κρυφοκοιτάω στα διαμερίσματα της οδού Σιμόν-Κρυμπελλιέ 11.
Το απολαμβάνω από την πρώτη σελίδα! Έχει την συμπλοκότητα ενός παζλ με χιλιάδες κομμάτια, του οποίου δεν έχεις την τελική εικόνα μπροστά σου και το σχέδιο σου αποκαλύπτεται κομματάκι - κομματάκι. Νομίζω ότι είναι ένα βιβλίο για τη σύνδεση, όπου καθετί αν και φαινομενικά τυχαίο ή άσχετο συνδέεται με κάτι άλλο και τελικά όλα μεταξύ τους. Όπως και στη ζωή όπου όλα είναι αλληλένδετα. Ο Μπάρτελμπουθ θα είναι άραγε ο συνδετικός κρίκος όλων - το κεντρικό κομμάτι του παζλ; Ξεκινάω με ανυπομονησία το δεύτερο μέρος και χαίρομαι που η συνανάγνωση έφερε αυτό το βιβλίο στη ζωή μου - μάλλον την κατάλληλη στιγμή!!!
Α! Να πω κι ότι θαυμάζω πάρα πολύ όσους έχετε το μεράκι να φτιάχνετε τα δικά σας σχεδιαγράμματα!!!
Α! Να πω κι ότι θαυμάζω πάρα πολύ όσους έχετε το μεράκι να φτιάχνετε τα δικά σας σχεδιαγράμματα!!!
Παιδιά εγώ σας χαιρετώ, είναι πολύ τρίκι για τη φάση που είμαι. Καλή συνέχεια.
Πεταλούδα
Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
@Αννετούσκα, ειλικρινά λυπάμαι που δεν θα είμαστε παρέα σε αυτή την συνανάγνωση, αλλά, ναι, είναι λίγο ιδιαίτερο βιβλίο. Αλήθεια, τι σημαίνει ακριβώς "τρίκι";
Ζόρικο, πολύπλοκο, κάπως έτσι.
Γεια σας,
Τέλειωσα κι εγώ το πρώτο μέρος ψες. Χρειάζεται να διαβάσει κάποιος αρκετές σελίδες για να αρχίσει να μπαίνει στο νόημα βέβαια... Είναι κάπως βαρύ στην αρχή, αλλά όταν πιάσεις το νόημα, αρχίζεις να απολαμβάνεις τα κομμάτια του παζλ όπως έρχονται ένα ένα, δηλαδή την ιστορία περίπου της ζωής του κάθε ένοικου, παρόντος και πρώην, ζώντος ή μεταστάντος, και πως σιγά σιγά όλοι φαίνεται να έχουν ένα κοινό παρονομαστή (απ' ότι έχω καταλάβει προς το παρόν), τον κύριο Μπάρτελμπουθ...
Είναι οπωσδήποτε μια νέα για μένα προσέγγιση γραφής (γραφή με περιορισμούς). Πάντοτε οι συγγραφείς προσπαθούν να βρουν νέους τρόπους έκφρασης και γραφής με σκοπό να προσφέρουν κάτι καινούργιο, πρωτότυπο και ενδιαφέρον. Υπάρχουν σημεία που ανιχνεύει κανείς στοιχεία από παλαιότερους κλασικούς, όπως τον James Joyce (περιορισμός σε μια μέρα) ή τον Marcel Proust, δηλ. πολλή λεπτομέρεια στις περιγραφές σαν να κεντά "σταυροβελονιά και απανοκαβαλίκι", όπως θα έλεγε κι ο Μπέζος...
Συνεχίζω λοιπόν με προσμονή για περισσότερα ερεθίσματα! Καλό υπόλοιπο!
Τέλειωσα κι εγώ το πρώτο μέρος ψες. Χρειάζεται να διαβάσει κάποιος αρκετές σελίδες για να αρχίσει να μπαίνει στο νόημα βέβαια... Είναι κάπως βαρύ στην αρχή, αλλά όταν πιάσεις το νόημα, αρχίζεις να απολαμβάνεις τα κομμάτια του παζλ όπως έρχονται ένα ένα, δηλαδή την ιστορία περίπου της ζωής του κάθε ένοικου, παρόντος και πρώην, ζώντος ή μεταστάντος, και πως σιγά σιγά όλοι φαίνεται να έχουν ένα κοινό παρονομαστή (απ' ότι έχω καταλάβει προς το παρόν), τον κύριο Μπάρτελμπουθ...
Είναι οπωσδήποτε μια νέα για μένα προσέγγιση γραφής (γραφή με περιορισμούς). Πάντοτε οι συγγραφείς προσπαθούν να βρουν νέους τρόπους έκφρασης και γραφής με σκοπό να προσφέρουν κάτι καινούργιο, πρωτότυπο και ενδιαφέρον. Υπάρχουν σημεία που ανιχνεύει κανείς στοιχεία από παλαιότερους κλασικούς, όπως τον James Joyce (περιορισμός σε μια μέρα) ή τον Marcel Proust, δηλ. πολλή λεπτομέρεια στις περιγραφές σαν να κεντά "σταυροβελονιά και απανοκαβαλίκι", όπως θα έλεγε κι ο Μπέζος...
Συνεχίζω λοιπόν με προσμονή για περισσότερα ερεθίσματα! Καλό υπόλοιπο!
Last edited:
Ξεκίνησα λίγο αργά. Θα προσπαθήσω να συγχρονιστω με το αρχικό σχέδιο. Ως τώρα ρέει όμορφα. Οι αναφορές σε "άσχετες" πληροφοριες, γραμμένες ή ζωγραφισμένες σε αντικείμενα, πχ. Μαθηματική απόδειξη, συνταγή, μου θύμισαν τα εμβόλιμα κεφάλαια στο "Κουτσό" του Κορταζάρ, αν και πολύ πιο σύντομα. Αν και τα γεγονότα ήδη ασύνδετα στο Κεφάλαιο 4, οι επί μέρους αφηγήσεις ανά διαμέρισμα είναι ευχάριστες. Βλέπω, έχω άλλα 17 κεφάλαια να πρόφτασω