Συνανάγνωση ''Πόλεμος και ειρήνη''

Καλησπέρα!
Τσέκαρα στη δημοτική βιβλιοθήκη της περιοχής μου κι έχει αντίτυπο από την έκδοση που αναφέρει ο Δημήτρης εδώ
Αν προλάβω αύριο και δεν το έχει δανειστεί άλλος θα πάρω μέρος κι εγώ στην συνανάγνωσή σας, αργοπορημένα αλλά με την αισιοδοξία πως θα σας προλάβω!
 
Εγώ θα αρχίσω λίγο καθυστερημένα την Τρίτη, αλλά θα σας προλάβω το επόμενο Σαββατοκύριακο. Καλή αρχή.
 
Εγώ το ξεκίνησα, και πιθανότατα θα έχω ολοκληρώσει το πρώτο μέρος του πρώτου τόμου έως το Σάββατο.
Ανυπομονώ να το συζητήσουμε κι εδώ αναλυτικά.
 
Περίμενα ότι θα γινόταν χαμός εδώ μέσα αλλά τελικά είμαι ο πρώτος που γράφω για το πρώτο μέρος της ανάγνωσης. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι αυτή η εβδομάδα ήταν μία εβδομάδα υποχρεώσεων, οπότε ήταν λίγο δύσκολο η αρχή να ήταν σύμφωνα με αυτά που έχουν προγραμματιστεί. Και εγώ, βέβαια, ξεκίνησα με αρκετά εμπόδια, βρίσκοντας μόλις το βράδυ της Παρασκευής αρκετό χρόνο ώστε να αρχίσω το διάβασμα και το Σάββατο βρήκα χρόνο να τελειώσω το προκαθορισμένο κομμάτι. Τέλος πάντων, ξεκίνησα το διάβασμα και αν και έχω διαβάσει μόνο μία φορά το βιβλίο είχα μία αίσθηση ότι γύριζα σε έναν χώρο οικείο, όπου με περίμεναν μερικοί πολυ καλοί φίλοι. Ο αδέξιος Πιέρ, ο αυστηρός Αντρέι, η καημένη η Μάρια που υποφέρει από την απέραντη καλοσύνη της, υπέροχοι Ροστόβ με την αξιολάτρευτη μικρή Νατάσα Και φυσικά ένα σωρό πάντως πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες που αντιπροσωπεύουν σημαντικό μέρος της ζωής των ανώτερων τάξεων λίγο πριν από την εμπλοκή της Ρωσίας στους ναπολεόντειους πολέμους. Πρόκειται περισσότερο, δηλαδή, για μία εισαγωγή όπου γνωρίζουμε τους πρωταγωνιστές σε μία κατάσταση ηρεμίας πριν από τις πολύ έντονες εξελίξεις που θα υπάρχουν συνέχεια. Αυτή η γνωριμία γίνεται με έναν τρόπο πολύ ομαλό, με τον συγγραφέα να παίρνει το χρόνο του και να μη βιάζεται για να κάνει σωστά τη δουλειά του.
 
Last edited:
Ολοκληρώνοντας εχθές το πρώτο μέρος του πρώτου τόμου του βιβλίου, έχω να πω ότι μου αρέσει πολύ.

Οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες και "ζωγραφισμένοι" με βάθος και ρεαλισμό. Αγαπημένοι μου προς το παρόν είναι ο νέος πρίγκιπας Μπαλκόνσκη και ο Πιέρ -δεν μου προκαλούν απαραίτητα μεγαλύτερη συμπάθεια, απλώς απολαμβάνω ιδιαίτερα τις αφηγήσεις που τους αφορούν. Αντιπάθεια μου προκαλεί η Άννα Μιχάηλοβνα.

Η γραφή είναι στρωτή, ευχάριστη, και δεν με κούρασε στιγμή, αν και πρόκειται για πυκνογραμμένο κείμενο. Επίσης, το ύφος είναι απροσδόκητα σύγχρονο: δε συναντάται καθωσπρεπισμός και συντηρητικότητα και, γενικώς, το βιβλίο θα μπορούσε να έχει γραφεί πολύ πρόσφατα. Υποθέτω αυτό είναι που το καθιστά διαχρονικό.

Έχοντας προχωρήσει λίγο παρακάτω, είμαι ενθουσιώδης για τη συνέχεια.
 
Last edited:
Καλημέρα Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά Δυστυχώς δεν κατάφερα να πάρω το βιβλίο στα χέρια μου Το παρήγγειλα στην Πρωτοπορία λόγω μεγάλης διαφοράς τιμής αλλά μάλλον δεν θα το έχω πριν την Πέμπτη Ελπίζω θα σας προλάβω στην πορεία.....:(
 
Γεια σας! Και εγώ έχω ενθουσιαστεί με το βιβλίο και απολαμβάνω το ύφος της αφήγησης ιδιαιτέρως που μοιάζει εξαιρετικά μοντέρνο. Προφανώς συμφωνώ, γι'αυτό είναι κλασσικός ο Τολστόι. Επίσης τα θέματα με τα οποία ασχολείται είναι συναρπαστικά όπως για παράδειγμα οι αναφορές στο Ναπολέοντα που από τη μια είναι εχθρός της χώρας και από την άλλη είναι ένα ίνδαλμα στα μάτια των νέων επειδή κατάφερε να γίνει αυτοκράτορας της Γαλλίας από απλός ανθυπολοχαγός - και έτσι τρέχουν όλοι να καταταγούν στο στρατό! Επίσης μου έκανε εντύπωση ότι παρόλο που ο συγγραφέας απλά μα συστήνει τους βασικούς χαρακτήρες σε αυτό το πρώτο κομμάτι, το κάνει με μεγάλη μαεστρία, δεν προλαβαίνει να γίνει βαρετό καθόλου και οι σκηνές είναι γρήγορες και γεμάτες δράση/κίνηση. Οι χαρακτήρες όλοι είναι δωσμένοι πράγματι με πολύ βάθος, όλοι έχουν τα κίνητρά τους, τις αδυναμίες τους και τις καλές πλευρές τους. Συμπάθεια τεράστια και για μένα ο Πιέρ! Ο χρόνος με περιορίζει λίγο, δεν έχω προλάβει κ εγω να τελειώσω ακόμα το πρώτο κομμάτι αλλά υπολογίζω ότι θα κερδίσω το χαμένο έδαφος παρακάτω.
 
Καλησπέρα συναναγνώστες!
Κοντεύω να τελειώσω το 1ο μέρος του Α τόμου (3-4 σελίδες υπολείπονται).
Μου αρέσει πολύ το βιβλίο. Αρχικά φοβόμουν ότι τόσο μεγάλο βιβλίο δεν θα τσουλάει και θα το βρω βαρετό, κάθε άλλο όμως!
Ο Τολστόη έχει λάβει κι ο ίδιος μέρος σε πόλεμο οπότε οι περιγραφές του αναμένονται ρεαλιστικές ως βιωματικές, όταν θα φτάσει στην εξιστόρησή τους.
Εκείνο που μου αρέσει: η διεισδυτικότητά του στους χαρακτήρες, οι λεπτομέρειες που χρωματίζουν τα πρόσωπα κι οι περιγραφές που ζωντανεύουν τα τοπία χωρίς να κουράζει.
Μ΄αρέσει επίσης που εδώ κι εκεί μας υπενθυμίζει το Α πρόσωπο, που συναντήσαμε εκεί κλπ.
Ωστόσο, μήπως χρειάζεται να κρατήσω σε κάνα χαρτί σημειώσεις για τα πρόσωπα; Παρακάτω -αν μπουν κι άλλα- ενδέχεται να τα μπερδέψω. Θα δείξει.
Έχοντας πρόσφατα τελειώσει ένα μάθημα Ιστορίας με αναφορές και στην Ρωσία, χαίρομαι ιδιαίτερα αυτή τη λογοτεχνική αφήγηση με το ιστορικό της αποτύπωμα, καταλαβαίνω καλύτερα την αφήγηση του Τολστόη.

Άκυρο: από την ώρα που ξεκίνησα το βιβλίο, δεν ξέρω γιατί, μου΄χει κολλήσει το όνομα Άννα Καρένινα. Νομίζω πως θα είναι το επόμενο.
Για τους χαρακτήρες ακόμα δεν μπορώ να πω πολλά. Εκείνος που φεύγει για τον πόλεμο (Αντριέι) μου φαίνεται λίγο κενός αφού πηγαίνει στον πόλεμο μόνο και μόνο για να βρει νόημα ζωής, για τον Πιερ κρατώ κάποια επιφύλαξη, συμπαθητικός στις τρέλες του, αλλά να δούμε τώρα πού γινε πλούσιος, πώς θα τον αλλάξει αυτό.
Η Άννα (μητέρα του Μπαρίς) μου φαίνεται δυναμική, τσαούσα, σαν να το παρακάνει λίγο, αλλά το προτιμώ από μια συμπεριφορά τύπου καθωσπρεπισμού ή μοιρολατρίας.
Καλή συνέχεια!
 
Last edited:
Επιτέλους πήρα το βιβλίο σήμερα στα χέρια μου! Ευελπιστώ να σας φτάσω στην πορεία.
 
Καλημέρα και χρόνια πολλά!
Ο τρόπος γραφής του Tolstoy είναι πράγματι μοντέρνος, όπως σημείωσε η Ζωζωκα, ταυτόχρονα όμως θυμίζει έντονα επικό ποίημα, παρότι ο ίδιος ο συγγραφέας το αρνείται στο εισαγωγικό του σημείωμα.
Με το τέλος του δεύτερου μέρους του πρώτου τόμου αποκρυσταλλώνεται η εσωτερική διαίρεση, εντός της Ρωσίας δηλαδή, που είχε υπονοηθεί στο πρώτο μέρος, αφού ρήξεις δημιουργούνται και μέσα στο στράτευμα (η κλοπή, επί παραδείγματι, των χρημάτων του Denisov), και γίνεται φανερή η απογοήτευση/απομάγευση των ιδεαλιστών, με την παράλληλη διάλυση των ρομαντικών ιδεών περί της μάχης, αλλά και περί της ενότητας του έθνους, μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα του πολέμου. (Ακόμη κι ο Andrei, που ξεκίνησε ενθέρμως και με συγκεκριμένο μοντέλο αξιών κι ιδανικών, καταλήγει να σκέφτεται πως όλα αυτά που ζει απέχουν παρασάγγας από όσα φανταζόταν κι ανέμενε.)
 
Καλημέρα,
δεν έχω τελειώσει ακόμα το 2ο μέρος του Α΄τόμου. Οι υπόλοιποι πώς πάτε; Ισχύει το πλάνο ανάγνωσης;
 
2ο μέρος και μαζί με κάποιους από τους ήρωες μας ριχνόμαστε στη μάχη αλλά εκεί τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς τα περιμένουνε. Αντί για Πεδίον δόξης λαμπρόν συναντάνε το απόλυτο χάος με έναν στρατό που δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται την ώρα που ο μεγάλος στρατηλάτης έρχεται με όλες του τις δυνάμεις για να τους συντρίψει. Οπότε γρήγορα ο πόλεμος μετατρέπεται από μία περήφανη εκστρατεία σε μία ταπεινωτική υποχώρηση που μόνο η γενναιότητα κάποιων στρατιωτών καταφέρνει να μην καταλήξει τελικά σε μία τραγωδία. Για αυτό κάποιοι ήρωες μας που γνωρίσαμε στο πρώτο μέρος, αμφισβητούν αν τελικά όλο αυτό που συμβαίνει αξίζει τον κόπο, χωρίς αυτό, όμως, να τους εμποδίζει να προσπαθήσουν να κάνουν το καθήκον τους, είναι φυσικά και κάποιοι που είναι "πέρα βρέχει" και μέσα στη θύελλα της μάχης δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν τίποτα άλλο. Μέσα σε όλα αυτά γνωρίζουμε και μερικά ιστορικά πρόσωπα που έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στη συνέχεια. Με λίγα λόγια μία χαρά περνάει ο αναγνώστης αυτού του κομματιού καθώς ο συγγραφέας μεταξύ άλλων μας μεταφέρει με πολύ συναρπαστικό τρόπο τις πρώτες αψιμαχίες αλλά και τις πρώτες συγκρούσεις μεταξύ των στρατευμάτων, είναι πραγματικά σαν να μας βάζει στην καρδιά της μάχης δείχνοντάς μας πόσο χαοτική κατάσταση ήταν στην πραγματικότητα.

Εν τω μεταξύ στη μάχη εδώ δεν βλέπω να υπάρχει και μεγάλη συμμετοχή και ανησυχώ, δεν θέλω με τίποτα να πιστέψω ότι υπήρξαν λιποταξίες από τόσο νωρίς.
 
Last edited:
Λιακάδα κι εγώ δεν πρόλαβα να το τελειώσω γιατί άργησα να πάρω το βιβλίο στα χέρια μου. Ελπίζω κάποια στιγμή να προφτάσω τους υπόλοιπους. Μέχρι εκεί που έχω φτάσει όμως αυτό που μπορώ να σχολιάσω και να συμφωνήσω με τους υπόλοιπους είναι το πόσο σύγχρονη γραφή έχει το βιβλίο και πόσο εύκολα κυλάει η υπόθεση. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη!
 
Άσχετο σχόλιο στην υπόθεση του βιβλίου Αυτό με τα επαναλαμβανόμενα κολακευτικά σχόλια για το "μυστακοφόρο χειλάκι" της πριγκίπισσας με ξεπερνάει !!!! :μουάχαχα:
 
Δεν ξέρω τώρα τι ακριβώς γίνεται με την ομαδική ανάγνωση, εγώ πάντως ακολουθώ πιστά το πρόγραμμα που έχει δοθεί, οπότε αυτά που γράφω σίγουρα ανήκουν στην κατηγορία των spoiler, οπότε αν δεν έχετε ολοκληρώσει το τρίτο μέρος μη συνεχίσετε παρακάτω.



Το τρίτο μέρος ξεκινάει με το ατυχές συνοικέσιο της Μάριας. Μετά από αυτό μπορώ να πω ότι τη συμπάθησα ακόμα περισσότερο, ήταν πολύ καλός ο τρόπος που αντέδρασε στην ανοησία του υποψήφιου γαμπρού και της καλής της φίλης. Βέβαια στην πραγματικότητα δεν την ένοιαζε ιδιαίτερα η προοπτική του γάμου, περισσότερο το έβλεπε ως ένα επόμενο στάδιο της ζωής της στο οποίο έπρεπε να ανταποκριθεί, μία ακόμα αναστάτωση ίσως, οπότε μπορεί και στο τέλος να ανακουφίστηκε που τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι. Στη συνέχεια το τρίτο μέρος κλείνει με άλλη μία αφήγηση στρατιωτικής αποτυχίας, αυτή τη φορά στην περίφημη μάχη του Αούστερλιτς.
 
Μήπως θα ήταν καλό να γίνει μια συνεννόηση με τα παιδιά που δεν προλαβαίνουν να ακολουθούν το πρόγραμμα, έτσι ώστε αυτό να τροποποιηθεί με σκοπό να γίνει πιο βατό για όλους, ή να παρεμβληθεί μια κενή βδομάδα χωρίς νέα ύλη, ώστε να αναπληρώσουν όσοι έχουν μείνει πίσω; Θα ήταν κρίμα μια τόσο ωραία και φιλόδοξη συνανάγνωση να ναυαγήσει απλά γιατί το πρόγραμμα είναι λίγο πιο απαιτητικό απ' όσο επιτρέπει η καθημερινότητα των συμμετεχόντων.
 
Καλημέρα. Εγώ νομίζω επιτέλους σας πρόλαβα.....:) Παρόλα αυτά δεν έχω πρόβλημα για διάλειμμα ώστε να προλάβουν και οι υπόλοιποι Καταλαβαίνω ότι το εγχείρημα είναι αρκετά δύσκολο! Επίσης νομίζω ότι το βιβλίο σηκώνει μεγάλη ανάλυση και σχολιασμό Προχωρώ κι εγώ σε ανάλυση συνεχίζετε με δική σας ευθύνη :)
Το πρώτο μέρος απαρτιζόταν από Ειρήνη Το δεύτερο από Πόλεμο (οπότε για να είμαι ειλικρινής βαρέθηκα λίγο)
Το τρίτο μέρος πάλι έχει και από τα δύο
Βλέπουμε τον Πιερ ο οποίος έχει πλέον κληρονομήσει την αμύθητη περιουσία του πατέρα του και πέφτει στα δίχτυα του Πρίγκηπα Βασίλειου ο οποίος αφού δεν κατάφερε να πάρει την κληρονομιά του κόμη Μπεζούχοβ από τον Πιερ με δόλο τον κάνει γαμπρό του. Πλέον πιστεύω ότι αυτός ο Πιερ είναι ένα παντελώς άβουλο ον.....
Βλέπουμε το συνοικέσιο της Μάριας το οποίο ναυαγεί λόγω των ηλίθιων που την περιτριγυρίζουν Νομίζω πως δεν συμπαθώ καθόλου τον πατέρα της τον πρίγκηπα. Μπορεί να μην την ένοιαζε ιδιαίτερα η προοπτική του γάμου αλλά θεωρώ πως αν οι καταστάσεις ήταν διαφορετικές σίγουρα θα παντρευόταν τον Ανατόλ ο οποίος παρουσιάζεται και ως ιδιαίτερα γοητευτικός. Ο πατέρας της είναι ένας βλαξ εγωιστής μισογύνης που θέλει να ελέγχει τα πάντα και αυτό φαίνεται και από την αρχή του βιβλίου από τον τρόπο που μιλάει για την νύφη του στο γιο του αλλά και από το πόσο προσβάλλει την κόρη του μπροστά στους καλεσμένους (την οποία προφανώς προορίζει να τον γηροκομήσει)
Μετά λοιπόν από ένα πετυχημένο (για κάποιους) και ένα αποτυχημένο συνοικέσιο, μεταφερόμαστε ξανά στην σκηνή του πολέμου όπου βλέπουμε τον Νικολάι Ροστόβ να κομπάζει για τα κατορθώματα του ενώ στο δεύτερο μέρος στην πραγματικότητα έτρεχε να κρυφτεί πίσω από τους θάμνους και την αντιπαράθεση του με τον πρίγκηπα Αντρέι Μπαλκόνσκη
Στην συνέχεια ο πρίγκηπας Μπαλκόνσκη παίρνει υπό την προστασία του τον Μπαρις για να τον συστήσει στον πρίγκηπα Νταλγαρούκοβ και να προωθήσει την καριέρα του Ενώ δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ο Μπαλκόνσκη φαγώθηκε να πάει στον πόλεμο νομίζω πως τελικά το κάνει για την δόξα.
Το κεφάλαιο συνεχίζει με τις ονειροπολήσεις του Μπαλκόνσκη και του Ροστόβ που καταποντίζεται από την ασυνεννοησία των στρατηγών και μια σωρεία λαθών που οδηγούν το στράτευμα στον τραυματισμό του Μπαλκόνσκη και στην συντριπτική ήττα του Αούστερλιτς Μέσα στο ίδιο κεφάλαιο έχουμε την παρουσίαση του Τσάρου Αλέξανδρου με τα φωτεινότερα χρώματα που κερδίζει τον θαυμασμό όλου του στρατεύματος αλλά και των πρωταγωνιστών μας
Το κεφάλαιο κλείνει με την συνάντηση του Μπαλκόνσκη με το είδωλο του τον Ναπολέοντα και την αιχμαλωσία του από τους Γάλλους. Προσωπικά ήταν και το αγαπημένο μου κομμάτι από το τρίτο μέρος!
Στο σημείο αυτό του βιβλίου μου άρεσε πάρα πολύ η γραφή του και το σημείο όπου ο Μπαλκόνσκη κατανοεί τη ματαιότητα του πολέμου σε αντίθεση με τις ομορφιές της ζωής έγινε το αγαπημένο μου κομμάτι ως εδώ που έχουμε διαβάσει
"Πού είναι αυτός ο ψηλός ουρανός, που δεν τον ήξερα ως τα τώρα και τον είδα σήμερα;» ήταν η πρώτη του σκέψη. «Ούτε και τον πόνο αυτό τον ήξερα. Ναι, τίποτα δεν ήξερα ως τα τώρα, τίποτα...."

ΥΓ Ο κόμης Τολστόι που αναφέρεται από τον Κουτούζοφ κάποια στιγμή μέσα στο κεφάλαιο είναι άραγε ο ίδιος ο συγγραφέας? Γιατί αν ναι δεν αναφέρεται στον εαυτό του και πολύ κολακευτικά :χμχμ:
 
Μμμμμ νομίζω έχω μείνει μόνη εδώ μέσα????
Anyway προχωράω σε σχολιασμό και όποιος θέλει μου λέει διακόπτουμε? κάνουμε διάλειμμα ? Τι παίζει?:χμχμ:

Σε αυτό το μέρος ο γνωστός μας Πιερ (που παραμένει άβουλος και βλαξ κατά την ταπεινή μου άποψη ) ανακαλύπτει ότι τον κερατώνει η γυναίκα του οπότε καλεί τον εραστή της σε μονομαχία όπου απλώς τον τραυματίζει και την ίδια την χωρίζει Ύστερα έρχεται σε επαφή με μια ομάδα Μασόνων και προσχωρεί στον Μασονισμό. Φεύγει στα διάφορα κτήματα του όπου προσπαθεί να κάνει αγαθοεργίες και γενικώς καλές πράξεις όπου και εκεί βλέπουμε ότι τον πιάνουν κορόιδο διάφοροι άνθρωποι όπως ο επιστάτης του κλπ
Κοινώς κορόιδο μέγα
Προς το τέλος επισκέπτεται τον πρίγκηπα Μπαλκόνσκη ο οποίος ως εκ θαύματος την έχει γλιτώσει από την αιχμαλωσία και τον θάνατο και έχει επιστρέψει σπίτι του Δυστυχώς όμως έχει χάσει την γυναίκα του στην γέννα και έχει μείνει μόνος. Στην ανατροφή του παιδιού του βοηθούν η αδερφή του και η υπηρέτρια της. Ο ίδιος μετά από την αποκάλυψη που είχε αποφάσισε να μην πάρει ξανά ποτέ μέρος σε πόλεμο γεγονός που προκαλεί την ειρωνεία και την αποδοκιμασία του πατέρα του.
Ο Νικολάη Ροστόβ από την άλλη συνεχίζει την στρατιωτική του καριέρα απτόητος και χάνει ένα τεράστιο ποσό στα χαρτιά το οποίο αναγκάζεται να ζητήσει από τον πατέρα του για να ξεχρεώσει. Ο φίλος του ο Ντενίσοβ κάνει πρόταση στην αδερφή του Νικολάη που απορρίπτεται Πικραμένος επιστρέφει στον πόλεμο όπου κυριαρχεί η εξαθλίωση και η πείνα
Στο ιστορικό φόντο όλων στο Τιλσίτ λαμβάνει χώρα η συνάντηση των δύο αυτοκρατόρων της Γαλλίας και της Ρωσσίας όπου υπαγράφεται και η ομώνυμη συνθήκη.
Συνοψίζοντας ο Πιερ εξακολουθεί και μου φαίνεται βλαξ Ο Νικολάη και ο πρίγκηπας Μπαλκόνσκη νομίζω μου φαίνονται λίγο πιο ώριμοι από ότι στην αρχή του βιβλίου?
 
Αγαπητή Φαίη Μ,

Διάβασα την προτελευταία παράγραφο και δεν σχολίασα διότι η ίδια η ιστορία θα σου δικαιολογούσε την στάση και τον χαρακτήρα του Πιέρ. Διαβάζοντας την τελευταία σου παράγραφο είδα οτι εξακολουθείς να έχεις την ίδια άποψη. Θα ήθελα να επισημάνω ίσως δύο με τρία σκοτεινά σημεία και ίσως το δείς με άλλο μάτι.
Να θυμηθούμε οτι την εποχή εκείνη αν δεν ήσουν γιός απο επίσημο γάμο τότε στιγματιζόσουν και δεν είχες δικαίωμα στην κληρονομιά. Ο Πατέρας του Πιέρ τον αναγνώρισε τελευταία στιγμή αφήνοντας του και την μεγάλη του περιουσία. Ο Πιέρ ζούσε ανάμεσα στην Γαλλία και την Ρωσία και μιλούσε και τις δυο γλώσσες. Ήταν πολύ ντροπαλός με τις γυναίκες και πολύ λεπτεπίλετος στους τρόπους του. Συμπεραίνω οτι ο Πιέρ σε νεαρή ηλικία δεν είχε την απόλυτη αυτοπεποίθεση ως άνδρας απένταντι στους Άνδρες αλλά ούτε απέναντι στις Γυναίκες.

Στην συνέχεια βλέπουμε να διαδραματίζονται κάποια γεγονότα στην ζωή του Πιέρ που του ανοίγουν τα μάτια στην αλήθεια. Έρχεται αντιμέτωπος με την δυστυχία του και τότε εμφανίζεται ως σωτήρας ένας Μασώνος ο οποιός τον καθοδηγεί στην μύηση του Μασωνισμού.

Το έχω διαβάσει το βιβλίο. Δεν θα αποκαλύψω την συνέχεια. Η Προσωπική μου άποψη όμως είναι οτι ο Τολστόϊ δεν θα χάλαγε τόσο μελάνι για έναν βλάξ. Και το μόνο σίγουρο είναι οτι δεν θα του έδινε προταγωνιστικό ρόλο σε ένα τόσο μεγάλο λογοτεχνικό βιβλίο.

Πιστεύω στο τέλος του βιβλίου θα αλλάξεις γνώμη.
 
Top