Το δεύτερο μέρος απογείωσε το βιβλίο. Είναι η ανάλυση της ζωής του Πέτρου και της σχέσης του με την εικασία.
Στο συγκεκριμένο μέρος, χωρίς να είμαι σίγουρος ότι δεν επηρεάστηκα από τα σχόλια για την γραφή του Δοξιάδη, δεν με ξένισαν οι φράσει καθαρεύουσας που χρησιμοποιεί, ίσα ίσα που φάνηκαν ότι ταίριαζαν στο κείμενο.
Από τη συζήτηση του πρωταγωνιστή μας με το θείο του στις πρώτες σελίδες του δεύτερου μέρους, καταλαβαίνουμε την συμπεριφορά του θείου Πέτρου απέναντι στον ανιψιό του. Σε όλους τους δρόμους που επιλέγουμε να διαβούμε στην ζωή μας, έχοντας φτάσει στο τέλος τους, ξεχνάμε την ομορφιά που είχε όταν τον επιλέγαμε και τον διασχίζαμε. Άν μας έχει απογοητεύσει και το αποτέλεσμα που τελικά είχε η επιλογή μας, προσπαθούμε να αποτρέψουμε αυτούς που θα κάνουν το λάθος να ζητήσουν τη γνώμη μας, να τον διαβούν. Ξεχνώντας ότι υπάρχουν διαφορετικά παρακλάδια που μπορεί να επιλέξει κάποιος να διαβεί με καλύτερα προς αυτόν αποτελέσματα ή ακόμα, όπως λέει αργότερα στο βιβλίο, οι στόχοι του ατόμου που ζήτησε την γνώμη μας, να μην είναι τόσο μεγάλοι όσο οι δικοί μας και να ήταν τελικά καλύτερα να τον συμβουλεύαμε να τον ακολουθήσει γιατί θα μείνει ικανοποιημένος από τα αποτελέσματα που θα έχει η επιλογή του. Μου θυμίζει συμβουλές που άκουγα μικρός, να μην πίνω, να μην οδηγώ μηχανή (δεν θα σταματήσει ποτέ αυτό με τα παραδείγματα οπότε σταματάω), γιατί αυτός που δίνει τις συμβουλές είχε ένα κακό μεθύσι ή είχε ένα ατύχημα ή δεν ξέρω και γω τι άλλο, αλλά πόσες συγκινήσεις μπορεί να σου προσφέρει μία όμορφη βραδιά με τη συνοδεία αλκοόλ και καλής παρέας (βλέπε hangover), για την μηχανή δεν θα μιλήσω γιατί νομίζω δεν φτάνει η χωρητικότητα του server να αναφέρω πόσες συγκινήσεις έχω από ταξίδια βόλτες ταχύτητες παρέες και λοιπά. Εν κατακλείδι, ο Πέτρος έκανε αυτό που θεωρούσε σωστό να κάνει εκείνη τη στιγμή, βάζοντας τον εαυτό του στη θέση του ανιψιού του και συμβουλεύοντας τον με όλη την αγάπη που θα συμβούλευε τον ίδιο του τον εαυτό.
Θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στον πατέρα του Πέτρου. Ο οποίος κόντρα σε όλα τα ταμπού της εποχής, όχι μόνο δεν στάθηκε εμπόδιο στην μαθηματική καριέρα του γιού του, τον βοήθησε και τον στήριξε μέχρι τέλους στην απόφαση του με τον καλύτερο τρόπο. Θεωρώ κρίσιμη την συμβολή του πατέρα σε όλη την καριέρα του, ο οποίος με τον τρόπο του κατάφερε να του λύσει πολλά προβλήματα και να τον κατευθύνει παραπάνω ακόμα και από τις δυνατότητες που είχε, συμβουλευόμενος τους κατάλληλους ανθρώπους, κρίνοντας σωστά και σπρώχνοντας το γιό του να μπορέσει να εκμεταλλευτεί όλα τα δυνατά μέσα που μπορούσε να του προσφέρει ένας γονιός. Ακόμα και μετά το θάνατο του φρόντισε να στηρίζει τον Πέτρο, είναι συγκλονιστική η ανιδιοτέλεια του πατέρα του Πέτρου μιας και οι αποφάσεις του βοηθούσαν τον Πέτρο να καταφέρει τους στόχους που είχε θέσει και να είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος με το μεγάλο τίμημα να απομακρύνεται ο γιός του συνεχώς από αυτόν, γεγονός που στεναχωρεί ένα γονιό.
Διαβάζοντας για τα άλματα λογικής τα οποία έκανε ο Πέτρος και εντυπωσίαζε τους δασκάλους του τους μοναχούς. Ενώ τα άλματα λογικής παρουσιάζονται σαν κομπλιμέντο για τον Πέτρο, στο μυαλό μου αυτή τη φράση την έχω σαν αρνητική. Θυμάμαι σε μία συζήτηση στο παρελθόν που είχαμε κάνει εδώ στη λέσχη, που είχε αναφερθεί αυτή η φράση από τον @Νικολας δε κιντ που το ανέφερε όταν καταλήγει κάποιος σε ένα συμπέρασμα χωρίς να έχει προχωρήσει βήμα βήμα προς το συμπέρασμα του αλλά πηδώντας κάποιο βήμα, με αποτέλεσμα να μην ευσταθεί εν τέλη το συμπέρασμα. Μου φάνηκε άξιο λόγου, γι΄ αυτό και το αναφέρω.
Μου αρέσει που στο βιβλίο οι μοναχοί είναι ανοιχτόμυαλοι και παρουσιάζονται περισσότερο σαν καθηγητές. Σαν σωστοί καθηγητές συγκεκριμένα, διακρίνοντας το ταλέντο του Πέτρου, αντί να τον εκμεταλλευτούν και να το χρησιμοποιήσουν για δικό τους συμφέρον. Βάζουν και αυτοί το λιθράκι τους, σπρώχνοντας τον προς το σωστό δρόμο, τόσο ανιδιοτελώς που προκαλούν υποψίες στον πατέρα του Πέτρου.
Έρως ανίκατε μάχαν… Ο έρωτας είναι ανίκητος στην μάχη των μαθηματικών. Τουλάχιστον για πολύ μεγάλο διάστημα, μέχρι που τον έρωτα της Ιζόλδης αντικατέστησε ο έρωτας για τα μαθηματικα, συγκεκριμένα με την εικασία του Γκόλντμαχ μέχρι που κατάλαβε ότι δεν μπορεί να την κατακτήσει, μετά από πολλά χρόνια και έμεινε με τον καημό. Πάντως, όπως και να ‘χει, ο έρωτας φρόντισε να κινεί τον Πέτρο.
Η ουδετερότητα που κρατάει ο Πέτρος απέναντι στον πόλεμο και τις τότε διαμάχες μου αρέσει πάρα πολύ σαν στάση. Ακόμα περισσότερο μου αρέσει που έχει επικεντρωθεί στην επιστήμη ή για να το θέσω καλύτερα, στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, ενώ γύρω του προσπαθούν και δυστυχώς τα καταφέρνουν, να οδηγούν την ανθρωπότητα βήματα πίσω. Αυτές οι σκέψεις βοηθάνε τον αναγνώστη να αναθεωρήσει τις απόψεις του για το τι είναι σημαντικό και τι όχι στη ζωή μας. Δυστυχώς βλέπουμε, ότι τα δώρα που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι στην ανθρωπότητα, χρησιμοποιούνται απέναντι σε αυτή, μιας και η μέθοδος Παπαχρήστου, βοηθάει τους συμμάχους στο μέτωπο. Προφανώς, οι δυνάμεις του άξονα, αφού παρουσιάζονται υπερβολικά εύστοχοι, έχουν εκμεταλλευτεί τους δικούς τους μαθηματικούς για να τα καταφέρουν.
Τα κακά σημάδια του παράφορου έρωτα του Πέτρου με την εικασία του Γκόλντμπαχ αρχίζουν να φαίνονται, την θέλει μόνο γι’ αυτόν, απομακρύνει τους φίλους του από αυτήν και από τον εαυτό του. Φτάνει ακόμα και στο σημείο να απορρίψει την πρόταση που του γίνεται να δουλέψει με τους Χάρντυ και Λίτλγουντ στο Καίμπριτζ. Προσπαθεί με κάθε τρόπο και τους διώχνει όλους γύρω από τον έρωτα του και τον διεκδικεί με κάθε μέσο θυσιάζοντας, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, μια ζωή γεμάτη δόξα και ανθρώπινες σχέσεις. Στεναχωρήθηκα λίγο που έφτασε στο σημείο να χαρεί που πέθανε ο Ραμάνατζαν και είχε ένα λιγότερο ανταγωνιστή.
Η εμμονή του καθυστέρησε να φανεί στα όνειρα του, και στον τρόπο που άρχισε να βλέπει πλέον τους αριθμούς, οι οποίοι πλέον είχαν φτάσει να έχουν μια σχεδόν φυσική υπόσταση. Ευτυχώς, πριν είναι πολύ αργά, άρχισε να αλλάζει δρόμο, μιας και η σκληρή πραγματικότητα του χτύπησε την πόρτα με την μορφή του κοσμήτωρ του πανεπιστημίου του Μονάχου, που πήγε να σταθεί εμπόδιο στα σχέδια του Πέτρου θέλοντας να του αρνηθεί την άδεια που χρειαζόταν για να συνεχίσει την έρευνα του. Κάτω από αυτή την πίεση ο Πέτρος αναγκάστηκε για πρώτη φορά να παίξει ομαδικά αποκαλύπτοντας τα σχέδια του και συνέχισε από εκείνο το σημείο και μετά να παίρνει πιο σωστές αποφάσεις ενώ ταυτόχρονα πιθανόν να άρχισε να μειώνεται ο έρωτας του για την Ιζόλδη.
Όσο δυνατό και να παρουσιάζεται το μυαλό του Πέτρου, είχε αρχίσει να λυγίζει, χαρακτηριστικό στοιχείο είναι το γεγονός ότι άρχισε τα υπνωτικά για να κοιμάται. Για καλή του τύχη, άρχισε την επαφή του με το σκάκι, γεγονός που θεωρώ ότι έπαιξε κρίσιμο ρόλο στο να μπορέσει να συνεχίσει χωρίς να τρελαθεί να ασχολείται με την εικασία του Γκόλντμπαχ σαν μέσω ψυχαγωγίας και σε περίπτωση που την έλυνε, να είχε μία πνευματική διέξοδο ώστε να μπορέσει να κρατήσει ακμαίο, όσο γίνεται για την ηλικία του, το πνευματικό του ταλέντο.
Δυστυχώς είχε καθυστερήσει να φερθεί φυσιολογικά και αυτό του στέρησε την δόξα που του άξιζε μιας και δεν είχε δημοσιεύσει τα ενδιάμεσα λήμματα τα οποία είχε αποδείξει. Μια σφαλιάρα από την πραγματικότητα, που τον ώθησε να φερθεί ακόμα πιο φυσιολογικά και να καταλήξει επιτέλους εκεί που ανήκει με τους φίλους του να τον στηρίζουν και να δουλέψει όπως πρέπει, μαζί με άλλους, στην έρευνα του.
Η επιτυχία στη ζωή, μετριέται ανάλογα με τους στόχους που θέτεις για τον εαυτό σου. Μια αυτόνομη πρόταση που αξίζει να αναφερθεί. Μιας και τα λέει όλα δεν έχω να σχολιάσω κάτι.
Επιτέλους ο Πέτρος έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει από την αρχή, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, αν είχε λύση την εικασία θα συζητάγαμε σε άλλη βάση, πηγαίνοντας εν τέλη στο πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ, δουλεύοντας με τους φίλους του, παρουσιάζοντας την πρόοδο του, αναλύοντας τις μεθόδους του με άλλους επιστήμονες στα μαθηματικά έχοντας πλέον την αντιμετώπιση που πρέπει από τον κύκλο του.
Αχ αυτό το θεώρημα της μη πληρότητας. Μαζί με τα όνειρα, που έκαναν τον Πέτρο να αρχίσει να αμφιβάλλει για την επιτυχία του, ήρθε και αυτός ο νεαρός με το θεώρημα του. Το σοκ ήταν μεγάλο και κορυφώθηκε με την συνάντηση του μαθηματικού που το ανακάλυψε. Πραγματικά, φαντάζομαι πως άλλαξε η ψυχολογία του Πέτρου και όλων των μαθηματικών, μετά από αυτό το θεώρημα. Οι περιγραφές που δίνει ο Πέτρος με τα κλειδιά σε προηγούμενες σελίδες, για να προετοιμάσει τον αναγνώστη, (εεε, τον ανιψιό του θέλω να πω) το κάνουν πιο ξεκάθαρο. Πιστεύω ότι αυτό το θεώρημα είναι που έκανε τον Πέτρο να προσπαθήσει να αποτρέψει τον ανιψιό του να ασχοληθεί με τα μαθηματικά. Θεωρούσε όλη του τη ζωή τα μαθηματικά ένα ολοκληρωμένο σύνολο το οποίο προχωράει σε μια ευθεία γραμμή όσο εσύ θες και έχεις τη νοητική ικανότητα να προχωρήσεις. Ξαφνικά ένα ωραίο πρωινό… όλα καταρρέουν και ότι νόμιζες ότι είναι τα μαθηματικά και η ομορφιά τους , δεν υπάρχει πλέον. Αυτό με κάνει να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά του Πέτρου και πιστεύω ότι αν η μετεφηβικές ορμόνες δεν όργιζαν τον ανιψιό του, η κουβέντα που θα γινόταν όταν τελείωσε η προθεσμία που του είχε βάλει για να λύσει την εικασία, θα ήταν περισσότερο εποικοδομητική. Παρόλα αυτά, ο ανιψιός του έκανε αυτό που θα έκαναν οι περισσότεροι στην ηλικία του, άρα τις συνέπειες της πράξης του έπρεπε να τις σκεφτεί από πριν ο Πέτρος.
Μου άρεσε πάρα πολύ η αντίδραση του Πέτρου, τα φάει εν τέλη τα φασόλια που χρησιμοποιούσε στην έρευνα του. Πραγματικά δείχνει το απελπιστικό στάδιο που είχε φτάσει.
), μόνο ως e-book το βρήκα. Πάντως τα έβαλα στα υπόψην και τα δύο.
Το έψαξα ξανά για να μην έρθω με άδεια χέρια και το βρήκα εδώ αν θες να το ερευνήσεις που 
) λίγο κακό σαν σχόλιο και δεν ήθελα να υπονοηθεί κάτι αρνητικό για το βιβλίο μιας και φαίνεται πολύ καλό.
), οκ. Αν εννοεί πως τις μαθηματικές αναλύσεις τις καταλαβαίνει ένας μαθηματικά αστοιχείωτος, ψέμα. Οπότε, όπως θα έπρεπε να οριστεί από την οικογένεια του θείου, τι σημαίνει γι' αυτούς αποτυχημένος, έτσι θα έπρεπε να οριστεί το 'μαθηματικά αστοιχείωτος'. Και για μένα αστοιχείωτος είναι αυτός που 11-12 Σεπτεμβρίου φορτωνόταν το βιβλίο των μαθηματικών για να το πάει σπίτι, δεν το έβαζε ποτέ στην τσάντα, έτσι, για τα μάτια των καθηγητών, στις εξετάσεις αυτών των μαθημάτων πήγαινε για το τζέρτζελο, χωρίς να έχει σημειώσει την ύλη, έτσι, για τα μάτια των συμμαθητών, και ξαναέπιανε αυτά τα βιβλία το καλοκαιράκι, όταν ερχόταν η ώρα για ανακύκλωση. Όποιος δεν ξέρει τα βασικά, θα διαβάζει πολλά αποσπάσματα σα να είναι γραμμένα σε εξωγήινη γλώσσα. Επίσης, Ο θείος Πέτρος μου βγάζει μια ξιπασιά, που μπορώ να τη δικαιολογήσω, καθότι είμαι μεγαλόψυχη, αλλά το ίδιο βγάζει όλη η οικογένεια, κι αυτό με απομακρύνει από τις αγωνίες τους.
.
. Είναι γνωστό πως πολλοί χαρισματικοί άνθρωποι (ιδιαίτερα αυτοί - οι ιδιοφυείς) είναι socially idiots / κοινωνικά ηλίθιοι. Είναι αυτή η διάκριση που γίνεται τα πιο πρόσφατα χρόνια μεταξύ IQ (δείκτης νοημοσύνης) & EQ (συναισθηματικός δείκτης νοημοσύνης). Ο θείος Πέτρος όπως αναλύεται μέσα από το βιβλίο είναι εντελώς χαρακτηριστική περίπτωση τέτοιου χαρισματικού - ηλίθιου. Οπότε το α) δικαιολογεί το γ)