Καλημέρα. Εγώ νομίζω επιτέλους σας πρόλαβα.....
Παρόλα αυτά δεν έχω πρόβλημα για διάλειμμα ώστε να προλάβουν και οι υπόλοιποι Καταλαβαίνω ότι το εγχείρημα είναι αρκετά δύσκολο! Επίσης νομίζω ότι το βιβλίο σηκώνει μεγάλη ανάλυση και σχολιασμό Προχωρώ κι εγώ σε ανάλυση συνεχίζετε με δική σας ευθύνη
Το πρώτο μέρος απαρτιζόταν από Ειρήνη Το δεύτερο από Πόλεμο (οπότε για να είμαι ειλικρινής βαρέθηκα λίγο)
Το τρίτο μέρος πάλι έχει και από τα δύο
Βλέπουμε τον Πιερ ο οποίος έχει πλέον κληρονομήσει την αμύθητη περιουσία του πατέρα του και πέφτει στα δίχτυα του Πρίγκηπα Βασίλειου ο οποίος αφού δεν κατάφερε να πάρει την κληρονομιά του κόμη Μπεζούχοβ από τον Πιερ με δόλο τον κάνει γαμπρό του. Πλέον πιστεύω ότι αυτός ο Πιερ είναι ένα παντελώς άβουλο ον.....
Βλέπουμε το συνοικέσιο της Μάριας το οποίο ναυαγεί λόγω των ηλίθιων που την περιτριγυρίζουν Νομίζω πως δεν συμπαθώ καθόλου τον πατέρα της τον πρίγκηπα. Μπορεί να μην την ένοιαζε ιδιαίτερα η προοπτική του γάμου αλλά θεωρώ πως αν οι καταστάσεις ήταν διαφορετικές σίγουρα θα παντρευόταν τον Ανατόλ ο οποίος παρουσιάζεται και ως ιδιαίτερα γοητευτικός. Ο πατέρας της είναι ένας βλαξ εγωιστής μισογύνης που θέλει να ελέγχει τα πάντα και αυτό φαίνεται και από την αρχή του βιβλίου από τον τρόπο που μιλάει για την νύφη του στο γιο του αλλά και από το πόσο προσβάλλει την κόρη του μπροστά στους καλεσμένους (την οποία προφανώς προορίζει να τον γηροκομήσει)
Μετά λοιπόν από ένα πετυχημένο (για κάποιους) και ένα αποτυχημένο συνοικέσιο, μεταφερόμαστε ξανά στην σκηνή του πολέμου όπου βλέπουμε τον Νικολάι Ροστόβ να κομπάζει για τα κατορθώματα του ενώ στο δεύτερο μέρος στην πραγματικότητα έτρεχε να κρυφτεί πίσω από τους θάμνους και την αντιπαράθεση του με τον πρίγκηπα Αντρέι Μπαλκόνσκη
Στην συνέχεια ο πρίγκηπας Μπαλκόνσκη παίρνει υπό την προστασία του τον Μπαρις για να τον συστήσει στον πρίγκηπα Νταλγαρούκοβ και να προωθήσει την καριέρα του Ενώ δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο Μπαλκόνσκη φαγώθηκε να πάει στον πόλεμο νομίζω πως τελικά το κάνει για την δόξα.
Το κεφάλαιο συνεχίζει με τις ονειροπολήσεις του Μπαλκόνσκη και του Ροστόβ που καταποντίζεται από την ασυνεννοησία των στρατηγών και μια σωρεία λαθών που οδηγούν το στράτευμα στον τραυματισμό του Μπαλκόνσκη και στην συντριπτική ήττα του Αούστερλιτς Μέσα στο ίδιο κεφάλαιο έχουμε την παρουσίαση του Τσάρου Αλέξανδρου με τα φωτεινότερα χρώματα που κερδίζει τον θαυμασμό όλου του στρατεύματος αλλά και των πρωταγωνιστών μας
Το κεφάλαιο κλείνει με την συνάντηση του Μπαλκόνσκη με το είδωλο του τον Ναπολέοντα και την αιχμαλωσία του από τους Γάλλους. Προσωπικά ήταν και το αγαπημένο μου κομμάτι από το τρίτο μέρος!
Στο σημείο αυτό του βιβλίου μου άρεσε πάρα πολύ η γραφή του και το σημείο όπου ο Μπαλκόνσκη κατανοεί τη ματαιότητα του πολέμου σε αντίθεση με τις ομορφιές της ζωής έγινε το αγαπημένο μου κομμάτι ως εδώ που έχουμε διαβάσει
"Πού είναι αυτός ο ψηλός ουρανός, που δεν τον ήξερα ως τα τώρα και τον είδα σήμερα;» ήταν η πρώτη του σκέψη. «Ούτε και τον πόνο αυτό τον ήξερα. Ναι, τίποτα δεν ήξερα ως τα τώρα, τίποτα...."
ΥΓ Ο κόμης Τολστόι που αναφέρεται από τον Κουτούζοφ κάποια στιγμή μέσα στο κεφάλαιο είναι άραγε ο ίδιος ο συγγραφέας? Γιατί αν ναι δεν αναφέρεται στον εαυτό του και πολύ κολακευτικά :χμχμ: