@Νικόλας Δε Κιντ Το ειχα βρεί στη βιβλιοθήκη και είχα ξεκινήσει να το διαβαζω, αλλά ποτέ δεν το τελείωσα. Στα αγγλικά και εχουν περάσει πολλά χρόνια. Ισως αν το διαβαζα τώρα να το εβλεπα διαφορετικά, δεν ξερω. Δεν συγκρίνεται πάντως με το Under the Volcano.
Συνανάγνωση: "Κάτω από το ηφαίστειο" Μάλκολμ Λόουρυ (Malcolm Lowry)
- Thread starter Νικόλας Δε Κιντ
- Start date
Παιδιά μην το παιδεύετε, είναι απλό, δε θα το διαβάσετε. Διαβάσαμε τη βιβλιάρα του, αυτό νομίζω αρκεί!
Τελευταίο μέρος, σελίδες 287 - 380.
«Μεσκάλ» η λέξη από τα χείλη του προξένου, με την οποία ξεκινούν τα δυο εκ των τριών τελευταίων κεφαλαίων.
«Μεσκάλ» η λέξη από τα χείλη της Υβόν κάπου στα μέσα του ενδέκατου κεφαλαίου.
Αυτό ήταν λοιπόν· αφεθήκαν επιτέλους· μαζί κι εμείς. Λύτρωση.
«Κανείς δεν έρχεται εδώ, μόνο αυτοί που δεν έχουν κανένα μαζί».
Ο αριθμός επτά. Το παλιό τραμ επτά, το επτά χαραγμένο στα καπούλια του αλόγου που πρωτοσυναντήσαμε στις «αρχές» του βιβλίου· το άλογο που ελευθερώνει ο Τζοφ στην τελευταία πράξη του κύκνειου άσματός του και τρομαγμένο από τους ήχους των πυροβολισμών και κεραυνών, τρέχει αφηνιασμένο μέσα στο δάσος για να αποτελέσει την τελευταία εικόνα της Υβόν λίγες στιγμές μετά.
«Dolente... dolore!»
Ο αριθμός επτά. Το έβδομο κεφάλαιο του βιβλίου που -πλέον μπορεί να αποκαλυφθεί- ήταν το κομβικό σημείο όλων των αποφάσεων που πήρε ο Τζόφρι. Από εκεί κι έπειτα η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη.
Ο πρόξενος συχνά συνοδεύεται ή συναντά κατά τη διάρκεια αυτής της μίας μέρας κάποιον αδέσποτο σκύλο.
Κάποιος ρίχνει στη χαράδρα, ξοπίσω από το νεκρό του πια σώμα, ένα ψόφιο σκυλί.
Οι μεξικάνοι πίστευαν πως στο ταξίδι της στη χώρα των νεκρών η ψυχή κάποια στιγμή συναντούσε ένα πλατύ ποτάμι που ήταν δύσκολο να το διασχίσει. Για το λόγο αυτό θυσίαζαν ένα σκύλο, για να συντροφεύει στο τελευταίο ταξίδι τον αφέντη του. Το πνεύμα του σκύλου υποτίθεται πως έφτανε στην άλλη όχθη του ποταμού κι όταν έβλεπε τον αφέντη του πηδούσε στο νερό και τον βοηθούσε να περάσει απέναντι.*
Η γραφή διαφορετική πλέον, σε σχέση με την πρώτη φορά που μας αποκαλύφθηκε:
¿LE GUSTA ESTE JARDIN?
¿QUE ES SUYO?
¡EVITE QUE SUS HIJOS LO DESTRUYAN!
.
Τελευταίο μέρος, σελίδες 287 - 380 (συναισθηματικά).
-Λύτρωση-
Ήμουν τόσο σίγουρος όταν πρωτοέγραφα ότι θα διαγράφατε αρμονικά και ουσιαστικά κάθε πιθανή ρότα μιας τέτοιας απαιτητικής, μα τόσο ιδιαίτερης συνανάγνωσης (σε ευχαριστώ @Νικόλας Δε Κιντ).
Δεν με διαψεύσατε.
Το μόνο που είχε απομείνει για μένα να κάνω, είναι να γράφω παρέα με εσάς ένα «βιβλίο» μέσα στο βιβλίο, να πιάνομαι από τις λέξεις και τα συναισθήματα σας ώστε να του δώσω περιεχόμενα και μορφή.
Όσο για τον τίτλο του, δεν έχει καμία σημασία. Οι ταμπέλες και οι τίτλοι είναι προϊόντα εποχιακά, πάντα θα αλλάζουν και θα αναπροσαρμόζονται, αναλόγως τους καιρούς και τις εμπειρίες (σε ευχαριστώ @Πρόξενος).
«Σας αρέσει αυτός ο κήπος;»
Περιεχόμενα:
#67 -Συναίσθημα-
#112 -Αγάπη-
#135 -Χρόνος-
#145 -Δρόμος-
#165 -Νους-
#203 -Λύτρωση-
Έφθασε λοιπόν η ώρα να δέσω το βαρκάκι μου, αφήνοντας για ακόμη μια φορά στα αβαθή κι αυτής της αναγνωσής μου μια λησμονημένη άγκυρα, για να επιστρέψω ξανά - καλώς εχόντων των πραγμάτων - δέκα χρόνια μετά (σε ευχαριστώ @Τσίου).
Τα τοπία στα οποία ταξιδέψαμε και οι λατρεμένες τους περιγραφές στα γραφόμενά σας (σε ευχαριστώ @Αννετούσκα).
Γράφει ο Bobin: «Οι αληθινές αναλογίες αυτής της ζωής, που το σημαντικότερο μέρος της είναι αθέατο, βρέθηκαν από τους ζωγράφους της ρομαντικής τέχνης -ένα παρεκκλήσι χωράει μες σε μια παλάμη, ένα βιβλίο μπορεί να είναι ευρύ, όσο ο κι ο ουρανός· τίποτα όμως δεν θα είναι ποτέ πιο αχανές από ένα πρόσωπο διάπλατο από έκπληξη μπροστά στην έμπρακτη αγάπη».
Το ξέσπασμα του Τζοφ. Η συνειδητοποίηση πως η πραγματική βοήθεια δεν έχει ποτέ τη μορφή που φανταζόμαστε. Τη μια δεχόμαστε ένα χαστούκι, την άλλη μας προσφέρουν ένα κλωνάρι πασχαλιάς, αλλά πάντα ο ίδιος ο άγγελος μας μοιράζει τις χάρες του. Η ζωή ακτινοβολεί γιατί είναι ακατανόητη. Ακατανόητη πάντοτε στην αρχή, μα όσο ξεδιπλώνει την ιστορία και τις αρετές της, τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε με ασφάλεια σε αυτήν (σε ευχαριστώ @Άρτζι).
Ακόμη μια διαδρομή για τον Χιου και την Υβόν. Ακόμη μια φορά το όνομα του προξένου, ο οποίος ως μια άυλη παρουσία, συνοδεύει το κάθε της βήμα. Από τη μία η αναζήτηση, μας κάνει να κρατάμε την ανάσα μας, από την άλλη θαυμάζουμε τη φύση –δηλαδη το πρόσωπο του Θεού που ρεμβάζει. Θαυμασμός, επιφωνήματα θαυμασμού, ειλικρινείς αντιδράσεις που πηγάζουν από την υπέροχη απλότητα που μας προσφέρει η θέση του αναγνώστη-παρατηρητή (σε ευχαριστώ @Λήδα).
Η παρέα σας, οι μουσικές σας, οι εικόνες σας, τα ποτά σας (σε ευχαριστώ @Μπέιζιλ Γκραντ), οι υποχρεώσεις σας και τα ξενύχτια σας.
Η παρέα μας, οι μουσικές μας, οι εικόνες μας, τα ποτά μας, οι υποχρεώσεις μας και τα ξενύχτια μας.
Οι αναλύσεις σας, που τώρα, στη τελευταία αυτή στροφή, χαρακτηρίζονται από λιτότητα, γλυκό σκεπτικισμό και σιωπή. Μια σιωπή που αν έσπαγε με τον λάθος τρόπο, θα δημιουργούσε ίσως μια μεγαλύτερη ακόμα. Μια αξιοσέβαστη σιωπή (σας ευχαριστώ @Γρίλος , @Πληθων , @Πίκος Απίκος , @Δομάζ , @Φυσαλίδα).
Και ναι, θα επιστρέψουμε να αφήσουμε λουλούδια σε ένα νήμα -και όχι μνήμα- καρδιάς. Και τα συγκεκριμένα λουλούδια θα έχουν χρώμα μπλε και το υπέροχο όνομα Μυοσωτίς, κοινώς «μη με λησμονεί» (σε ευχαριστώ @Πεταλούδα).
Καλό ταξίδι Τζόφρι και Υβόν, καλή δύναμη Χιου και Ζακ, καλή αντάμωση Δρ. Βιχίλ.
.
post scriptum: Υπάρχει η δυνατότητα μιας διαφορετικής επιστροφής στα ηφαίστειά σας (μας) και τις αναμνήσεις, για όσους είναι έτοιμοι για ακόμη ένα συναισθηματικό ρίσκο:
* «Σκοτεινά όπως ο τάφος που ο φίλος μου κείται» (εκδόσεις Αστάρτη).
Ένα ανολοκλήρωτο εγχείρημα λόγω του πρόωρου χαμού του Lowry, αλλά..
Το αλλά το αφήνω για εσάς -για όσους τολμήσουν-, όπως σας αφήνω ταπεινά τις ευχαριστίες μου για αυτές τις έξι εβδομάδες.
.
«Μεσκάλ» η λέξη από τα χείλη του προξένου, με την οποία ξεκινούν τα δυο εκ των τριών τελευταίων κεφαλαίων.
«Μεσκάλ» η λέξη από τα χείλη της Υβόν κάπου στα μέσα του ενδέκατου κεφαλαίου.
Αυτό ήταν λοιπόν· αφεθήκαν επιτέλους· μαζί κι εμείς. Λύτρωση.
«Κανείς δεν έρχεται εδώ, μόνο αυτοί που δεν έχουν κανένα μαζί».
Ο αριθμός επτά. Το παλιό τραμ επτά, το επτά χαραγμένο στα καπούλια του αλόγου που πρωτοσυναντήσαμε στις «αρχές» του βιβλίου· το άλογο που ελευθερώνει ο Τζοφ στην τελευταία πράξη του κύκνειου άσματός του και τρομαγμένο από τους ήχους των πυροβολισμών και κεραυνών, τρέχει αφηνιασμένο μέσα στο δάσος για να αποτελέσει την τελευταία εικόνα της Υβόν λίγες στιγμές μετά.
«Dolente... dolore!»
Ο αριθμός επτά. Το έβδομο κεφάλαιο του βιβλίου που -πλέον μπορεί να αποκαλυφθεί- ήταν το κομβικό σημείο όλων των αποφάσεων που πήρε ο Τζόφρι. Από εκεί κι έπειτα η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη.
Ο πρόξενος συχνά συνοδεύεται ή συναντά κατά τη διάρκεια αυτής της μίας μέρας κάποιον αδέσποτο σκύλο.
Κάποιος ρίχνει στη χαράδρα, ξοπίσω από το νεκρό του πια σώμα, ένα ψόφιο σκυλί.
Οι μεξικάνοι πίστευαν πως στο ταξίδι της στη χώρα των νεκρών η ψυχή κάποια στιγμή συναντούσε ένα πλατύ ποτάμι που ήταν δύσκολο να το διασχίσει. Για το λόγο αυτό θυσίαζαν ένα σκύλο, για να συντροφεύει στο τελευταίο ταξίδι τον αφέντη του. Το πνεύμα του σκύλου υποτίθεται πως έφτανε στην άλλη όχθη του ποταμού κι όταν έβλεπε τον αφέντη του πηδούσε στο νερό και τον βοηθούσε να περάσει απέναντι.*
Η γραφή διαφορετική πλέον, σε σχέση με την πρώτη φορά που μας αποκαλύφθηκε:
¿LE GUSTA ESTE JARDIN?
¿QUE ES SUYO?
¡EVITE QUE SUS HIJOS LO DESTRUYAN!
.
Τελευταίο μέρος, σελίδες 287 - 380 (συναισθηματικά).
-Λύτρωση-
Ήμουν τόσο σίγουρος όταν πρωτοέγραφα ότι θα διαγράφατε αρμονικά και ουσιαστικά κάθε πιθανή ρότα μιας τέτοιας απαιτητικής, μα τόσο ιδιαίτερης συνανάγνωσης (σε ευχαριστώ @Νικόλας Δε Κιντ).
Δεν με διαψεύσατε.
Το μόνο που είχε απομείνει για μένα να κάνω, είναι να γράφω παρέα με εσάς ένα «βιβλίο» μέσα στο βιβλίο, να πιάνομαι από τις λέξεις και τα συναισθήματα σας ώστε να του δώσω περιεχόμενα και μορφή.
Όσο για τον τίτλο του, δεν έχει καμία σημασία. Οι ταμπέλες και οι τίτλοι είναι προϊόντα εποχιακά, πάντα θα αλλάζουν και θα αναπροσαρμόζονται, αναλόγως τους καιρούς και τις εμπειρίες (σε ευχαριστώ @Πρόξενος).
«Σας αρέσει αυτός ο κήπος;»
Περιεχόμενα:
#67 -Συναίσθημα-
#112 -Αγάπη-
#135 -Χρόνος-
#145 -Δρόμος-
#165 -Νους-
#203 -Λύτρωση-
Έφθασε λοιπόν η ώρα να δέσω το βαρκάκι μου, αφήνοντας για ακόμη μια φορά στα αβαθή κι αυτής της αναγνωσής μου μια λησμονημένη άγκυρα, για να επιστρέψω ξανά - καλώς εχόντων των πραγμάτων - δέκα χρόνια μετά (σε ευχαριστώ @Τσίου).
Τα τοπία στα οποία ταξιδέψαμε και οι λατρεμένες τους περιγραφές στα γραφόμενά σας (σε ευχαριστώ @Αννετούσκα).
Γράφει ο Bobin: «Οι αληθινές αναλογίες αυτής της ζωής, που το σημαντικότερο μέρος της είναι αθέατο, βρέθηκαν από τους ζωγράφους της ρομαντικής τέχνης -ένα παρεκκλήσι χωράει μες σε μια παλάμη, ένα βιβλίο μπορεί να είναι ευρύ, όσο ο κι ο ουρανός· τίποτα όμως δεν θα είναι ποτέ πιο αχανές από ένα πρόσωπο διάπλατο από έκπληξη μπροστά στην έμπρακτη αγάπη».
Το ξέσπασμα του Τζοφ. Η συνειδητοποίηση πως η πραγματική βοήθεια δεν έχει ποτέ τη μορφή που φανταζόμαστε. Τη μια δεχόμαστε ένα χαστούκι, την άλλη μας προσφέρουν ένα κλωνάρι πασχαλιάς, αλλά πάντα ο ίδιος ο άγγελος μας μοιράζει τις χάρες του. Η ζωή ακτινοβολεί γιατί είναι ακατανόητη. Ακατανόητη πάντοτε στην αρχή, μα όσο ξεδιπλώνει την ιστορία και τις αρετές της, τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε με ασφάλεια σε αυτήν (σε ευχαριστώ @Άρτζι).
Ακόμη μια διαδρομή για τον Χιου και την Υβόν. Ακόμη μια φορά το όνομα του προξένου, ο οποίος ως μια άυλη παρουσία, συνοδεύει το κάθε της βήμα. Από τη μία η αναζήτηση, μας κάνει να κρατάμε την ανάσα μας, από την άλλη θαυμάζουμε τη φύση –δηλαδη το πρόσωπο του Θεού που ρεμβάζει. Θαυμασμός, επιφωνήματα θαυμασμού, ειλικρινείς αντιδράσεις που πηγάζουν από την υπέροχη απλότητα που μας προσφέρει η θέση του αναγνώστη-παρατηρητή (σε ευχαριστώ @Λήδα).
Η παρέα σας, οι μουσικές σας, οι εικόνες σας, τα ποτά σας (σε ευχαριστώ @Μπέιζιλ Γκραντ), οι υποχρεώσεις σας και τα ξενύχτια σας.
Η παρέα μας, οι μουσικές μας, οι εικόνες μας, τα ποτά μας, οι υποχρεώσεις μας και τα ξενύχτια μας.
Οι αναλύσεις σας, που τώρα, στη τελευταία αυτή στροφή, χαρακτηρίζονται από λιτότητα, γλυκό σκεπτικισμό και σιωπή. Μια σιωπή που αν έσπαγε με τον λάθος τρόπο, θα δημιουργούσε ίσως μια μεγαλύτερη ακόμα. Μια αξιοσέβαστη σιωπή (σας ευχαριστώ @Γρίλος , @Πληθων , @Πίκος Απίκος , @Δομάζ , @Φυσαλίδα).
Και ναι, θα επιστρέψουμε να αφήσουμε λουλούδια σε ένα νήμα -και όχι μνήμα- καρδιάς. Και τα συγκεκριμένα λουλούδια θα έχουν χρώμα μπλε και το υπέροχο όνομα Μυοσωτίς, κοινώς «μη με λησμονεί» (σε ευχαριστώ @Πεταλούδα).
Καλό ταξίδι Τζόφρι και Υβόν, καλή δύναμη Χιου και Ζακ, καλή αντάμωση Δρ. Βιχίλ.
.
post scriptum: Υπάρχει η δυνατότητα μιας διαφορετικής επιστροφής στα ηφαίστειά σας (μας) και τις αναμνήσεις, για όσους είναι έτοιμοι για ακόμη ένα συναισθηματικό ρίσκο:
* «Σκοτεινά όπως ο τάφος που ο φίλος μου κείται» (εκδόσεις Αστάρτη).
Ένα ανολοκλήρωτο εγχείρημα λόγω του πρόωρου χαμού του Lowry, αλλά..
Το αλλά το αφήνω για εσάς -για όσους τολμήσουν-, όπως σας αφήνω ταπεινά τις ευχαριστίες μου για αυτές τις έξι εβδομάδες.
.
Last edited:
Ηθελα απο μερες να σχολιασω μα λιγο η εργασια λιγο η οικογενεια ξεχαστηκα χωρις να σημαινει αυτο πως δεν σας ακολουθουσα. Ταξιδεψα μαζι σας σε ολα τα μερη και απολαυσα καθε σας αναλυση.
Τελειωσα με το βιβλιο μολις την Παρασκευη και εμεινα αναυδος από το συγγραφικο ταλεντο του Μαλκομ Λοουρυ. Επειδη ειδα πως εγινε αναφορα στο αριστουργημα του Τζους και σε καποιες ομοιοτητες θα συμφωνησω. Και τα δυο βιβλια ειναι αριστουργηματα που θελουν υπομονη και επιμονη να διαβαστουν και εχουν κοινη βαση την βαθια γνωση ων δημιουργων τους.
Ο Προξενος ειναι ενας ανθρωπος με πάθη που αφέθηκε σε αυτά.
Η Υβον μια γυναίκα που ηθελε την αγαπη αλλά δεν μπορεσε να την βρει λογω των δαιμόνων ή βρυκολάκων που θα έλεγε και ο Ιψεν του παρελθόντος.
Ο Χιου ειναι ο τυχοδιωκτης και καπως συμφεροντολογος αντιζηλος του Προξενου χωρις αυτο να τον κανει απαραιτητα αντιπαθη.
Ο Δρ. Βιχιλ ειναι μια αινιγματικη φιγουρα. Μαλλον ο Βιργίλιος στην κολαση του Τζοφρευ.
O Ζακ ειναι φιλος του Προξενου αλλα ισως και ο πιο αντιπαθης χαρακτηρας του βιβλιου.
Αυτα κι απο μένα.
Ο Νικόλας Δε Κιντ διοργανωνει παντα τις πιο πετυχημενες συνανγνωσεις. Αδημονω για την επομενη.
Η ομάδα των δυο τελευταιων συναγνωσεων ειναι πολυ δυνατη. Πρέπει να διαβασει κι αλλα βιβλια. Επιβαλλεται δηλαδη.
Καλη συνεχεια σε ολους και ολες και οταν αναβεται τσιγαρο με σπιρτα να θυμαστε πως "τριτος δεν κανει".
Τελειωσα με το βιβλιο μολις την Παρασκευη και εμεινα αναυδος από το συγγραφικο ταλεντο του Μαλκομ Λοουρυ. Επειδη ειδα πως εγινε αναφορα στο αριστουργημα του Τζους και σε καποιες ομοιοτητες θα συμφωνησω. Και τα δυο βιβλια ειναι αριστουργηματα που θελουν υπομονη και επιμονη να διαβαστουν και εχουν κοινη βαση την βαθια γνωση ων δημιουργων τους.
Ο Προξενος ειναι ενας ανθρωπος με πάθη που αφέθηκε σε αυτά.
Η Υβον μια γυναίκα που ηθελε την αγαπη αλλά δεν μπορεσε να την βρει λογω των δαιμόνων ή βρυκολάκων που θα έλεγε και ο Ιψεν του παρελθόντος.
Ο Χιου ειναι ο τυχοδιωκτης και καπως συμφεροντολογος αντιζηλος του Προξενου χωρις αυτο να τον κανει απαραιτητα αντιπαθη.
Ο Δρ. Βιχιλ ειναι μια αινιγματικη φιγουρα. Μαλλον ο Βιργίλιος στην κολαση του Τζοφρευ.
O Ζακ ειναι φιλος του Προξενου αλλα ισως και ο πιο αντιπαθης χαρακτηρας του βιβλιου.
Αυτα κι απο μένα.
Ο Νικόλας Δε Κιντ διοργανωνει παντα τις πιο πετυχημενες συνανγνωσεις. Αδημονω για την επομενη.
Η ομάδα των δυο τελευταιων συναγνωσεων ειναι πολυ δυνατη. Πρέπει να διαβασει κι αλλα βιβλια. Επιβαλλεται δηλαδη.
Καλη συνεχεια σε ολους και ολες και οταν αναβεται τσιγαρο με σπιρτα να θυμαστε πως "τριτος δεν κανει".
Εγώ πάντως θα ήθελα μια γενικώς πιο προσεγμένη έκδοση. Με καλό χαρτί (όχι τον ελεεινό χαρτοπολτό της ΑΣΤΑΡΤΗΣ), σκληρό εξώφυλλο (όχι το ψεύτικο των εκδόσεων που διαβάσαμε), ουσιαστικές σημειώσεις και παραπομπές και μια πιο δεμένη μετάφραση!! Ζητάω πολλά;;Ε λυσσάξατε με τη μετάφραση, ιδιότροποι άνθρωποι(χαχα)
Το καταλάβαμε ότι είσαι quality τύπος, θα σου έλεγα να ψάξεις στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας αλλά πάει καιρός που καταστράφηκεΖητάω πολλά;;
(Εντάξει χωρίς πλάκα, το δικό μου βιβλίο έχει γίνει εντελώς σκατά μεταξύ μας, έχει ψιλοσκιστεί το -άθλιο- εξώφυλλο, σημειώσεις παντού, μέχρι δεύτερο διάβασμα αντέχει πιστεύω μετά επαναγορά
)Κι εγω είμαι περίεργη με την ποιότητα του βιβλίου. Δεν αγοράζω συχνά βιβλία πλέον (οταν εχεις μετακομίσει, περιπου 10 φορές σε 25 χρόνια μαθαίνεις το όφελος του μινιμαλισμού) αλλα τις ελάχιστες φορες που αγοράζω ειναι hardback και καλές εκδόσεις. Συνηθως δανείζομαι βιβλια απο την βιβλιοθήκη, σε φυσική ή ηλεκρονική μορφή. Σχεδον πάντα βρίσκω αυτό που θέλω.
Φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού άλλωστε!!
Θυμάμαι στην Αγγλία όταν ήμουν τα βιβλία πρώτα έβγαιναν σε καλή έκδοση σκληρόδετα με λίγο τσιμπημένη τιμή και μετά από ένα περίπου χρόνο κυκλοφορούσαν οι πιο φθηνές εκδόσεις.
Έτσι κάποιος είχε την δυνατότητα να δώσει μεν κάτι παραπάνω, αλλά να έχει στην κατοχή του μια καλή έκδοση με αντοχή στον χρόνο και ποιότητα.
Το ιδιο ισχυει και σήμερα. Δεν αγοαραζω ποτε paperbacks - που κυκλοφορουν κατα δεκάδες χιλιάδες και καταλήγουν στα σκουπίδια- για περιβαλλοντολογικους λογους. Εκτος απο την ενεργεια, κάθε τόνος χαρτιού χρειαζεται 15 εως 17 μεγάλα δένδρα. Κάθε οικογενεια καταναλωνει κατα μεσο όρο περιπου 6 δέντρα το χρόνο. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που ξεκίνησα να διαβάζω e-books
Αυτό το νήμα είναι τόσο όμορφο που θα έπρεπε να πωλείται μαζί με το βιβλίο. Μπράβο σας παιδιά.
Όταν αποφασίσω να το διαβάσω ξέρω ποιους θα έχω παρέα.
Όταν αποφασίσω να το διαβάσω ξέρω ποιους θα έχω παρέα.
Πεταλούδα
Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
@Λευκή Σελίδα δεν γνωρίζω τις προτιμήσεις σου στα βιβλία, αλλά από το παραπάνω σχόλιό σου, κάτι μου λέει ότι θα τα βρεις με το βιβλίο του Λόουρυ, όταν το αποφασίσεις!
Μπήκε ψηφοφορία στην αρχική ανάρτηση, όπως μπαίνει πάντα στο τέλος των συναναγνώσεων, οπότε οι συνοδοιπόροι μπορούν να ψηφίσουν, για το πως τους φάνηκε το βιβλίο.
Μπήκε ψηφοφορία στην αρχική ανάρτηση, όπως μπαίνει πάντα στο τέλος των συναναγνώσεων, οπότε οι συνοδοιπόροι μπορούν να ψηφίσουν, για το πως τους φάνηκε το βιβλίο.
Ο δικός μου συνδυασμός Αζαθοθ. Πολλές παγωμένες μπίρες με σφηνάκια τεκίλας ενδιάμεσα!
«Dolente... dolore!» συνδυασμός.. ;)
Last edited:
Ψηφησα κι εγω.
Τιποτα λιγοτερο επο ενα αριστουργημα. Οσο για την κλιμακα του Αζαθοθ μαλλον γερνω προς Μεσκαλ.
Τιποτα λιγοτερο επο ενα αριστουργημα. Οσο για την κλιμακα του Αζαθοθ μαλλον γερνω προς Μεσκαλ.
Ένα μεσκαλίτο και για μένα παρακαλώ!!!
Παιδιά εγώ σκέφτομαι τεκίλα με λίγη στρυχνίνη ανάμεσα, αλλά σε μικροδόσεις, θα ήθελα να το ρισκάρω να δω πώς μπορεί να ήταν ο Πρόξενος εκεί στο βιβλίο να πούμε. Αλλά να είμαι με κάποιον που ξέρει να το χειριστεί, μην πάω σαν το σκυλί στ'αμπέλι, από λογοτεχνική χαζομάρα.