Συνανάγνωση: "Χέρτσογκ" Σωλ Μπέλοου (Saul Bellow)

[Αννετούσκα]

σε έναν μεγάλο βαθμό η σχέση του να λειτουργεί ως γιατρικό, κάτι σαν παυσίπονο για τον πόνο.

Αυτό θα το ονόμαζα "Ραμόνα για τον πόνο του Χέρτσογκ" κατά το "Παστίλιες για τον πόνο του άλλου", τις θυμάται κανείς;
Το Ραμονάκι μου αρέσει πάντως εμένα. Δεν ξέρω βέβαια αν υπάρχει πίσω κείμενο, καθώς άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, μένει να ανακαλυφθεί.

Σε νιώθω απόλυτα Πετ!
Δεν είναι δυνατό να παρακολουθήσεις συνεχώς σαν αναγνώστης κάθε φιλοσοφική προέκταση του Μπέλοου. Και χωρίς ενδελεχές γκουγκλάρισμα πάντως, εγώ το απολαμβάνω το βιβλίο!

Και εγώ σε νιώθω @Πεταλούδα. Από την αρχή του βιβλίου σκόνταφτα στις επιστολές του Χέρτσογκ, μέχρι που αποφάσισα να αφεθώ και ό,τι πιάσω έπιασα. Στο διά ταύτα, δεν είναι το απολύτως ζητούμενο η ακριβής αποκωδικοποίηση καθαυτή αλλά να νιώσουμε το δαιδαλώδες της σκέψης του, το πολυσχιδές της προσωπικότητάς του και το μεγάλο κουβάρι των συναισθημάτων του.

 

[Πεταλούδα]

@Αννετούσκα, οι παστίλιες γράψανε!! Μέχρι που έκανα εικόνα τον Χαβιέρ Μπαρδέμ ως Χέρτσογκ και την Πενέλοπε Κρουζ ως Ραμόνα.

Σας νιώθω που με νιώθετε και χαίρομαι που ακροβατούμε μαζί στις δαιδαλώδες σκέψεις του Χέρτσογκ.

Το βιβλίο είναι ρεαλιστικό δοσμένο, δεν έχει ένα υπερβατικό στοιχείο που μου αρέσει γενικότερα στην γραφή. Είναι όμως ιδιαίτερη η προσωπικότητα του Χέρστογκ και σκέφτομαι από τώρα στο τέλος, τι αίσθηση θα μου αφήσει το βιβλίο..

Το παρακάτω τραγούδι είναι αφιερωμένο στον Χέρτσογκ, στις πρώτες ωραίες στιγμές (που διαβάσαμε φτάνοντας στα μισά του βιβλίου) που πέρασε στην αγκαλιά της Ραμόνα.

Phantogram - When I'm Small Instrumental

 

[Σελεφά]

Τους φιλοσοφικούς στοχασμούς του Χέρτσογκ δεν μπόρεσα να τους ακολουθήσω -δεν είχα και ιδιαίτερη καλή ψυχολογία, αλλά από ό,τι κατάλαβα δεν ήταν ευχάριστο και για άλλα μέλη . Εμένα προσωπικά με μπούκωσε σε αρκετά σημεία.
Ωστόσο, μου άρεσε το γεγονός ότι μαθαίνουμε περισσότερα για την οικογένειά του, καθώς και για τον χαρακτήρα της Ραμόνας. Φαίνεται να είναι απελευθερωμένη κάτι που ουσιαστικά βοηθάει και τον Χέρτσσογκ -όταν δε φοβάται...
Βέβαια με όλα αυτά που το συνέβησαν η αλήθεια είναι ότι δε ξέρει τι θέλει και πώς να βρει αυτό που θέλει...

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

@Σελεφά γενικώς φαίνεται πως έχει μια αδυναμία στον Τόμας Χόμπς τον οποίον τον αναφέρει αρκετές. Ο Χομπς ήταν γνωστός για το βιβλίο του "Λεβιάθαν", το οποίο δοκίμασα 2 φορές να διαβάσω αλλά όλο με κούραζε και έτσι το διάβασα αποσπασματικά.
Αν θυμάμαι καλά ο Λεβιάθαν είναι η απόλυτη εξουσία σε μια κοινωνία. Κάτι σαν απόλυτη μοναρχία ή ολιγαρχία. Ο Λεβιάθαν ουσιαστικά είναι η εξουσία που θα κρατήσει τις ισορροπίες με όλα τα μέσα σε μια κοινωνία.
Επίσης κατά τον Χομπς τα πάντα πηγάζουν - καλά και άσχημα - από το εγώ. Δλδ η ηθική είναι κάπως ρευστή. Πάνω από όλα είναι οι προσωπικές φιλοδοξίες του κάθε ατόμου που είναι συνεχείς και κατά βάση εγωιστικές.

Σε πολλά σημεία φαίνεται πως βάζει θεωρίες του Χομπς μέσα στα γραπτά του ο Μπέλοου. Κάποιες φορές τις αντιπαραθέτει και με άλλες μεταγενέστερες.

Πάντως οι αναφορές του είναι συνεχείς και ποικίλες σε άλλους φιλοσόφους ή πολιτικούς και λίγο μας αποσυντονίζουν!

 

[Σελεφά]

@Νικόλας Δε Κιντ εγώ έχω αποσυντονιστεί πλήρως... Είναι που είναι χαοτικές οι σκέψεις του και από το ένα πάμε στο άλλο (όπως είναι εξάλλου και όλων οι σκέψεις), είναι και οι φιλοσοφίες... Η φιλοσοφία είναι ένα ενδιαφέρον κομμάτι, αλλά εδώ δε με κέρδισε. Για παράδειγμα το βιβλίο "Ο Κόσμος της Σοφίας" του Γκάαρντερ, το λάτρεψα. Μάλλον είμαι το μαύρο πρόβατο εδώ μέσα. Είστε όλοι τόσο ενθουσιασμένοι με το βιβλίο και ζηλεύω

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

@Σελεφά δεν είναι περίεργο να μη σου ταιριάζει ένα βιβλίο ή ένας συγγραφέας! Αλίμονο!
Δεν είναι λίγες οι φορές που ο καθένας μας έπεσε πάνω σε "αριστουργήματα" της λογοτεχνίας και εν τέλει απογοητεύτηκε. Όποιον και να ρωτήσεις, σίγουρα θα σου πει πως, τουλάχιστο μια φορά στην ζωή του, πήγε να διαβάσει ένα κατά γενική ομολογία αριστούργημα αλλά δεν του άρεσε.
Οπότε συνοψίζοντας, δεν είσαι το μαύρο πρόβατο αλλά μια κανονική αναγνώστρια.

ΥΓ: Και που ξέρεις... Έως το τέλος μπορεί να βρεις και στοιχεία που θα σου αρέσουν και να μην βάλεις άσο!!!

 

[Αννετούσκα]

@Σελεφά "Ο κόσμος της Σοφίας" είναι μια άλλη ιστορία, ένα άλλο έργο, το αγαπώ πολύ, το έχω διαβάσει μάλιστα 2 φορές, αλλά τολμώ να πω ότι είναι περισσότερο εφηβική λογοτεχνία.
Φυσικά και δεν πρέπει να αισθάνεσαι κάπως που δεν σου αρέσει ο Χέρτζογκ τόσο πολύ, συμφωνώ απολύτως με Νικόλα. Η λογοτεχνία είναι πολύ προσωπική υπόθεση! Χαλάρωσε και μη νιώθεις καθόλου άσχημα. Keep on rocking με ή χωρίς Χέρτσογκ!

 

[Λήδα]

Τους φιλοσοφικούς στοχασμούς του Χέρτσογκ δεν μπόρεσα να τους ακολουθήσω

Εγω πάλι προτιμώ τον Χέρτσογκ με τους φιλοσοφίκους στοχασμούς. Είναι χαοτική η σκέψη του, είνια αλήθεια. Αλλά η ζωή του ειναι ακόμη πιο χαοτική. Ειναι πραγματικά συναρπαστικό - ή μάλλον εγω το θεωρώ συναρπστικό - αυτό το πηγαινε-έλα, απο την σκέψη στην πραγματική ζωή. Κι ενώ μέσα στο χάος της σκέψεων του Χέρτσογκ υπάρχει συνέπεια και μια λογική σύνδεση , στη ζωή του ενεργεί παρορμητικά και αφήνεται να κυριαρχείται απο το πάθος και το ένστικτό του. Ειναι σαν να εχεις μπροστά σου δύο διαφορετικούς άνδρες.

 

[Σελεφά]

@Νικόλας Δε Κιντ Κλαίω... Ντάξει δεν είναι για άσσο.
@Αννετούσκα ναι είναι εφηβική λογοτεχνία, το είπα γιατί θυμίζει το βιβλίο Στοιχεία Φιλοσοφίας του λυκείου...

Πάντως δεν είναι ότι δε μου αρέσει, απλά δεν έχω ενθουσιαστεί. Είναι όντως σα να είμαστε μέσα στο κεφάλι του με τη μια σκέψη να διαδέχεται την άλλη, όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα.

 

[Φέργκους]

Εγώ είναι κάτι μήνες που προσπαθώ να τελειώσω το "Ο θάνατος του Αρτέμιο Κρουζ", αλλά μου έχει πέσει πολύ βαρύ...

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Πλησιάζοντας προς το τέλος, βλέπουμε τον Μόουζες να γίνεται όλο και πιο εμμονικός με το θέμα της Μαντλέν. Φεύγοντας από τη Ραμόνα πηγαίνει κατευθείαν σε δικηγόρο για να συζητήσει το θέμα. Μέχρι και το τέλος αυτού του κεφαλαίου παλεύει με τους προσωπικούς του δαίμονες πάνω στο θέμα της πρώην συζύγου του. Αν προσέχει το παιδί του, αν πεθάνει ο ίδιος ποιος θα αναλάβει την επιμέλεια του, αν η Μάντλεν αγαπάει τον Βαλ και πάει λέγοντας.Ένα ακόμα φλας-μπακ στα παιδικά του χρόνια που επιβεβαιώνει την αδυναμία που είχε ο Χέρτσογκ στην μητέρα του αλλά και τον κάπως περίεργο χαρακτήρα του πατέρα του! Ο θάνατος της μητέρας του τον είχε συγκλονίσει όπως φάνηκε. Έχασε ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του...

Σε αυτό το κεφάλαιο ο Μπέλλοου ασχολείται λίγο περισσότερο με το θέμα του θανάτου.
Τον παρουσιάζει σαν κάτι αναπόφευκτο αλλά όχι τόσο φοβερό. Η ιδέα του θανάτου είναι τρομερή για τον άνθρωπο όχι ο θάνατος ο ίδιος! Ο θάνατος της μητέρας του είναι η πρώτη του εμπειρία, ενώ παράλληλα παρακολουθεί και την δίκη όπου κάποιοι γονείς έχουν σκοτώσει το παιδάκι του. Συνεχώς διαβάζουμε ένα θανατερό μοτίβο. Νομίζω ο θάνατος τον τρομάζει για την ώρα αλλά εν τέλει ψάχνει μέσα του να βρει μια σκέψη που θα τον κάνει να μην φοβάται.
Μέσα από αυτές τις σκέψεις του βέβαια καταλήγει σε ένα συμπέρασμα πως ο άνθρωπος είναι ικανός για αγριότητες, κάτι που τον αρρωσταίνει, αλλά παρόλα αυτά κάνει συνειρμούς περίεργους. Δηλαδή του ζευγαριού που σκότωσε το παιδί του με την Μαντλεν και τον Βαλ. Πολύ περίεργες σκέψεις. Φαίνεται να τον καταλαμβάνουν σιγά σιγά...

Η δική αυτή φαίνεται πως λειτούργησε κάπως στο μυαλό του Μόουζες και έτσι αποφασίζει να πάει να δει την κόρη του, παρόλο που αυτό δεν του επιτρέπεται! Έτσι κάπως ξεκινάει το επόμενο κεφάλαιο! Πριν βέβαια πάει στο Σικάγο κάνει μια στάση στο παλιό του σπίτι για να δει την μητριά του! Φαίνεται πως οι αναμνήσεις του από κείνα τα χρόνια είναι ευχάριστες και πως η σχέση του με την Τάουμπε είναι καλή. Βέβαια για άλλη μια φορά σκέφτεται τον φόνο, παίρνοντας το πιστόλι του πατέρα του!

Τις ίδιες σκέψεις κάνει κι όταν εν τέλει πηγαίνει στο σπίτι της Μαντλεν και βλέπει τη μικρή του κόρη και τον παλιό του φίλο Βαλ. Προσωπικά νομίζω πως δεν την ξεπέρασε ποτέ την Μάντλεν ο Μόουζες, κι αυτό φαίνεται από τον τρόπο που την περιγράφει. Πάντως, ενώ σκέφτεται και πάλι φονικά, δε θεωρεί τον εαυτό του ικανό για κάτι τέτοιο. Ακόμα...

Η επίσκεψη στην πρώην σύζυγο του Γκέρσμπαχ είναι κάπως περίεργη. Άλλα λέει ο Μόουζες άλλα αυτή Φαίνεται σαν κάποια πράγματα να υπάρχουν μόνο στην φαντασία του, μιας και η Φοίβη φαίνεται έκπληκτη από κάποια πράγματα που ακούει. πχ πως ο Βαλ δεν είναι καλός σύζυγος. Σε αυτό το κεφάλαιο επίσης ο Χέρσογκ δεν γράφει καμία επιστολή. Μάλλον δεν το έχει ανάγκη...
Στο τέλος επισκέπτεται τον καλό του φίλο τον Λούκας, ο οποίος τον βοηθάει να δει την κόρη του μεσολαβώντας στην Μαντλέν. Σε γενικές γραμμές νομίζω ότι ο Χέτσογκ είναι ένας άνθρωπος που διακατέχεται από σκέψεις και εμμονές σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές δεν μπορεί να δει καθαρά την πραγματικότητα. Φτιάχνει σενάρια και καταστάσεις στο μυαλό του που τον οδηγούν σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Επίσης μπορεί με τον πατέρα του να μην είχε την καλύτερη σχέση αλλά σίγουρα θέλει να του μοιάσει.

Νομίζω στα 2 τελευταία κεφάλαια θα ξεκαθαρίσει αρκετά το τοπίο. Εν αναμονή λοιπόν...

 

[Σελεφά]

Είναι λίγο περίεργη η κατάσταση σε αυτό το σημείο. Βλέπω μια εμμονή σε μεγάλο βαθμό που οδηγεί σε μαύρες σκέψεις με φονική διάθεση. δε ξέρω εάν το ότι πάει να δει τη Τζούν είναι μέρος αυτής της ανάγκης να πληγώσει κατά κάποιον τρόπο την Μντλέν ή αν υπερισχύει το συναίσθημα του πατέρα. Οι καταστάσεις κηδεμονίας είναι από μόνες τους αρκετά λυπηρές και ψυχοφθόρες. και συνήθως η πλευρά που χάνει ενδεχομένως να ξεπεράσει κάποια όρια. Εδώ, ίσως επειδή γίνεται λόγος κυρίως για την Μαντλέν και τον Γκέρσμπαχ ίσως να υπερισχύει το πρώτο, αφού χαμένος στις σκέψεις τους και στην ανάγκη του να πάρει με κάποιο τρόπο το πάνω χέρι ξεκινάει μια σειρά από εν δυνάμει εκδικητικές πράξεις.

 

[Έλεν]

Καλημέρα και από μένα, ελπίζω να είστε όλοι καλά και υγιείς

Πολύ ενδιαφέροντα ήταν και αυτά τα κεφάλαια.

Στην αρχή ο Χέρτσογκ αναφέρεται πιο πολύ στον Γκέρσμπαχ και πώς μεταβλήθηκε η σχέση του με την Μαντλέν. Ο Γκέρσμπαχ μου φάνηκε αρκετά τυχοδιώκτης, είναι ένας άνθρωπος που μπορεί και εκμεταλλεύεται καταστάσεις, μάλλον χρησιμοποιεί και την αναπηρία του ως προς το όφελος του. Έτσι όπως μας τα λέει ο Χέρτσογκ όταν γνωρίστηκαν ήταν ένας ραδιοφωνικός παραγωγός αλλά μετέπειτα μεταμορφώθηκε σε λίγο- πολύ διάσημη προσωπικότητα στο Σικάγο.
Λάδι στη φωτιά νομίζω πέταξε και ο δικηγόρος του ο Σίμκιν, όχι ότι ο Χέρτσογκ από μόνος του χρειαζόταν και μεγάλη ώθηση για τις πράξεις του, αλλά όσο να ‘ναι η συζήτηση τους άρχισε να τον βάζει σε σκέψεις. Μετά από αυτό πήγε στα δικαστήρια για να τον βρει, όπου συμφωνώ παρά πολύ με την ανάλυση του Νικόλα παραπάνω, παρακολούθησε την δίκη με το αδικοχαμένο παιδάκι και πλέον πήραν μορφή οι -βάσιμοι ή όχι τόσο- φόβοι του. Θεωρεί πλέον την Μαντλέν ψυχολογικά ασταθή, έτσι μου φάνηκε και ότι μπορεί να βλάψει το παιδί τους. Και κάπως έτσι ο θυμός και η οργή τον κατάπιε.

Δε φανταζόμουνα ότι θα έπαιρνε το πιστόλι και θα έκανε τη σκέψη του και πράξη. Μου φαινόταν δύσκολο ο Χέρτσογκ που ξεδιπλώθηκε σε μας μέχρι τώρα να πυροβολήσει κάποιον. Δεν ξέρω αν θα έχει κι συνέχεια αυτή του ορμή, προς το παρόν τη κατάπνιξε κατά πως φαίνεται.

Ζήτησε βοήθεια από τη Φοίβη, η οποία μου φάνηκε ότι ζει στο δικό της κόσμο. Φαίνεται σαν να μην αναγνωρίζει ότι ο άντρας της έχει σχέση με την Μαντλέν. «Πραγματικά δεν καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλάς» του λέει (σελ.364). Πιθανότατα φοβάται να μείνει μόνη και ότι θα χάσει τον άντρα της και ότι θα γκρεμιστεί ο κόσμος της. Βέβαια ο Χέρτσογκ τη δικαιολογεί στις σκέψεις του, παρόλα αυτά δεν είναι πρόθυμη να τον βοηθήσει.

Μάθαμε για τον μπαμπά του και ότι τελικά κάποια στιγμή στη ζωη του κατάφερε να φτιάξει περιουσία, μετά από τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που έμπλεκε στα νιάτα του. Γνωρίσαμε την μητριά του που την αγαπάει. Και μας περιέγραψε την ιστορία με τον μπαμπά του να τον κυνηγάει με το όπλο. Μπορεί κατά βάθος αυτό να του έδωσε την ιδέα. Και όπως ο μπαμπάς του δεν υλοποίησε ποτέ την απειλή του, ίσως και ο Χέρτσογκ να μην έχει σκοπό να την υλοποιήσει επίσης.

Γνωρίσαμε και τον Άσφαλτερ από κοντά για τον οποίο τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια.Πολύ σκοτεινό ήταν αυτό το κεφάλαιο. Για εμένα ο θάνατος είναι ακόμη μια ιδέα που δύσκολα την επεξεργάζομαι. Η τεχνική του «σκέφτομαι ότι πέθανα και είμαι στο φέρετρο» μου φάνηκε πολύ σκοτεινή. Αν και να ομολογήσω καμμιά φορά, στιγμιαία και για κάποιο λόγο όταν κάνω μπάνιο, μου έχει περάσει από το μυαλό τι θα γίνει αν όντως πεθάνω εγώ νωρίτερα από τους άλλους και πως αυτό θα επηρεάσει τις ζωές τους, αλλά μετά χτυπάω πάντα ξύλο .

Καταλήγοντας να πω ότι ήταν πολύ ενδιαφέροντα και αυτά τα κεφαλαία, λίγο σκοτεινά αλλά γνωρίσαμε και άλλους χαρακτήρες και είχε και πιο πολλή δράση σε σχέση με τα προηγούμενα.

Ανυπομονώ για τη συνέχεια λοιπόν.
Να είστε καλά.

 

[Σελεφά]

Καταλήγοντας να πω ότι ήταν πολύ ενδιαφέροντα και αυτά τα κεφαλαία, λίγο σκοτεινά αλλά γνωρίσαμε και άλλους χαρακτήρες και είχε και πιο πολλή δράση σε σχέση με τα προηγούμενα.

Ναι αυτός είναι και ο λόγος που μου άρεσαν περισσότερο από τα προηγούμενα κεφάλαια

 

[Αννετούσκα]

Μα τα είπατε τόσο ωραία, και τώρα έχω πιει και τα κρασάκια μου και δεν είμαι σε θέση να αναλύσω περαιτέρω! Θα επανέλθω νηφαλιότερη, η καραντίνα μου την έχει βαρέσει ελαφρώς κι ακόμα δεν άρχισε..!

 

[Το χω σου λέω]

Αυτά τα κεφάλαια με "ξύπνησαν". Ο Χέρτσογκ ξεφεύγει λίγο από την εσωτερική του συνομιλία και βγαίνει προς τα έξω, οπότε μπορούμε να έχουμε μια είκόνα του πώς τον βλέπουν οι άλλοι. Άρχισε να μου δημιουργείται λοιπόν η υποψία πως όντως κάτι δεν πάει καλά. Δε μπορεί από το πουθενά να έβαλε η μάνα ασφαλιστικά μέτρα προς τον "ακίνδυνο" πατέρα. Όσο κι αν δε χονεύω την κοπελιά, η Μαντλέν δεν παράτησε τη μικρή για να κάνει τη ζωή της με τον εραστή, τη μεγαλώνει, και το παιδί δείχνει να έχει μια υγιή σχέση μαζί τους. Από την άλλη, ο Χέρτσογκ φτάνει να πιάνει πιστόλι στο χέρι. Στην αρχή περίμενα ότι θα αυτοκτονούσε με αυτό, αλλά όταν διαπίστωσα ότι το προορίζει για το ζεύγος της Αγίας Παρασκευής, σκέφτηκα ότι κάτι ήξερε η Μαντλέν, που έβαλε ασφαλιστικά μέτρα.

Έρχεται από πάνω και η Φοίβη, που δείχνει τρομοκρατημένη απέναντί του, ο ψυχίατρος της συνέστησε να απομακρυνθεί από τον Χέρτσογκ, όχι από κανέναν άλλο, όσο κι αν την έχει φλομώσει στο ψέμμα ο "υποδειγματικός" σύζυγός της. Τέλος πάντων, καλές οι φιλοσοφίες, αλλά δεν του έδωσαν τις απαντήσεις του Χέρτσογκ. Νομίζω πως ο τυπάκος έχει πολλή δουλειά να κάνει με το πληγωμένο "εγώ" του πριν αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού. Άλλωστε, μάλλον αποσυρμένος στις πνευματικές του ενασχολήσεις και την επισκευή του σπιτιού του ήταν , όσο είχε τη μικρή. Δεν μας έχει παρουσιάσει ακόμα κάποια σκηνή ουσιαστικής ενασχόλησης μαζί της. Τον Χέρτσογκ τον νοιάζει κυρίως ότι το παιδί έχει πάρει τη φάτσα του. Δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες, αλλά ο "θεατρίνος" το κάνει μπάνιο το παιδί, κι εκείνο δείχνει να τον εμπιστεύεται. Εμένα, αυτό με κέρδισε. . (Αρκεί να μη μας τον βγάλει παιδόφιλο ο Μπέλοου παρακάτω και τα πάρω)

 

[Αννετούσκα]

Επανέρχομαι για να πω ότι με καλύψατε αρκετά, ωστόσο εξακολουθώ να είμαι περισσότερο καχύποπτη με τη Μαντλέν παρά με τον Χέρτσογκ. Ενδέχεται να είναι η κρυφή μου προσδοκία να δω στο πρόσωπό του τον τέλειο αντι-ήρωα. Παραθέτω δύο σημεία από τα πολλά που έχω υπογραμμίσει και που στα μάτια μου φωτίζουν το σκοτάδι της προσωπικότητάς του.

"-αυτη η παιδιάστικη σύγχυση, αυτός ο νηπιακός του τρόμος για το θάνατο που είχε λυγίσει και στραβώσει τη ζωή του δίνοντάς της περίεργα σχήματα"

Και last but not least:

"Μόλις που αρχίζει να προσεγγίζει την αφετηρία της αληθινής συνείδησης. Η απαραίτητη λογική βάση είναι ότι άνθρωπος είναι κατά κάποιο τρόπο κάτι περισσότερο από τα "χαρακτηριστικά του", από όλα τα συναισθήματά του, τους αγώνες του, τα γούστα του, και τις κατασκευές που αρέσκεται να αποκαλεί "η Ζωή μου". Έχουμε λόγους να πιστεύουμε πως η ζωή είναι κάτι περισσότερο από ένα σύννεφο μορίων, μια απλή πραγματικότητα. Προσπέρασε το κατανοητό και θα διαπιστώσεις πως μόνο το ακατανόητο δίνει κάποιο φως."

Μένει να δούμε. Είμαι αρκετά απορροφημένη από το βιβλίο μας.

 

[Πεταλούδα]

Έχουμε φτάσει στην τελική ευθεία και όσο προχωράμε, το βιβλίο μου φαίνεται λίγο διαφορετικό. Ενώ στο πρώτο μισό ένιωθα ότι δεν μπορούσα να παρακολουθήσω τους φιλοσοφικούς ειρμούς του Μόουζες, ξάφνου σταμάτησαν τα γράμματα που έγραφε και μαζί οι ακατάσχετες και μπερδεμένες σκέψεις του. Φαίνεται, σαν να έχει συνέλθει από το αρχικό σοκ και σε αυτό το μέρος είδαμε ότι κινήθηκε με μια παρόρμηση να δει το παιδί του, αφού έκανε μια στάση προηγουμένως στις αναμνήσεις του που τον περίμεναν στο πατρικό του σπίτι.

Όμως ακόμα δεν έχουν ξεκαθαρίσει οι καταστάσεις, αντίθετα, υπάρχουν εκκρεμή ερωτήματα. Και είναι ενδιαφέρον που τα γεγονότα τα παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια του Χέρτσογκ, γιατί δεν είναι ξεκάθαρο αν όλα αυτά είναι η οπτική του συννεφιασμένου του μυαλού ή οφείλονται σε θέματα των άλλων.
Γιατί η Μαντλέν αρνείται να τον συναντήσει που θέλει να δει το παιδί; Γιατί η Φοίβη φάνηκε έκπληκτη με τις υπόνοιες που άφηνε ο Μόουζες για την σχέση του άντρα της με την Μαντλέν; Και @Νικόλας Δε Κιντ, ακόμα δεν έχουμε μάθει αν όντως η Μαντλέν είχε σχέση με τον ψυχολόγο τους, όπως υποψιάζοταν ή αν ήταν αποκύημα του ταραγμένου του μυαλού. Έχω μεγάλο ενδιαφέρον για το τελευταίο μέρος της συνανάγνωσής μας.

Μου άρεσε η εικόνα στο πατρικό του, που ξεκλείδωσε τις αναμνήσεις του με το κλειδί που ήταν κλεισμένο μέσα στο μουσικό κουτί. Έπαιζε νότες από το Figaro, που του θύμισαν τα παρακάτω λόγια από το λιμπρέτο:

Nel momento
Della mia cerimonia
Io rideva di me
Senza saperlo
​

Έψαξα την μουσική για να "ντύσω" στο μυαλό μου την σκηνή και βρήκα αυτό: Le Nozze Di Figaro - Mozart. Το παρακάτω μέρος από το Figaro μου άρεσε πολύ και μου ταίριαξε ως ακουστική διάθεση.


Duettino Sull'aria Le nozze di Figaro

 

[Πίκος Απίκος]

Εμενα δεν με ενοχλουν οι φιλοσοφικες σκεψεις του Χερτσογκ. Διασκεδαζω με το ποσα πραγματα ανακατευει σε καθε του επιστολη.
Η υποθεση πλεον μπηκε σε τελικη ευθεια. Θεωρω πως καθε τι θα μπει στη θεση του.

 

[Αννετούσκα]

Μπαίνει, με τον μοναδικό τρόπο του. Το τελείωσα σήμερα το πρωί. Ανυπομονώ για τις τελικές γνώμες σας!