Τί ακούς στις σελίδες σου;

Πάρα πολύ Ιαβέρη... προβλέπω να μπαίνει στα αγαπημένα μου :). (Σκέψου ότι το κατεβάζω στη δουλειά... και διαβάζω όσο προλαβαίνω... πράγμα ιδιαίτερα σπάνιο για μένα)
 
Last edited:
Κι εγω σκεφτομαι να το ξαναδιαβασω μες στο καλοκαιρι αλλα στα ελληνικα και σε χαρτινη εκδοση γιατι την πρωτη φορα το διαβασα στο ταμπλετ. :) Συγκλονιστικο απο καθε αποψη παντως. :ναι:
 
Boyne John: "Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα"


«Τρα-γού-δι! Τρα-γού-δι!» φώναζαν τότε όλοι οι παριστάμενοι και μετά από μια μικρή παύση —που διαρκούσε γύρω στα δέκα με δώδεκα δευτερόλεπτα το πολύ— τελικά δεχόταν και στρεφόταν στον νεαρό στο πιάνο και έλεγε βιαστικά και εύθυμα:
«Το La Vie en Rose σε μι ύφεση μινόρε. Και προσπάθησε να μη σου ξεφύγουν τα γυρίσματα».

 
σελίδα 17, "Μικροί Άγγελοι", της: Ρώσση Ζαΐρη

Ήμουν μεγάλη πια, είχα πατήσει τα σαράντα ένα, κι είχα συνειδητοποιήσει πολλά, όταν κυκλοφόρησε το 1996, απ' ότι θυμάμαι, ένα τραγούδι. Λεγόταν το "ταγκό της Νεφέλης".

 
Χαρταετοί πάνω απ' την πόλη
Κεφάλαιο 4:
Καθώς σιδέρωνε στο χολ, τον άκουγα που τραγουδούσε με την ένρινη φωνή του παλιά τραγούδια των Χαζάρων.
Τώρα, αν είναι παλιά τραγούδια αυτά δεν ξέρω, αλλά πάντως είναι τραγούδια των Χαζάρων.

Κεφάλαιο 13:
Από το εσωτερικό του σπιτιού ακούγονταν γέλια και απαλή αφγανική μουσική. Έμοιαζε με κλασική γκαζάλ παιγμένη από τον Ουστάντ Σαραχάνγκ.
Δηλαδή αυτός στην σχέση του με την μουσική προσπαθεί να την καταλάβει; Εγώ ο φουκαράς νόμιζα πως την μουσική την νιώθουμε... :ρ

( Διακρίνω όλη αυτήν την αυταρέσκεια του "ειδικού" που καταλαβαίνει πράγματα που για εμάς είναι δύσκολα έως αδύνατα εξού και η επέμβασή μου... )
Τώρα το είδα αυτό:)))
Φάρε, καταλαβαίνω τι λες, αλλά την παρεξήγησες την καημένη την Αομάμε. Όταν λέει "καταλαβαίνουν" εννοεί πως ξέρουν για ποιο κομμάτι πρόκειται, όχι ότι καταλαβαίνουν το κομμάτι όπως θα καταλάβαιναν πχ ένα επιστημονικό άρθρο. Και δεν μιλάει καθόλου σαν "ειδικός", αλλά σαν κάποιος ο οποίος έχει συνδέσει αυτή τη μουσική με μια πολύ έντονη ανάμνηση της παιδικής του ηλικίας και γι' αυτό του προκαλεί συναισθηματική φόρτιση. Διάβασε το βιβλίο και θα τη νιώσεις!
 
Last edited:
Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα, Eleanor and Park ήταν γεμάτο μουσικές αναφορές. Χρονικά οριοθετημένο στα 80s, η μουσική μπορούμε να πούμε ότι παίρνει στοιχεία "χαρακτήρα" στο εν λόγω μυθιστόρημα.
Μερικά αγαπημένα, που βρέθηκαν μέσα στις σελίδες και έκαναν την ανάγνωση ακόμη πιο ευχάριστη:


 

Πεταλούδα

Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Από την συνανάγνωση του "On the road":

"Στο μυαλό μου τριγυρνούσε το σπουδαίο τραγούδι "Lover Man" όπως το λέει η Μπίλι Χόλιντεϊ. "Someday we' ll meet, and you will dry all my tears, and whisper sweet, little words in my ear, hugging and a-kissing, Oh what we' ve been missing, Lover Gal Oh where ca you be..." Δεν είναι τόσο τα λόγια όσο η υπέροχη αρμονική μελωδία κι ο τρόπος που το τραγουδάει η Μπίλι, σαν μια γυναίκα που χαϊδεύει τα μαλλιά του άντρα της στο απαλό φως μια λάμπας."

Billie Holiday - Lover Man


(προς το τέλος του α΄μέρους κάνει την πρώτη του αναφορά ο συγγραφέας σε τραγούδι της εποχής, αν έχω προσέξει σωστά - πέρα από ένα σχόλιό του για την μουσική μποπ σελίδες πριν. Παρακάτω στο βιβλίο ακολουθούν κι άλλα τραγούδια)
 
Last edited:
Δεν υπάρχουν μέχρι στιγμής μουσικές αναφορές αλλα με το που πάτησαν το πόδι τους στην Αμερική ο Λέφτυ και η Δεισδαιμόνα το κομμάτι του Θανάση ηχεί στα αυτιά μου. Έχοντας αναγεννηθεί και εφεύρει τους εαυτούς τους απο την αρχή για να ξεχάσουν το ένοχο μυστικό τους.


Και μετά το συναρπαστικό ολοζώντανο κεφάλαιο για την βιομηχανία του Φόρντ και την γλαφυρή περιγραφή του Ντητροίτ που θυμίζει ρόδα με τις ακτίνες του να δείχνουν προς όλες τις κατευθυνσεις, μου έφερε στο νου τον Bowie

 
Πίσω στα 40's ο Μίλτον προσπαθεί να ξελογιάσει την Τέσσι με τον '' μαγικό του αυλό'' ξεπατικώνοντας τις φιγούρες του Σώ και παίζοντας ξανά και ξανά του κομμάτι αυτό εδώ.


Σε άλλες στιγμές φυσά την φα δίεση σε διάφορα σημεία του σώματος της. :φρύδια:
 
Διαβάζω το βιβλίο "Αμερικανική Ψύχωση" στα αγγλικά. Tο έχω και στα ελληνικά αλλά δεν με λες και το πιο κοφτερό μαχαίρι που υπάρχει στο συρτάρι η μετάφραση όμως δεν παλεύεται με τον τρόπο που είναι γραμμένο στο πρωτότυπο (ακόμη κλαίω τα 20 ευρά που είχα σκάσει. Κάθε φορά που το ξεσκονίζω στο πρώτο δάκρυ το γυρνάω τούμπα, βλέπω στο οπισθόφυλλο το γυμνό στηθάκι-μπρατσάκι-ωμάκι του Κρίστιαν Μπέιλ και τα ξεχνάω όλα *ahem* Έλα, έλα! Πλάκα κάνω. Κανενός γύμνια δεν θα με κάνει να ξεχάσω τα 20 ευρά #καβουροχέρω)

"(...)the advertisement for Les Miserables on its side blocking his view, but Price who is with Pierce & Pierce and twenty-six doesn’t seem to care because he tells the driver he will give him five dollars to turn up the radio, "Be My Baby" on WYNN, and the driver, black, not American, does so."
(…)Will you fucking turn this up?" he snaps but distractedly at the driver, the Crystals still blaring from the radio."Όποιος έχει δει την ταινία ή έχει διαβάσει το βιβλίο έχει καταλάβει πως ο Πάτρικ δεν είναι και τόοοσο αξιόπιστος αφηγητής.
-"It’s cold for April and Price walks briskly down the street toward Evelyn’s brownstone, whistling If I Were a Rich Man,"
-"The new Talking Heads on CD plays softly in the living room."
-"If I can tear them away from the latest Megadeth video," Courtney says before exiting.
-"I walk back to my place and say good night to a doorman I don’t recognize (he could be anybody) and then dissolve into my living room high above the city, the sounds of the Tokens singing "The Lion Sleeps Tonight" coming from the glow of the Wurlitzer 1015 jukebox (which is not as good as the hard-to-find Wurlitzer 850) that stands in the corner of the living room."
 
Διαβάζω τον Αποτυχημένο του Μπέρνχαρντ, αλλά να, τώρα το παράτησα για να ακουσω τον Γκουλντ.
 
Εύγε Έλλη. Δεν αποκλείεται να έχω ακούσει καμιά 500ρια φορές τις Goldberg στα τελευταία είκοσι χρόνια και κάθε φορά έβρισκα καινούργια πράγματα. Η μουσική αυτού του ανθρώπου είναι πέρα από τον χρόνο.
Ώστε βρήκες λοιπόν τον "Αποτυχημένο". ;) Χαίρομαι.
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Χωρις να ξέρω να παίζω πιάνο, το είχα βγάλει μέχρι ένα σημείο αλλά το ξέχασα πια :))))

Μεγάλη αγάπη.
 
Χωρις να ξέρω να παίζω πιάνο, το είχα βγάλει μέχρι ένα σημείο
:αργκ: Τι διαβάζω πρωινιάτικα και δεν λούζομαι με βενζίνη; Όλοι εσείς (έχω φίλο που δεν έχει κάνει μαθήματα κιθάρας αλλά μπορεί να παίξει ότι κομμάτι ακούσει) οι ατάλαντοι μου σπάτε τα νεύρα :αγκαλιά:
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Δεν έχει να κάνει τόσο με ταλέντο όσο με αγάπη. Όταν αγαπάς κάτι βρίσκεσαι να το θέλεις, να το αγκαλιάζεις, να ασχολείσαι μαζί του...
 
Kάποτε διάβαζα και νότες, τώρα όλα με το αυτί τα βγάζω. Επίσης το καλοκαίρι μας παραχωρήσανε το εξοχικό τους κατι συγγενείς (σε φάση να παρατείνουμε τις διακοπές μας και ήταν πανέμορφα) και βρήκα ένα αρμόνιο κάπου καταχωνιασμένο και έβγαλα τo Daydreaming πάλι με το αυτί χωρίς να ξέρω θεωρία και τα λοιπά. Eίναι θέμα αφοσίωσης και τριβής. Ααα έβγαλα και το θέλω να σε ξεπεράσω του Δεληβοριά. Και κάποια ακόμη που δεν τα θυμάμαι.
 
Last edited:
Είχα ιδρώσει για να μάθω να παίζω το happy birthday to you στην ακουστική, και όχι τίποτ'άλλο έκοβα τα νύχια σύριζα (:γρμβ:) ενώ το νύχι μου εκ φύσεως δεν μπορεί να κοπεί τόσο κοντό. Tα μάτωνα για να προεξέχει το κρέας, βασανιζόμουν με τα τάστα η κουλή, και ερχόταν ο κολλητός μου στο σπίτι και εκεί που καπνίζαμε στην ζούλα (γυμνάσιο), ακούγαμε στην τηλεόραση το "I was made for lovin' you" και το έβγαζε για την πλάκα του, γι'αυτό όλοι εσείς δεν πάτε να μη πω που; :αγκαλιά:
 
Το 'ξερα πως ο Ρόμπερτ Μπλοχ δεν θα ανέφερε χαρούμενα "λα-λα-λα" κομμάτια. Το 'ξερα!
Αλλά ήθελα να το επιβεβαιώσω. (Πότε θα μάθω να με ακούω; ) Ευτυχώς στο δεύτερο κομμάτι μου έκοψε και χαμήλωσα την ένταση των ηχείων.
Τι τραβάω η καψερή, ξημερώματα :μπρ::μπρ::μπρ:
[video=youtube;HtVgWzXGvj4]https://www.youtube.com/watch?v=HtVgWzXGvj4[/video]

[video=youtube;NDvttESHowE]https://www.youtube.com/watch?v=NDvttESHowE[/video]
 
Top