Τζέημς Ελρόη (James Ellroy): '' Ρέκβιεμ για τον Μπράουν ''

[Ραστινιάκ]

Τίτλος: Ρέκβιεμ για τον Μπράουν
Συγγραφέας : Τζέημς Ελρόη (Ellroy James)
Μεταφραστής : Μπαμπασάκης Γιώργος - Ίκαρος
Εκδόσεις : Μεταίχμιο
Έτος έκδοσης : 2004
ISBN : 960-375-747-0
Σελίδες : 369
Τιμή: 17 ευρω

• Αγορά πόκετ από Ιανό
• Αγορά πόκετ από GreekBooks.gr

Λιγα λογια για το βιβλιο
«Τίποτε από όσα έγιναν πριν ή από όσα θα συμβούν μετά δεν μπορεί νΆ αγγίξει εκείνο το καλοκαίρι, τότε που ήμουν μέρος της τρελής, τραγικής μουσικής που συνέθετε η ζωή τόσων ανθρώπων. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν το δικό μου κονσέρτο για ορχήστρα – κάθε όργανο της ορχήστρας να έχει τη δική του ισάξια και όμως απολύτως διακριτή φωνή».

Ο Φριτς Μπράουν, πρώην αστυνομικός, τώρα πια ιδιωτικός ντετέκτιβ, ο οποίος λατρεύει τον Μπετόβεν, θα αναλάβει μια υπόθεση παρακολούθησης, για την οποία προαισθάνεται πως θα είναι η τελευταία του. Καθώς το κουβάρι ξετυλίγεται, θα παγιδευτεί σε μια δίνη εμπρησμών, διαφθοράς και πορνό, στην οποία τον τραβά η Τζέην, μια όμορφη τσελίστρια, το αντικείμενο της παρακολούθησής του.

Λογια που γραφτηκαν απο τον τυπο
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ, 23/1/2005
Το πρώτο βιβλίο του νουάρ άρχοντα του Λος Άντζελες βουτηγμένο στην κλασική μουσική, τους φόνους, την κάψα και τον έρωτα. Μια ιστορία αίματος, φιλίας και βρόμικου χρήματος που διαβάζεται απνευστί.

Πέτρος Τατσόπουλος ΤΑ ΝΕΑ, 27-28/11/2004
Η μουσική της βίας
Όμοια με τους χαρακτήρες της Χάισμιθ, οι χαρακτήρες του Ελρόι είναι ηθικά ρευστοί, ικανοί ανά πάσα στιγμή για το ανατριχιαστικότερο κακούργημα και την αμέσως επομένη για την πιο σπάνια επίδειξη τρυφερότητας. [...] Την αίσθηση της ρευστότητας μεταδίδει και η γλώσσα του Ελρόι, μια γλώσσα μουσική και εύπλαστη, με «άνοιγμα» από την καλιφορνέζικη αργκό έως το λόγιο ιδίωμα, που τόσο πετυχημένα μεταφέρει στα ελληνικά η απόδοση του Μπαμπασάκη. Ίσως τελικά το μυστικό της συνταγής να κρύβεται στον σωστό συνδυασμό του κυνισμού και της ευαισθησίας.

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 10/4/2005
Καλό σασπένς, γρήγορη δράση και σωστοί ρυθμοί από έναν σπεσιαλίστα.

Άννα Κουτσιλοπούλου SONIK, τεύχος Οκτωβρίου 2005
Το πρώτο μυθιστόρημά του, μια υπέροχη εισαγωγή για τα εξαιρετικά αστυνομικά μυθιστορήματα που ακολούθησαν και τη διάσημη πια τριλογία του.
Αν θες να μυηθείς στον «άρρωστο» κόσμο του αμερικανού συγγραφέα, το Ρέκβιεμ για τον Μπράουν είναι μια καλή αρχή, αν όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά για να καταλάβεις από πού ξεκίνησαν όλα [...] Σκέτη –σχεδόν δολοφονική- απόλαυση!

Να πω κι εγω τις εντυπωσεις μου.Ειναι βιβλιο που δεν με κουρασε,ειχε πλοκη απλους διαλογους,καθολου κοιλια ωστε να βαρεθω και ηταν το πρωτο βιβλιο του Ελροη που εγραψε!Οποτε φανταζομαι πως θα ειναι τα επομενα ))

*Αθηνά να εισαι καλα που με κολλησες με τον Τζέημς :χαχαχα:

 

[Αθηνάααα]

*Αθηνά να εισαι καλα που με κολλησες με τον Τζέημς :χαχαχα:

Το τελείωσες κιόλας, βρε θηρίο; Εγώ δεν το έχω διαβάσει, αλλά δεν θα μου ξεφύγειΟ Τζαίημς γίνεται εθισμός!

 

[Αμοντιλιάδο]

Έκανε κι ο Ραστ ανάρτηση, αυτό κι αν είναι νέο! Πιστεύω πως αυτό από μόνο του είναι καλό επιχείρημα για να διαβάσει κάποιος το βιβλίο

 

[Ραστινιάκ]

Πραγματικα ειναι ειδηση που εφτιαξα νημα και μαλιστα για προταση βιβλιου!Σιγουρα η Αθηνα κι ο φαρος που τους αρεσουν τα αστυνομικα θα το τιμησουν καποια στιγμη.Επομενο νημα του χρονου μη σας καλομαθαινω )

 

[Πολυξενη]

Δεν διάβασα Ελρόη μέχρι τώρα, πέρα από μια ματιά που έριξα στο βιβλίο από τα Νέα το καλοκαίρι, αλλά αυτό φαίνεται καλό και ότι πρέπει για επιδόρπιο μετά το Πόλεμος και Ειρήνη.

 

[Μπελάνο]

Να πω κι εγω τις εντυπωσεις μου.Ειναι βιβλιο που δεν με κουρασε,ειχε πλοκη απλους διαλογους,καθολου κοιλια ωστε να βαρεθω και ηταν το πρωτο βιβλιο του Ελροη που εγραψε!Οποτε φανταζομαι πως θα ειναι τα επομενα ))

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ανώτερα, πολύπλοκα και πιο φιλόδοξα είναι τα επόμενα έργα του! Το «Ρέκβιεμ για τον Μπράουν» είναι μόνο η εισαγωγή για αυτά που ακολουθούν, αφού ο πρωτοεμφανιζόμενος -τότε- Ελρόη παραμένει πιστός στις τεχνικές του κλασσικού Αμερικανικού Noir. Στα ίδια περίπου μονοπάτια κινείται με την τριλογία του Λόιντ Χόπκινς, καταφέρνοντας να φτάσει το είδος στα καλύτερα του. Απο τη Μαύρη Ντάλια και μετά (τετραλογία του Λ.Α.) είναι που ξεκινάει ο πραγματικός Ελρόη: το στυλ του σχεδόν τελειοποιείται , κάθε σελίδα και πρόταση είναι σημαντική, τολμώ να πω πως δημιουργεί ένα νέο ρεύμα, στο οποίο δεν μπορεί να τον ακολουθήσει κάνεις. Και εκεί που πιστεύεις πως συγγραφέας θα επαναπαυθεί, έρχονται τα τρία τελευταία έργα του, στα οποία ο Ελρόη αποφασίζει να αφήσει για τους υπόλοιπους τις ιστορίες για ντετέκτιβ και φονιάδες, και να χώσει την πένα του ακόμα πιο βαθιά, στη βρώμικη Αμερική του '60 και του 70'. Γι' αυτό σου λέω, πολύ δύσκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί τι ακριβώς ακολουθεί. Θα απολαύσεις το ταξίδι, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

 

[Ραστινιάκ]

Ειμαι σιγουρος Μπελανο γιατι το εψαξα στο google σε καποιες σελιδες και το λενε πολλοι αυτο )

 

[Φαροφύλακας]

Διαβάζω το "Εγκλήματα κατά Συρροή" τού Έλροη, αυτή την στιγμή, και μέχρι την μέση που βρίσκομαι μου φαίνεται βαρετό.

Αυτό όμως που θέλω να σημειώσω είναι κάτι άλλο. Ο Ελρόη υποτίθεται πως πήγε "αλλού" το αστυνομικό, ο Μανσέτ γράφει "νεοπολάρ" που υποτίθεται πως είναι κάτι το διαφορετικό κτλ κτλ. Εγώ όλα αυτά δεν τα βλέπω. Για εμένα είναι όλα απλά αστυνομικά και μάλιστα ακριβώς πάνω στο κλασικό μοτιβο. Δηλ. κάποια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε Χάμετ, Ελρόη, Μανσέτ, εγώ, τουλάχιστον, δεν βλέπω..

Η ταπεινή μου άποψη.

 

[Χρηστος Αλεξανδριδης]

Μανσέτ δεν έχω διαβάσει,όχι ακόμα τουλάχιστον,καθώς ένα απ'τα 7-8 αδιάβαστα που έχω σπίτι είναι "Η πρηνής θέση του σκοπευτή".Η διαφορά που έχω εντοπίσει πάντως ανάμεσα σε Χάμετ και Ελρόυ βρίσκεται στο ότι τα βιβλία του δεύτερου είναι πιο σκοτεινά,πιο άγρια,πιο αιματηρά.Τα βιβλία του Χάμετ,όπως και του Τσάντλερ θα έλεγα,δε μου φαίνονται τόσο βίαια.Οι κακοί του Ελρόυ είναι ψυχωτικοί,διεστραμμένοι(θυμήσου Φαροφύλακα τον ψυχίατρο απ'τον "Νυχτερινό ταξιδιώτη"),οι κακοί του Χάμετ απ'την άλλη δε γεννούν τον ίδιο φόβο,όχι σ'εμένα τουλάχιστον.

Και δεν είναι μόνο οι κακοί.Ο Λόυντ Χόπκινς,ο ήρωας της ομώνυμης τριλογίας του Ελρόυ,μου φαίνεται πολύ πιο βίαιος κι επιθετικός απ'τον Φίλιπ Μάρλοου του Τσάντλερ και τον Κοντινένταλ Οπ του Χάμετ.Για να το πω και διαφορετικά:Θα πρότεινα ανενδοίαστα στον Οδυσσέα να διαβάσει "Το γεράκι της Μάλτας" ,τον "Νυχτερινό ταξιδιώτη" με τίποτα.

Τώρα αν όλα αυτά δικαιολογούν τη φράση "Ο Ελρόυ πήγε αλλού το αστυνομικό",δεν έχω ιδέα.

Υ.Γ. Το "Ρέκβιεμ για τον Μπράουν" είναι πολύ αγαπημένο μου βιβλίο,μάλιστα το συμπεριέλαβα και στην αντίστοιχη λίστα.

 

[Ραστινιάκ]

Χρηστο κι εγω βρισκω τον τον Χαμετ πιο '' ελαφρυ ''

 

[Φαροφύλακας]

Διαφορές υπάρχουν σίγουρα, αλλά αρκούν αυτές για να πεις πως ανήκουν σε διαφορετικό υποείδος; Στα δικά μου μάτια όχι, πάντως...

 

[Χρηστος Αλεξανδριδης]

Χα χα! Κόλλησα ρε συ, σκέφτηκα, "καλά, αυτό πάλι πότε το κουβεντιάσαμε;".

Νομίζω πως έχεις δίκιο πάντως, υπάρχουν διαφορές αλλά μάλλον δεν είναι ουσιαστικές. Και το λέω αυτό γιατί πρόσφατα τελείωσα κάτι αστυνομικά μυθιστορήματα του Ιζζό στα οποία είδα πράγματι ουσιώδεις διαφορές σε σχέση με τα αστυνομικά που συζητάμε (Ελρόυ, Τσάντλερ, Χάμετ), καθώς υπήρχε διάχυτος ένας πολύ έντονος κοινωνικοπολιτικός προβληματισμός, που εγώ τουλάχιστον, δεν έχω ξανασυναντήσει σε αστυνομικά.

Τα ξαναλέμε κατά τον Ιούνιο.

 

[Μπίλλυ Γκράντε]

Έχει νοήμα με ποια σειρά θα διαβάσεις τα βιβλία του Τζ.Ελρόη (εκτός από την τριλογία) ή μπορεις να τα διαβσει κάποιος μπερδεμένα;